Vijfentwintig jaar

Waarschijnlijk de belangrijkste radiogedenkdag uit mijn bestaan is 2 februari 1985, 15.00 uur, een zaterdag. Radio GOT zou om die tijd de samenwerkingsfrequentie 95,5 verlaten vanwege voortdurende strubbelingen met de Vrije Keyser, waaruit het station nog wel was voortgekomen. We hadden er op RVZ geen geheim van gemaakt dat we zendtijduitbreiding op het oog hadden vanwege deze verhuizing, er was geadverteerd dat er ruimte voor nieuwe deejays was.

Ik had de taak op mij genomen onmiddellijk de knop aan te zetten na het vertrek van GOT. Ik citeerde Van Agt met betrekking tot de PPR: We wuiven het ventje vriendelijk uit, en startte het anthem van de 95,5 tot dan toe. Er was slechts een seconde stilte geweest.


What difference does it make?, The Smiths.

Een echo van de truc die RNI uithaalde toen Veronica van de 192 verdween: onmiddellijk op die frequentie in de lucht komen, de ander gedag zeggen en zelf uitzenden. Een saluut aan Tony Allan.

Op menige radio moest het stereolampje uitgevallen zijn en misschien was in een flink deel van Amsterdam de ontvangst minder sterk, maar voor wie niet wist van de verhuizing van GOT moest ik de eerste tijd voor eigen gevoel de postpunkdiscovaart er inhouden.

C-c-can't you see, Vicious Pink - dan maar de Franse uitvoering


You spin me 'round, Dead or Alive

Een uur later zou de eerste debutante aantreden. De vaart zou vanzelf minder worden. En op den duur hoefde ook niet meer gedaan te worden alsof men eigenlijk naar GOT in mono luisterde. RVZ zond voortaan ook uit op zaterdag, tot laat in de nacht, en met Annabelle, Bob Fokkens, Paul Vlaanderen, Nacht en Ontij, Edward en Dr. Robert als nieuwe jocks. Er zouden zelfs nog meer nieuwe sollicitanten komen daarna. Het waren de gouden dagen van de Amsterdamse vrije radio.


A new England, Kirsty McColl. De 7"-versie. In die dagen was de 12" de meestgedraaide.