Schaamte voorbij?

[Op het internet is het nooit nacht. Maar in de nacht in Nederland heeft hier een korter stukje gestaan. Het is de volgende dag bijgewerkt. Het verhaal komt misschien nooit af.]

Plotseling kreeg ik de verklaring waarom ik niet goed tegen (verhalen over) transseksualiteit kan, waarmee niets gezegd wil zijn over burger- of mensenrechten.

Het zou duidelijk moeten zijn dat de uitspraak "Ik zit in een verkeerd lichaam" meer dan alleen maar medische aspecten heeft. Het zijn kernvragen van filosofie of theologie, op het gebied waar beide niet te scheiden zijn. Met eventueel de psychologie als derde erbij, maar dan wel als dienares van de eerste twee.
Hoe kunnen ik en lichaam nu als twee verschillende, van elkaar losstaande entiteiten gezien worden. (Ook het woord entiteit is problematisch, maar wat moet ik dan voor woord gebruiken?)
Is er een ik buiten het lichaam om? Zo ja, heeft dit ik een geslacht? Ik (persoonlijk voornaamwoord) vind het zeer merkwaardig dat in een wereld waarin het denken in termen van ziel als onwetenschappelijk en verdacht wordt afgedaan de mogelijke geslachtelijkheid van een los van het lichaam staand ik als een louter medisch probleem kan worden gezien. Het lichaam wordt aangepast aan het ik.

De persoon beschreven in het hierboven gelinkte stuk kon na zoveel jaren niet meer voort "in het verkeerde lichaam" maar kon ook niet lang met het nieuwe lichaam verder. Het ik maakte er een einde aan. God hebbe zijn ziel. Of haar ziel. Zegt men dan, niet wetende of hieraan betekenis toegekend kan worden.

Ik en lichaam.
De zoekmachine stelde mij in staat te kijken naar treffers op de term gynaecomastie. Bij warm zomerweer zijn de laatste jaren op straat genoeg ongeneerd geklede of ontklede mannen waar te nemen bij wie borsten zijn te zien waardoor ik - ik beken - ook weer in ergernis ontsteek. Ik ben voor veel minder geopereerd. Nee, het was geen vetzucht, ik was (en ben) verder van nature juist aan de magere kant. Maar met de hatelijke rondingen ben ik geboren. En op mijn achttiende ben ik er afgeholpen. Voor mijn gevoel (te) laat. Het was geen endocriene conditie - dit is tot mijn verrassing tamelijk ongevraagd onlangs nog eens uitgezocht, in verband met mijn huidige ziekte (van Graves) - maar het was al in mijn puberjaren vastgesteld. Vetzucht was het dus zeker niet. Een onverklaarbare speling der natuur.
Een hatelijke speling der natuur.
En als ik eerlijk ben stel ik vast dat er in mijn eerste achttien jaar een ik was die (dat) niet anders kon dan zijn lichaam haten.
In die term moet ik het wel omschrijven na het zien van sites waarop de speling der natuur ook nog met foto's geïllustreerd wordt. Ik heb waarschijnlijk nooit zo'n verzameling blotigheid gezien - iets waar ik toch al nooit naar zoek - die meer dan afkeer opriep.
Tot zover dan ook mijn meegevoel met "lotgenoten". Uit beeld! Uit de buurt!

De onpasselijkheid zoniet haat voert mij tot de conclusie dat er wel degelijk een ik is die in een verkeerd lichaam zit of gezeten kan hebben. Dat ik heb ik bij de hand. (Wat nu weer, vraagt de filosoof - weet jij raad, taalkundige?)

Heden geen illustratie.
God zij ons aller ziel genadig.

Negatief

Twee meisjes stelden mij per email vragen terwille van hun profielwerkstuk.
Een oefening in gedisciplineerd formuleren, die ik hierbij deel.

1. Wat is uw definitie van het anarchisme?

De volgende heb ik in een Wikipedialemma geplaatst (ik kijk er niet meer naar of een of andere halvegare het heeft veranderd, het staat ook op mijn eigen site):

het streven naar de grootst mogelijke orde met de minst mogelijke dwang

2. Hoe bent u met het anarchisme in aanraking gekomen?

Nog als tiener heb ik mij voor allerlei Zaken ingezet (speciaal: Biafra) die mij enerzijds tot de conclusie brachten dat socialisme een eerlijker en rechtvaardiger samenlevingsordening is dan de huidige en anderzijds dat de staat deel van het probleem en dus zeker niet de oplossing van de huidige onrechtvaardige ordening is.
Voor wie dit inziet is er het etiket van het anarchisme. Wat mij betreft zou ik mij net zo goed marxist willen noemen, maar dat is een etiket dat veel te veel uitleg vergt, net als christen.

3. Hoe beïnvloedt het anarchisme uw leven? / Heeft u veel moeten laten of veranderen voor het anarchisme?

Professioneel bestudeer ik het Christen-/Religieus-anarchisme in Nederland en daarbuiten. Als er grotere genoegens worden uitgevonden dan die welke ik beleef aan mijn onderzoekingen blijf ik het er toch bij doen. En er is in de afgelopen vele jaren geen periode geweest waarbij ik niet hetzij bij een actiegroep, een tijdschrift, een vrij radiostation, een boekhandel of meer betrokken ben geweest, Doen wat de hand te doen vindt. Een naar ik meen protestant uitgangspunt.

Er is een tijd geweest waarin ik meende dat geloof en anarchisme elkaar uitsloten, ook al heeft het anarchisme zelf eschatologische trekken die het niet kan hebben zonder geloof. Het christen-anarchisme en ik hebben lange tijd op elkaar gewacht en zijn elkaar blijkbaar meermalen misgelopen, maar tenslotte hebben we elkaar ontmoet.

4. Hoe ziet volgens u een anarchistische samenleving eruit en hoe moet deze bereikt worden?

Het anarchisme is een streven zonder eindpunt. Er kan altijd meer geordend worden met nog minder dwang. Als de “anarchisten van rechts” (libertariërs, “anarcho-kapitalisten”) ernstige bezwaren hebben tegen een ordening waarin de zeggenschap over de productie gecombineerd wordt door democratische controle enerzijds en door de producenten anderzijds – vanwege hun verering van de Ondernemende Mens - dan dient hun natuurlijk nooit door geweld te onderstrepen verzet serieus genomen en gerespecteerd te worden.”De samenleving” komt nooit af, gelukkig. Dus ook “een anarchistische” niet. In mijn voorbeeld ga ik er al van uit dat iedereen op een of andere manier anarchist is, links of rechts – het is dan ook een fictief voorbeeld.

De weg is alles, het doel is niets.

Omdat de vaak als anarchistisch aangeduide godsdienst van China De Weg (Tao) heet, en het christendom oorspronkelijk ook De Weg genoemd werd een religieus-anarchistisch tweede antwoord.
De bergrede (Matth. 5-7) bevat de aanwijzingen voor hoe een wereld zonder geweld, hebzucht en haat te bereiken is. Enerzijds zijn de erin genoemde vereisten menselijkerwijze bereikbaar, anderzijds is het vrijwel onmogelijk hieraan consequent altijd volledig te voldoen. Dit betekent echter niet dat er dan maar bij voorbaat op afgedongen kan worden. Het streven staat voorop. Het Koninkrijk Gods is hier en nu, niet voor na het leven.

5. Vindt u dat er ook negatieve kanten aan het anarchisme zitten?

Het anarchisme is naar zijn aard de voortdurende negatie van de heersende (wan-)orde, of deze zich nu Democratisch, Liberaal, Socialistisch, Democratisch-Socialistisch of Anarchistisch noemt..

Moeder, wat is er misgegaan met Nederland?

Kritiek van de rechterkant (dus onverdacht vanuit het standpunt van het regime) op de behoefte de Gangen van de Burger na te gaan. Opmerkelijk genoeg zijn de reacties op een Telegraafartikel (waar zoals gewoonlijk niet naar gelinkt kan worden) over een folder die oproept tot (voorlopig nog) vrijwillige tatoeage van het "burger servicenummer" in de onderarm positief. Ik heb de folder niet ontvangen, moet het nieuws dus verbaasd en wel uit De Media vernemen (die alle de Overheid dienen).


Zoals de gast is vertrouwt hij zijn waard - zo dient het uitgedrukt te worden, want het regime parasiteert op degenen die het "burgers" noemt. Een overzicht van de vele inbreuken die het regime op de bewegingsvrijheid van zijn onderdanen maakt.

