Een flits - 2

Hoe kom je op de gedachte dat je omstreeks pakweg je twintigste gaat bepalen wat het "gelukkigste moment van je jonge leven" is?
Op je twintigste ben je oud. Je bent namelijk geen negentien meer, en al helemaal geen zeventien, om van veertien maar te zwijgen. Enzovoort. Niks, "jong leven" - nooit ben je zo oud als wanneer je volgens iedereen "jong" bent. Als dit moeilijk te bevatten is, denk dan maar eens wat precies het verschil is tussen zesentachtig en zeventachtig zijn, of vierenvijftig of vijfenvijftig.
Van negentien naar twintig is een enorme stap. Je kunt het zelfs uitrekenen: het gaat om vijf procent van je leven.
Niks jong leven. Dergelijke praat is voor bejaarden voor wie een jaartje erbij niet veel verschil maakt.

Zo'n malle redenering kan toch alleen maar aan de televisie ontleend zijn.
"En toen stond je voor het doel, vlak voordat er afgefloten zou worden, om die mogelijk beslissende strafschop te nemen. Wat dacht je toen?"
"Ik dacht: wat zal ik straks eens zeggen tegen de idioot die mij een microfoon voor mijn neus duwt om te vragen: wat voelde je bij het nemen van die strafschop."

Maar dat hoor je nooit zeggen. De geïnterviewde vindt ook nog dat hij een interessant antwoord klaar moet hebben. Wat nooit lukt.
Je moet altijd gereedstaan om antwoord te geven op de vraag: wat was het gelukkigste moment van je jonge leven?

Toen ik eindelijk, eindelijk, na maanden wachten, die eerste single van Bob Dylan kon draaien.
Mag dat?
Of komt er te weinig sperma aan te pas?
Spijt mij dan.