Het kan ook met de vorderende jaren te maken hebben, misschien. Gisteren liep ik door een bos - zoals bijna ieder bos in Nederland eigenlijk een groot uitgevallen park - en het enige nieuwe groen dat er in op leek te komen waren van die knopige slierten, een beetje lederachtig alsof ze droogte goed moeten kunnen doorstaan. Ze staan ook veel in het open veld op kalkarme grond, en in toenemende mate ook in het open duin. Ze bloeien vroeg en ze bloeien overvloedig geel. In Ierland zie je ze veel. Gagel? Gaspeldoorn? Ach nee, gewoner - ik kom er niet op.
Later. De tafel is gedekt, er liggen papieren servetjes met altijdgroene takjes er op afgebeeld, met rode besjes eraan. Jeneverbes waarschijnlijk. Om niet nader opgehelderde redenen associëren we dergelijke decoratie met Kerst. Er staat een zoutvaatje bij mijn bord.
"Brem. Zo heet dat groen in het bos. Brem."
Gelukkig.
De Poolse uitsmijter werpt een grijnzende en tegelijk hatende blik op mij. Hij weet dat hij mij alleen kwaad kan doen ten koste van zijn baan - nadat hij mij eerder heeft lastiggevallen, niet wetende dat hij het tegen een van de deejays van de avond had. Hij vond dat ik mijn fiets niet in de stalling mocht zetten, die moest maar buiten blijven. Een erezaak voor hem.
Nu loopt hij ritselend achter mij aan. Zijn asem walmt zwaar naar alcohol. Hij brengt sissende geluiden voort waar niets uit op te maken is. Ik houd werktuiglijk en demonstratief mijn hand voor mijn achterste. De belager loopt niet verder, ik wel.
En nu schiet de naam mij te binnen.
Willem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten