Wuthering heights klonk op de radio, en het drong tot mij door dat ik mij bij de keren dat ik dit nummer daarvoor had gehoord ongelukkig en verlaten had gevoeld. Nu niet. De flits van het besef. Ik was aan het pakken om naar mijn geliefde op spoorafstand te gaan. Ik schoot vol, besefte dat ik niet meer ongelukkig was.
Die litotes gebruik ik omdat het gevoel vooral een ontkenning van het voorafgaande was. En omdat het zeer tijdelijke van zo'n gevoel mij wel duidelijk was. Al werd het besef bij thuiskomst, radio weer aan, Todd Rundgren met een niet eerder gehoord nummer dat mij meteen trof - het klokje dat in je hoofd gaat luiden -, even bevestigd.
All the children sing, Todd Rundgren's Utopia
Dit stukje van een makker van jaren her inspireerde mij tot het voortzetten van deze serie, losgemaakt door het hier beschrevene.
Het is niet zo gemakkelijk eigen ondervinding ("prousten" heb ik het genoemd) naar het niveau van het (tamelijk) algemeen-menselijke te heffen. Nu lukt dit even niet, later hopelijk wel.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten