Onzeker glimlachen

Herfst, en op de een of andere manier verwijl ik in het zelfde jaargetijde in 1983. De tijd waarin de platformfrequentie 95,5 werd ingericht voor Amsterdam, waarbij RVZ voor een flink deel een overdagstation werd - en plotseling leek het beter anders te freaken dan 's avonds of overdag. Er moest "actueel" gedraaid worden, en later volgens format (dat ik zelf ontworpen heb, daar niet van).
Voor de 95,5-samenwerking zond RVZ alleen op donderdag overdag uit en in die dagprogrammering was Bob Dolbie (Ton Stekelenburg) de eerste die alleen "actueel" draaide. Helaas moest hij door familieomstandigheden stoppen.
Wat muziek uit die beginmaanden (ook een van toen het al aan het wennen was).


Talking loud and clear, Orchestral Manoeuvres in the Dark


An uncertain smile, The The


I can't get Bouncing Babies by the Teardrop Explodes, [Chris Sievey &] The Freshies
Ook op YT gemakkelijker te vinden dan het plaatje waar het over gaat...

Anarchie

En dan besluipt mij het verlangen in het laatste gedeelte van Shelley's Masque of anarchy uit te barsten.

Rise like lions after slumber
In unvanquishable NUMBER!
Shake your chains to earth, like dew
Which in sleep had fall'n on you:
YE ARE MANY-THEY ARE FEW.

Het wonderlijke is dat de anarchie van dit gedicht wordt toegeschreven aan de machthebbers die voor een warboel zorgen - het Nederlandse "war" en het Engelse "war" zijn hoogstwaarschijnlijk hetzelfde woord. Geweld kweekt chaos.

Groeten uit het opleidingscentrum voor folteraars

Toe maar. Ik bezoek een openbare website van een "fort" van het VS-leger. Op de rechterbalk een fotootje van een stevige arm bekleed in VS-camouflagepak, geweer in de hand, arm trekt meisje uit modder (of zoiets). Steun onze helden die soms het hoogste offer deden. Als ik voldoende genoten heb van deze jankerigheid van de machtigste moordmachine ter wereld krijg ik bij het verlaten van de site deze mededeling:

You are accessing a U.S. Government (USG) information system (IS) that is provided for USG-authorized use only.

By using this IS, you consent to the following conditions:

-The USG routinely monitors communications occnrring on this IS, and any device attached to this IS, for purposes including, but not limited to, penetration testing, COMSEC monitoring, network defense, quality control, and employee misconduct, law enforcement, and counterintelligence investigations.

-At any time, the USG may inspect and/or seize data stored on this IS and any device attached to this IS.

-Communications occurring on or data stored on this IS, or any device attached to this IS, are not private. They are subject to routine monitoring and search.

-Any communications occurring on or data stored on this IS, or any device attached to this IS, may be disclosed or used for any USG-authorized purpose.

-Security protections may be utilized on this IS to protect certain interests that are important to the USG. For example, passwords, access cards, encryption or biometric access controls provide security for the benefit of the USG. These protections are not provided for your benefit or privacy and maybe modified or eliminated at the USG's discretion.

Bombarderen en bezetten en intussen grienen over dhimmitude - het beeld dat extreem geweld en extreme jankerigheid innig met elkaar verweven zijn wordt steeds duidelijker.

Zo gaat dat met het Starbrokuiken

• Aantal jaarlijks gehouden mestkuikens in Nederland: 425.976.000
  
• jaarlijkse consumptie in Nederland zelf: 153.351.360
  (wereldwijde kipconsumptie is 47 miljard kippen per jaar)
  
• aantal jaarlijks gehouden mestvarkens in Nederland: 20.322.255
  
• jaarlijkse consumptie in Nederland zelf: 7.371.321

Cijfers ontleend aan animalfreedom.nl, telkens over 1999. De actuele cijfers zijn niet zo gemakkelijk te vinden. Redelijkerwijze liggen zij hoger.
Maar goed - hier de verklaring enerzijds waarom de varkensgriep in Nederland geen varkensgriep meer mocht heten, anderzijds licht op het schijnbare raadsel van de sentimentele liefde voor het niet-eetbaar en aaibaar verklaarde zichtbare dier.

Ook hier de polair tegengestelden geweld en sentimentaliteit.

Volschieten in de leegte

In de Complete Werken ben ik het citaat van Bakoenin over de sublieme Beethoven niet tegengekomen, maar laten wij er van uitgaan dat het authentiek is. Bakoenin heeft merkwaardigerwijze niets geschreven dat voor de massa bedoeld was - manifesten, programma's, oproepen - als ze bij zijn leven gedrukt zijn was het nooit in grote oplage. En, nogmaals, de opmerking over het goddelijke van de Negende van Beethoven kan alleen uit een brief komen of een mondelinge mededeling aan iemand die al dan niet deze Negende gehoord heeft in de concertzaal. Een andere manier om er kennis van genomen te hebben was er niet.

Het is onvoorstelbaar geworden de Negende als subliem af te schilderen en tegelijkertijd te weten dat een groot deel van de wereld niet weet waar je het over hebt. De radio, de grammofoonplaat en zijn opvolgers, de televisie, Youtube - wie de Negende niet kent wil haar niet kennnen of heeft geen van deze media ooit tot zich laten komen. De sublieme compositie is zozeer verzonken cultuurgoed geworden dat zij onzinnig heen en weer jojoot in een al even onzinnige lijst van top-zoveel-Klassieken-Aller Tijden.

Samen met de Mondscheinsonate, ongetwijfeld. Volgens Felix Ortt subliem en onsterfelijk - en hij schreef dit vermoedelijk zonder het citaat van Bakoenin te kennen. Maar zo'n honderd jaar na Bakoenin was het verschil dat Ortt bij het lezende publiek kon veronderstellen dat het de sonate kende, niet per se uit de concertzaal maar van de radio, de plaat, een film wellicht of misschien zelfs al de televisie. De Mondscheinsonate was het tijdperk van de reproduceerbaarheid van het kunstwerk binnengetreden. Ortt heeft het niet meer meegemaakt, maar mensen die alleen naar popmuziek luisteren zouden Past, present and future van de Shangri-Las kunnen kennen, en daarmee een deel van de Mondscheinsonate.

En waarbij wij het rijk van de kitsch binnentreden of in ieder geval voor de poort ervan staan. Voorbij de poort is bijvoorbeeld de Dianacultus (Diana Spencer, voor de zekerheid, ik denk dat de godinnenaam geen rol speelde). Hoezeer de cultus alweer verleden tijd is drong tot mij door toen ik laatst televisiebeelden zag van een uitzinnig huilende menigte bij haar uitvaart. Zij zakt wel degelijk weg in vergetelheid, en Pim Fortuijn is hard op weg ook die kant op te gaan - de zesde mei wordt nauwelijks meer herdacht. De vraag blijft wat kitsch is en wat niet aan de breed uitgemeten door "de media" gestimuleerde verdrietsuitbarstingen.
Zowel Diana als Fortuijn zijn tragisch omgekomen. Die tragiek wordt herkend. Maar hoe persoonlijk is die herkenning op deze wijze?


Ik blijf worstelen met de vraag hoe een maatschappij die draait om geweld en oorlog tegelijkertijd publieke of persoonlijke tragiek zo kan uitventen en verkitschen. Komt het doordat de gewelddadigheid en de oorlog die namen niet mogen dragen? De goedkope kleding, gemaakt in Haïti, Honduras, Cambodja en bovenal China - dat dit lagelonenlanden zijn bij de gratie van dictatuur, onderdrukking, massamoord? Het televisiejournaal laat "onze jongens" zien die over een lege vlakte een kanon afschieten, of raketten afvuren. Daar ergens in de leegte "is de Taliban". Wie of wat dat is of zijn wordt niet uitgelegd. Het is gepast er op te schieten. De leegte is gevuld met beschietwaardigen die men niet te zien krijgt. Eigenlijk al veelzeggend.
In die context kan persoonlijk verdriet openbare sentimentaliteit, kitsch worden. Een lege ruimte gevuld met snikken om het Schatje. Wat is liefdesverdriet toch klote.

Dierbare, alle verdriet is klote. Neem uw beddeke op en wandel.

Verleden, heden en toekomst

Twee filmpjes bij Past, present and future van de Shangri-Las, die goed verbeelden wat er in het volgende stukje aan de orde komt.

Lommerrijk Diego Garcia

Het is bijna niet te bevatten dat het nu pas tot de VS begint door te dringen wat er aan de hand is op Diego Garcia, hoe het in handen van de VS is gekomen en wat dit alles betekent - nog afgezien van het concentratiekamp dat er vermoedelijk wordt gehouden.
Zelfs de in het algemeen toch zeer goed ingelichte Scott Horton van Antiwar Radio wekt de indruk er maar onlangs van gehoord te hebben.

Beter laat dan nooit - de diefstal van de archipel dient natuurlijk in het huis van de dief zelf aangepakt te worden.

Hoe vaak slaat u uw vrouw?

Het speciale nieuwsmanagement - geen idee of dit een specialisme is voor zogeheten kommunikaatsiewetenschappers - zorgt ervoor dat de griep die overal verder varkensgriep heet in het Nederlandse taalgebied Mexicaanse griep wordt genoemd. Tweesnijdend zwaard: er hoeft niet op ingegaan te worden dat er meer dan twintig miljoen varkens in Nederland wonen - maar waar dan wel? En de griep komt van vreemdelingen, wel niet islamitisch, maar toch behoorlijk exotisch.

De zogenaamde kwaliteitskrant houdt een onontkoombare enquête hoe groot uw risico is voor de "Mexicaanse griep". Wat er aangesmeerd moet worden zou ik niet weten. De opdringerige eerste vraag:

Hoe vaak wast u uw handen?

• Nooit
  
• Een of twee keer per dag
  
• Telkens als u iets aangeraakt heeft

Zo staat het er, en het moet wel serieus bedoeld zijn. Ik neem de vrijheid mijzelf te citeren:

Er was een bel waarmee je een of ander verzoek kon uiten – alsof je in het ziekenhuis lag. Er kwam een moment waarop ik er toch aan toe was naar de wc te gaan. Dit werd toegestaan. Het duurde de betrokken smeris echter blijkbaar te lang. “Komt er nog wat van of moet ik je helpen?” Daar ging hij weer! “Ja dat wil je maar al te graag, hè?” (...). Eenmaal buiten liep ik naar het nogal verafgelegen kraantje. ”Heehee, wat moet dat?” “Ik ga mijn handen wassen. Zou je ook eens moeten doen.” “Dat heb ik nog nooit meegemaakt,” zei de verbouwereerde smeris. “Dan maak je het nu mee. Voor alles is er een eerste keer.” Vanuit antropologisch standpunt een leerzame scène.

Dus het is echt zo - de Gemiddelde Nederlander wast ofwel (zo goed als) nooit zijn/haar handen of heeft ziekelijke smetvrees. De categorie die hiertussen zou kunnen zitten is zo onbelangrijk dat er geen rekening mee gehouden hoeft te worden. Ik ben dus zo ongemiddeld dat ik bij het eerste schermpje al weet dat de griepvragen niet op mij van toepassing zijn. Mooi, dat kunnen we ook weer overslaan.

In de kooi

In de kooi op Schiphol, maar overlevenden - de brand is ook alweer vier jaar geleden. Verantwoordelijk minister Donner is even weg geweest en mocht toen de bijl zetten in de sociale voorzieningen - zo'n prachtvent is onmisbaar. Andere verantwoordelijke minister Verdonk bezorgde dankzij haar wapenfeit haar partij de helft van de zetels, splitste zich vervolgens af en verzinkt in verdiende vergetelheid. Dat is haar straf. De vreemdelingenhaat wordt in nog betere handen bevonden bij een andere ex-partijgenoot.

Een overlevende van de brand heeft de schuld gekregen en is gedeporteerd naar het land dat hij probeerde te ontvluchten. Verdere berichten over zijn bestaan ontbreken.

De firma Ursem te Wognum, fabrikant van de ontvlambare containers die de gevangenis van Schiphol vormen, zal inmiddels de grootste "onderneming" van deze plaats in het Westfriese zijn. Er valt goed te verdienen aan het opsluiten van mensen. Inmiddels mag hier van minister Ter Horst niet meer over geschreven worden, asielterrorisme noemt zij het.

Elf doden was nu ook weer niet zo indrukwekkend dat Ursem msschien geen opdrachten meer zou krijgen.

Over tot de wanorde van de dag.

John Peel

I talk to the wind, Giles, Giles, Fripp & Dyble


Waiting for the winter, Popguns


Christmas in Viet Nam, Johnny & Jon
Vijf jaar alweer, de precieze dag heb ik laten passeren (de vijfentwintigste)... De BBC wil hem al niet meer herdenken. Misschien is het achteraf te pijnlijk.
Ergens in 1977 moet de programmaleider van Radio One gevraagd hebben: "Jullie draaien toch niet die ...eh punkmuziek, hè?" Daar had hij heel slechte dingen over gelezen. Waarop John Peel's producer antwoordde dat ze al tijden niets anders meer draaiden.

Oh lovly

Vijf oktober jongstleden is Mike Ahern overleden. Hij had de ondankbare taak op Caroline tegenover TW en Keith Skues op London te zitten, en slaagde volgens de door Caroline geadverteerde luistercijfers er in het van hen te winnen, wat ik nooit geloofd heb.
Omdat zijn eigenlijke themetunes niet op YT staan twee interessante door hem gebruikte "fillers".

Soul sauce, Cal Tjader


The dis-advantages of you, Brass Ring

Een herfstwandeling in het bos...

Een tijd om verbaasd te zijn, en dankbaar...

Zondagavond, de meest onwaarschijnlijke tijd van de week.
Religious anarchism na een reis van twintig dagen binnen...
De grote essays die ik in de maak had hier moeten even wachten.

Uit de muur

Een beeld uit de ruimen van Transkul.

Gossip!

Don't believe the messages on Twitter.

Stephen Fry is in hospital after having been beaten up heavily....
(Could not resist this piece of kitsch - appolohgies...)

Sentimentaliteit, het thema van de dag?

Met een wifebeater aan krijg je haar zeker meteen terug, vent...
Dat het een stijlbreuk is om een vrouw in strapless jurk of blouse te combineren met een man in een hemmetje - ach, stijlloosheid is de norm in Nederland, nietwaar.
Waar heb ik dit soort reclame toch aan te danken in zekere mailbox, waarin verreweg de meeste gewisselde mail met mijn Geliefde is?
Soms denk ik dat de Firma alles wat er op mijn IP-nummer gebeurt registreert en de reclame eraan koppelt. "Jankerig zelfbeklag" had ik geschreven - o hoe krijg ik mijn schatje weer terug? Zo staat het er echt.

Schatje - ik ken de uitdrukking alleen maar als ironische toevoeging. Om mij er op te wijzen hoe handig ik ben. Wie gebruikt er nu serieus het woord schatje in verband met een Geliefde?

Zal ik een computerlesachtig boek gaan maken Hoe krijg ik een nieuwe toekomstige ex en ermee binnenlopen?

Waar komt zoveel breed uitgemeten sentimentaliteit vandaan in een maatschappij waar de oorlog van allen tegen allen gepredikt wordt - ze noemen het "markteconomie", en die oorlog verheerlijkt - ze noemen het "opbouw" of "humanitaire interventie"? Maar wel snotteren over Diana of over de Hyves van je schatje waar je veertig keer per dag op kijkt.
Is dit een retorische vraag? En dit ook weer?

Moet er niet gewerkt worden aan een kritisch-theoretische benadering van de aldoordrenkende kitsch en sentimentaliteit die ons voorgezet wordt in Medialand? Of is die theorie er al en heb ik haar over het hoofd gezien? Heeft er geen kwalitatieve sprong plaatsgevonden sinds de dagen van Benjamin en Adorno?

Even een Ernstig Woord Aan Allen Die Daadwerkelijk Zitten Te Snikken En Hun Schatje Terug Willen.
Ik weet uit eigen ondervinding hoe het is bij je ex terug te komen. Daar zat een goede kant aan en een slechte. De slechte was dat er inmiddels een andere ex was die voor een gegarandeerd voortdurend ongelukkig bewustzijn kon zorgen.  En dat maakt het er niet makkelijker op met je herwonnen Schatje, lieverds. En zo wordt zij (of hij) dan je ex-ex-ex.
Tenslotte is het leven per definitie geladen met tragische ondertonen: je komt op de wereld om vroeg of laat dood te gaan.  Het is beter om daar niet sentimenteel over te gaan snotteren, maar het met de nodige waardigheid te dragen - moeilijk, maar niet geheel onmogelijk.

Hebt elkander lief - dat is iets anders dan plakken aan een Schatje. En gaat nu allen heen in vrede.

Countryyyyy...

Home is where the hatred is, Esther Phillips
Esther Phillips heeft het een en ander aan country opgenomen.


Funny how time slips away, Joe Hinton
De beste versie van dit nummer van WIllie Nelson


Love, love, love, Bobby Hebb
Leip filmpje uit Ian Levine's Strange world of Northern Soul. Het werd geprojecteerd op de muur van OCCII op wat de eerste Northern Soulnacht van Amsterdam had moeten zijn, en ik zei met gemengde gevoelens: "die dacht ik te draaien." Ik ben er niet aan toegekomen.
Bobby Hebb is naar verluidt de eerste zwarte artiest die op het podium van de Grand Ole Opry gestaan heeft.

Met dit soort country vul ik gerust een hele avond of nacht.
Country, of Country & Western zoals ze het voor mijn part mogen noemen (het maakt het alleen maar erger), symboliseert nu tezeer het jankerige zelfbeklag van wit Noord-Amerika om er nog goed tegen te kunnen, voor mij dan. Of het nog ooit goedkomt?

Het verlangen een speelgoedbeer of een vogeltje te zijn

Even schaamteloos sentimenteel doen.
Ik heb ooit een wekelijks countryprogramma gedaan (Country Club, ja heel goed onthouden, goed van u zeg) en op de een of andere manier moet ik er niet meer aan denken.

Teddy bear song Connie Smith.
Barbara Fairchild (het origineel?), is hier.


Snowbird, Anne Murray. Muziek digitaal, beeld aan de rand van verval. Anne Murray dient in ere gehouden te worden omdat zij Dusty Springfield als achtergrondzangeres had in een tijd waarin deze door drugsverslaving eigenlijk niets meer kon.

Komaan, een countryzangeres die vocaal meer in huis had, al klinkt deze versie naar iemand die het van Elvis of eerder nog Ray Charles heeft gehoord dan van Bill Monroe, maar er zit jodel in.


Blue moon of Kentucky, Patsy Cline

Het gaat zo allemaal zijn Nederlandse gang

De zeezendercorrespondent van Free Radio Magazine vermeldde indertijd dat collega's op het zendschip van Caroline in het donker tegen Neil Francis opbotsten. Daar hadden ze geen last van als hij lachte. Een opmerkelijke manier om te vermelden dat de man zwart was/is (maar kijk eens naar de foto hier - tja...).

Je moet al een tijdje meegaan en goed opgelet hebben om vernomen te hebben dat het vanuit veiligheidsoogpunt jammer genoemd werd dat de minirok werd afgelost door de maxirok, want de eerste bevorderde de verkeersveiligheid. Denkt u er maar even over na en besluit tevens dat dit geldt in een wereld bevolkt door witte mensen. En mannelijke automobilisten. Het is allemaal nogal meegevallen, achteraf - het argument is mij bijgebleven door zijn hoge billenknijpersgehalte, dankzij Lubbers en Van Bommel een vermaarde Nederlandse specialiteit. Vergelijkbaar enige tijd geleden: een ouderwetsch-gezellige mannelijke kankerpit van de Fietsersbond die vond dat de damesfiets wel afgeschaft kon werden want zullie dragen toch alleen nog maar broeken. Er werd op allerlei manieren nog serieus op ingegaan ook. Ach gossie...



Van het billenknijpen terug naar het botsen in het donker.

Omdat burgers schrikken van mensen die vanwege hun huidskleur in het donker niet opvallen, moeten asielzoekers in Tienray 's avonds fluorescerende hesjes dragen.

De maatregel, die niet als een harde verplichting wordt opgelegd, is een initiatief van het inwonersoverleg in Tienray. Dat is een platform waarin Tienraynaren, de gemeente, politie en het Centraal Orgaan opvang Asielzoekers (COA) problemen rondom de tijdelijke noodvoorziening voor asielzoekers in het Tienrayse klooster bespreken.
In het verslag van het overlegplatform staat dat de hesjes nodig zijn vanwege "de donkere huidskleur" van asielzoekers. "Daardoor ziet men de mensen niet of pas op het laatste moment, wat tot schrikreacties leidt."
Anti racisme-organisaties plaatsen grote vraagtekens bij de maatregel. "Ik heb er begrip voor dat verkeersveiligheid een belangrijk item is. Maar als je op papier stelt dat asielzoekers vanwege hun donkere huidskleur niet te zien zijn in het donker wordt het toch erg bedenkelijk", vindt Dick Houtzager van Art. 1, de landelijke vereniging ter voorkoming en bestrijding van discriminatie. ,,Ik wil het geen racisme noemen, maar op deze manier plak je asielzoekers wel een etiket op."
Woordvoerders van het COA en de gemeente Meerlo-Wanssum zeggen dat de maatregel uit oogpunt van verkeersveiligheid is genomen. Van discriminatie is volgens hen geen sprake. ,,Asielzoekers hebben geen weet van de verkeersregels", zegt Claude Fasseur van het COA. "Ze lopen over fietspaden en wegen en houden daarbij geen rekening met andere weggebruikers. Als ze naar een ander dorp gaan, willen we ze daarom 's avonds een hesje laten dragen."

Forum gesloten na diverse schendingen van de forumregels

Die laatste regel spreekt toch ook boekdelen. Geplukt uit De Limburger, h/t Stan van Houcke.

En tot slot een citaat van P. Knops A.M., uit Het Missiewerk nr. 5, 1923:

Doch waar Christus' Woord niet wordt verkondigd, brengt de Islam het gif van den Koran

Dit voor de burgers die denken dat er heel nieuwe dingen verkondigd worden dezer dagen.

Baars

Nog een obscuur zelfgetekend bestand, het allerlaatste dat uit de ruimen van Geocities gehaald is.
Een baars die probeert te glimlachen.

Spring...

Een obscuur bestand van Christianarchy - is het bedoeld als illustratie bij het verhaal van natuurvorsende (christen-)anarchisten?
Enfin, eerlijk zelf getekend, geïnspireerd door de door auteurs zelfgemaakte illustraties in (veld-)biologieboeken die mij altijd gefascineerd hebben.

Voor het juiste aantal poten of sprieten sta ik niet in.

Staakt, driewerf: staakt!

John Pilger sluit passend aan bij mijn vorige stukje. Ooit waren de posterijen bedoeld om post te bezorgen, in Groot-Brittannië waren de postkantoren tevens een soort buurthuis, kun je lezen bij onder anderen Pilger. Allemaal verkeerd - de posterijen zijn er om winst te maken.
Het is alweer bijna drie weken geleden dat mijn Engelse uitgeefster een tweede exemplaar van het nooit aangekomen Religious anarchism naar mij gestuurd heeft. Zij waarschuwde al voor de komende poststaking, maar die is vandaag, 22 oktober begonnen. Het boek had er allang moeten zijn. In tweevoud desnoods. Enfin, ik ben niet alleen in mijn lijden onder de tucht van de markt.

Zeker, staakt! staakt! staakt! Maar staakt dan ook overal meteen, dan zijn we er misschien sneller van af.
In bovengenoemd vorig stukje ging ik mij schijnbaar te buiten aan een organicistische beeldspraak: een ondergaande orde. Schijnbaar: de kwalificering is niet organicistisch bedoeld - de maatschappelijke ordening is geen sterfelijk lichaam - zij heeft wel een doel (entelechie) en dit doel is totaal uit het zicht verdwenen - er is geen doel meer, er zijn alleen middelen (naar: Felix Ortt respectievelijk Jacques Elllul).
De beste staking van de postwerkers in Groot-Brittannië zou zijn dóór te werken, de bazen er uit te smijten en zelfbestuur in te stellen, territoriaal, gefedereerd - enfin, volgens het anarchistische of radencommunistische boekje.
Het zal niet gebeuren en een van de ergste mannetjes die New Labour heeft voortgebracht, Mandelson, zal zijn "modernisering" doorvoeren.

En of ik mijn boek ooit krijg? Ik denk dat ik omstreeks Kerst de redacteur maar ergens in Brussel moet ontmoeten en het in ontvangst nemen, zoals oorspronkelijk afgesproken. Dit leek hem te lang te duren, dat was zielig voor mij... Vier maanden later zijn we bedroefder en wijzer.

De waardigheid van het loonzakje

De plaats heeft zijn naam niet mee en heeft na minder dan een halve eeuw voortgestoten te zijn in de vaart der volkeren niets meer. Als je het verhaal van deze korte industriële geschiedenis van Blurton, Staffordshire, ziet dan besef je dat het lot van de mensen hier steeds uitbesteed is geweest aan anderen. Een speelbal die zijn taak gedaan heeft.
Toch - je loonzakje, dat was iets, het was een teken van respect.
Waar de verslaggeefster voor kwam krijgt zij te horen voor de camera: een uitgerangeerde arbeider die op de British National Party gaat stemmen - Wilders, maar nog dommer en in tegenstelling tot deze - tot vandaag waarschijnlijk - geen lieveling van de publieke televisie. "Labour heeft onze steun altijd vanzelfsprekend gevonden en er niets voor teruggedaan". De Tories of de LibDems zijn geen alternatief, en de Groenen ook niet, in zijn stompzinnigheid is de BNP blijkbaar geloofwaardig working class.

Een vrouwelijke staatssecretaris in een powerdress-mantelpak (geen verkleinwoord gepast hier) komt het nog een keer uitleggen. Labour heeft miljoenen in dat dorp gestopt, heeft voor politie op de straten gezorgd...
Meer smerissen, dat is altijd de juichkreet van New Labour geweest. Je zou het nog zielig gaan vinden als het niet zo hemeltergend was.
En wat is er verder van die miljoenen terug te zien? Blur - de naam zegt het al.
Staatssecretaris zegt dat slechts vier procent van de sociale woningbouw door "immigranten" wordt bewoond. De perceptie van de "autochtone" dorpelingen is anders. Ja, dat komt doordat er veel huizen verkocht zijn en die worden dan verhuurd aan immigranten.
Sociale woningbouw was tenslotte nergens voor nodig, dat blijkt maar weer.

Niets illustreert het zo dat deze orde aan het ondergaan is dan de sociaal-democratie volop in beeld te krijgen als wegbereidster van het fascisme. Een ander fascisme dan toen, voorlopig nog geheel gefixeerd op de stembus - maar breeduit en openlijk geholpen door politici die een al even hatelijke bestaande orde vertegenwoordigen.

Gezanten van God

Mensen die in nood zijn
en niet bang zijn om te bedelen
geven mensen die niet in nood zijn
de gelegenheid goed te doen
omwille van de goedheid.
De moderne maatschappij noemt de bedelaar
niksnut en straatschooier
en gooit hem de straat op.
Maar de Grieken zeiden indertijd
dat mensen in nood
de gezanten van de goden zijn.
Hoewel je misschien niksnutten
en schooiers genoemd wordt
zijn jullie waarlijk de gezanten van God.
Als gezanten van God
horen jullie voedsel te krijgen,
kleding en onderdak
van hen die het kunnen geven.

(Easy essay van Peter Maurin, eigen vertaling).

March of the mods

Het is volbracht - ik heb al onze  Geocitiessites leeggelepeld ter eventuele herplaatsing, hetgeen betekent dat ernstige behoefte aan een alcoholische versnapering zich aandient. Er zijn leukere klussen te doen.
Maar je ontdekt nog eens iets (terug).
Zo'n jaar of tien geleden of daaromtrent was dit een tijdje herkenningsmelodie van Transkul, als ik het terughoor herinner ik het mij weer:


Poppa yo quiero, Orch. Joe Loss

Als we het toch over Joe Loss hebben - dit geldt als een verzamelaarsobject, vanwege de titel vooral:

Eigenlijk een jenka, een modieus Fins dansje: March of the mods

Tijd voor uw medicijnen

Aan het woord Harry Nihom, van de Stichting Lechaim. De spreker is van Nederlandse afkomst maar prefereeert Israel na onregelmatigheden met de kas van een andere stichting tot hulp aan door terreur getraumatiseerde Joden:

Israel is niet in 1948 weer een zelfgstandige staat geworden omdat ongeveer 50% van het Joodse volk de Holocaust heeft overleefd maar omdat de Almachtige via Herzl, de Volkenbond, de Verenigde Naties en David ben Gurion het volk weer naar eigen huis heeft laten gaan.

De Almachtige kan het nu eenmaal niet op Haar eigen houtje. Ha, houtje...

Het is weer eens iets anders - het is de Linkse Intellectuele Elite die samenzwoer met Herodes en Pilatus om Jezus aan het kruis te krijgen, Want zo moet je Farizeeën voor het moderne maar Conservatieve Publiek uitleggen. De Conservatieve Bijbel is in de maak via het beproefde systeem van de wiki, een begrijpelijke term voor zoiets als een concilie of synode. In den beginne was niet het woord  maar de Waarheid (ik heb nog bij die krant mogen werken!). De rijke jongeling dien Jezus liefhad wordt iemand "die alleen om geld geeft". De vaak als interpolatie geziene passage over de overspelige vrouw (wie uwer zonder zonden is...) moet beslist uit de Conservatieve Bijbel, want deze passage is soft on crime.

Het handige met Linkse Intellectuele Elite in plaats van Farizeeën is dat je toch uitkomt waar je wezen moet nudge nudge see what I mean say no more! Al Staan We Natuurlijk Pal Achter Israel.
Kennis van het Grieks, Aramees of Hebreeuws overbodig, of van context van de Levant van tweeduizend jaar geleden. De juiste Republikeinse Normen en Waarden zijn voldoende om de bijbel naar eigen hand te zetten. En deze onderneming ook nog conservatief te noemen.

Wien  de goden willen verderven maken ze Conservatief.

Het onvoorstelbaar ware

Het einde van  de dansshow niet afwachtende schakelde ik over naar BBC2, om er terecht te komen in een documentaire serie over Gandhi, die ik niet gevolgd heb. Ik geef eerlijk toe dat de betoverend mooie presentatrice (doorgaans nieuwslezeres) mij van terugschakelen weerhield. Eerder dan Gandhi, over wie ik nog verscheidene boeken te lezen heb op diverse stapels, en die zouden voorrang moeten hebben. 

Zij loopt langs een villa in Delhi, die aan haar grootouders behoord heeft voor "de deling" - zij kan er nu niet filmen want er woont een Indiase minister.

"De deling". Het aantal mensen dat van huis en haard  verdreven is vanwege de splitsing van voormalig Brits-Inidië in Pakistan en "India" (Bharat) is niet precies geteld. Aantallen die genoemd worden variëren van veertien tot ruim twintig miljoen.
We hebben het hier over een "etnische zuivering" op een schaal die blijkbaar buiten beeld valt.
Ik heb mij indertijd ingezet in verband met Bangladesj, maar op de een of andere manier heb ik vergeten of verdrongen dat een onevenredig groot deel van de destijds (in 1970-71) ongeveer tien miljoen verdreven mensen hindoes waren. En dat er velen niet teruggekeerd zijn. Een nieuwe deling van een opnieuw ongekende schaal. De Media houden er ook geen herinnering aan levend, behalve in dit geval, in verband met Gandhi - wiens laatste actie een hongerstaking tegen de verdrijving van moslims uit India  was. Bangladesj valt grotendeels buiten beeld.

Ik noem tientallen miljoenen, ieder enkel cijfer hierachter is een mens bij wie andere mensen hoorden of horen. Het gaat hier om een verdrijving van mensen op een schaal die de seifo - de moord op en verdrijving van Armeniërs en Syrisch-Orthodoxen in het Osmaanse Rijk -, de deportaties onder Stalin (Tsjetsjenen, Krimtataren en anderen die om "etnische" redenen werden verdreven), de meghali katastrofi van 1922 (verdrijving van de Griekstaligen uit Klein-Azië), de verdrijving van Duitstaligen uit Polen, Rusland en Tsjechoslowakije - numeriek doet verbleken bij deze door mensen veroorzaakte ramp. Ook de naqba van de Palestijnen, ongeveer van dezelfde tijd, is hierbij vergeleken verwaarloosbaar.

Mag men vergelijken? Men kan zich in ieder geval ontsteld afvragen waarom dit soort onvoorstelbare wreedheden zo ongelijk behandeld worden en zo gemakkelijk terzijde geschoven worden met een enkel woord ("verdeling").
Omdat de wreedheid onvoorstelbaar is. Omdat vergelijking waarbij de ene wreedheid plotseling verwaarloosbaar lijkt  al bijna even wreed is.
En omdat de wreedheid nog steeds dagelijkse kost is, op vele plaatsen in de wereld..

Maya's als monument

Uit een AP-bericht over hoe beroerd het met "de economie" van Honduras gaat sinds de staatsgreep:

As the two rival factions negotiate for control of the country, the elite are comfortable behind their walled homes, although the U.S. has revoked the visas of some of the country's prominent business and political leaders.

The U.S., citing privacy rules, won't disclose the names. But Adolfo Facusse, a textile manufacturer who heads a business association, said he was among them and was forced to return home after arriving on a flight to Miami with his 11-year-old son.

Many still believe soldiers did the right thing by forcing out Zelaya, a wealthy rancher and timber baron who alienated fellow business leaders with such populist moves as hiking the minimum wage by 60 percent during the global economic crisis and strengthening ties with Chavez.

Wie met de voornaam Adolfo belast is heeft het al meegekregen van zijn ouders, lijkt mij.

De toeristen blijven weg, terwijl er zo mooi gedoken kan worden. En de Mayamonumenten worden niet meer bezocht.
Ja, de Mayamonumenten. Hoe het met de levende Mayanazaten gaat doet er niet toe.
Toerisme in de "Derde Wereld" is kolonialisme.

Heb je het al gehoord - de revolutie is voorbij (1983)

Tijdens koken, eten en afwas als een soort lawaairadio op de achtergrond de danswedstrijd voor beroemdheden van de BBC opgehad. Het eerste nummer waarop gejived werd was zowaar 


The boy from New York City, The Ad Libs
en er kwam een nog "northerner" klassieker langs, Tainted love. Afspraak?
Maar dan dringt tot mij door dat deze nummers hits waren voor anderen. Dan niet. En wat kan het mij nou schelen of je goed jivet - als je plezier hebt gaat het toch nooit verkeerd?
Maar daar vul je geen reuzespannende wedstrijd mee.


Come dancing, The Kinks. Het nummer kwam uit in het jaar waarin de Wigan Casino gesloopt werd om plaats te maken voor een parkeerplaats. Misschien toevallig.
Deze 12"-clip heeft enkele maten getoeter tot slot extra ten opzichte van de 7".


Deze zocht ik al eerder op YT, de b-kant van Don't forget to dance, eigenlijk de a-kant: Young Conservatives. 

Kroonjaar - 3

In wat natuurlijk niet anders dan een voortreffelijk boek genoemd kan worden - zo zijn we ook wel weer; meer erover later - krijg ik onverwacht lof toegezwaaid vanwege mijn informatieve doctoraalscriptie over het Nederlandse christen-anarchisme, Onze God is een arbeider. Jammer dat zij niet uitgegeven is, stellen de auteurs.

Jammer, inderdaad, maar er valt nog steeds iets aan te doen. Dan blijft de vraag: hebben zij dan toch op de een of andere manier een Gutenbergversie van de scriptie in handen gehad? Ik heb er indertijd vijf gekopieerd: een voor mijzelf; een voor de beoordelende docent (die zich wel mijn begeleider noemde bij de lovende toespraak naar-aanleiding-van, maar eigenlijk was dit niet het geval); een bevriende andere docent, die als altijd kameraadschappelijk meeleefde;  een strenge vriend die inmiddels oio was  en die wilde zien of de scriptie aan de vereisten voldeed, nog voor het iudicium  (ja, dus); en  mijn zuster - om de familie ook iets tastbaars te laten zien.  Zelfs mijn verloofde heeft geen Gedrukt Exemplaar gekregen, reken ik uit.

Als ik de titel in de zoekmachine doe kom ik mede uit bij uitgeverij Ravijn, waarvan het archief inmiddels bij het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis is. Dit instituut had een exemplaar behoren te krijgen - ik ben op dit punt tekortgeschoten, ook dit is nog ongedaan te maken, het is pas twintig jaar geleden tenslotte - maar wellicht heeft het instituut dan toch een typoscript via dit inventarisstuk. Ik moet zeggen dat het mij ontschoten is dat ik ooit het idee geopperd zou hebben bij deze uitgeverij een handelseditie uit te laten brengen. Het is er in ieder geval niet van gekomen.

Het gaat hier om mijn allereerste oefening op de computer - het is dus een dubbel kroonjaar, het tikken was nog een kwestie van overtypen van schrijfmachinestukken die ik thuis had gemaakt. In Het Fort van Sjakoo (de boekwinkel) voerde ik dit tikwerk vervolgens in de computer in, vaak laat op de avond of diep in de nacht - omdat het dan pas kon. De toen kloppende daverende slotzinnen kwamen er om kwart over drie 's nachts uit. Het was nog donker (daar heb je kunstlicht sparende zomertijd voor).
Als bestand heeft de scriptie zich nog zeker een jaar in de computer van Het Fort bevonden. Wellicht is het uitgeprint terwille van Ravijn, er waren  persoonlijke dwarsverbanden tussen beide. Een van hen was ik zelf...

Maar omdat de catalogus van het IISG geen treffers op de titel geeft vraag ik mij toch af of de bovengenoemde auteurs het online beschikbaarstellen als "niet uitgegeven" opvatten, maar zelf wel van de gelegenheid gebruik hebben gemaakt.

Honderdacht steken per bal

Goede bijdragen van de Engelstalige Canadese freelancejournalist Claude Adams  over Haïti en de schijnbare uitzichtloosheid aldaar.

Ik ben in tegenstelling tot Adams niet in Haïti geweest, maar wat ik begrijp uit de geschiedenis van dit land is dat de witte kolonialen in Europa (Frankrijk voorop, maar niet alleen Frankrijk) en Noord-Amerika (de VS en het half-Franse Canada) het de zwarte slaven niet zullen vergeven dat zij zich vrij verklaard hebben en zelfs hun eigen republiek hebben opgericht. Als Adams schrijft dat Haïti nu een volwaardige democratie is dan past slechts een schampere lach. Hij spreekt zich ook tegen door te verwijzen naar de tienduizend bezettende militairen die de orde van na de ontvoering van president Aristide bewaren. Een orde die geen minimumloon aanvaardt.

Zie dan ook: Honduras, na Haïti het armste land van het westelijk halfrond.

Algemene staking op Puerto Rico

Beeld van de algemene staking van gisteren 15 oktober op Puerto Rico. De aanleiding was een massaontslag door de overheid, een zogeheten crisismaatregel.
Het koloniale regime heeft de beweging als communistisch en "vrienden van de terroristen" (u weet wel, de terroristen) afgedaan.

Een variant op Brian

h/t: The Christian Radical

De naam is Mussolini - Benito Mussolini

Prachtige kop die hoort bij het stuk in The Guardian waar Chris Floyd naar verwijst.

Dus de grondlegger van het fascisme was een Brits agent? Het wordt ook al tijdenlang gefluisterd dat Wladimir Iljitsj Lenin op de Duitse loonlijst stond voor hij de macht greep.

Ach, tenslotte is Hamas een schepping van de Israelische geheime dienst (evenals de Assad-dynastie in Syrië, allez, we klappen er niet meer over), zoals de (voorlopers van) de "Taliban" evenals Saddam Hoessein grote vrienden  waren van het Reagan-bewind en ga nog maar even door (hetgeen Floyd doet).

Verrassend? Het publiek begon wat ongemakkelijk te schuiven en te kuchen toen hij begon over de praktijk van concentratiekampen in Zuid-Afrika, door de Britten ingezet tegen de Boeren. En over  Italië dat voor een bepaald onopvallende inspanning tijdens de Eerste Wereldoorlog rijkelijk beloond is met grondgebied, waardoor het de Duitstalige Tirolers goed-fascistisch kon gaan onderdrukken (verder geschuifel en gekuch). De Tirolers, vergetener nog dan de Ethiopiërs (en "natuurlijk" ook niet zo bruut behandeld).

Tot ver in de jaren zestig - na de Tweede Wereldoorlog hadden de Zuidtirolers dan plotseling wel een achterland in de vorm van Oostenrijk - is er een guerrilla gevoerd daar in de Alpen. We zijn toch allemaal Een Europa nu, we reppen er niet meer van.

Wat kan er nog schokken of roeren?

De dagelijkse oefening in haat

Newsnight is het enige actualiteitenprogramma waarvoor ik nog de moeite neem de televisie aan te doen. Het was gisteren weer mooi raak. De presentatrice vond dat er veel te laat Britse versterkingen naar Afghanistan gestuurd worden, als het eerder was gedaan waren de doden die gisteren in het Lagerhuis herdacht werden - de Britse doden natuurlijk, met de Afghaanse ben je niet in twee minuten klaar - misschien wel niet gevallen. Niet te vatten logica. New Labourmannetje dat ter verantwoording is geroepen op dit punt glibbert en kwijlt over zijn niet aflatende begrip voor onze helden. Zelf heeft hij betere  dingen te doen dan boeren neerknallen, daar is hij New Labour voor tenslotte, maar alle lof voor onze helden.

De Afghaanse ambassadeur in de VS (waarom niet die in Londen?) wordt vervolgens aan het woord gelaten om te zeggen dat zijn regime de verkiezingen eerlijk heeft gewonnen en dat het totaal niet corrupt is en dat hij het bericht verwelkomt dat er veertigduizend extra "Amerikaanse troepen" naar Afghanistan zullen worden gezonden, Obama heeft hem dit al verzekerd klapt hij uit de school. En daarmee worden New York, Parijs, Londen enzovoort een stuk veiliger. Dank u voor uw tijd.

Vevolgens wordt de Groene Beweging in allerlei schakeringen ter verantwoording geroepen vanwege haar onwil genetische manipulatie te steunen, die toch zo mooi de honger definitief de wereld uithelpt. En waarom is Groen tegen kernenergie, die toch zo goed helpt de koolstofdioxideuitstoot te verminderen? Caroline Lucas houdt zich kranig staande en zelfs de Groene kandidaat van de Tories is het er niet mee eens. Groen is conservatief met een kleine c, en misschien wel met een grote C. Dit blijkt ook al weer op verwijtende toon gesteld te moeten worden.

Volgende ronde: vindt u echt dat voor het afwenden van de klimaatcrisis Smash capitalism een goed idee is? Sputter sputter, want je wilt niet afgaan voor de televisie tenslotte. De enige manier om niet af te gaan is gewoon "ja!" zeggen, dames. Age of stupid indeed.

Mijn vrienden in Las Vegas volgen ook de BBC en weten vrijwel tegelijkertijd dat Obama gaat escaleren in Afghanistan, wat tot onrust en ongerustheid leidt.
Een miljoen, dat is een dagje colaleverantie aan een deel van "onze helden", dus de Nobelprijs krijgt zijn bestemming wel.

Tijd om Tripp York weer ter hand te nemen.

Kroonjaar - 2

Het is een bewerkte en uitgegeven doctoraalscriptie over het christen-anarchisme, toegespitst op enkele voorbeelden uit de VS in de twintigste eeuw. Tripp York's Living on hope while living in Babylon stelt dat het anarchisme (seculier anarchisme) als nazaat van het liberalisme in feite een theorie aangaande de staat is, en theorie en staat zijn sinds de tijden van Locke en anderen in feite een.

Meer nog dan het liberalisme gelooft het anarchisme in 's mensen natuurlijke goedheid. Een trope die vaak te horen is en die dan gebruikt wordt tegen de gedachte van staatloosheid.

Maar dit is dan weer een ondialectische zienswijze.

Men kan net zo goed zeggen, zoniet beter, dat anarchisten zozeer overtuigd zijn van 's mensen slechtheid dat zij daarom geen mens toevertrouwen te heersen over een ander. En daar is ook alle reden voor.

En hier komen we bij de religieuze wortel van het anarchisme. Er is geen constructie van zondeval (uitvinding van een concilie tenslotte) en ook niet van Verlossing door de Verrijzenis voor nodig.

Het gaat er om de ander zodanig lief te hebben dat je hem/haar niet het vreselijke lot gunt te heersen over anderen. Wie zijn of haar leven wijdt aan onderdrukken is immers zelf niet vrij.

Ik vind het een in haar schijnbare eenvoud zeer mooie redenering. Mijn bijdrage eraaan is de omkering van het geloof in de goede mens.

Spoedig meer over Tripp York.

De grens heeft ons gepasseerd, niet andersom

De Verenigde Staten beginnen steeds meer op een leger met een land in plaats van omgekeerd te lijken - ook in dit opzicht lijkt het dus op Israel. Maar ook op staten waarmee de VS waarschijnlijk liever niet vereenzelvigd willen worden, als Indonesië, Nigeria, Pakistan en ook Turkije.
Het is crisis en dus worden de doelcijfers voor ronseling gehaald.

Kazerne of gevangenis, daar komt het op neer.

De laatste link brengt ons bij een site verwant aan Monthly Review, de dichtste benadering van de Frankfurters die de VS te bieden hebben. Met veel beschouwingen over het prison-industrial complex, en met links naar de VS die we zo graag zouden liefhebben.
De illustratie past bij beide thema's: oorlog en opsluiten - de overweldiging van Mexico in de negentiende eeuw, iets wat behalve in het geval van "the Alamo" niet in de "western movies" aan de orde wordt gesteld...
Enkele van de geannexeerde gebieden behoren tot de grootste opsluitstaten van de VS: Texas, Arizona, Nevada.

Madonna van de revolutie

Vuile Mong en zijn Vieze Gasten hebben een lied De madonna van de revolutie op hun repertoire.
Het is vast niet bekend in Oaxaca, waar tijdens de revolutionaire woelingen van 2006 de Santísima Virgen de las Barricadas (ook "dwars" gespeld als Barrikadas) opdook.
Meer hierover hier.

[Dat Mong denkt dat de madonna van haar repeteergeweer kan houden is wel zeer bepaald door de fetisjering van de zogeheten gewapende strijd van de jaren zeventig.]

Kroonjaar - 1

Op de een of andere manier heb ik niet stilgestaan tot nu toe bij de twintigste verjaardag van mijn ontmoeting met het christen-anarchisme. Misschien zou ik er eerder bij verwijld hebben als mijn plezier over de uitgave van de eerste reader over religieus-anarchisme met mijn bijdrage erin mij ook bereikt zou hebben. De uitgeefster probeert het nu, na de redacteur, nog eens. Ze zegt dat een uitval van twintig procent van pakjes en brieven standaard is aan de overkant van de zee - in Nederland is dat toch nog "slechts" twee procent. Ik wacht het af - u bestelt het toch voor uzelf, nietwaar?

*

Nadenkend over een omschrijvende formulering van het eerste deel van het woord christen-anarchisme dringt het tot mij door, wat het betekent: post-christenheid. Het is in dit geval een samenvattende term: men kan oosters-orthodox, rooms-katholiek, doopsgezind, Quaker, remonstrant enzovoort zijn (de laaste drie staan er al tamelijk dicht bij, vandaar dat ik ze juist noem). Maar de synthese kan ook bovendenominationeel zijn.

In de tijd voor de post-christenheid (excuseer de uitdrukking) zei men niet "ik ben christen", tenzij men een stervende Winnetou was. In Nederland had je wel de aanduiding christelijk, maar dit betekende in de praktijk: hervormd of gereformeerd - de c's van de NCRV en het CNV verwijzen er nog naar. Nu moet je zeggen: 'ik ben protestant", wat knarst, omdat weinigen weten wat de eigenlijke betekenis van het woord is.

Je was geen "christen", je was katholiek (rooms dus), enzovoort. Het eigendunkelijk verkondigen: "ik ben christen" is iets van de laatste jaren, het wordt meestal gebruikt door evangelicalen die vinden dat zij het christendom bij uitstek belichamen.
En de post-christenheid-toehoorder veegt alles bij elkaar. De paus, Christus uitgesproken met een Achlaut in plaats van een k, creationisme, Rouvoet en Balkenende - het wordt allemaal bijgeschreven op een rekening die blijkbaar meer openstaat dan die van het zogenaamde humanisme of atheïsme of welk -isme ook.

Ik moet zeggen dat mij dit twintig jaar geleden ontgaan is. Misschien was het toen voor de massa - ongeacht het scholingsniveau - al zo dat Pasen de verjaardag van de paashaas was en Kerst iets met cadeautjes in plaats van Sinterklaas, en heel veel mierzoete muziek op de radio.

Voor mij kwam het christen-anarchisme als een herontdekking van een Kerk die mij verlaten had, niet omgekeerd. Het tweede deel van de term roept uiteraard ook van alles aan verkeerde beelden op maar die kan ik gemakkelijker ondervangen dan de vragen die het eerste deel oproept. Anders gezegd: het is niet in een zin af te doen, wat wel het geval is ten aanzien van het anarchisme wat mij betreft.

Mammios and daddios, here is your doctor

Het komt niet vaak voor dat ik een foto van mijzelf plaats - deze moet toch nog uit de ruimen van Geocities gered worden.
Ik zie dat collega-vrijeradioveteraan (meer nog dan ikzelf) Dr. Doowop, William Levy, onderwerp is van een film die op het Nederlands Filmfestival is vertoond.
De Dr. with the right medicine for you staat links op de voorgrond (met pet). Hij was slechts moeizaam te overreden dat hij zou moeten bijdragen aan soulfestijnen in Amsterdam (er moet centrale verwarming zijn, vindt hij). Maar wie weet, voor de toekomst...


De foto is gemaakt ter gelegenheid van een demonstratie voor vrije radio, 27 februari 2004, een berekoude dag, op de Westermarkt te Amsterdam.

Wereldburgers

Of de ploeg van Omslag hier op staat - ik vermoed het maar kan het niet zeker weten. In ieder geval, gefeliciteerd met de Brabantse Wereldburgerprijs (globaal en lokaal mooi gekoppeld).

Het is goed voor een buurt als er studenten rondlopen

Een authentiek citaat uit een heus seminar. Van dezelfde site:

Het studentenschip De Caledonia bracht in 1965 tijdelijk verlichting, maar ging ten onder aan drugsmisbruik en gebrekkig beheer. Er werden grote studentencomplexen gebouwd, de eerste en beroemdste van Hertzberger aan de Weesperstraat (1966). Later gevolgd door grote flats in de periferie (volgens sommigen de rafelrand) van de stad: in Noord, Diemen, Osdorp en Amstelveen. Ook ontstonden kleinere complexen voor studenten, sommigen op prachtige locaties in de binnenstad. Vanaf begin jaren tachtig aangevuld met kamers voor buitenlandse studenten, de zogenoemde short stay facilities. De meest recente uitbreiding voor studenten zijn 750 tijdelijke woningen in de Houthavens en nog eens 1000 aan de Wenckebachweg.

Dit alles gaat over Amsterdam, voor de zekerheid. Een paar jaar geleden wandelde ik door de sneeuw in het Overijselse Dalfsen. Hier was net een leegstaand bedrijfspand gekraakt voor studentenhuisvesting, zoals het spandoek aan de gevel bekendmaakte. Ik kan mij weinig voorstellen bij studeren te Dalfsen, maar het doet er niet toe - mijn zegen hebben ze.

Toen ik pas studeerde liepen er medestudenten rond die nog op "de Caledonia" gewoond hadden. Zij dienden met bewondering bekeken te worden, dat was duidelijk. Het moet een aparte ervaring geweest zijn, zeg ik nu, om gehuisvest te zijn op een passagiersschip in de haven, nogal ver van de universitaire gebouwen. De praatjes die ik in bovenstaand citaat lees over de Caledonia zijn vergelijkbaar met die over de roemruchte studentenflat de Zilverberg. Ze zullen dan ook net zo waar zijn... Maar het viel mij wel op dat er door de ex-bewoners m/v met enige verwondering en vertedering op teruggekeken werd. Jaren geleden wilde ik enthousiast beginnen aan een sociale geschiedenis van de beroemde Caledonia-op-het-land, een enthousiasme dat van hogerhand werd ingeperkt. Het lijkt mij nu echter meer dan ooit de tijd. 

Kijk toch eens aan: studentenkraakspreekuren en volop kraakacties - het lijkt wel of ik in een tijdcapsule terecht ben gekomen.

Micheletti Nobelprijswinnaar?

Zomaar een opmerkelijke foto uit Honduras. Waar niet alleen smerissen en soldaten de bevolking terroriseren.

Deze zin is niet waar

Een persoon die filosofie doceert aan een Nederlandse universiteit stelt dat "de westerse beschaving" superieur is omdat deze zichzelf kan relativeren.

Alle lawaai in Nederland (en elders in de "westerse beschaving") tegen "de islam" is uit naam van de tolerantie tegen een als intolerant bestempelde godsdienst.

De prijs van de vrijheid is eeuwigdurende waakzaamheid.

Wie niet verdrinkt in een plas, met een steen aan haar voet gebonden, is een heks en dient onverwijld ter dood gebracht te worden.

Oorlog is vrede.

What's so funny...

Put a little love in your heart , Jackie DeShannon. Hm, die achtergrond...


Get together, Youngbloods. Het origineel is van het Kingston Trio...


Marie Laforêt maakt iets samenhangends en lexicaal verantwoords van Raymond Froggatts lied, terwijl de tekst toch behoorlijk psychedelisch blijft.

De quizvraag: wat verbindt deze drie nummers? U wint er niets mee en er wordt maar een antwoord goedgerekend.

Drankprobleem

Luttele minuten na het plaatsen van dit bericht  komt dit binnen. En het is geeneens een april. Mijn gedachten gaan meteen naar de allereerste dagen van het Obamaregime, toen de Oorlog werd uitgebreid tot Pakistan.

Ik vrees dat het algemeen heersende drankprobleem in Noorwegen nog niet verholpen is.

Terloops

Een terloops gebracht bericht uit de (US) Army Times.

Geen nieuws van het front

De wekkerradio meldt stomverbaasd dat de schuld van de overheid in de VS is opgelopen tot 1,4 biljoen, een verdrievoudiging binnen een jaar. Het jaar waarin uitgedeeld is aan de banken, zonder voorwaarden, waarin het zogenaamde stimuleringsplan is gelanceerd en waarin een oorlogsbegroting van zo'n zevenhonderd miljard dollar is aangenomen, en waar om de haverklap gebruld wordt om meer oorlog en meer soldaten in aan te vallen landen.
Het bedrag valt mij nog mee. "Het tekort wordt in feite gefinancierd door China en Japan".
En betekent dit dat het herstel van de economie misschien wankel is?

Een vraag die je alleen kunt stellen als je gelooft dat de beurskoersenstijging die je dagelijks meldt iets met "herstel" te maken heeft en niet neerkomt op het vergokken van het door de staat aan de banken uitgedeelde geld.

Was er nog nieuws?
"Er zijn 1,5 miljard moslims op de wereld, zeg maar een op de vier mensen."
Ik wist niet dat ik drie jaar geleden nieuws gemaakt had.

Trouw opent met de melding dat God niet de hemel en de aarde geschapen heeft maar gescheiden, waardoor het idee van God als Schepper op de helling moet. De krant heeft het over het eerste bijbelboek.
Het eerste bijbelboek? Het is zeker niet het oudste deel van de Joodse bijbel, dat is toch wel bekend. En of God al dan niet Schepper is hangt echt niet af van die regeltjes, ook dat is geen nieuws.

"Nieuws" wordt steeds onnieuwsiger en surrealistischer in de tijd waarin je echt nieuws met een muisklik op de juiste sites kunt vinden.

Nobelprijs...

In de vroege dagen van het radioprogramma Transkul ontdekte ik Herta Müller en haar evocatieve, magisch-realistische proza, dat er op ingesteld is dat je niet alles mag of kunt schrijven...
Ik weet wanneer deze ontdekking was doordat ik er op de radio verslag van gaf, twintig jaar geleden dus.
Nu wordt gemeld dat zij als"Duitse" schrijfster de Nobelprijs voor de literatuur heeft gewonnen. Het komt eerlijk gezegd niet vaak voor dat dit lot een auteur treft die ik ken en waardeer.
Maar ze is Roemeense van Duits-etnische achtergrond, geen Duitse. En de ellende van dit Europa wordt het best geïllustreerd door de wetenschap dat haar geboortedorp zo goed als leeggelopen is.

De nachtmerrie van vrije radio

Sasha Lilley, interim-programmaleidster van KPFA, het oerstation van het Pacifica-netwerk, met Radio Geronimo (dat er wellicht ook naar gekeken heeft) van oudsher mijn voorbeeld voor vrije radio - en dankzij het internet - helaas niet dankzij de korte golf - overal beluisterbaar.

Lilley was aanwezig op de studieconferentie over het anarchisme in Loughborough, 2008. In haar eigen programma Against the grain was vervolgens een week later een interview met Alexandre Christoyannopoulos over het christen-anarchisme - ik heb de mp3 ervan, maar weet deze even niet te plaatsen.
(Als ik ze kan digitaliseren zou het mooi passen naast de tapes van interviews over christen-anarchisme met mij van lokale radio in respectievelijk Amsterdam en Soest - waar het blijkbaar kon omdat het niet na of net voor de reclame was).

Ik kan en wil er van alles over schrijven verder, maar woorden schieten mij nog even tekort als ik dit over KPFA lees. Ik weet dat er van alles over Lilley geklaagd wordt omdat zij net naar Engeland was (mede voor de conferentie) toen er van alles te zeuren was over KPFA intern, maar het gaat nu niet meer over haar (ik noem het zeuren omdat zich links noemenden altijd uitstekend ruzie weten te maken waardoor een initiatief, in dit geval ruim zestig jaar oud, ten onder kan gaan).

Ik kom er op terug.