Gejammer over de toespeling op wat nu de Holocaust heet, die heilig en onschendbaar verklaard is en die in 1971, het jaar van wat de laatste volkstelling zou worden in Nederland, nog niet bestond - men sprak van jodenvervolging en massamoord, niet van een brandoffer. Het saboteren van deze volkstelling werd gemotiveerd met een verwijzing naar 40-45. Een dergelijke massale mobilisatie tegen wat ten opzichte van nu een aanzienlijk kleinere inbreuk op de privésfeer was, zonder overheidsgemekker over het onschendbare brandoffer (de uitdrukking alleen al!) - ondenkbaar, zo'n veertig jaar later.
Wat is er allemaal misgegaan?

Schenk mij de sereniteit

Een scheve blik op het dagelijks leven - maatschappijkritisch en dan ook weer niet. Drie witte heren.


We're gonna change the world, Matt Monro.


Mr. Businessman, Ray Stevens
Scherp van toon en ritmisch.


Games people play, Joe South. Met huilende gitaar die uit Memphis TN lijkt te komen.

Schandelijke daden

Taner  Akçam's De Armeense genocide - oorspronkelijk verschenen in het Engels onder de titel A shameful act -  ligt net in de ramsj, nu  nieuws doorkomt van hoop op verzoening tussen Armenië en Turkije en het openen van de grenzen.
Van Karabach (Artsach) wordt gezegd dat het zo'n belangrijk doorvoerpunt van olie en gas is en dat daarom het bezit ervan zo omstreden is. Is iedere streek ergens ten oosten van de Middellandse Zee dan zo belangrijk als doorvoerpunt? Hoe dan ook, het regime van Azerbeidzjan dreigt de door Stalin aan Azerbeidzjan toegewezen Armeense provincie met geweld "terug te brengen bij het vaderland", zodat onderhandelingen tussen Armenië  en Azerbeidzjan weer vast dreigen te lopen.

Akçam is een mooie illustratie van het Grandioze Belang van Wikipedia. Het Nederlandse lemma noemt hem een voormalig lid van "linkse terroristische genootschappen" als Dev-Yol, schrijft dat hij in dienst is van de Duitse inlichtingendienst en dat hij een crypto-Armeniër is. Een Engelstalig lemma moet ook zulke prachtinformatie bevat hebben, reden waarom de desbetreffende Wikipediaan ontslagen is, wat dat ook moge betekenen. En het heeft tot gevolg gehad dat Akçam bij de Canadese en de VS-grens is opgehouden op verdenking van "terrorisme".
Zo doen we dat met de eerste schrijver van Turkse afkomst die genocide zowaar genocide durft noemen.

En Wikipedia - het is een aardig idee als alle mensen het goede en het ware zouden nastreven.
Ik moet de andere door mij geschreven lemmata misschien ook maar eens weghalen daar.

Postmodern essayist, jottem!

De Reliflex-test gedaan en geëindigd in het vierde kwadrant,  open voor verandering, driekwart op weg naar "overgave en gevoel" vanaf "verstand en interpretatie".
Ach...
Als voortdurend het woord religie wordt gebruikt waar ik meestal godsdienst zou zeggen dan hebben we op zijn minst een probleem. Maar als iemand die uitdrukkelijk de dansvloer met vrijzinnigheid in verband heeft gebracht kan ik moeilijk over de uitslag klagen.

1: De Danser (41%)
De Danser is iemand die opleeft bij alles wat nieuw en in beweging is. Hij (of zij) laat zich leiden door zijn (of haar) intuïtie en gevoel, die  belangrijker zijn dan beargumenteerde inzichten. Het gevoel is voor hem belangrijker dan verstand en geloof.

De Danser loopt het gevaar om stuurloos te worden en zich blindelings mee te laten voeren door impulsen uit de realiteit of door sociale en culturele modes. Hij ervaart rust en stilstaan als een vorm van doodgaan. Blijft verandering uit, dan kan dat bij hem een gevoel van paniek veroorzaken.

De Danser heeft het vermogen om lichtvoetig en vrolijk in het leven en in de religie te staan. Dat maakt hem voor velen tot een inspirerende en energievolle samenwerkingspartner. Hij is sociaal, zolang men van hem geen onwrikbare principes of rationele argumentaties verwacht.

De Danser kan verschillende gedaanten aannemen: postmodern essayist, spirituele zoeker, politieke opportunist of sociale en morele vrijbuiter.

2: De Bouwer (29%)
3: De Archivaris (21%)
4: De Vertaler (9%)

Nu u.

Welbedankt en nu wegwezen naar de eeuwige jachtvelden

Nauwelijks van de studioversie te onderscheiden: Black Friday, Steely Dan live.
En decennia later begrijp ik dan eindelijk over wat voor dag dit gaat. De opruimingsdag voordat het grote kopen van december uitbreekt. De dag na Thanksgiving.

Ook zoiets. In mijn middelbareschooltijd werd de agenda gevuld met ondoorgrondelijke feestdagen als Dankdag voor het gewas, Biddag voor het gewas, Hervomingsdag - die laatste was vlakbij Allerheiligen en Allerzielen. Allerheiligen is onder het kreetje Hellowien als extra commerciepartijtje alsnog de realiteit ingesmokkeld. En het was/is een roomse gedenkdag, maar men moet zich wel erg aan de kerkelijke kalender houden om zich er van bewust te zijn.

Aan deze merkwaardige dankdag wordt een betekenis gegeven die wat mij betreft iedere menselijkheid tart. De draai is dat witte kolonisten in Noord-Amerika de omwonende indianen moesten danken voor het verschaffen van overlevingsmiddelen. Als dit zo is zou het een soort barmhartigheidsdag moeten zijn - en een stilstaan bij dank die voor een dagje gegolden heeft. Hun barmhartigheid heeft de oorspronkelijken van Noord-Amerika niets goeds opgeleverd. Daar was het barmhartigheid voor, zeker. Maar het blijft wrang.

Een ander wrang aspect drong tot mij door toen ik twee collegadeejays op Pacifica mensen de beste wensen voor deze feestdag hoorde geven. De ene maakte vervolgens duidelijk dat hij er niet aan deed. Zijn ouders waren kort achter elkaar overleden het afgelopen jaar en hij was alleen. Kans op trouwen leek hem klein zoniet afwezig. En collega, die had een charmante dochter, toch? Jawel, zegt collega, die gaat naar haar moeder. Consumptie is ook altijd productie: van eenzaamheid in dit geval. Kerst en Oudjaar komen er ook nog aan.

Mijn kennismaking met dit merkwaardige feest verliep door middel van een Donald Duckstrip in het Nederlands. Een onbegrijpelijk feest dus. Donald is van plan zijn eigen kalkoen te schieten, die woekerprijzen van de poelier betaalt hij niet. Het ging hier dus om een feest waarbij kalkoen gegeten diende te worden, dit was duidelijk. Het surrealisme van een eend die op kalkoenenjacht gaat was natuurlijk het hoofdgegeven. Donald en de neefjes moeten tenslotte in een restaurant hun portie eten.

Thanksgiving draait dus om kalkoen eten. Donald laat het slachten van de vogel die hij uiteindelijk gevangen heeft door er een zak overheen te gooien toch maar over aan een poelier - dat is werk dat je uitbesteedt. De poelier vroeg nog: weet u zeker dat u dit wilt eten? Het blijkt een mean old buzzard te zijn geweest. Hoe de feestdis tot stand komt wil men collectief niet weten. En hoeveel kalkoenen worden er afgemaakt voor deze dag? O, eh.... vijfenveertig miljoen.

De Verenigde Staten zijn tenslotte het toonbeeld bij uitstek van de beschaafde christelijke wereld. Slachten is niet offeren. En het heeft niets met commercie te maken. Het Nederlands Dagblad voelt haarfijn het verschil aan tussen het christelijk slachten van vijfenveertig miljoen kalkoenen en het "hindoeistisch" offeren van maar liefst tweehonderdduizend dieren, variërend van buffels tot ratten. Hier schiet de vergelijking van de balk en de splinter volkomen tekort.

Vreemde vogels in het paradijs

John Pilger vat de situatie rond Papua Barat samen.

Geen idee of men naar losse films op het IDFA kan gaan, ik vrees hoe dan ook dat ik zelf Strange birds in paradise niet kan bekijken. De film is bij dezen gesignaleerd - site gewijd aan de film.
En 1 december actiedag rond de onafhankelijkheid van Papua Barat.

Caroline (Lucas) op mijn site - anything for an excuse... - er zijn meer Britse parlementariërs overigens die de zaak van Papua Barat omhelzen - meer dan hun collega's in Nederland, vermoed ik.

Nieuw-Dennendal

Toevallige ontdekking - laat de site voor de eigen geschiedenis en desgewenst het heden spreken van Nieuw-Dennendal.

Haat - 2

"In een tijd waarin zwarten niet of nauwelijks als volwaardige mensen werden gezien."

Een fameus citaat van Amanda Kluveld, intussen beroepsraciste en tweederangsneocon. Tweederangs vooral omdat het zich aansluiten bij het koor van de nieuwe politieke correctheid klaarblijkelijk gebeurt om toch vooral in de gaten te lopen - een wethouder-Hekkinghouding. Maar hier gaat het nu niet om.

Als zij de kwalificatie "door witte geschoolde mensen van Europese afkomst" bij deze zin had gezet was deze niet abject geweest. Nu werd dit onvermeld bekend verondersteld: de mening van de "zwarten" zelf doet er niet toe, het ontkennen van hun menselijkheid werd met terugwerkende kracht bevestigd.
En voorbijgegaan werd aan de mening van de meest gediscrimineerde groep mensen - het voorgeslacht (Chesterton). De niet-geschoolden, die zich niet met hersenspinsels over de vermeende onmenselijkheid van de "mindere rassen" bezighielden. En alle anderen uit de tijden van voor deze hersenspinsels - kortom, bijna alle mensen van voor het wetenschappelijk racisme. Dat is het allergrootste deel van de mensheidsgeschiedenis. Je kunt tegenwoordig publiek poseren voor historicus zonder aan wat dan ook de historische dimensie toe te hoeven kennen, nee, zonder daarvan op de hoogte te lijken.

Racisme is vooruitgangsgeloof, onlosmakelijk verbonden met de gedachte dat er superioriteit is van sommige mensen boven andere en met de constatering waar de superioriteit zich ophoudt. De superieuren zijn pas waarachtig mens.
Dat "zwarten" nooit hun eigen menselijkheid betwijfeld hebben zal duidelijk zijn. Dat Joden die bijzondere of zelfs fundamentele kritiek op Israel hebben niet lijden aan "zelfhaat" is ook nogal eenvoudig te constateren. Maar dan.


Arthur Silber heeft mij ernstig ontregeld door zijn herhaalde diagnose dat haat ten opzichte van vrouwelijke leden van het mensengeslacht de basis is van de "cultuur" van oorlog en geweld, en - wat hier onlosmakelijk mee verbonden is - de hebzucht die dit alles tegelijk aandrijft en er een gevolg van is. Hij is zelf nog tezeer libertarian om dit verband te leggen, maar die conclusie is onontkoombaar. Hebzucht is geweld. En geweld is gebaseerd op vrouwenhaat - het lijkt mij onweersprekelijk waar.

Maar is dit een haat die een kwaal is voor slechts de helft van de mensheid of bevinden zich ook volop haatsters "aan de overkant"? Een vraag die mij bezighield sinds ik geraakt werd door Silbers beschouwing die ik niet zomaar zou kunnen of willen weerleggen maar die deze vraag oproept. Tenslotte hoort deze vrouwenhaat bij uitstek bij de cultus van het ding, de Europese afwijking van het algemeen menselijk patroon (Jan Romein), ook kortweg te benoemen als "kapitalisme" -  deze haat is dus cultureel bepaald. Tegelijkertijd verspreidt hij zich nog steeds, met de ideologie van het kapitalisme zelf.

We weten van de flauwekul van Chief Seattle, de kreet "ik ben maar een wilde", die hem door een witte Anglo-Amerikaan een jaar of veertig geleden in de mond geschoven is. (Als u het niet weet: Arcade #4 is nog steeds te krijgen, u zegt het maar). Zoveel zelfverachting hoef je van geen mens te verwachten. Hoewel - hoe zit het met die helft van de mensheid? Geldt hier misschien wel zelfhaat? Niet bij iedereen ongetwijfeld, maar komt het voor?

Stan van Houcke komt te hulp met fiolen vol toorn over Cisca Dresselhuys. Ik zou deze mevrouw nog steeds als irrelevant ter zijde schuiven, ware dit niet een standpuntbepaling alsof we nog in de "rode jaren zeventig" vertoefden. Dresselhuys heeft met haar blad het feminisme naar zich toegetrokken, heeft gedaan of zij er het gezicht van is en alsof de lotgevallen van het blad Opzij iets met het feminisme van de tweede golf te maken hebben. Met althans wat de oorspronkelijke bedoeling was van de tweede golf. Radicaal-feministisch noemde dit blad zich alsof het echt zo was, toen werd het enkel feministisch, toen werd het voor vrouwen die verandering wilden en nu zijn we waar we van begin af aan wezen moesten: Opzij - vrouwelijke opinie. Met een top-100 machtigste vrouwen van Nederland.

Het zelfbenoemde gezicht van het Nederlandse feminisme vindt dat vrouwen aan "een baan" moeten. Zij denkt niet zozeer aan verpleegsters of kleuterleidsters, eigenlijk nauwelijks aan vrije beroepen. Bij een baan hoort een baas. Een mannelijke, desnoods, misschien zelfs liefst, een vrouwelijke. Maar een baas.
Dat loonarbeid en baasskap misschien juist op het programma stonden afgeschaft te worden bij radicale stromingen, waaronder en waarbij het feminisme van de tweede (en ook de eerste) golf - niets daarvan. En niet het verzorgen van zieken of bejaarden, het (op)voeden van kinderen is belangrijk voor mevrouw Dresselhuys, maar het bijblijven - dus niet blijven staan bij Windows 88 -, meegaan met Windows 2000 (niets ooit zo gedateerd en potsierlijk als mee willen doen met "de techniek", vooral als deze door winstbehoefte wordt aangestuurd).

Neerkijken op werk dat als "vrouwelijk" wordt aangemerkt, opkijken tegen werken met dingspeeltjes. Gasplank intrappen, niet gezichten wassen. Windows 2000, niet: leren lezen of schrijven. Bombarderen, niet: koesteren. Een mensbeeld vol haat. Een mensbeeld vol haat jegens wat als vrouwelijkheid wordt aangemerkt. Cisca Dresselhuys dus - niet de enige, maar een voorbeeld. Het antwoord op de vraag die eerder bij mij was opgekomen.




*
En laat dan nu even ter completering van het wereldbeeld deze resultaten van de zoekmachine tot u doordringen:

circa 9.620 voor penetratie afrika (0,34 seconden)
circa 134.000 voor penetration afrique (0,36 seconden)
circa 2.970.000 voor penetration africa (0,22 seconden)

En kijk nog eens naar Mijn gouden Bengalen - geniet van de mooie sierlijke meisjes maar let vooral ook op de dansende jongens [moet ik vrouwen respectievelijk mannen zeggen?], niet zo veel in beeld, maar wel aanwezig.

En laat deze zoekmachineresultaten op u inwerken

circa 1.160.000 voor british penetration india (0,29 seconden)

en ween om de mensheid nu.
Even maar dan.
Kom in actie.

Haat - 1

Herodes: Zij is een monster, die dochter van u. Ik zeg u, zij is een monster. Waarachtig, wat zij gedaan heeft is een echte misdaad. Ik ben er zeker van dat het een misdaad tegen een onbekende God is.

Herodias: Ik ben zeer tevreden met mijn dochter. Zij heeft het goed gedaan. En ik zou nu hier blijven.

Herodes (opstaand): Ach! Zo spreekt de vrouw van mijn broer. Kom! Ik blijf niet hier. Kom, zeg ik u. Zeker zal hier iets vreselijks gebeuren. Manasseh, Issachar, Oxias, doe de toortsen uit. Ik zal nergens naar kijken, ik zal niet toestaan dat iets naar mij kijkt. Doe de toortsen uit! Verstop de maan! Verstop de sterren! Laten we ons verstoppen in het paleis, Herodias, ik begin bang te worden.

(De slaven doen de toortsen uit. De sterren verdwijnen. Een grote wolk trekt voor de maan en verbergt deze volkomen. Het toneel wordt helemaal donker. De tetrarch begint de trap te beklimmen,)

De stem van Salome: Ach! Ik heb uw mond gekust, Iokanaan, ik heb uw mond gekust. Er was een bittere smaak op uw lippen. Was het de smaak van bloed? Nee. Maar misschien was het de smaak van de liefde. Men zegt dat de liefde een bittere smaak heeft. Maar wat doet het er toe? wat doet het er toe? Ik heb uw mond gekust, Iokanaan, ik heb uw mond gekust.

(Een straal maanlicht valt op Salome en verlicht haar.)

Herodes (keert zich om en ziet Salome): Maak haar af, die vrouw!

(De soldaten snellen naar voren en verpletteren onder hun schilden Salome, prinses van Judaea).




DOEK

- Oscar Wilde, Salome

Onder zeil in de storm

1.

Ooit, om het hammarskjöldiaans uit te drukken, ben ik geroepen geweest - voor een doel dat bereikt is. Inclusief ontvangst en borrel en een speldje met de vlag, verstrekt in wat het gebouw van de vertegenwoordiging van het land zou worden. Bangladesj.

De aanleidingen tot het stichten van deze staat waren een overstroming - niet de eerste en niet de laatste; het verwaarlozen van de slachtoffers door de centrale overheid, ver weg in Rawalpindi/Islamabad; de niet-erkende verkiezingsoverwinning van de Awami League, die in geheel Pakistan de grootste partij was geworden en die als onafhankelijkheidspartij voor Oost-Pakistan/Oost-Bengalen nooit zou mogen regeren in Islamabad; het militaire regime dat de hierop volgende opstand onderdrukte; de miljoenen vluchtelingen die door India gehuisvest moesten worden - hetgeen op den duur door India als casus belli werd opgevat en leidde tot een korte en zeer effectieve oorlog die de onafhankelijkheid van Bangladesj tot stand bracht. Niet volgens de geweldloze idealen, maar dit is standaard op het Subcontinent.

De Volksrepubliek Bangladesj bleek al gauw een autoritair bestuurde voortdurende ramp te zijn waar volgens oud-Pakistaans gebruik regelmatig een militaire staatsgreep plaatsvindt, te beginnen in 1975.



2.

Moordenaars Moejiboer Rahman krijgen doodstraf, zegt het ochtendnieuws. Ruim vierendertig jaar later? Spreek het vonnis uit, voor mijn part, en geef die lui gratie - de doodstraf is in het algemeen al niet acceptabel en zeker niet na zoveel jaar.



3.

Het waait, het is zacht, het is november. Ik heb de afgelopen tijd regelmatig rondgestruind op zeezendersites en heb het verhaal van het het op drift raken van de MEBO II speciaal op mij laten inwerken. Ik was die dag in de buurt, weet nog hoe zacht het was en hoe weinig je van de wind merkte als je onder een zeildoek vertoefde in liggende houding. En ik heb het van het anker slaan van RNI gemist juist doordat ik in de buurt was.



Amar sonar Bangla, volkslied van Bangladesj, een gedicht van Rabindranath Tagore.



4.

Het is de enige gelegenheid geweest waarbij ik in het Anne Frank-huis ben geweest - een openbare vergadering waarbij opgeroepen werd tot actie in verband met Oost-Pakistan/Bangladesj. Ik was er bij en heb meegedaan.
Verdere bijeenkomsten vonden plaats in het Martin Luther King Centrum aan een van de allermooiste grachten (eigenlijk een zijtak van het IJ) van Amsterdam. Een verontrustende bijzonderheid was de aanwezigheid van een meisje bij de eerste bijeenkomst daar dat de volgende keer niet meer aanwezig was. Zij had na afloop van de bijeenkomst een eind aan haar leven gemaakt - wat althans mij het akelige gevoel gaf: had ik aardiger moeten/kunnen zijn, zou dat iets gescheeld hebben?

Ik denk dat de verdere geschiedenis van het pand waar het MLKC in gevestigd was een aanwijzing levert. De man achter het centrum stelde zijn huis in de zomer open voor leuk-geweldloze hippietoeristen. Die wilden nog wel eens verslaafd zijn aan heroïne - het begin van de jaren zeventig was de tijd waarin het spul driftig gepusht werd op straat en elders in Amsterdam. Het was ook de tijd waarin mensen die er achter kwamen dat zij in de val waren gelopen vrijwillig uit het leven stapten - soms spectaculair: "er waren tijden dat ik er iedere week een van de vlaggemast moest halen" vertelde een buurtgenote mij eens met griezelig-trefzekere laconiciteit bij de borrel.
Het Martin Luther King Centrum werd op den duur het centrum van de Junkiebond. Maar dat was aan de toekomst.

De man achter het MLKC was Johan W.E. Riemens, en het spijt mij te moeten zeggen dat ik ook op de afstand van al die jaren geen warm gevoel voor hem kan opbrengen. De man speelde het klaar om met iedereen ruzie te maken die hem niet geweldloos genoeg was. Hij was (mede-)oprichter van De Derde Weg, de PSP, het Centrum voor Geweldloze Weerbaarheid en tenslotte de Evangelische Volkspartij. Of hij bij de laatstgenoemde met ruzie weg is gegaan weet ik niet, maar overal elders was het raak. Mijn motivatie om mee te doen was de overeenkomst die ik zag met Biafra: een onafhankelijkheidsstreven, ingegeven door genocidaal aandoende onderdrukking, in de publiciteit vervolgens gepresenteerd als "zielige donkere mensen met honger". Riemens' derdewegideaal werd belichaamd door de leidende politici van Zweden, Joegoslavië, Zambia en Tanzania. Eigenlijk moest er een vierde weg komen, die hij in een boek uitlegde, ik heb er geen kennis van genomen (wacht deze geschiedenis op mij? schrijft u haar, alstublieft, u weet mij bij vragen te vinden).

Op een bijeenkomst noemde hij Biafra een keer "een fascistisch opzetje" - met Labour-Engeland en de Sowjet-Unie tegen zich en met hulp van Portugal en Haïti, dat moest toch duidelijk zijn. Het zal als provocatie tegen mij bedoeld zijn geweest, want hij kende mijn actieverleden. Als laatste troef kon ik tegen hem inbrengen dat nu juist Zambia en Tanzania - zijn Afrikaanse lievelingslanden - de onafhankelijke republiek Biafra hadden erkend. Maar feiten mochten zijn oordeel nooit in de weg staan.

Moejiboer Rahman zou dan ook de volgende derdewegleider worden, en dit verklaarde zijn inzet op Bangladesj. Ik denk dat alle deelnemenden hun eigen motivatie gehad zullen hebben - Riemens was op de een of andere manier in staat een gezelschap jongeren om zich heen te verzamelen, ook zonder drugs. Hij kon wel organiseren (of kon de secretaresse van het MLKC het?).



5.

En zo belandde ik met de andere leden van de voorbereidingsgroep in de nacht van 21 op 22 november 1971 onder zeil voor de Pakistaanse ambassade in Den Haag. Wij keerden, was de motivatie, het geweld tegen onszelf door vierentwintig uur demonstratief te vasten op die plaats. Van de storm merkte je eigenlijk niet veel, in liggende houding onder het doek. (Het KNMI heeft op zijn site het weer van allerlei plaatsen doorheen heel Nederland in kaart, over de afgelopen eeuw, en ik kan terugvinden dat de storm alleen aan de kust en op zee was, niet in het binnenland.)

Tegen het einde van de vierentwintig uur konden enkelen van ons naar de begrotingsbehandeling voor buitenlandse zaken in de Tweede Kamer, die aan de orde was op die dag. Bangladesj zou op zijn minst ter sprake moeten zijn daarbij. Ik moet zeggen - nooit anti-parlementair geweest zijnde - dat ik het een ontluisterende vertoning vond. In de eerste plaats werden de speeches alvast uitgedeeld aan de tribune. Handig, het betekende dat ook het publiek van Kamerleden zelf niet aanwezig hoefde te zijn. Van een heus papiertje iets voordragen in een zo goed als lege zaal: de Vertegenwoordigende Democratie in actie!

En toen was de vastendag voorbij.

6.

Een dag later kondigde het militaire regime van Pakistan de staat van beleg af. Tien dagen later, op 3 december, viel de Pakistaanse luchtmacht Indiase bases aan. Pakistan was een trouw bondgenoot van de Verenigde Staten, neutraal India had inmiddels een verdedigingspact gesloten met de Sowjet-Unie.
Maar er kwam geen wereldoorlog. Het Indiase leger kon het gedemoraliseerde Pakistaanse bezettingsleger in Oost-Bengalen gemakkelijk aan, en op het westelijk front gebeurde niet veel. Op 16 december was het afgelopen en kon Bangladesj door iedereen behalve Pakistan erkend worden.
De nederlaag van het Pakistaanse leger betekende voorlopig het einde van het militaire regime in Pakistan. De grootste partij van (West-)Pakistan mocht alsnog het bestuur vormen - een nieuw militair regime zou vervolgens de winnaar Bhoetto opknopen.

Er waren mensen die de vierentwintiguurs-vastenactie juist zo mooi vonden omdat het een "geweldoze actie" was. Hoe had het dan gemoeten, vroeg ik mij af - en Bangladesj was ook al niet door de eigen guerrillabeweging Moekti Bahini bevrijd - het zal juist een overweging zijn geweest voor de regimes in Islamabad en Delhi dat dit in geen geval gewenst was.
Bangladesj is geboren in een bloedbad en de verdere geschiedenis zou er naar zijn - tot nu toe.

Het noorden

 Twee noordelijke neoromantische opera...

Hugo Alfvén, op. 19 Midsommarvaka, begin en bekendste motief.
Met vage hoop op de terugkomst van Caroline bezocht ik de frequentie - om er achter te komen dat er een vlot jongerenprogramma in het Engels te horen was op de late avond. Het bleek Radio Sweden International te zijn, geheel legaal maar met de juiste toon, zelfs met een deejay die Roger heette (geen achternaam - maar het was niet Roger Day). De herkenningsmelodie was dit bekende stuk, standaard als "Zweden" in beeld komt op de televisie.


Het vervolg van Alfvén op. 19

<
En toen was - jaren later - Caroline echt terug op die golflengte, two-five-nine genoemd. In de begindagen was dit vaak te horen in de uitvoering van The Nice en het London Philharmonic Orchestra, met een verwoestende serie dissonanten ergens in het midden. Niet hier:
Jean Sibelius op. 11, Karelia suite, Alla marcia. Noors Radio-Orkest o.l.v. Avi Ostrowsky.

De moeite van een krantebericht niet waard

Spuitbus na spuitbus peperspray sproeiden ze in de cel. Iedere twintig minuten kwamen ze terug om een nieuwe bus te legen. Grote bussen, zoiets als een halve haarlakbus. Toen keek een bewaker de cel in, wendde zicht tot de brigadier en zei: "Hee, deze vent heeft zich opgehangen."

De brigadier antwoordde: "Sproei nog een keer op hem."

In de ochtend van 18 november 2009 heeft Timothy Redman, gevangene in de dodencel van de staatsgevangenis van Ely, Nevada, naar verluidt ernstig geestelijk gestoord, zich opgehangen, na twee tot tweeëneenhalf uur gemarteld te zijn, herhaaldelijk met traangas besproeid, tot hij het niet meer kon uithouden en zich ophing. De gevangeniseenheid werd meteen afgesloten.



De gevangenisdirecteur kwam naar de eenheid en stond buiten de cel grapjes te maken en te lachen terwijl het lijk van Timothy werd verwijderd. De sheriff van White Pine County kwam, zette de cel af met geel locus -delicti-plakband en stond naar het verslag luidt te lachen met de directeur en de adjunct-directeur. Er kwam een arts om hem dood te verklaren. Bewakers verzamelden zijn eigendommen en maakten zijn cel leeg. Timothy werd langs andere gevangenen voortgerold zonder dat zijn gezicht was afgedekt,  zijn gezicht was blauw aangelopen. Hij lag nauwelijks behoorlijk op de brancard.

(Verslag van deze bron [aangevuld 22 november], klaarblijkelijk gebaseerd op verklaringen van getuigen achter tralies. De illustratie toont Redman na een eerdere marteling. Hij heeft eerder slechts verachtelijk te noemen pseudo-politieke  geschriften verspreid. Niets rechtvaardigt evenwel het ten dode mishandelen van een medemens, zeker niet als men zich om welke reden dan ook moreel verheven voelt boven deze.)

Greetings,

I am a death row prisoner, and have been on Nevada’s death row since  1990.

I am 40 years old; divorced; one son who is 20-years old. I’ve written  seven books and am now working on number eight. I am 5’7” feet tall and  weight 160lbs. I have blond hair and blue eyes.

Sincerely

Tim
Timothy L. Redman
 # 32765

In de regen

Uit de Rabindra Sangit - het enorme repertoire aan klassieke liederen van Rabindranath Tagore: Eso eso amar ghore eso. Het meisje, gespeeld door Shamila Tagore, wandelt in de regen met wie zij bemint.


Tagore kan nog wel even mee - Pagla hawar


George Harrison - morgen meer hierover.

Een kwestie van risicomanagement

Overstromingen zoals ze maar eens in de duizend jaar voor kunnen komen, wordt gezegd over de overstromingen in Cumbria en Zuidwest-Schotland. Een record. Nee maar.

Doet mij denken aan 1995. Dat kon ook maar eens in de duizend jaar voorkomen of daaromtrent. Hoewel er in 1993 een voorproefje was geweest.

Wandel

Antwoordt men niet op uw roep, wandel alleen
Wandel alleen, wandel alleen. Wandel alleen gij
Als zij de waarheid niet spreken
Bang zijn en zich afkeren
Ach ongelukkige open uw hart
En spreek de waarheid zoals zij is.

Spreek de waarheid
Spreek alleen gij
Als zij allen omkeren
Als zij u verlaten in het hopeloosheidswoud
Ach ongelukkige betreed de doornen op uw pad
En wandel voorwaarts op uw bloedende voeten.

Wandel alleen
Als er geen licht is
Als z' u hun deuren sluiten in duister en storm
Ach ongelukkige laat de ribben in uw borstkas branden
met het brandend bliksemvuur
Brand gij alleen.


*
Een eigen vertaling naar de Engelse omzetting van Ekla tsjalo re - Walk alone, Gandhi's lievelingsgedicht van Tagore. Ik weet niet of Frederik van Eeden het ook vertaald heeft, ik kan wel veilig stellen dat zijn Bengaals niet beter is dan het mijne.

Tagore heeft zijn Nobelprijs voor de Literatuur gekregen voor de vertaling in het Engels, niet voor zijn oorspronkelijke Bengaalse poëzie.

Voorbeeldige corruptie

Waar had doctorandus Wim Kok eigenlijk zijn werk,werk en nog eens werk vandaan?

We hadden beter op moeten letten waar de kreet vandaan kwam en wat dit zei over mijnheertje Kok zelf.

Het is niet mijn broer...

Door oorzaken die ik niet begrijp komen de Pacificastations momenteel niet door op mijn computer.
Wel een manier om er achter te komen dat eerder genoemde Michio Kaku ook een programma heeft op Pacifica.
Hier legt hij uit dat als je terugreist in de tijd, je moeder tegenkomt, er verliefd op wordt en jezelf bij haar verwekt, je niet jezelf bent (de Terminator-paradox weerlegd).
Hiermee is ook een andere paradox (de Bommellegende-paradox zou ik zeggen) de wereld uitgeholpen: als tijdreizen in de toekomst mogelijk is, waarom komen we die tijdreizigers dan nooit tegen?

Tijd voor een gezellig kopje thee.

Hiep hiep hoera voor mijzelf (Guido Belcanto)

Het is een kroonjaar voor het radioprogramma De Draaibaarheidsfactor dat in de zomer van 1979 voor het eerst is uitgezonden op Radio Kemphaan. Af en aan heeft het een jaar of zeven gelopen op RVZ (1980-1987 dus), op SCORPIO Leuven in 1991 en onder de bezielende leiding van mijn goede vriend Cornelis Prul sinds 2005 op Radio Patapoe. Het is er in al die jaren dus meer niet dan wel geweest. Toch feest! Eerst een herkenningsmelodie van omstreeks 1982.


Hang on Sloopy, Ramsey Lewis Trio

Cornelis heeft een eigen online-radiokanaal geopend voor De Draaibaarheidsfactor, te beginnen met het interview op KPFA met Alexandre Christoyannopoulos over het christen-anarchisme van Tolstoj.
Zoals het betaamt bij een verjaardag kruip ik beschaamd weg achter de bank, en zet een filmpje op van een andere herkenningsmelodie, in een recente live-uitvoering (1986-87; verder is er vooralsnog geen te vinden - The Herd, Júlio Pereira - neen dus).


Slow poke, Poco

En toen de maat was volgemeten

Zonder meer de belangrijkste zanger van welk Nederlands lied dan ook staat op YT inmiddels. Er was zelfs keuze. De middelste heb ik lang moeten zoeken in het echt.

Ik zou wel eens willen weten
Herinnering aan een maand of zo logeren bij oom en tante, ook nog eens  precies in de dagen dat mijn puberteit uitbrak.
Nog steeds een adembenemend nummer, evenals


Het feest dat nooit gevierd werd


De onbekende. Jos Cleber speelt Kees-van-Kootentype  avant la lettre.

Wij in het heelal...

..een heelal in ons - een boek van Kees Boeke over schaal en machten van tien, dat leert hoe klein en tegelijk hoe groot een mens is.
De Engelse versie Cosmic view online.

Tot onderlinge steun, Eindhoven

Zelden heeft de Liefste eerder of meer oog voor de dagelijkse propagandaborden dan ik. Nu ziet zij het en vraagt of ik begrijp wat er bedoeld wordt. "Anti witte strepen" is de aanbeveling op de tramhalte. Geen idee. We zijn toevallig op weg naar de drogist, en daar wordt het er niet duidelijker op.
Liefste zoekt dagcrème, ik kijk met haar mee de schappen af. Daar: liftende dagcrème. Met de duim horizontaal langs de uitvalsweg?

Het wordt steeds moeilijker te begrijpen waar die lui het over hebben.
Zij houdt het op wat als nadere aanduiding heeft: SPF8. Nee, geen idee. Toch maar gekocht. Hoewel er ongetwijfeld beesten gebruikt zijn om het samen te stellen, zegt zij nu ik het navraag.

In de hoek worden respectievelijk heren- en damesgeuren aangeprezen. Ben ik nu de enige die in een hiklach uitbarstte toen hij/zij dit voor het eerst als aanprijzing las?




*

De kleding van mijn oma was weer helemaal terug. Wat zij aantrok als zij naar een matinee ging, of naar een beestenspul, of naar een thé dansant.


Mijn ene oma was allang overleden voor mijn geboorte. Van de andere, de enige die in mijn leven "oma" heeft geheten, wist ik zeker dat zij niet naar matinees, thés dansants of beestenspullen was gegaan in haar jonge jaren. In de eerste plaats klonk dit alles verder weg dan de jeugd van mijn oma was geweest. In de tweede plaats klonk het naar een andere stand of klasse, afgezien van de tijd dus - niet naar de dochter van een los havenarbeider respectievelijk een water-en-vuur-verkoopster. En in de derde plaats. zelfs als die barrière er niet geweest was, was zij veel te Hervormd voor dergelijke frivoliteiten - denk ik.

De reclameuiting was een treffend voorbeeld van de voortdurende kapitalistische strijd tegen het eigen geheugen en daarmee tegen de geschiedenis - en daarmee weer tegen de wil zoniet de mogelijkheid het hatelijke heden te transcenderen. Dit alles speelde mee toen ik de advertentie uitknipte en op mijn pasbetrokken studentenkamer aan de muur plakte. Zij riep ook wat sombere gevoelens op - ben ik eindelijk vrij, gaan de meiden er bijlopen als mijn oma. Dit zou nog erg blijken te gaan meevallen. Maar de mechanismen van de kapitalistische propaganda, reclame geheten, had ik in een knipsel bij de hand - een klasse-, geheugen- en tijdloze, voor altijd bedoelde, schijnwereld creëren.

Een kameraad die op bezoek was keek er eens naar en zei afkeurend: "Dit vind ik dus burgerlijke kritiek." Hij liet mij geen kans uit te leggen wat de bedoeling er achter was. Hij zal Dialektik der Aufklärung ook op mijn nachtkastje hebben zien liggen.




*

"Voor zijn hele body",  zei een reclame die ik per ongeluk opving bij het zappen - voordat de afstandsbediening het begaf. Body, uit te spreken als boddie. Lijf, dat klinkt zo - lijfelijk, misschien zelfs wel naar herengeuren of zweet. Lichaam wordt in de gangbare media tegenwoordig gebruikt als eufemisme voor lijk, een woord dat geheel is weggezuiverd uit het spraak- en schrijfgebruik. Een lijk is zo dood. Op den duur is het lichaam ook dood.

Boddie. Kijk, dat is nu omataal. Van één glaasje ben ik al tipsy. Ik word er helemaal crazy van.  Er is dus Engelse kwek die wegslijt. Niet veel, maar wel iets.

Het woord leidt zo af dat het nu pas tot mij doordringt dat er weer eens een geurtje of zeepje werd aanbevolen in een uitdrukkelijk heteroseksuele context. Voor hem, aanbevolen door haar. Voor zijn hele body. Ik heb nooit andere shampoo gebruikt dan "zij", en vice versa, en plotseling wordt er een of andere shampoo "for men" geadverteerd. "Je gebruikt toch ook niet de haarborstel van je vriendin", of hoe was het ook alweer?
Nog steeds kunnen ze het niet laten dat "for men" zo heteroseksueel mogelijk te adverteren. Bang voor het missen van een marktaandeel? Voor dit angstzweet hebben we ook iets.
Pech - als het zo uitkomt gebruik ik wel haar borstel. En van wie de shampoo is is al helemaal de vraag.




*

Bij mijn onafhankelijkheid hoorde ook de onafscheidelijke aanwezigheid van het blauwe blikje op het planchet - dat nooit weer. In die dagen zag ik nog volop (Nederlandse) televisie en dus reclame. Het spul in dat blikje werd "voor het hele gezin" geadverteerd. Voor haar, voor hem, voor de kinders - hond in beeld - die is ook gezinslid natuurlijk - nou ja, behalve dan...

Ik word niet geacht mij dit te herinneren. Het "for men" duikt ook in deze sector op, alsof het zo hoort.
"Je gebruikt toch ook niet de tandenborstel van je vriendin?"
Weer mis.

Oversteek

Drie witte zangeressen die net als Dusty Springfield de oversteek naar de zwarte scene aan de overkant van de oceaan mochten maken - wanneer duiken zij eens in een pulpfilm op?


Morning dew, Lulu


The day will come between Sunday and Monday, Kiki Dee - van haar voortreffelijke Motown-lp Great expectations


Stay with me (baby), Sharon Tandy.
Rammelen met het brekende hart. Zelf altijd rammelaar in plaats van breker geweest zijnde kan ik zeggen: kermen helpt niet, integendeel. Het origineel van Lorraine Ellison vind ik dan ook bijna onverdraaglijk, en de beste, meest ingetogen versie is die van drie witte (gaye) mannen, de Walker Brothers. Tandy's versie werd kort na de hunne uitgebracht en was dus voorbestemd te floppen.

Uit de kluizen

Zo goed als onvindbare plaatjes op YT.


Come to me, Julie Grant.
Om stil in een hoekje bij te gaan zitten snikken.


He fought the law, She Trinity - een uit vijf of zes personen (!) bestaande meisjesrockband. Deze versie had de voorkeur van Radio London 266, maar Bobby Fuller heeft het gewonnen.
Ik heb nog nooit een single van She Trinity gezien, maar dit is slechts een van de geplaatste...


Everything I touch turns to tears, Barry St. John - huiszangeres van Radio Caroline, maar dat leverde geen hits op.

Getuigen tegen foltering

Dit weekeinde Getuigenis tegen Foltering bij Fort Huachuca, Arizona, waar de VS-bezettingstroepen geoefend worden in martelen, al dan niet onderwezen door instellingen met winstoogmerk..
Beste wensen voor de getuigen.
Zie ook hier.

Rijnsburg

Ach! waren alle Menschen wijs,
En wilden daarbij wel!
De Aard waar haar een Paradijs,
Nu isse meest een Hel.

tekst van Dirck R. Camphuysen op het Spinozahuis, Rijnsburg

Van paradijs tot hel

Wakker worden met de stem van Barack Obama op de radio, die mededeelt dat zijn natie in oorlog is.
Een vrije keuze, die oorlog.
Deze winnaar van de Nobelprijs voor de vrede heeft recht op een eerlijk proces voor zijn oorlogsmisdaden, evenals zijn voorganger.

Het staakt-het-vuren in de oorlog die aan alle oorlogen een einde zou maken is een gelegenheid stil te staan bij de merkwaardige behoefte de hel op aarde te scheppen. Gisteren kwam ik bij speurwerk ten behoeve van een bevriende vredesgroep dit stuk van John Pilger (opnieuw) tegen over Diego Garcia. Hij brengt in hertinnering dat de verdreven mensen van Chagos hun eilanden als inderdaad paradijselijk beschrijven.

Is het afgunst, dat zij gedeporteerd zijn, en hun woonplaats veranderd in een middel om zo veel mogelijk mensen te doden, en tevens in een martelconcentratiekamp?
De moeite die het Britse regime zich getroost om - toen het eenmaal niet meer viel vol te houden dat de eilanden onbewoond waren - de rechtmatige bewoners niet terug te laten keren, omdat hun paradijs een hel moet blijven - wat zegt deze moeite? En de Chagossianen dienen in armoede ontheemd te vegeteren.

Een requisitoir op deze elfde november.

Op zijn tolstojaans

De interventies van Geert Mak in het Nederlandse politieke debat (wat heet - en wat volg ik er van?)  vind ik meestal wel sympathiek maar ook altijd wat wazig - het raakt voor mijn gevoel nooit echt een kern. Gebrek aan filosofische onderbouwing? Geen idee - zie hier bijvoorbeeld, een toespraak bij de aanvaarding van een Prijs. (Lichte zucht).

Het aantal zogenaamde intellectuelen dat volledig bereid is tot  een hedendaagse trahison des clercs is niet meer te becijferen. Het is niet alleen een Nederlands probleem, maar het dient wel gezegd dat nergens in West-Europa een partij - nee, niet eens een partij - met xenofobie als belangrijkste programmapunt zo groot lijkt te kunnen worden bij verkiezingen.

En dan is er plotseling deze stem vanuit Moskou, die niet de gebruikelijke riedels in stelling brengt waarmee bij het gezonde volksondervinden wordt aangeschoven maar buldert:

Men kan in Nederland uit de collectieve middelen topsalarissen eisen. Talkshowpresentatoren vragen voor een lezing met gemak een bedrag waarvoor een doorsnee mens een maand moet werken. Tegelijkertijd blijven ze in het openbaar moreel-normatieve uitspraken doen over de levenswandel van anderen.

Dit hypocriete gedrag heeft op een samenleving een veel grotere impact dan men vermoedt. Ik krijg de indruk dat veel Wilders-aanhangers zich hierover meer opwinden dan over de – doorgaans theoretische – bedreiging van de vreemdeling in het portiek. Om het op z’n Tolstojaans te zeggen: men kan van andere mensen pas vergen een goed en zuiver leven te leiden, indien het eigen leven goed en zuiver is. In deze voorbeeldfunctie van de elite wrikt het in Nederland. Ik roep niet op tot heksenjacht, maar met Mak tot bezinning en zelfonderzoek.

Veel van hen, die decennialang hebben gepleit voor de verheffing van het volk, zijn vooral bezig geweest met de verheffing van zichzelf. „Daarom zult gij de vreemdeling liefde bewijzen, want vreemdeling zijt gij geweest in het land van Egypte”, verordonneert Deuteronomium 10:19.

De meeste strijders tegen de nieuwe, gemuteerde nationalistische pest – bij wie ik mij aansluit – zijn de afgelopen jaren vooral vreemdeling geworden van zichzelf. Vreemdeling in het eigen geweten. Maar net als honden de dreiging van een aardbeving voelen, voelt de massa dergelijk spagaatgedrag bijna altijd feilloos aan. Sinds de moord op Fortuyn is er in dit opzicht niks veranderd. En dat is zowel een voedingsbodem voor huidige en toekomstige rattenvangers, als een schande.

Tolstojaans commentaar. Pieter Waterdrinker (Van der Sloot) is de naam, correspondent van De Telegraaf te Moskou. Niet christen-anarchistisch, wel tolstojaans dus, voorzover men dit op een zo'n stuk kan besluiten. Zeer opmerkelijk.

Overzicht intentiegemeenschappen

New Creation,  een intentiegemeenschap in Nether Heyford, Northampton, biedt een grote lijst van andere intentionele gemeenschappen (alle christelijk geïnspireerd, wereldwijd).

Gemengde frontberichten

Dat een Duitse generaal het bombarderen van burgers in Kunduz "gepast" noemt is alweer niet meer verrassend - al is de politieke context waarin hij het doet er een waarin het woord "oorlog" niet mag vallen.
Het venijn van dit bericht zit in de staart: de leverantie van Israelische onbemande verkennings-/bombardementsvliegtuigen aan Duitsland, dat ze vervolgeens zal inzetten in Afghanistan. Ze kunnen 30 uur lang op 10 km hoogte vliegen, weidelijk als altijd boven een van de armste en kapotstgebombardeerde landen ter wereld (als u een andere overtreffende trap weet - zeg het maar).

Via No bases, dat ons ook vertelt over oefeningen van het Oosttimorese leger met het VS-leger. Het Oosttimorese leger onderwijst het VS-leger over guerrilla, de VS-genie zou klinieken voor eerstelijnsgezondheids- en tandheelkundige zorg opbouwen. Dat is meer dan ze in de VS zelf ooit zullen doen.

Oost-Timor - voor Fretilin heb ik ooit een benefiet-verjaardagsfeest georganiseerd.
Mijn geld terug, en ook dat van de Portugese arbeidersvereniging ART die had toegezegd de opbrengst te verdubbelen - we schrijven 1976. Destijds was Fretilin nog een Groot Communistisch Complot waartegen Indonesië via een door Ford en Kissinger persoonlijk goedgekeurde invasie een genocidaal stokje mocht steken.

This world's gone mad
hef ik aan met Bobby Darin (We didn't ask to be brought here).

Johnny Cash als mystieke actievoerder

Het verhaal dat Johnny Cash op het Witte huis ontvangen werd door Nixon, die hem vroeg wat redneckliederen van anderen te zingen (waarmee hij ook toonde dat hij het genre waarmee hij moest koketteren helemaal niet kende) is tamelijk bekend bij de liefhebbers. Een tekstfragment dat ik zelf voor elders uitgezocht heb uit Man in black - wat hij wel zong bij die gelegenheid - doet mij beseffen dat Nixon niet blij was met dit optreden:

I wear the black for the poor and the beaten down,
Living in the hopeless, hungry side of town,
I wear it for the prisoner who has long paid for his crime,

But is there because he's a victim of the time.
I wear the black for those who never read,
Or listened to the words that Jesus said,

About the road to happiness through love and charity,
Why, you'd think He's talking straight to you and me..

De afgelopen dagen moest ik meermalen denken aan de volgende passage, in verband met de onpeilbare en onzegbare onzin die ik gedebiteerd zag over zwarte gaten op de televisie - waarover men niet kan spreken dient men te zwijgen:

In 2006 verscheen postuum het album Personal File. Het bevat proefopnamen van eigen nummers en nummers van anderen die Johnny Cash bevielen. “Ik heb een vierhonderd keer vergrotende telescoop bij het huis dat ik heb in Jamaica en ik kijk daar naar de maan en de sterren. En op een avond was ik naar de sterren aan het kijken en ik dacht erover hoe groot de hemel was. En ik vroeg mij af hoe groot God was. De gestalte van God dekt het gehele universum, dat weet ik zeker, en toch geeft God om ieder afzonderlijk van ons. Ik denk dat Hij zo klein is als we wensen dat Hij is of zo groot als we willen dat Hij is. Hoewel wij aan de aarde gebonden zijn kunnen we meer zijn zoals Hij, als we het proberen.”

Uit het laatste grote stuk dat ik voor News4all heb geschreven.
Deze mystieke benadering is de enige om het verstand te houden bij het denken over 14 miljard lichtjaren en tegelijk een menselijke taak te beseffen.

In Salon duikt nu een artikel op dat nadere toelichting geeft op Cash' Bitter tears-album. Wij kunnen allen onze vreugd uitspreken dat hij voor Leonard Peltier is opgekomen. Niet dat het iets geholpen heeft verder.

Voor de wijsneuzen onder ons

Het blijft een vlooienoorlog, om het woord guerrilla maar niet te gebruiken - maar intussen heb ik wel ongelijk gekregen over deze herkenningsmelodieën.

Gebruikt op RVZ voor een programma dat Your starter for heette en waar ik verder eigenlijk niets van afweet. Marcel Kennis (Freek Frituur) gebruikte dit ook wel als filler of afsluiter: Elton John.


Herkenningsmelodie van Tom Prins (Ad Rem) op RVZ, ook van Lex Harding op Veronica voor Parels (voor de zwijnen), een nachtprogramma met "progressief" profiel, en een Teleac-cursus gegeven door Henri van Praag waarvan ik mij eigenlijk alleen deze intro nog goed herinner - het was iets filosofisch (voor of na Fons Elders)?

Frank Zappa (Duodenum) is zo vreselijk geniaal dat ik er nooit goed heb tegen gekund. Na de instrumental mag u hem van mij ook gerust afzetten, evenals Elton John.

Was blieb

Een keer maar, dan moeten jullie het begrepen hebben:
De val van de Muur was een losstaande gebeurtenis, te danken aan George Bush sr. en Helmut Kohl. Nou ja, en een beetje aan demonstraties tegen Het Regime.
Niks te maken met Solidarność of Gorbatsjow, met Hongarije dat de hekken opende en de eenpartijstaat als eerste afschafte.
Ach, dat weten jullie niet eens en dat hoeven De Mensen In Het Land dus al helemaal niet te weten.
Als zij het zich misschien herinneren dan herinneren zij het zich fout.
Aan het werk.

Kijk, dat de Overheid hier je vingerafdruk opslaat, je gangen nagaat via de ov-chipkaart en je emails opslaat, dat is iets geheel anders; dat is tegen Terreur en Criminaliteti. Als je niets misdoet heb je niets te vrezen.
De DDR, dat was een politiestaat!
Het helpt altijd dat de archiefbeelden licht verkleurd zijn - dat accentueert de Grauwheid van het Bestaan daar.

Die dominee van de Leipziger Nikolaikirche heeft zo'n negentiende-eeuwse revolutionairenbaard. Hoe onverantwoordelijk van hem de mensen te laten bidden en de straat op te laten gaan met kaarsen.

In 2003 was ik in Leipzig voor een treffen tegen de om zich heen grijpende op wetgeving gebaseerde jacht op vreemdelingen in Europa. In de Nikolaikirche werd nog steeds wekelijks gebeden voor vrede en ontwapening.  De desbtreffende button siert nog een jas die ik inmiddels wel buiten dienst heb moeten stellen (overbrengen? memootje).
Zwaarden tot ploegscharen.

In de laatste week van november 2009 acties tegen de slachtingen in Afghanistan die geen "oorlog" mogen heten. Acties in Duitsland, wel te verstaan.

Dat de mensen in Midden- en Oost-Europa niet de straat op zijn gegaan om Coca-Cola ruim baan te geven wordt nog mooi  gesympoliseerd door de voortbestaande, thans als eco-anarchistisch aangeduide oorspronkelijk kerkelijke milieubeweging van de DDR, de Grüne Liga.

Al de liefde in het universum

All the love in the universe, Santana. Herkenningsmelodie van Radio Seagull, 1973-74.
Ik weet eerlijk gezegd niet zeker of dit ook de laatste plaat is geweest die ik op RVZ gedraaid heb; ik sloot er altijd mijn afleveringen van de Soul squad mee af, en ik weet niet meer of ik op 10 mei 1987 nog gedraaid heb. Vermoedelijk niet - de desbetreffende stukken berusten nu bij het IISG. Het is in ieder geval natuurlijk het laatste van Seagull geweest - wat er aan voorafgegaan is (ik heb het toevallig gehoord, het was vijf uur 's ochtends) - ik zou het niet meer weten - Mike Hagler deed het laatste programma.


Rainy day women 12 & 35, Bob Dylan - eerste plaat van Radio Geronimo


If six was nine, Jimi Hendrix Experience, tweede plaat van Geronimo.
Hiervan is het ook al onzeker of het ooit is uitgezonden.

Schaamteloos afgewerkt

Vreemd, niet? In het algemeen ben ik mij bewust van de inbreuk op de privacy en het principieel ongepaste van het afbeelden van zich geslachtelijk verenigende dieren.
Toch - vele miljoenen jaren geleden uitgestorven dieren - en het is respectievelijk een model van geraamten en een afbeelding - en "we" hebben geen idee of "zij" het zo gedaan hebben...
Ongemakkelijk gevoel? Ik had het niet bij het plaatsen van de plaat, het ging mij om het gigantisme - maar wij weten inmiddels dat de Tyrannosauri rex (Tyrannosauri reges?) niet uitgestorven zijn omdat zij te groot werden, er zijn andere verklaringen - ook de kleinere sauriërs verdwenen tenslotte.

Terwijl ik dit tik isAutumnwatch op de BBC in de herhaling. Een van de presentatoren doet in deze aflevering iets wat ik toch niet anders kan noemen dan masturberen - hm, kan men dit bij een ander? enfin ik wil niet de zich aandienende grovere term gebruiken - bij een mannelijke zalm. Het gaat onder enig gegniffel in zijn werk, maar toch "gewoon" op de televisie.
Waarom wordt dit niet pornografisch gevonden?

...onversneden Newspeak die een talige werkelijkheid creëerde die amper meer verband hield met conventies van lexicon en grammatica, laat staan met reële ervaringsfeiten.

Meest systematisch kwam dat tot uitdrukking in een vocabulaire waarin niet-menselijke dieren werden 'verdinglijkt' of, om daar een ander neologisme aan toe te voegen, 'vergrondstoffelijkt'. Natuurlijk, de taal was al bij uitstek het domein bij uitstek waarin 'de mens' en 'het dier' als aparte, in hiërarchisch verband staande categorieën werden geconstrueerd. Dieren hadden koppen, poten en uiers, mensen hoofden, benen en borsten. Dieren vraten en paarden, mensen aten en vrijden. Dieren hadden driften en instincten. Mensen gevoelens en intuïtie. Dieren doden heette slachten, mensen doden heette moorden et cetera. Het geloof in deze antropocentrische constructie was bovendien dusdanig krachtig dat elke deconstructie ervan als 'antropomorfisme' werd gewraakt - waarmee niet alleen de discursieve dimensie van het mens-dierdualisme werd miskend, maar bovendien reële antropomorfische valkuilen aan het zicht onttrokken raakten.

Het woord discursief laten vallen en het nog echt ergens over hebben ook - mijn complimenten.
Het citaat is uit Verdonks Dierloze gerecht, p.271.

Ik voeg er alleen aan toe wat ik ooit gelezen heb over een proefneming met wat als "moedermelkkaas" werd aangeduid in het krantebericht. Het proefteam werd niet verteld van wat voor melk de kaasjes waren gemaakt. Die werden als onbekend van smaak maar goed eetbaar bevonden. Toen hun dit wel werd onthuld legden de proevers ze walgend weg.
Alsof  "kaas" niet altijd van moedermelk wordt gemaakt - moedermelk van koeien. Alleen al het vreemde onderscheid tussen moedermelk en melk...

Gigantisme

Het begint steeds Oosteuropeser te klinken - van tot twintig jaar geleden dan. De crisis is voorbij - nou ja, de werkloosheid in de VS is officieel boven de tien procent gestegen, vier miljoen daklozen, 2,3 miljoen achter tralies, als je langer dan een jaar werkloos bent tel je niet meer als werkloos dus in feite is het zo'n twintig procent -  maar het leger krijgt dan toch maar mooi voldoende "vrijwilligers" binnen.

Alles gaat goed, juichen de media. Het Plan wordt gehaald. Gordon Brown laat Afghanistan niet in de steek. De Vrije Markteceonomie marcheert van Overwinning naar Overwinning. Nog nooit heeft de Democratie er zo bloeiend bij gestaan.

Bij het lezen van dit stuk moest ik aan de  afbeelding hier denken.
Smakelijk eten, trek nog een lurkflesje open.

Geronimo voor altijd

Radio Geronimo is anoniem begonnen vanuit Andorra, effectief op 16 november 1969. Ian Anderson (de I.A. die ook bij RNI en Caroline gewerkt heeft, een andere dus dan die van de BBC) laat weten dat hij bij alle opnamen betrokken is geweest.
7 december 1969 was alweer de laatste uitzending vanuit Andorra.
Uitzendingen vanaf Monte Carlo begonnen op 7 januari 1970, onder de naam Geronimo op 15 februari daaropvolgend. En ergens in de herfst van 1970 was het afgelopen en doken plotseling Kenny Everett, Dave Cash en Tommy Vance op op de tijd van Geronimo op Monte Carlo - ze excuseerden zich en moesten regelmatig duidelijk maken dat ze niets te maken hadden met wat er eerder gebeurde op die tijd en die plaats op de radioschaal.
Van 23 juli 1973 tot 23 maart 1974 zou het station vanaf het zendschip van Caroline weer opduiken onder de naam Radio Seagull.
Wat typerende muziek van het Geronimo/Seagull-Umfeld nu.


I am missing you, Shankar Family
Samen met Elton John en Status Quo hield George Harrison de Mi Amigo drijvende zolang het ging...



Pomp and circumstance March no.1, Elgar - typisch Last Night of the Proms-stuk.
Na twee minuten weg te draaien en "totally amaaaaazing" te zuchten...


Nergens zitten de koddebeiers zo achteraan als achter Neil Young-filmpjes, geloof ik.
Ohio - let's really make them sweat