Sinds dit weekeinde weet ik dat ik mod ben

We kenden elkaar al zeker dertig jaar, van mijn "Nijmeegse" periode, maar pas nu kwam het er van: zij vroeg mij hoe ik eigenlijk heette. En ik kwam er achter dat haar naam net iets anders luidde dan ik meende dat hij was. Ons gesprek ging geanimeerd verder dan het ooit gegaan was - meestal wisselden we een licht-genegen herkennende groet en niet veel meer. Ik kon alleen over haar denken in termen van "meisje". Dat deed zij zelf ook: "ik ben maar het meisje van de publiciteit." Om kort daarna met haar stralende lach er aan toe te voegen: "over twee jaar ga ik met pensioen." Het is dus bijna zo ver  inmiddels.

Ik krijg voorgelezen uit een kerstkaart van iemand die net iets ouder is dan ik en haar eerste bejaardenavond er op heeft zitten. Dansen op het kleine café aan de haven, tien keer achter elkaar opgezet, wat standaardprocedure blijkt te zijn bij dergelijke bijeenkomsten - mijn schoonvader vertelt het met afgrijzen. De schrijfster van de kerstkaart is metalfan en weet dat ze "hier nog lang niet aan toe is". Zal zij het dan ooit zijn? Komt er een ogenblik waarop je verzoend zult zijn met Vader Abraham? Misschien als vrijwel alles verder gewist is. "Er waren helemaal geen mannen! Wat moet ik op een dansavond met alleen ouwe vrouwen die in een stoel zitten?"
Lieverd, geen idee.


Ik denk weer aan het meisje van het wijkcentrum, dat naar ik lees zichzelf ook als meisje kwalificeert - achter de affiches die oproepen tot bejaardenbewegen en die blijkbaaar zelf geen tegenstelling ziet met haar korte spijkerrokje. "U kunt er ook een stoel bij pakken." En er wordt een heerlijke kop koffie geserveerd. Niet morsen met je bakkie hoor.
Ik kan meer schrijven maar zwijg hier nu maar weer over.