Als het drukverband is weggehaald en het felle licht mijn ogen raakt kom ik er al spoedig achter wat ik kan en niet kan doen. Lezen in Jan de Hartogs roman over het Innerlijk Licht van de Vrienden - voor een prikkie gevonden in een kringloopwinkel van de diakonie - gaat niet. Dan maar de speciaal samengestelde mp3's beluisteren. Een soort eigen Greatest Hits Digitaal.
Het staafje staat tegelijk wel en niet aan. Zelfs als ik goed kon zien zou ik er niet zomaar wijs uit worden. Hopelijk kan de Liefste mij uitleggen hoe het aan de praat komt.
Op de mobiele komen wat sms'en binnen, ook nog van voor de operatie, en de tweewekelijkse Amn-sms.
"Wat leuk dat mijn ex aan mij denkt, zo na de ingreep," denk ik grimmig.
Ik moet tekenen voor een al dan niet vermeende Iraanse gewetensgevangene. Misschien zo iemand als de zelfbenoemde president van Ahvaz, een mensenrechtenstrijder naar de normen van Amnesty International dat mee laat huilen met de jakhalzen van Washington en Tel Aviv. Nakijken als ik het weer kan, zeker niet zomaar ja terugmailen...
De mp3-stick geeft meteen weer wat ik bijeengesprokkeld heb, vertrouwd, opwindend, intiem, onweerstaanbaar. Little Richard, Little Mac, Linda Jones - nogal alfabetisch geordend dus. Er rollen wat echte tranen uit mijn ogen - zal ik ooit nog/weer RG de 50-quidman kunnen zijn? De tranen zien rood maar geven geen vlekken op mijn overhemd. En nu, twee dagen later, ben ik al een stuk optimistischer en strijdbaarder. Goed zicht is nog belangrijker dan reactiesnelheid, maar misschien komt zelfs die terug. Al in de loop van de dag blijk ik wel te kunnen lezen.
"Ha, een sms van mijn ex". Jolig, om het lawaai van de piepjes te verantwoorden. Mijn cheffin, met wie ik inmiddels op dezelfde kamer zat, vond dat ik er erg zwarte humor op nahield.
De Liefste schampert: die acties worden door vrijwilligers gedaan, denk je echt dat een duurbetaalde kracht daar aan werkt? Zij heeft er zelf gewerkt, voordat die ander er kwam, en zij was niet belangrijk, stel je voor.
En hoe weet ik het ook alweer? Het was in ieder geval van belang het te weten toen een detacheringsbureau Amnesty een geknipte werkomgeving voor mij vond. Maar van geld van de Postcodeloterij moeten toch heel andere dingen gedaan worden.
Homeni, zo heette die gewetensgevangene, herinnerde ik mij. Geen treffers in de zoekmachine, behalve die van transcriptievariant van de man die de velayat-e-faqih heeft ingevoerd in Iran in het kielzog van de revolutie van 1979. Niet twijfelend aan mijn onderscheidingsvemogen van lettertjes in dit stadium ga ik naar de site van Amnesty om daar te kijken.
Er is van alles aan de hand met mijn ogen maar ik ben nog wakker en dit zie ik goed.
Zij is de opener van de site op het ogenblik, daar zit zij, met mijn handtekening. En nog wat meer.
Naast iemand van een andere ngo (niet quango schrijven, wees aardig...).
Het palet van gevoelens dat deze toch behoorlijk onverwachte confrontatie oproept geef ik bij dezen in de juiste kleur weer. Het wit dat alle kleuren samenvat.
De betrokken Iraniër heet Abdolah Momeni, en ik sms trouwhartig ja. Handtekening nr. 2341.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten