Het artikel werd tot mijn verrassing overgenomen door het blad Militia Christi. Het gaf mij gemengde gevoelens - als je stuk de moeite waard wordt gevonden over te nemen is dit een erkenning en positieve waardering van de inhoud, en tegelijkertijd had ik genoeg grieven tegen de Kerk om ook weer niet zo blij te zijn met deze waardering. Ik wist nog maar net wat anarchisme was, laat staan christen- of religieus-anarchisme en over mijn toenmalige kennis van de rol van religieus-anarchisten bij de oprichting van Kerk en Vrede kan ik dus zwijgen.
Laten we hen vergeten - maar het lukt niet. Een van de racistische praatjesmakers heette Dick Scherpenzeel, een anti-imperialistische poseur, na zijn dood erkend als een Vreselijk Goed Mens. Het Vaderland Aller Arbeiders en de Labourregering hadden zich achter de grootste en potentieel machtigste staat van Afrika gesteld en dus was Biafra een imperialistisch complot. Later hoorde ik een dergelijke redenering van Johan Riemens, uitvinder van de Derde Weg.
De tweede links-poserende apologeet van de genocide heette Anton Constandse. Misschien was het wel erg, al die doden, maar er was olie in Biafra en dus was de onafhankelijkheidsverklaring van Biafra zoiets als "destijds" Katanga in (Belgisch-) Kongo: een koloniaal opzetje. Hoe Constandse dit rijmde met de Britse inzet bij de quick kill tegen Biafra legde hij niet uit. Hoe hij het rijmde (ik wist hier nog niet van) met zijn anarchisme is al helemaal de grote vraag: massamoord voor staatsraison was dus niet zo erg als het om zwarte mensen gaat, concludeerde ik toen en concludeer ik nu. En Constandse duldde op geen enkel punt tegenspraak.
De allerergste van de drie niet-vergeten te-vergetenen noemde zich Piet Grijs. Hij was blij dat het afgelopen was met Biafra, want die illegale voedseldroppings vonden plaats vanaf eilanden die kolonie waren van het fascistische Portugal. En wisten we wel dat Biafra erkend was door een van de smerigste dictaturen ter wereld, Haïti? Handig liet hij de vermelding van de andere staten die Biafra erkend hadden: Zambia, Gabon, Ivoorkust en bovenal Ontwikkelingshulplieveling Tanzania, met - toen - internationaal gerespecteerd humanist Nyerere als president, achterwege. Papa Doc Duvalier moest volstaan. De zwarte duivel. President van de eerste en enige zelf-vrijgevochten zwarte republiek van Amerika.
Brandt Corstius en Pat Robertson, één front.
De woede is gebleven.
Veertig jaar later is het nog steeds niet in orde met Nigeria, hoe zou het ook. Een beschouwing ter gelegenheid van de veertigste verjaardag, en een dodenlijst van door de doodseskaders van het regime vermoorden in december 2001.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten