Zelf breien, zelf huilen en nog het een en ander

Wonderlijkerwijze ging ik er de eerste keer naar toe met een meisje dat niet "mijn" vriendin was (ook al dachten de aanwezige mannen dat wel). We hadden elkaar kort tevoren ontmoet op een feestje, er was wederzijdse interesse die nooit veel verder is gekomen. In een kort erop volgend stadium  hadden we beiden verkering, met iemand anders. Zo is het leven.

Zij vond het leuk en moedig dat ik er op afging, wilde er bij zijn en dat mocht - vrouwen waren welkom bij de mannenpraatgroep (naar mijn weten was ik de enige "leverancier", wat mij achteraf in verbazing doet lachen).

Ik kan mij haast niet voorstellen dat Kees van Kooten en Wim de Bie geen mensen, pardon mannen kenden die zelf bij zoiets betrokken waren. De oeverloosheid, het zuipen, het verplichte laatkomen, heel erg laatkomen, waardoor er eigenlijk geen "openingstijd" was en ook de sluitingstijd voor de Heel Sterken was. Niets voor mannen met een nette betrekking.
Alleen het "mannelijkheidsverlaten" bestond natuurlijk niet uit castratieplannen (echo van de film La dernière femme, ook uit die dagen?). Het bestond uit verleggen van de aandacht. "Wie heeft het wel eens met een man gedaan? Ik natuurlijk wel." Vingertjes omhoog. "Dat valt nog tegen."

Blijkbaar was er niets mooiers in het leven te bedenken.

Ik heb het niet lang volgehouden. Nam de verkering met dat andere meisje, ook ontmoet op bovengenoemd feestje, te serieus om hiermee door te gaan. Misschien komt een vollediger verhaal nog wel eens, hoewel het nauwelijks vollediger kan.