Pace e bene heet het huis waar wij verblijven - "vrede en alle goeds" luidt de franciscaanse groet. Toen wij hier aankwamen waren er al twee interns, een stel, dat onsubtiel duidelijk maakt dat zij het huis als hun terrein beschouwen, al zullen zij het na de Vredeswandeling verruilen voor zonnige stranden.
Afwas onbeperkt laten staan ("regelt zichzelf", nietwaar), vooral 's avonds laat aan de slag gaan en de afstand tussen keuken en slaapkamer overbruggen met overluide, vervelende muziek. Als wij vermoeid aankomen om half twaalf en willen slapen wordt voor de zekerheid het volume opgevoerd. Slechts een dunne wand scheidt onze kamer van de hunne. Wij moeten in de bonkende boxen slapen. "Thuis" had ik wellicht zelfs de politie gebeld.
Hoe geweldloos om te gaan met een soort geweld die je in deze context in het geheel niet verwacht?
De oplossing: de herriemaaksters vertrekken. Meteen. "Wij zijn respectloos behandeld".
Bijna iedereen slaakt een zucht van verlichting.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten