Wegwiekende woorden die neerstrijken

Het leeghalen van sites die al twaalf jaar of daaromtrent bestaan - opgeheven omdat de met Microschoft fuserende provider er geen winst uit kan slepen - naar een nieuwe gratis site, die ongetwijfeld ook aan dezelfde calculaties zal bezwijken, al lijkt dit nu ondenkbaar - is tegelijk grapppig en luguber.
Het grappige (ook wel vermoeiende) is dat het een soort guerrillatactiek lijkt, net als het plaatsen van YT-filmpjes. Filmpje gewist, ander plaatst schielijk nieuw. Het is wederzijds niet te winnen.

Luguber...
Toen Radio 100 uit de ether verdween, inmiddels ruim zes jaar geleden (het had niet gehoeven, maar dat is weer een ander verhaal) verviel naar mijn oordeel de basis van gesproken woord in het programma Transkul. Het internet is tenslotte meer een zaak van leesbare teksten. Was mijn redenering in 2003, en toen klopte het ook. Dus dan kun je die teksten net zo goed opschrijven en verder alleen plaatjes draaien voor het handjevol luisteraars op internet.
En zo ben ik blogger geworden, alle stukjes die voorafgaan aan dit weblog worden inmiddels hier voorin (aan het begin, in 2005) gepropt - ik kan ze moeilijk plaatsen alsof het om iets in het hier en nu gaat.

En ik merk dat ik in het begin moeite had het verschil tussen een radiotekst en een internettekst te begrijpen.
Gesproken woord op de radio bestaat uit wegwiekende woorden, om de juiste homerische aanduiding te gebruiken. Een tekst op het internet blijft staan tot het punt 404 bereikt is (over minder dan drie maanden in dit geval). En wat doe ik met die teksten die eigenlijk niet als blijvend bedoeld waren?
Het is niet altijd leuk ze terug te zien en het vergt de besluitvaardigheid tot: houden (het stond er toch al) of wegdoen. Of retoucheren. Soms fouten verbeteren die een heel verhaal een toon gaven die bij wijziging vervalt. Het zij zo.

Welaan dan, met dank aan mijn nieuwe YT-vriendin (geloof ik) Jen een geprojecteerde spreuk die mij raakte, en terugbracht naar een radioprogramma in 1990 toen ik wegwiekende woorden kon slaken tegen iemand die niet iedere traan die ik gelaten had waard was, en die het wel gehoord heeft.
De tijd van het jaar, het weer en hormonen maken het soms moeilijk te beseffen hoe juist die spreuk is.


Yesterday was just the beginning of my life, John Miles (ongelooflijk!).