Russische kanttekeningen

De Russische pendant van Cecilia en Lili Marlene tegelijk.

Katjoesja, in het Nederlands zou het Rineketje moeten heten. Het Russisch klopt het Nederlands wat verkleinwoorden betreft. Dit nummer is een nieuw Westeuropees leven gaan leiden in de late jaren zestig als Kasatsjok, een kozakkendans die als "in" werd gepresenteerd.

De zangeres ken ik oorspronkelijk van de cassette 1/6 of the Earth, uitgegeven vanuit een pand waar ik zelf lang bij betrokken ben geweest. De eerste herkenningsmelodie van de tweede en langste editie van het radioprogramma Transkul was ook ontleend aan deze geluidsdrager. Op de cassette stond een betoverend nummer van Lidiya Ruslanova, Za retchen'koy divo, hetgeen vertaald werd met het mysterieuze "Er is een engel bij de rivier". Eigenlijk betekent het: Aan de overkant van de rivier.

De cassette bood geen enkele achtergrondinformatie over de bijeengegaarde artiesten. In dit geval bleek deze niet zo eigentijds als ik dacht dat zij zou zijn. Ruslanova's levensjaren waren 1900-1973, zij heeft gezongen voor de soldaten van het Rode Leger bij de verovering van Berlijn, op de trappen van de Rijksdag. En in de nadagen van Stalin heeft zij vijf jaar opgesloten gezeten.


Липа вековая - Lipa vekovaya



По Диким Степям Забайкалья - Po dikim stepyam zabajkal'ya

Helaas, het nummer waar het oorspronkelijk om ging kan ik niet vertonen. Of nog niet. Excuses voor de inconsequente omzettingen. Ik moet een beetje laveren om de zoekmachines terwille te zijn.

*

Mijn eerste grote reis alleen ging naar Rusland. Het Brezjnjewregime had een paar dagen voordat ik zou vertrekken Tsjechoslowakije bezet. Ik ben toch gegaan en heb het mogen meemaken dat Leonid B. razendsnel zonder enige begeleiding of bewaking rakelings langs mij reed over het Rode Plein - op weg naar de Tsjechoslowaakse gevangenen, vermoedelijk.

Om mijn vereiste valutaomzet te halen heb ik de laatste dag zes dessertlepels gekocht bij een berjozkawinkel destijds, "voor mijn uitzet" alvast.
Het is mij vreemd te moede de vier nog in redelijke staat verkerende overgebleven exemplaren gisteren uit mijn ouderlijk huis mee te nemen. Ik vond wel dat ik hier toe gerechtigd was. Wat mijn moeder niet lijkt of leek te beseffen is dat het ook nog steeds (een beetje) het huis van mijn zuster en mij is. Onze achtergebleven spullen zijn zonder respect behandeld.
Maar het is weer een stapje minder mijn huis. Het blijft afwachten of zij zelf nog zal terugkeren.
Mijn uitzet - ach...

Alistair Hulett

Een van de nummers die mij bij het de eerste keer horen aangreep: June Tabor, He fades away. Hier is een ingetogen en goede huiskamerversie - die van Tabor is vooralsnog niet beschikbaar op YT.


Het nummer is evenwel geschreven door een man, een anarchistische zanger van Schotse afkomst, die zelf "faded away" door kanker, eergisteren 28 januari 2010, Alistair Hulett. Hier doet hij de Internationale met Jimmy Gregory.



Met Dave Swarbrick, Don't sign up for war

Niet omdat het mag

Het was in de nazomer, ik woonde in een nieuwe buurt en dacht dat het café waar ik zat misschien mijn vaste tent zou worden.
Aan de bar zat een gemengd stel. Hij had aan zijn rechterzijde de Wilde Vrouw van de Buurt. Het gebeurde echt: hij sloeg zijn armen om haar heen, er volgde een langdurige tongzoen en weet ik veel wat er verder gebeurde - daar verderop aan de bar nog steeds.

Ik zat ter linkerzijde van zijn gade, die blijkbaar moest doen alsof het de gewoonste zaak van de wereld was wat er gebeurde aan haar rechterzijde. Ik heb geen idee meer wat voor onzin ik met haar uitwisselde, enkele flarden staan mij nog bij. Ik weet wel dat ik met enig verlangen en tamelijk onterughoudend naar haar benen keek, zo naast mij gezeten aan die bar.

En toen - wilde hij weg. Zij liet weten, lang niet alleen aan mij, waarschijnlijk ook aan degene met wie haar man intiem was geweest: "Ik ga met mijn man naar huis. Niet omdat ik dat moet, maar omdat ik dat wil." Ik vond wel dat ik moreel gerechtigd was haar glas leeg te drinken, de eerste en enige keer dat ik het lievelingsdrankje van de enige echte vorstin heb gebruikt.

Alleen thuis had ik altijd nog Caroline bij de hand.



Was dit nu de losse moraal van de jaren zeventig? Ik vind het nog steeds een prachtige zin van mijn kortstondige metgezellin van die avond, citerenswaardig en ook illustratief hoe ver die zogenaamde losse moraal ging. Ik hoop voor haar dat het verder aangebleven is.

Iemand wees mij er op dat in het genoemde café de mensen toch wel erg dronken werden en dat de barlieden dit ongegeneerd toelieten. Ik ging eens goed opletten, merkte dat het klopte en dat was dat. Ik ben er niet meer naartoegegaan. En niet lang daarna brak een periode van seriële monogamie uit voor mij.

Tot zover de losse moraal van de "jaren zeventig" wat mij betreft.

Riemen vast, de moraal gaat landen

"Totdat de losse moraal van de jaren zeventig haar bereikt..."
Een citaat uit een blurb voor een boek dat ik zeker ongelezen zal laten.
De schrijver is eindredacteur van De Volkskrant en heeft in Utrecht geschiedenis gestudeerd.

De roman gaat over zekere Emma - je moet maar op een naam komen - die na twintig jaar rustig huwelijk bezocht wordt door de tijdgeest en tuinfeesten gaat organiseren waar niets moet en alles mag.

Onontbeerlijk vereiste voor dergelijke feesten lijkt mij het bezit van een tuin. Als alles mag en niets moet weet ik niet of tactisch opgestelde bosschages van pas komen (is discretie vereist?). Die tuin moet dus ook nog knap groot zijn. Goed weer is ook een vereiste.  Omdat ik de jaren zeventig in Nederland tamelijk intens heb beleefd weet ik nog dat de meeste zomers mooi waren in Nederland, dat komt dan goed uit.

Rekenkundig gesproken klopt het natuurlijk niet - we hadden het gedoe al bij de millenniumwisseling - maar "de jaren zeventig" houden zich niet aan rekenkunde. Ze beginnen als de zes in de tweede positie van het jaartal (of de derde, afhankelijk van hoe u kijkt - rekenkundig gesproken is het toch echt de tweede) van zes in zeven verandert. De jaren zeventig begonnen met de daverende klap dat de Beatles uit elkaar gingen. Inderdaad, de jaren zestig waren voorbij. En de zaak waarvoor ik mij had ingespannen, Biafra, stortte ineen. Ik kon niet zeggen dat de jaren zeventig veel goeds beloofden. Gelukkig kwam er al spoedig in 1970 zowaar een nieuwe zeezender om dat muffe Veronica overbodig te maken.

Waar de jaren vijftig vooral worden ervaren als een periode van gezelligheid en saamhorigheid, waren de jaren zeventig een tijd waarin de maatschappij fragmenteerde in uiteenlopende 'culturen' die vaak ver van elkaar af stonden. Het was een tijd waarin veel gebeurde dat zijn stempel drukte op de daarop volgende decennia. Een tijd ook waaraan vele mensen herinneringen bewaren omdat het de jaren waren waarin zij opgroeiden.

Tekst bij het bovenstaand filmpje.
Ik zal u een geheimpje verklappen, u mag het zelfs verder vertellen. Aan de jaren dertig hebben ook mensen herinneringen omdat zij toen opgroeiden. Het aantal mensen wordt steeds kleiner, als je niet al te lang meer wacht zijn er nieuwe jaren dertig ter beschikking, wie weet. Maar ja, wat zal ik zeggen? Laat ik nou toevallig zelf opgegroeid zijn in de jaren zeventig. Een decennium waarin een losse moraal rondzweefde die je bezocht, bezit van je nam waarna je op die tuinfeesten dingen ging doen die mochten maar niet moesten.

Tuinfeesten heb ik niet meegemaakt (je gaat automatisch na wat je zelf hebt ondervonden). Het was wel een tijd waarin de stoel in onbruik was bij leeftijdgenoten, je zat in kussens op de grond, en niet eens alleen op feestjes. Overigens was dat ook al in de jaren zestig het geval hoor, en het is nog even doorgegaan daarna. Het was vooral handig, want bij een beetje drukte kom je wellicht stoelen tekort, maar als de kussens op zijn dan ga je maar zo op de grond zitten of halfliggen, pech (of niet). Maar goed, die zitgewoonten zullen de losse moraal niet verzinnebeelden. Of wel? De horizontale houding was er al bijna in besloten. Heb ik weer eens wat gemist?

Stampvoetend zou ik mijn gang moeten gaan door deze verse jaren tien. De losse moraal heeft mij destijds overgeslagen en een herkansing zit er niet in. Verkering die uitraakt en gevolgd wordt door nieuwe heb ik beschreven gezien als seriële monogamie, klinkt toch wel reuze interessant - ik heb de jaren zeventig serieel monogaam doorgebracht. Daar houd ik het wat mijzelf betreft even bij - nou ja, toevallig gingen mijn vorige posten ook min of meer over dat decennium: muziek die bij mijn laatste verkering van het decennium hoort, en die als goedmakertje diende voor mijzelf vanwege de bozigheid die hier boven kwam.

Je kunt historicus zijn, en eindredacteur van een dagblad dat als een van de toonaangevende geldt in Nederland. Je hebt je achternaam en daardoor je achtergrond mee. En dan weet je niets beters te bedenken (en je krijgt het uitgegeven, je naam en positie staan borg) dan romans over de tijdgeest die op bezoek komt bij Cees, Emma, Dennis en Bianca - o nee, verkeerde klasse die laatste twee. Al waren "we" natuurlijk allang klasseloos in die gezellige jaren vijftig (u weet wel, van de Watersnoodramp) en in die fragmenterende jaren zeventig.
Idealiseer ik als ik terugverlang naar Huizinga, Romein en de andere grote historici van Nederland?

Adi Celentano!

Lost in music, Sister Sledge


You can't change that, Raydio


Reasons to be cheerful pt. III, Ian Dury and the New Beatles - pardon The Loving Awareness Band
Wat een filmpjes weer, mensen!

De mortua catholicissima romanissima Daly

De opleiding volgend tot vrijzinnig voorganger mocht ik een seminarie in Feministische Theologie meemaken. Er waren tijden waarin het mij daagde dat feminisme hoe dan ook sterk voer op een theologisch kompas, meer dan dat het humanisme was - waar door Althusser geaffecteerde mannen in mijn omgeving over briesten. Maar theologie, dat kon nog minder dan humanisme.

Het verliep passend - het seminarie werd gegeven door een stuk sjagrijn met allittererende naam die ik gezegend vergeten ben, en met coupe spéciale (waar haalt men die tegenwoordig? in 1987 was zij nog volop verkrijgbaar, zie fotootje) die het allemaal nog wel eens zou doen weten. Jaja, historie moet herstory worden. En als etymologische klap op de vuurpijl: wisten we wel dat dominee van dominus, heer, was afgeleid? Daar moesten we maar eens goed over nadenken. Een zenuwachtig-verbaasd lachje hierover werd met een snauw afgedaan: ze had raak geschoten, vond zij. Zij zal gesterkt zijn in haar mening dat zij goede waar aan te bieden had door de ergernis die zij opriep.

Als ik het kort kan samenvatten waar de kneep eigenlijk zat met deze theologe: zij was in het geheel niet vrijzinnig, zij zette de onzin van de diverse kerkgenootschppen op hun kop en noemde dit feministische theologie.
Gyn/ecology? Hoeft men als theoloog v/m in de VS geen Grieks te leren? Is het echt van belang te verkondigen dat Adam Eva gebaard heeft? Zit de vrouwheid te wachten op een omgekeerd fundamentalisme?

Ik denk dat ik mijn antwoord al in de titel geef. Toch: misschien moet ik bepaalde ergernissen die blijkbaar nog steeds opgolven eens te ruste leggen.

Rust in vrede, Mary Daly.

De dag waarop we van de dood van Howard Zinn vernamen

Wakker worden met het nieuws van de BBC World Service. De troonrede van Obama. Je zou er op zijn Reve's op gaan reageren. Zijne Obamaheid zoude toch niet het immer toenemende gevaar van de zijde van de islam vergeten?
Maar gelukkig, daar was het: Iran, opletten, dreiging, houden aan, internationale verplichtingen. Internationale gemeenschap.
Diego Garcia klaarmaken voor bombardementen, betekent dat.
Dat Howard Zinn kort voor deze oefening in imperiale kletspraat overleden is vond de BBC niet vermeldenswaard. Dat moest ik vernemen bij het opslaan van de ochtendkrant, Antiwar dus.

Hij is net zo oud geworden als mijn moeder is. On the road voor de video die een vervolg of aanvulling is op A people's history of the United States.

Phil, verwelkom hem!

I can UNDERSTAND pessimism, but I don’t BELIEVE in it. It’s not simply a matter of faith, but of historical EVIDENCE. Not overwhelming evidence, just enough to give HOPE, because for hope we don’t need certainty, only POSSIBILITY.

- Historian, Human Rights Activist Howard Zinn (1922-2010)

Motto's

Een nieuwe kop - eigenlijk een herstel van de oude - voor deze site.
De eerste spreuk, uit de Daodejing stond als een van de centrale motto's op de oersite Christianarchy. Ik vind het wel passend dat de vierde naamval hier beslist ter verduidelijking gebruikt moet worden. Het motto houdt niet een keuze van de schrijver voor het taoïsme in, maar ook zeker geen keuze ertegen. Ik kwam hem tegen in een vroeg stadium tijdens mijn studie, op zoek naar wat Jan Romein noemde de psychologische grondslagen van de historische belangstelling (uit: Gerald Heard, The source of civilization).

De tweede kop, die er net iets eerder stond, is wel nieuw als motto, en is opgevoerd ter gelegenheid van de veertigste verjaardag van de ondergang van de republiek Biafra. Het geldt als een Igbo-gezegde.

De andere motto's die op Christianarchy stonden, staan opnieuw op christianarchy.org.

Vrede en De Vrije Mensch waren de twee christen-anarchistische tijdschriften van een eeuw geleden in Nederland. Omdat niemand vrij is zolang niet iedereen vrij is, en ook omdat het een motto zou kunnen zijn, heb ik van begin af aan mens(ch) in het meervoud gesteld. Het is nu de officiële ondertitel van het weblog.

U bent weer bij.

En zo marcheert het kolonialisme voort

Naast de Vrije Industriezones nu ook Marktvoedselzones - bijvoorbeeld in Papua Barat.

Een site die de nieuwste vorm van plundering van de zogenaamde Derde Wereld documenteert: regeringen en corporaties die gestolen land opkopen. Was de opstand in Madagascar van een jaar geleden daar al niet tegen gericht?
Bloedstollende gegevens.

Je zou het mis kunnen hebben

Iemand is zo stoutmoedig geweest Peace in the end op YT te plaatsen.
Gauw dan maar hier ook. It's not forever.

Gezocht: de people's premier

In westerns komt hij voor - de tegelijkertijd verachtelijke en te vrezen figuur van de premiejager. Dankzij die films is het net alsof het om een belangrijke historische categorie mensen gaat en alsof je er zelf bij bent geweest. "There's a saying out West...."

Als je eigenlijk abolitionist bent, mag je dit dan goedkeuren en zelfs propageren?
Maar het is te verleidelijk, en ik merk dat ik er genoegen in schep dat tussen de twee keren dat ik op de site gekeken heb er flink wat inleg bijgekomen is.

Tony Blair achter de tralies. Hij hoort er meer dan Milošević of Saddam Hoessein. Bush en Balkenende horen naast hem te zitten.

Het is beangstigend dat allerlei volk uit zijn kabinet en dat bijvoorbeeld de laatstgenoemde nog steeds zitten waar ze zitten, in plaats van "te zitten".

Waar gaat de tijd heen?

Weemoed - een weblog gewijd aan Sandy Denny.

Vogelsporen in de sneeuw

De binnenstad krijgt een zeker Anton Pieck-voorkomen met een dik, vers pak sneeuw dat evenwel niet blijft liggen (wel op de bomen).
De tuinvogelteldag vroeg dit jaar om slechts een half uur op te letten, in plaats van het gebruikelijke uur. Dit maakte het mij net mogelijk mee te doen. De sneeuw maakte het toch al tot een onwaarschijnlijke opdracht. En ik tel de gracht altijd mee, die valt in mijn blikveld. En ik heb wel een tuin die op het water uitkomt, maar die bevindt zich elders.

Een half uur in de sneeuw:

Kokmeeuw >100
Spreeuw 8 (overvliegend, maar toch!)
Stadsduif 5
Wilde eend 3
Knobbelzwaan 2
Meerkoet 2
Zwarte kraai 1
Aalscholver 1 (overvliegend)
Koolmees 1
Ekster 1
Een treurig lijstje evengoed.
Toch nog tien soorten, waarvan vijf echte tuinvogels.

Een andere elfde these

Truthout heeft het artikel en de petitie aangaande neuromarketing weer geplaatst. Ik weet waarachtig niet wat er nieuw zou zijn aan verkooptrucs die op de oudste hersenlagen moeten inwerken. Was dat niet al zo toen Shell vrijheid, asfalt, rust, knetterrijden en groen met elkaar in verbinding bracht? Speciaal auto's worden aan het soort mannetjes dat een televisieprogramma als Top gear maakt of leuk vindt gebracht - door verlokkelijk uitziende voruwen gedrapeerd op of in ieder geval staande bij de auto, en door beelden van zoeven over een volstrekt lege weg in een wild landschap aan een snelheid die nergens ter wereld is toegestaan. Enzovoort.

In Israel heb ik met wat collega's de naam van het flesje bronwater voor ons op tafel geanalyseerd, merk: Eden (wat niet in de overweging meespeelde was dat het water van de Palestijnen in "de gebieden" gestolen wordt - al hadden we ook dat kunnen bedenken). Eden - u weet wel, onbedorven, oer, eerlijk, echt. Onzin, het was het enige bronwater dat te koop was in de omgeving van de universiteit van Haifa, er was geen enkele andere reden het te kopen. En wie reflexmatig reagert op Deens bronwater en gaat denken aan bergbeken en skihellingen must get their head screwed on.

De consument interpreteert de wereld al dan niet rationeel.
Het komt er op aan haar te veranderen.

The lunatics have taken over the asylum - deel zoveel

 Ja, marketing, de wetenschap van nu, je kunt er maaster of aarts mee worden en toch fijn mbonivo hebben zoniet lager, en boodschappen doen bij de neurologie.

Stel, je gaat boodschappen doen. Het is vrij warm buiten en je hebt eigenlijk ook wel dorst. Bij het schap met bronwater aangekomen, besluit je een flesje water te kopen. Maar eehhh, welk flesje? Er staan best veel verschillende merken in allerlei groottes en vormen. Het moet niet te groot zijn, handformaat. Niet te duur, dus niet de bekende commerciële merken. Ehh, hé, dat flesje ziet er wel aardig uit. Iskilde… absoluut de mooiste fles in het schap. Uit Denemarken… Geen idee wat Iskilde betekent, maar Denemarken is toch een land met veel sneeuw en beekjes en gezonde mensen op skihellingen? Zelfs de letters op de fles zijn helderblauw, de kleur van Scandinavische ogen… de fles ziet er zo helder en simpel en koel uit – als het water van een Deense bergbeek. Hmm, maar eens proberen. En Iskilde komt in je mandje terecht...

Heusjes.
Zo denk ik bij een lekker kontje vanzelf aan de PvdA (Wouter Bos nietwaar) dus dan weet ik wat ik moet stemmen, en bij chocoladevla aan een echte Brabantse alpenweide zoals afgebeeld. Met bruine koeien, want die geven natuurlijk de beste chocoladevla, dat spreekt.
Eerlijke kontjes, eerlijke waar.
Neuromarketing.
Blijkbaar was het Truthout.org al te gek - de site riep op een petitie ertegen te tekenen. ik begon prompt deze post te schrijven en bij het automatisch verversen van de Truthoutpagina was de petitie alweer totaal verdwenen. Ik meende al dat men in de VS een andere datum had voor aprilgrappen.
Maar ga uw gang, en doe de groeten aan de Belgische boerinnen in strakke Lederhosen die u - jodeleehietie - Brusselse kaas gaan aansmeren!

Nooit opslag en de huur telt door

Het is wonderlijk na de overluide cultus van de middelmatigheid rond een vorig jaar aan een overdosis overleden popartiest stil te staan bij een artiest die zelf drie singles op zijn eerste lp had, en er kwamen nog vier geheel andere singles voor anderen vanaf. En dit was niet eens uniek.



Matthew and Son, Cat Stevens zelf. De singer/songwriter is bij de spraak-/smaakmakende gemeente in ongenade omdat hij moslim is geworden.
Maatschappijkritiek verpakt in dansbare pop, en dat nog wel voor de televisie. En dat nog wel voor de televisie. In playback.


Baby get your head screwed on, Double Feature. Zo goed als onvindbare single, daar draait-ie. (Ik heb een bootleg, niet verder vertellen hoor).


I've found a love, David Garrick. De aanleiding: Hummingbird van Jackie Trent.
Here comes my baby van de Tremeloes - het zal wel.

Help Haïti

Liever dan toeterpoehafondsen die de eigen goedheid van de gevers v/m onderstrepen, kleinschalige initiatieven zonder voorspelbare grote "overhead".
Haïti steunen kan met paypal, hier (een Nederlandse vergelijkbare organisatie op de site van ICCO geeft momenteel "404".)

Het zwarte varken, symbool van de eigen veeteelt tegen de door de VS gedicteerde lijn in. Een varken betekent welvaart, ik ga er niet vegetarisch tegen indoen.
Geef alstublieft.

Een schaaltje appelyoghurt?

En de toespijs is...
Vroeger maakte ik ze zelf, maar er is wat onenigheid over hoe dat uitpakt. Pap wordt wat mij betreft gemakkelijk iets wat anderen cement of beton zullen noemen ("Er was eens een professor, die at betonnen pap / dat deed hij niet uit honger, maar voor de wetenschap"). Stevig, dan smaakt het tenminste totaal niet meer naar moedermelk van koeien.
Of er komen, naar het spraakgebruik uit studentenhuis-met-gezamenlijk-koken echte stukjes ananas in voor, kortweg ananasjes: onopgeloste elementen custard en dergelijke.

Sinds kort staat het assortiment in de supermarkt bij de zuivel: Friesche Vlag met Echte Hollandse rijstepap. En Echte Hollandse gortepap. Supenbrij echt Hollands? Kom nou toch! Wat zijn dat voor Friezen?

De site belooft een weids landschap, weiland (zijn die woorden etymologisch gelijk?). Met een enkele boom middenin en een struikenrij waarvan ik meteen denk: "Dat voelt de boer in zijn portemonnee", zoals bekend het gevoeligste lichaamsdeel van de boer, dat weet het CDA als geen ander.
De weide is leeg. Er staat tussen het gras geen enkele paarde- of boterbloem, geen madeliefje, laat staan dat het een bonte wei zou zijn - zelfs geen koe. Maar daar klinkt de opwiekende leeuwerik. Een haan kukelt. De buitenbeeldkoe loeit. Het platteland. Een echte weide. Eerlijke zuivel uit Neerlands, nee Frieslands markantste landschap.

Vast wel. De echte Friese Hollandse gortepap komt uit Nijkerk, netnummer 033.
Boerenbedrog, noem ik het gehee[ politiek-incorrect. Over de koeien en hun verblijfplaats of voedering heb ik het dan nog niet eens.

De profundis 2010

Vijfeneenhalf uur opgesloten gezeten bij mijn moeder - die inmiddels in een isoleerkamer is opgenomen, de gouden staphylokok opgelopen ("dat hoeft niet in het ziekenhuis gebeurd te zijn" - tuurlijk niet).


De volgende dag is de plek op mijn scheenbeen warm en gevoelig. Is de staafkok er op geland? Ik geef mij een dag vrij, en neem de symptomenlijst van mijn Eigen Fijne Ziekte nog eens door. Als dienstbetoon aan de enkele Mede-Lijder wilde ik nog steeds Mijn Eigen Ondervindings-Symptomen als Addendum publiceren.
De mail die ik er over naar de patiëntenvereniging heb gestuurd zojuist:

Beste mensen,

Mag ik mij verstouten als nog niet vermelde symptomen te melden bij hyper-Graves:

- Stemvervorming: heesheid. Een van de eerste symptomen wat mij betreft - ik noemde het mijn "Bill Clinton" - ging over na de "slok".
Ik zie dat het wel als symptoom van hypothyreoïdie wordt genoemd. Merkwaardig.

- Het pretibiaal myxoedeem.
Dat was treffen voor de coassistenten, zo'n kans krijg je niet vaak. De behandelende interniste wilde er niet eens naar kijken ("heeft niets met de schildklier te maken").

- Extreem hoge bloeddruk.
Blijkbaar een zeldzaam symptoom, maar dat is het myxoedeem ook. Dit moest ik vernemen van nota bene mijn tandarts, die verband legde met een door hem nog nooit geziene

- Ontsteking van het tandvlees (blaasjes). Blijkbaar ook heel zeldzaam, maar wel genoemd als symptoom. De tandarts was zo goed zijn collegedictaat over Graves met mij door te nemen (academici onder elkaar, hij vertrouwt het mij wel toe).

Vier zeldzame symptomen, maar voor de compleetheid zouden zij vermeld moeten worden. Je weet nooit wat het eerst komt.

Wat een zegen evengoed, zei hij met een mengeling van moedeloos- en opgewektheid. Fijn om zeldzaam te zijn.

U doet er maar mee wat u (niet) wilt.
Overigens blijkt de isoleerkamer in het eerder vermelde ziekenhuis (VUMC) vooral in te houden dat men niet verbindt, geen medicijnen meer toedient en dat het eten in een tussenruimte wordt gedumpt zonder de patiënt van de komst te verwittigen.
Ik word maar niet gereformeerd. Was ik toch al nooit van plan.

Zonder commentaar

Inscripties door de fabrikant van geweren waarvan het vizier dag en nacht zicht oplevert:

Markings included "JN8:12," a reference to John 8:12: "Then spake Jesus again unto them, saying, 'I am the light of the world: he that followeth me shall not walk in darkness, but shall have the light of life,'" according to the King James version of the Bible.

The Trijicon Reflex sight is stamped with 2COR4:6, a reference to part of the second letter of Paul to the Corinthians: "For God, who commanded the light to shine out of darkness, hath shined in our hearts, to give the light of the knowledge of the glory of God in the face of Jesus Christ," the King James version reads.

Het commentaar laat ik aan een ander over.

Een zelfvernietigende dwaas

Drink en vergeet - maar werkt het zo? Ik weet al niet meer waardoor landerige "vrouwenmuziek" op zondagmiddag in Nijmegen boven kwam golven gistermiddag laat, maandag 18 januari dus, 's avonds vroeg. Lavender Jane - ik vraag om vergeving. Carole King met Tapestry, nee, nee, waarom. Joan Armatrading, hou toch op. Kate & Anna zag ik even over het hoofd. En onderwijl stierf Kate dus.

Als dit alles een betekenis heeft zou ik wel eens willen weten wat voor of welke.


The swimming song is niet beschikbaar, de studioversie heeft een wat ongepast zelfgemaakt filmpje, au vivant dan maar, 1981, Complainte pour Sainte-Catherine - nul autre.

Ergens huilt een kolibri.

Curaçao, ik heb jou zo menigmaal bekeken

Kijkt u verrast op, dat als ik moet kiezen tussen het verhaal van Maxime "Hekking" Verhagen en Hugo "Socialismo del Siglo 21" Chávez, dat ik dan niet per se voor dat van Verhagen zou kiezen?

En nog een eiland onder beleg

De behoefte van het militaristisch apparaat van de VS om juist vreedzame eilanden met hun bewoners te overrompelen met bases voor "de veiligheid" verdient een aparte beschouwing. Naast Diego Garcia en Jeju heden nieuws van Okinawa.
De foto heeft overigens nogmaals betrekking op het Koreaanse Jeju.

Beleg van een eiland

“Mijn hart breekt. Wij zijn hulpeloos en zij drijven met geweld hun marinebasis door. Jeju is het Eiland van de Vrede.. Er zou hier beslist geen oorlogsbasis moeten zijn. Wij hebben de steun van alle Koreanen en alle internationale vredelievende mensen nodig. Wij zijn maar onschuldige boeren zonder veel kennis. Wij hebben jullie hulp nodig."

Noodkreet vanaf een Koreaans eiland waar het koraalrif beslist moet wijken voor weer eens een basis van de Verenigde Staten. Zie verder hier - een Koreaanse site in het Engels.

De huilende kolibri

Het is een nummer uit de gouden tijden van de popmuziek, van Cat Stevens' lp Matthew and son. Een plaat waar liefst vier singles voor anderen vanaf te halen waren. Een ervan is Hummingbird, een single van Jackie Trent die ik een keer gezien en gehoord heb, maar de handelaar - altijd gevaarlijk, zelf interesse te hebben in je waar - wou hem voor zichzelf houden.

De versie van Jackie Trent is orkestraler dan de eenvoudiger versie van Cat Stevens, en zij bevat de tussen haakjes gestelde slotzin. Maar waar gaat het over? Pas gisteravond drong het tot mj door, een droefheid die drieënveertig jaar op mij gewacht heeft. Zonder de ondersteunende muziek is het niet hetzelfde, maar een filmpje is er niet. Misschien nog niet.

There's a yellow flower by your bed
Sadly dropping its perfumed head
So you won't smell it, I know what you'll miss

And there's a hummingbird, a hummingbird,
A hummingbird, a hummingbird,
Oh there's a hummingbird singing.

There is the hat you made, the clothes you wore
Lying down on the cold, dirty floor.
The colours are fading, they'll never shine again.

And there's a hummingbird, a hummingbird,
A hummingbird, a hummingbird,
Oh there's a hummingbird singing.

Now the road is turning gray,
There's a shadow where you once lay.
They'll find it tomorrow, and think you went alone.

But there's a hummingbird, a hummingbird,
A hummingbird, a hummingbird,
Ah there's a hummingbird crying
(Oh how she cries).

Vrije geest

Grotendeels nog "in costruzione", maar het ziet er goed uit: Libero Spirito.
Men moet er Italiaans voor kunnen lezen.

Hoop en Haïti

De aardbeving die Lissabon voor een groot deel wegvaagde op Allerheiligen 1755 ging gepaard met andere bevingen en vloedgolven tot op Martinique en Engeland. Het aantal doden is niet bekend, maar wordt geschat op tussen de vijftig- en honderdduizend.
Alfama, de oude armenwijk, bleef zo goed als gespaard.

In Port-au-Prince zullen de echte ellendewijken gespaard zijn gebleven, omdat er niet veel in te storten valt. Dat is de enige troost bij de ramp, waarvan het aantal slachtoffers inmiddels op wellicht tweehonderdduizend wordt geschat.

Intussen, model-Biafra-na-de-capitulatie, houden de feitelijke machthebbers hulpgoederen achter, omdat zij vrezen dat "de openbare orde" verstoord zou kunnen worden bij de verdeling. VS-huurlingen in staatsuniform of van Blackwater zullen zeker ingezet worden om de goedheid van de VS te demonstreren.
Documentatie aangaande de belangeloosheid van de VS in Haïti.

Van Voltaire wordt gezegd dat hij zijn geloof in een (goede) god verloor door de aardbeving die Lissabon trof. Het slotsextet van zijn gedicht over de ramp:

Un calife autrefois, à son heure dernière,
Au Dieu qu'il adorait dit pour toute prière:
"Je t'apporte, ô seul roi, seul être illimité,
Tout ce que tu n'as pas dans ton immensité,
Les défauts, les regrets, les maux et l'ignorance."
Mais il pouvait encore ajouter l'espérance.

Het gehele gedicht.

Verlies de hoop niet, niets is blijvend.

Vijftien januari - de soundtrack

Ten tijde van de capitulatie van Biafra kwam net de tweede druk van ons boek, Biafra, een boek van de persen. We zijn er nauwelijks aan toegekomen verdrietig te zijn over de afloop - het boek moest gesleten...

Toch - ik belde met een kameraad en we hadden het natuurlijk over de machteloosheid - het Nigeriaanse regime had ieder voedseltransport dat niet via het regime ging verboden, wat betekende dat het uitgehongerde, doodgeblokkeerde Biafra was afgesneden van voedseltoevoer, althans voor een tijd. De aanvoer moest over land. Infrastructuur was er niet of nauwelijks, nog steeds niet zoals u kunt afleiden uit de voortgaande opstandigheid in de Nigerdelta. Let it be, verzuchtte mijn makker aan de lijn, verwijzend naar de in twee opzichten laatste single van de Beatles.

Dat het over Moeder Maria ging drong destijds niet tot mij door.
Ik vond de Stones-lp-titel toepasselijker op dat ogenblik.


You can't always get what you want, van de lp Let it bleed


To be young, gifted and black, Bob & Marcia

Over Maria gesproken - deze hoort ook bij de soundtrack van die dag, althans de studioversie. Een van de eerste berichten die doorkwamen uit voormalig Biafra was dat er een partij bijbels was aangekomen. Met wat peper en zout en een (afwezig) glaasje water is zo'n dundrukpagina nog best te eten.


Jesus is just alright, Byrds

"Verlies de hoop niet, niets is blijvend" - Biafraans gezegde.

Vijftien januari - 3

Toen Biafra definitief bezweek, veertig jaar geleden, betekende dit voor mij - net begonnen activist - een kennismaking met Weldenkend Links Nederland. Geen namen noemend analyseerde ik in het post-capitulatie Biafra Bulletin de valse en altijd op racisme gebaseerde redeneringen van deze weldenkenden. Ik besloot het stuk met een zinswending die mij bij was gebleven van TW (Tony Withers), uiteraard in heel ander verband gebruikt, "Let's forget about them" - laten we hen vergeten.

Het artikel werd tot mijn verrassing overgenomen door het blad Militia Christi. Het gaf mij gemengde gevoelens - als je stuk de moeite waard wordt gevonden over te nemen is dit een erkenning en positieve waardering van de inhoud, en tegelijkertijd had ik genoeg grieven tegen de Kerk om ook weer niet zo blij te zijn met deze waardering. Ik wist nog maar net wat anarchisme was, laat staan christen- of religieus-anarchisme en over mijn toenmalige kennis van de rol van religieus-anarchisten bij de oprichting van Kerk en Vrede kan ik dus zwijgen.

Laten we hen vergeten - maar het lukt niet. Een van de racistische praatjesmakers heette Dick Scherpenzeel, een anti-imperialistische poseur, na zijn dood erkend als een Vreselijk Goed Mens. Het Vaderland Aller Arbeiders en de Labourregering hadden zich achter de grootste en potentieel machtigste staat van Afrika gesteld en dus was Biafra een imperialistisch complot. Later hoorde ik een dergelijke redenering van Johan Riemens, uitvinder van de Derde Weg.

De tweede links-poserende apologeet van de genocide heette Anton Constandse. Misschien was het wel erg, al die doden, maar er was olie in Biafra en dus was de onafhankelijkheidsverklaring van Biafra zoiets als "destijds" Katanga in (Belgisch-) Kongo: een koloniaal opzetje. Hoe Constandse dit rijmde met de Britse inzet bij de quick kill tegen Biafra legde hij niet uit. Hoe hij het rijmde (ik wist hier nog niet van) met zijn anarchisme is al helemaal de grote vraag: massamoord voor staatsraison was dus niet zo erg als het om zwarte mensen gaat, concludeerde ik toen en concludeer ik nu. En Constandse duldde op geen enkel punt tegenspraak.

De allerergste van de drie niet-vergeten te-vergetenen noemde zich Piet Grijs. Hij was blij dat het afgelopen was met Biafra, want die illegale voedseldroppings vonden plaats vanaf eilanden die kolonie waren van het fascistische Portugal. En wisten we wel dat Biafra erkend was door een van de smerigste dictaturen ter wereld, Haïti? Handig liet hij de vermelding van de andere staten die Biafra erkend hadden: Zambia, Gabon, Ivoorkust en bovenal Ontwikkelingshulplieveling Tanzania, met - toen - internationaal gerespecteerd humanist Nyerere als president, achterwege. Papa Doc Duvalier moest volstaan. De zwarte duivel. President van de eerste en enige zelf-vrijgevochten zwarte republiek van Amerika.
Brandt Corstius en Pat Robertson, één front.

De woede is gebleven.

*
Veertig jaar later is het nog steeds niet in orde met Nigeria, hoe zou het ook. Een beschouwing ter gelegenheid van de veertigste verjaardag, en een dodenlijst van door de doodseskaders van het regime vermoorden in december 2001.

Vijftien januari - 2

Maar uiteraard zijn er wel branden bij een aardbeving, ook als de infrastructuur van een grote stad gebrekkig is.

Just got word from a Lambi Fund board member that Presidential Palace, Ministries of Finance, Public Transport, Communications, Justice and Parliament have all collapsed. Delmas, where several Lambi Fund staff members live, was heavily damaged. Unibank (where we have our bank account) collapsed. People are going by on stretchers. No phone service, no electricity. Port au Prince dark except for fires. If stable buildings have collapsed, we know the grain mills, sugar cane mills and rainwater cisterns that Lambi Fund helped support have collapsed.
Bron.

Ook informatief.

Vijftien januari - 1

Twee beelden, al te gewoon. Als er branden bij de aardbeving in Port-au-Prince waren geweest zou het eerste beeld daarvandaan kunnen komen.
Maar het is niet Haïti 2010. Het beeld is uit Biafra - de eerste zelf-onafhankelijk verklaarde republiek van zwart Afrika. Dus niet uit de eerste en enige zelf-onafhankelijk verklaarde zwarte republiek van Amerika. Daarvandaan komt het tweede beeld.

Vandaag is het veertig jaar geleden dat Biafra capituleerde voor het door de Sowjet-Unie en Groot-Brittannië gesteunde leger van Nigeria. De bombardementsvliegtuigen van dit leger werden hoofdzakelijk door Egyptische piloten gevlogen.

De doden van Biafra waren niet het gevolg van een natuurramp. Het is maar de vraag of de natuurramp in Haïti echt de grote schuldige is. In de eerste plaats komt de aardbeving niet zo onverwacht als het lijkt. Daarnaast is Haïti alle tweehonderd jaar van zijn onafhankelijkheid het onvergeven mikpunt van de wraakzucht van de slavenhouders en hun nazaten.

Naomi Klein ziet de aasgieren alweer cirkelen, want waarom zou je er doekjes om winden als ultrarechtse "denktank" (Heritage Foundation):

Amidst the Suffering, Crisis in Haiti Offers Opportunities to the U.S.
In addition to providing immediate humanitarian assistance, the U.S. response to the tragic earthquake in Haiti earthquake offers opportunities to re-shape Haiti’s long-dysfunctional government and economy as well as to improve the image of the United States in the region.

Het requisitoir: de rijken van deze wereld zullen er alles aan doen om dit te blijven, om rijker te worden en derhalve de armen op hun plaats te houden of verder te beroven.

Teddy Pendergrass

Op de eerste en achteraf wellicht enige Northern Soulparty die ik heb kunnen organiseren draaide Steve C. tussen alle dansbare onbekendheden plotseling Harold Melvin and the Bluenotes. Muzikaal gesproken niets mis mee maar het contrast trof mij wel. Is deze groep, is de Phillysound inmiddels toegelaten tot het heilige der heiligen? Ik had bij een eerdere gelegenheid al enthousiaste reacties gekregen op de Intruders. Dus misschien wel.

Bij The Masters is inmiddels - net als bij dartsspelers gebeurt - de entree van snookerhelden voorzien van een introductiemuziekje. Was het Mark Wiliams die de arena betrad onder de tonen van The love I lost? Toch een vreemde keuze, gezien de tekst, zou ik denken. Maar het deed mij wel besluiten de zaterdagsessie met onder andere dit nummer op te luisteren, omdat er toch eigenlijk niet veel betere soul te vinden is.

En dan is er de aanleiding het twee dagen eerder te doen. Teddy Pendergrass is gisteren 13 januari overleden.


The love I lost


Where are all my friends?


Don't leave me this way

Haïti 2010

In Honduras maken ze ook spijkerbroeken.
Zie verder Chris Floyd.

Een feest dat nooit gevierd wordt

Het ligt zo voor de hand dat ik de vraag niet eens gesteld heb tot nu toe: wat vindt de aanwezige ander van het verhaal over het gelukkigste moment van 's jongen mans mooiste moment in zijn jonge leven? Vindt zij het leuk om als "een griet" (zo heb ik "a chick" maar vertaald) benoemd te worden? Geniet zij mee van dit allermooiste moment?

De vraag blijft buiten beschouwing voor de betrokkene. Het lijkt mij zozeer vanzelfsprekend dat het antwoord negatief is dat ik voor mijzelf de vraag niet eens gesteld heb. En aldus meegaand in het persoonlijke coconnetje van de betrokkene dat evenwel opengebroken wordt om het uit te juichen - het mooiste moment van mijn jonge leven - een bezopen formulering. Het gaat om hem, de ander is het instrument om hem het mooiste moment te bezorgen.

Zelfs het instrumentaliseren van de ander zou tot de fase kunnen leiden die uitgedrukt wordt door het aan Galenus toegeschreven (en zonder twijfel niet van hem afkomstige) Post coitum omne animal triste. Maar als je gefixeerd bent op het gelukkigste moment van je jonge leven zal dit gevoel al helemaal nooit aan de orde komen.

"Het mooiste moment van mijn jonge leven".
Een studentenreisbureau, op zeker moment het grootste reisbureau van Nederland, adverteerde met de kreet "Gewoon op vakantie kan altijd nog".
Je hebt Geweldige Belevenissen, Gelukkigste Momenten, en je hebt gewone vakanties.
Een leven dat na louter hoogtepunten uitzicht biedt op "gewone vakanties" is afgelopen voordat het ooit begonnen is. Als je weet wat het gelukkigste moment van je jonge leven is ben je zo goed als dood.

Met dat reisbureau is het al spoedig na het lanceren van de leuze heel slecht afgelopen.

Verandering om in te geloven

In aansluiting op het contact dat de arbeidersbeweging in de VS heeft gezocht met het coöperatieve "concern" Mondragón twee initiatieven in de VS zelf: Evergreen in Cleveland, Ohio en een coöperatieve levensmiddelenhandel in Detroit, Michigan. Vooral de laatste wordt als zelfs levensnoodzakelijk voor deze stervende voormalige industriestad gezien. Tekenen van hoop.

Meer hierover hier.

Eilanden zonder terugkeer

Ook in de VS was het nacht terwijl van alle staten een Prisonwatch Weblog werd ingesteld, klaar om ingevuld te worden.
Hawaii bijvoorbeeld,. waarvan hier een gezellig kiekje.

Omdat het om een actie van virtuele vriend(inn)en gaat blijf ik niet achter - alsof ik om internetwerk verlegen zit.
Dus een zustersite voor deze, bedoeld om het nieuws over Chagos bij te houden: Chagos Gulag Watch.
Bienvenues sur les îles de non retour.

De nooit gestrafte genocide

De aanleiding doet er nauwelijks toe, het verhaal moet steeds en steeds opnieuw verteld worden.
George Monbiot wijst op de genocide in Amerika, vanaf 1492.

Uittreksels uit David Stannard's American holocaust, waar Monbiot uit citeert hier.

Aardig om te lezen hoe iemand uit naam van het kapitalisme de overweldiging van "wilden" afwijst. Immers - onmiskenbaar - hier wordt eigendom geschonden.

Zo ging de verovering van Amerika gepaard met het brengen van "christendom" naar deze streken, waarbij met zegen van de god die de veroverende macht liefhad er op losgemoord werd. Dit alles uit naam van de man die de bergrede heeft uitgesproken. Nou was het in Europa zelf al niet veel anders toegegaan, en de kruistochten waren ook pas achter de rug, dus niet veel nieuws onder de zon hier.
 

Actie en organisatie - 3

Het is een van de herinneringen die bovenkomen door het weer in deze streken dezer dagen.
In de avond demonstreren in de ijsregen, samen met een stuk of duizend andere mensen. De centrale gescandeerde leuze: "Potverdomme, huizen moeten er kommen". De demonstratie was een initiatief van gezamenlijke acitiecomités in Amsterdamse buurten, en ging tegen de sloop van huizen voor prestigeprojecten als metro, kantoren bestemd voor leegstand, een autoweg dwars door de binnenstad en meer. Er was naartoe gewerkt en het was een eerste grote manifestatie.

Actie waar organisatie aan voorafgegaan was. Ik wist er wel iets van, maar ik was toch hoofdzakelijk nieuwsconsument. Ik was er alleen wel bij, op die snijdend koude januariavond, 1972. En ik zou niet kunnen zeggen dat/of ik daarna deel was van "de organisatie". Misschien haakte ik aan bij het rhizoom, de structuur die al tot stand was gekomen en die bovengronds kwam bij die demonstratie. En de onderdelen van deze structuur kende ik en kan ik nog onderscheiden, en het aardige was dat een enkele persoon als vertegenwoordig(st)er van verschillende stroompjes erbij kon komen: Oranje Vrijstaat en de bijbehorende kraakbeweging, afsplitsingen van de studentenbeweging ("buitenuniversitaire praxis", mensen die vooral van buitenaf als "sponti's" aangeduid zullen worden), anarchisten of anderen die al dan niet bij de Socialsitische Jeugd aangesloten waren geweest enzovoort.

Het rhizoom bewerkstelligde dat je de nacht in een slaapzak doorbracht in een tochtige katholieke kerk waar tientallen (182?) "illegale" Marokkanen op de vloer lagen, kerkasiel gezocht hebbende. Een van de organisatoren was een van de "mooie meiden" van de maoisten, zoals Antoine Verbij in zijn Tien rode jaren hen noemde zonder een enkele naam te geven. Ik doe het nu niet omdat ik geen idee heb van haar verdere wederwaardigheden. "Mône" noemden de maoistische bonzen haar - maar in de tijd van de "182" was zij weg bij de Partij en (dus?) mooier dan ooit - weet zij dat ook weer als zij het leest.

Het bracht je even gemakkelijk bij de voorbereiding van de "182 uur voor de 182" op de zandvlakte die onze vrijplaats was, het Waterlooplein, ook bekend als Vlooienpark, het Anti-City-Circusterrein. Er was een organisatorische infrastructuur die dergelijke acties mogelijk maakte. En de strijd om de "182" is gewonnen.

Ook of juist zonder partij kun je toch een organisatiestructuur hebben die dingen mogelijk maken waarover ik nu met verwondering achteraf kan zeggen: dat waren creatieve tijden.

De organisatie, of de infrastructuur (het rhizoom) is nog een tijd gebleven en langzaam verdwenen toen er pretentie aan verbonden werd ("de kraakbeweging" die zich zelf zo noemde in plaats van het te zijn). En er is van hogerhand ook van alles aan gedaan de infrastructuur te vernietigen door middel van ontruimingen, aankopen en bevorderde verschraling van het cultureel klimaat. Een Paradiso dat bijna meteen beschikbaar is voor een manifestatie voor Radio 100-arrestanten (als ikzelf) - ondenkbaar zelfs.

Willie Mitchell

Een tijd heb ik gedacht dat in het hiernamaals een hal was waar King Curtis en Willie Mitchell elkaar afwisselden, en ze speelden er Soul serenade. Toen bleek dat ik ten onrechte veronderstelde dat Willie Mitchell niet meer leefde.
Maar aan zo'n dwaling kan alsnog een einde komen. 5 januari jongstleden is hij overleden.


That driving beat


30-60-90


En Soul serenade dus


King Curtis and the Kingpins live...

Appelen! Verse appelen! En vrede!

Moeilijk vindbare singles die nu wel te vinden zijn in boxsets, en op YT. Eerst het lied voor toen en nu.

Give peace a chance, Hot Chocolate Band. Hun eerste single, de beste versie van het nummer.


 
How the web was woven, Jackie Lomax, de extended 12"-bonusversie. Alle Beatles spelen mee, Billy Preston is herkenbaar en in het "hoehoe"-koortje zit ongetwijfeld Doris Troy.


 


Maybe tomorrow, Iveys. Pijnlijk playbacken als een groot orkest in feite de muziek verzorgt. 

Hoezo?

Eerste dagen zonder Nederlandse papieren krant. Toch weet ik het zo wel.
"Hoezo broeikaseffect" mocht de krant sieren als er een paar koude dagen waren. Het soort ingezonden stuk dat nooit wegens plaatsgebrek helaas etc etc.


Nu mag de tekst luiden: "zie je wel dat het niet klopt van dat klimaat?"
Waarmee dezelfde mensen bedankt worden die ervoor gezorgd hebben dat er geen natuurkundige aardrijkskunde meer onderwezen wordt op school zodat het verschil tussen weer en klimaat langs de trouwe lezertjes heen gaat.

Voorwaarts verder de katastrofe in.

De dodenlijst van Afghanistan

De '"goede oorlog" van de Verenigde Staten roept niet veel, maar wel enig binnenlands verzet op (in Groot-Brittannië), in de VS, (bijbehorend weblog).

Bij het Britse parlement is de lijst van doden aan Britse zijde en aan Afghaanse zijde voorgedragen op dodenherdenkingsdag, 11 november jongstleden (zie foto). De Britse lijst kostte nogal wat minder tijd dan de Afghaanse.

De econoom Marc Herold houdt in de VS de namen bij van de Afghaanse slachtoffers van de "coalitie" - een site die als geheel raadplegenswaard is. Zijn lijst is gebruikt voor de herdenking in Londen.

Een flits - 5

Wuthering heights klonk op de radio, en het drong tot mij door dat ik mij bij de keren dat ik dit nummer daarvoor had gehoord ongelukkig en verlaten had gevoeld. Nu niet. De flits van het besef. Ik was aan het pakken om naar mijn geliefde op spoorafstand te gaan. Ik schoot vol, besefte dat ik niet meer ongelukkig was.

Die litotes gebruik ik omdat het gevoel vooral een ontkenning van het voorafgaande was. En omdat het zeer tijdelijke van zo'n gevoel mij wel duidelijk was. Al werd het besef bij thuiskomst, radio weer aan, Todd Rundgren met een niet eerder gehoord nummer dat mij meteen trof - het klokje dat in je hoofd gaat luiden -, even bevestigd.


All the children sing, Todd Rundgren's Utopia

Dit stukje van een makker van jaren her inspireerde mij tot het voortzetten van deze serie, losgemaakt door het hier beschrevene.
Het is niet zo gemakkelijk eigen ondervinding ("prousten" heb ik het genoemd) naar het niveau van het  (tamelijk) algemeen-menselijke te heffen. Nu lukt dit even niet, later hopelijk wel.

Iedereen praat over het weer...

De illustratie geeft mij een zeker verslagen gevoel en behoefte tot begrijpen.
Als ik de afgebeelde persoon, met haar tijdloze sensuele uitstraling en tamelijk tijdloze kleding - het kapsel plaatst haar in de tijd, evenals de sigaret op de vervolgfoto -, op pakweg mijn twintigste was tegengekomen en had gesproken, zou ik ernstig in de war zijn geraakt. Nou vooruit, op mijn dertigste ook. Zo oud is zij zelf trouwens op de foto.



Een heel ander verwarrende factor is dat de afgebeelde zich oprecht inzette voor kinderen die in tehuizen geplaatst waren. Zij was vroeg halfwees, dat hebben we gemeen, zij werd ook nog op tamelijk jonge leeftijd helemaal wees. Verklaart dat het engagement? Haar glimlach heeft ook iets vriendelijks, bijna liefs.

Dan moet je maar niet weten hoe zij haar dochters dacht te behandelen. En meer.
Ik heb er nooit bij stilgestaan dat allerlei anonieme artikelen, die ik doorgestuurd kreeg van onze Westduitse correspondente, waarschijnlijk door haar geschreven zijn. Imaginaire dialoog: zij steekt achteloos een sigaret aan, blaast wat rook uit, ik vraag wat zij wil drinken, schenk in en hoop niet dat zij merkt dat mijn hand een beetje trilt en zij zegt: "dus u bent mijn vertaler! leuk om eens kennis te maken" (of zou zij meteen dutzen?).

Degene die zij in 1970 schietend en wel (mede) bevrijd heeft - het was een niet al te best bewaard geheim - heeft ondergedoken gezeten in de studentenflat waarin ik gewoond heb. Misschien heb ik met hem in de lift gestaan, weet ik veel. Het gesprek met haar komt niet dichterbij in het rijk der mogelijkheden, want zij kan niet bij hem langsgeweest zijn. Zij zat toen al vast. In een isoleercel. Ik vrees ook - maar weten kan ik het niet - dat het imaginaire gesprek niet zo vriendelijk zou zijn gegaan als ik het zonet schreef. Wie niet voor mij is is tegen mij, zal haar betoog geweest zijn, en je was al gauw niet vóór genoeg.

Misschien wist u het al: dit is Ulrike Meinhof. Zij zal geen marketingspeeltje zijn, zoals Che, die heel wat meer mensenlevens op zijn geweten heeft. Zij is niet exotisch genoeg.
En zij is vrouw. De volgorde geeft niet noodzakelijk het belangrijkste aan. Zie ook de NRC-H-porno die aanleiding was tot deze vondst.
Hoe kun je je inzetten voor tehuiskinderen, (hier heb ik op 25 september 2017 een lasterlijke en onjuiste passage verwijderd), en niet terugdeinzen voor het doodschieten van mensen die een doel in de weg staan dat allang niets meer met een rechtvaardiger samenleving te maken lijkt te hebben. Het middel werd het doel en met het middel van gewapende strijd kan het doel ook nooit een vredige samenleving zijn. Fürsorge, Sorge für wen? - wat is er misgegaan na die tehuizen waar zij zich zo druk om maakte?

Zou je dat van Che niet ook kunnen zeggen? Die was zelfs arts.

Zie ook - schijnbaar, en ik bedoel ook precies: schijnbaar - geen enkel verband hiermee houdend: het verschil tussen hoe er op bijvoorbeeld John McCain of zelfs George W. Bush wordt gereageerd enerzijds en op Sarah Palin anderzijds.

Wordt ongetwijfeld vervolgd.

Oproep aan wie mensen in vreemdelingenbewaring bezoeken

Namens Vrijheid van Beweging:

De vreemdelingenpolitie zoekt soms contact met bezoekers van mensen in vreemdelingenbewaring. Het doel is: informatie vergaren over de  'vreemdeling' die bezocht wordt. De vreemdelingenpolitie benadert  mensen middels brieven en/of huisbezoeken. In hun 'uitnodiging' wordt  gesteld dat de bezoeker op de door hen alvast gemaakte afspraak moet  ingaan: informatie geven zou verplicht zijn. Dit is echter niet juist: op de afspraak komen is niet verplicht, en informatie geven al  helemaal niet!

 Ook via onverwachte huisbezoeken, in zichzelf intimiderend, tracht de  vreemdelingenpolitie op slinkse wijze informatie los te peuteren over  de 'gedetineerde vreemdeling'.

 Vrijheid van beweging doet onderzoek naar de benaderingen door de  vreemdelingenpolitie. Heeft u ook zoiets meegemaakt, mail ons dan,  o.v.v. 'onderzoek vreemdelingenpolitie', naar
Vrijheid van Beweging.

 Discretie verzekerd. Bedankt!

Een als kool groeiend niet-kapitalistisch concern

Rick Wolf bericht over een overeenkomst tussen de VS-vakbond United Steel Workers en het coöperatieve concern uit Baskenland, Mondragón. De bedoeling is zelfbeherend ondernemen in de VS te bevorderen.

Mondragón had mooi gepast in de roomse benadering van Michael Moore in Capitalism, a love story. Dit zelfbeherende conglomeraat (de verwijzingen zijn grotendeels in het Engels) is gebaseerd op de officiële sociale leer van de Kerk van Rome. De coöperatie is opgericht in het holst van de Franco-tijd.

Geleidelijke uitgroei uit het kapitalisme? Waarom niet?
Neem zelf een kijkje (kan in diverse talen).

Het kan verkeren

Weerklank uit tijden toen Israel "links" was en bezongen of nagezongen werd door links.
Eigenlijk hoeft er niets aan toegevoegd te worden.


Tzena, tzena, tzena, The Weavers (onder anderen Pete Seeger)


Hava nagila, Harry Belafonte

Organisatie en actie - 2

Actie of organisatie in Kopenhagen? George Monbiot ziet nog meer reden tot wanhoop:

(H)ow do we break this system? How do we pursue happiness and well-being rather than growth? I came back from the climate talks Copenhagen depressed for several reasons, but above all because, listening to the discussions at the citizens’ summit, it struck me that we no longer have movements; we have thousands of people each clamouring to have their own visions adopted. We might come together for occasional rallies and marches, but as soon as we start discussing alternatives, solidarity is shattered by possessive individualism. Consumerism has changed all of us. Our challenge is now to fight a system we have internalised.

Media-ondernemerschap

In 1995 heb ik mij georiënteerd op de mogelijkheid het eerste internetradiostation van Nederland op te richten. Ik deed dit niet alleen, Radio-100-collega Phosphor, Paul Bijlsma, was mede-initiatiefnemer.

We kwamen niet ver. De plannen waren mooi - het zou een geheel functionerend vierentwintiguursstation worden met alles er op en eraan. Pacifica Nederland, zoiets moest het worden, en uit sentimentele overwegingen vond ik dat het dan toch RVZ moest gaan heten. (Nu denk ik dat Pacifica Nederland een uitstekende naam zou zijn).
Degenen die de uitzendingen, narrowcasting heette het plotseling, zouden faciliteren vonden de plannen prachtig en deden vervolgens effectief hun best de uitvoering zo onaantrekkelijk te maken dat de initiatiefnemers de moed in de schoenen zonk.

In de eerste plaats zou de luisteraar alles wat hem of haar niet aanstond kunnen doorzappen. Dat schiet lekker op, maar het idee mensen kennis te laten nemen van muziek en informatie kwam zo op zeer losse schroeven te staan. Interactiviteit is prachtig maar je wilt als presentator/journalist/deejay beluisterd worden, mensen attenderen: moet je dit nu eens horen! Als er gezapt kan worden binnen de programma's van het station weet je dat het nooit dwars zou kunnen zijn. Als het "dwars" is zapt men door.

En als genadeklap kregen we te horen dat er maximaal vijf luisteraars per keer konden inschakelen. A la carte zapluisteren en dan nog wel liefst met zijn vijven.
"Weten jullie eigenlijk hoe het klinkt?" vroeg de techneut. Nee, dat weten we niet, zeiden wij bedremmeld. Hij zette een station met grote capaciteit op, een Koreaanse dancezender. Blikkerig bonkte er iets door de speakers van de computer. We mochten van geluk spreken dat we erdoor kwamen, kregen we te horen. Maar ja, he, die grotere capaciteit.

Dat was dat. En zo heeft Nederland niet zijn internet-Pacifica gekregen (dat natuurlijk ook in de echte ether zou moeten zijn).

Natuurlijk, het verhaal lijkt van een andere wereld te komen, zo ver is de techniek gekomen, zo'n vlucht heeft het internet genomen. Ook als kortegolfradio zonder ruis of Mexicaanse hond, schreef hij als Pacifica-Berkeley/Houston-luisteraar die intussen een programma van Pacifica zelf her-narrowcast (zie de zijbalk).

Als het allemaal niet zo ontmoedigend had geklonken en doorgang had kunnen vinden lag het echte werk nog voor de boeg. Organisatorisch, financieel - om van de dagelijkse gang maar te zwijgen. Maar dit alles was minder dan het nemen van de ontmoedigingsdrempel. En als die genomen was - was ik dan "media-ondernemer" geweest?

In de strikte zin zeker wel. En dat terwijl wij maar eenvoudige vrijeradiomakers, deejays voor microfoon en in rommelige rokerige zaaltjes waren. (Ja mensen, dat had je toen nog, rokerige zaaltjes). Gewend aan toeleggen op het werk dat je deed omdat je het leuk vond, in plaats van er geld mee te verdienen of er rijk mee te worden.

Dan zap ik door naar de "media-ondernemers" die plotseling eigenaren van NRC-Handelsblad zijn geworden. Eerder hadden deze lieden al de televisiezender Het Gesprek opgericht. Pratende hoofden, bedoeld als intelligente televisie, iets wat al bijna een contradictio in terminis is.

Wie zitten er achter Het Gesprek?

- Frits Barend, ooit als verslaggever/medepresentator begonnen bij Henk Bongaerts (van Dorp) op Radio Veronica. Barend & Van Dorp, tot het einde toe.

- Ruud Hendriks, ooit als bijzonder onderbetaald discjockey geheten Rob Hudson begonnen op Radio Mi Amigo/Caroline (is nog in staking gegaan toen het loon helemaal uitbleef), later bij de Amsterdamse piratenzender Unique. Met alle overvallen van de opsporingsdienst op die zender kan niemand daar rijk aan geworden zijn, integendeel.

- Derk Sauer, verslaggever, later hoofdredacteur van de Nieuwe Revu, ongetwijfeld eerder betrokken bij De (Rode) Tribune (afhankelijk van zijn betrokkenheid bij de scheuring bij de maoïsten), rijk geworden in de wilde tijd in Rusland. Creatief zakendoen heet dat.

Wat nou, hm, jonge vriend?!

Men kan zich afvragen hoe zulke eenvoudig begonnen zeezenderjongens/verslaggevers "media-ondernemers" zijn geworden.
Pieter Storms, de laatste van het viertal, is toch ook een groot deel van de tijd een eenvoudige boerenlul geweest en heeft ruzie met de andere drie wie het gouden idee van Het Gesprek heeft bedacht (kom op zeg, zo treffend origineel is het echt niet!).

De vraag is: zijn deze mensen echt de eigenaren van Het Gesprek en dus van NRC-Handelsblad of zitten er Grotere Belangen achter die nodig eens met een breekijzer naar voren gebracht moeten worden? Hoe word je van simpele deejay/verslaggever plotseling "media-ondernemer"? Zelfs als ik het zou weten (en dan zou ik de vraag niet stellen) zou het mijn ambitie niet zijn (geweest), ik heb altijd meer aan het mogelijk ineressante van het medium gedacht. Maar het blijven toch vragen, en als ik bij NRC-Handelsblad zou werken zou ik mij toch achter de oren krabben dezer dagen: wat zit hier achter?

Maar ja, daarom werk ik waarschijnlijk ook juist niet bij NRC-Handelsblad. En ben ik ook geen "media-ondernemer". Eenvoudige boerenlul tot de laatste snik (wilt u een gesigneerde foto? denk het niet).