Een "traditioneel" genoemde kerk, rooms. De priester is van Filipijnse afkomst, de meeste parochieleden zijn
African American. Mensen die geen parochieleden zijn wordt gevraagd zich voor te stellen. Wie het doet krijgt een applausje. Dan wordt de lijst van jarigen van de week voorgelezen. Ook de jarigen krijgen een applausje. Een heel verschil met de houtenklazigheid van de Nederlandse Hervormde kerk, waar het voorlezen als kennisgeving wordt aangehoord.
De kerk is vol, niet stampvol, maar heel goed gevuld. Het is de tweede mis van de dag. Eigenlijk kan ik vooral zelf zeggen dat ik even de last van de afgelopen maanden heb verwisseld voor de lichte last en het zachte juk van Jezus tijdens de dienst.
De intocht wordt nagedaan bij de ingang van de kerk, simpel, de zang wordt verzorgd door het koor.
Hoe vreemd en vertrouwd toch, de Verenigde Staten. Op een zeker ogenblik heft het koor een
[African] Heritage hymn aan,
The old rugged cross. Die ken ik, van
Roots van de Everly Brothers, "toevallig" het nr.1 album aller tijden op mijn lijst. Vreemde ontroerende gewaarwording. Kan er verder eigenlijk niet veel aan toevoegen. Wat foto's.
Ik schrijf dit op na een bevrijdingstheologisch vormgegeven Seideravond. Godsworstelaars wordt gelezen in plaats van Israelieten - de echo van de Yabbok. Mensen van de Benauwenis in plaats van Egyptenaren. Volgend jaar in Jeruzalem moet vooral gezien worden als een toekomstige toestand van vrede. Die kende ik al. Ik wist niet dat bij Seideravond handenwassen een rol in de rituele maaltijd speelde, waardoor die merkwaardige voetwassing van het evangelie pas plaats krijgt in een ruimer verhaal, dat de oorspronkelijke toehoorders/lezers wel kenden. Andere motieven doen aan het mazdeïsme denken. Kende ik het dan toch niet goed aan de hand van Carry van Bruggen?
Erev tov.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten