Waarom ligt u in Darwinsnaam in het VU-ziekenhuis?

Pim Fortuijn heeft ooit een boekje geschreven over service in Nederland met de titel Mijn collega komt zo bij u. Het VU-ziekenhuis weet raad.

Mijn moeder is niet in staat samenhangend te vertellen wat er gebeurd of niet gebeurd is. Men heeft haar bont en blauw geprikt in beide armen, op zoek naar een ader om bloed af te nemen. Alles tevergeefs. Kon zij zelf niet protesteren dat na twee borstamputaties en verwijdering van de lymfeverbindingen zoiets niet meer kon of mocht? Maar zelfs zonder dat zij dit gezegd heeft had het  de dienstdoende medici in opleiding duidelijk moeten zijn. Het is nogal goed te zien wat er gebeurd is, prothesen heeft zij niet.

Dat de verdere behandeling derhalve ook tot niets geleid heeft dankzij de incompetentie van de specialist in de maak had ik niet durven bedenken. De dienstdoende echte verpleegster fronst - dat kon toch helemaal niet? Raar dat zij dit wel kon bedenken en de zogenaamde medicus aan wie mijn moeder werd toevertrouwd niet.

Maar ze beklaagt zich hoofdzakelijk over het prikken in haar arm en het uitblijven van maaltijd en insuline. Verder is er niets gebeurd, niets, beweert zij. Ik geloof het niet. Ik begeef mij naar de balie om te informeren wat er dan niet gebeurd is. Ik word terzijde geroepen door een verpleegsterachtig persoon die meteen vraagt wat ik te klagen heb. Veelbelovend. Het blijkt dat zij het al twee keer verteld heeft, aan mijn zus en een long lost cousin die ik voor het eerst zie. "En ik ben al in touw sinds half zeven." Het is duidelijk met wie ik medelijden moet gevoelen, wat mij in het geheel niet lukt.  

Voor de tweede dag deze week moet mijn moeder haar warme maaltijd missen. In het VU-ziekenhuis wordt 's middags warme hap geserveerd en als je behandeld wordt intussen is het pech maar helaas. De eerste keer maakte ik er nog maar een grap mee, eigenlijk geheel over haar hoofd heen: "ze zijn hier gereformeerd, boeren dus en die eten 's middags warm." Degenen om haar heen die wel horen, protesteren. De tweede keer valt er geen grap meer te maken. Er wordt een beschuitje, een  knäckebröd en een witte boterham met gehakt geserveerd, voor een vegetarische diabete, als hoofdmaaltijd.
Als ik zeg dat dit toch wel een zeer beschamende vertoning is krijg ik te horen dat ik voortdurend wat te klagen heb. "Ik heb u volgens mij nog niet gesproken." "Nou, het is hier geen hotel. Dit is een ziekenhuis." "Mevrouw, ik heb de afgelopen tijd meermalen in het AMC gelegen en ik kan u verzekeren dat het daar goed geregeld is." Ik meen dit ook,  als het geleverde niet in orde is  wordt onder excuses het juiste geboden.
Onvermoeibaar heeft ze een weerwoord: "Waarom bent u daar niet naartoegegaan?" Gaat ze zich straks uitleven op mijn moeder als wij wegzijn?
"Wij hadden geen keuze. Ik zou zeker niet voor de VU gekozen hebben." Ze blijft volhouden dat het een schandelijke uiting van ondankbaarheid is. "Ja mevrouw het is goed." Maar ze is niet te houden. Tot twee keer moet ik haar duidelijk maken dat het goed is en dat ze mag gaan. ik ben mbonivo, hep alteit een woortje klaar want je hoef niet te denken met jouw aksent dat je beter bent als mij. Ze neemt de witte boterham in haar handen, vouwt hem dubbel en loopt ermee weg.
De echte verpleegkundige komt een half uur later met een serieuze broodmaaltijd. 

Maandag wordt er een afgestoffeerde chirurg op mijn moeder losgelaten. Wie weet lukt het die persoon wel wat de student niet kon. Academische ziekenhuizen, werken aan de frontiers of knowledge you know. Inmiddels hadden mijn zus en ik al besloten een tweede opinie te vragen wanneer het slechtste nieuws gebracht zou worden. En omdat dit natuurlijk nog steeds kan is het lang niet uitgesloten ook al heeft mijn moeder zelf te kennen gegeven dat het niet hoeft. Maar helaas of gelukkig ontgaat haar ook waarom de operatie woensdag niet gelukt is. Maar het is toch zeer bijzonder om van een verpleeghulp te horen dat je beter ergens anders naar toe had kunnen gaan dan de VU.

Natuurlijk, de machteloosheid en angst ontsporen gemakkelijk in ontvlambaarheid. Gelukkig heb ik nog niet hoeven vragen of de chirurg misschien een creationist is of aan intelligent design doet. Dan wordt het toch tijd een echt al dan niet academisch ziekenhuis op te zoeken.