Peace in the end klinkt door de boxjes van de computer, een nummer dat te horen was op RNI in 1972. Het ontging mij steeds van wie het dan was en misschien heeft het alleen indruk gemaakt zonder dat het vaak te horen was, want het moet een single van Fotheringay uit 1970 zijn geweest. De band van Sandy Denny en haar echtgenoot Trevor Lucas, een een-album-groep.
De mp3 is te beluisteren op het net, ik ga er niet naar linken want de agressieve reclame om dit tegelijk breekbare en meezingbare nummer "als ringtone te laden" (ja, dat zal wel) wil ik iedereen besparen.
Ik laat mij wat meeslepen in weemoed - waar blijft de tijd? In haar verscheidene gedaanten lijkt Sandy Denny op het eerste meisje dat ik ooit gekust heb en ook op het laatste (vanochtend nog). En ik lees op haar Wikipedia dat zij erg "zat" met haar uiterlijk. Waarom in hemelsnaam? Zie hoe mooi ze daar is, in tuinbroek. Het verhaal over hoe erg die tuinbroeken stonden moet ook een antifeministisch maakseltje achteraf zijn. Vriendinnen vertelden dat ze vooral zeer onpraktisch waren bij een noodzakelijkerwijze meermalen dagelijks terugkerende bezigheid.
Ach, tuinbroeken, de tijd. Stil augustus. Meer weemoed. Sandy Denny is hoogstwaarschijnijk bezweken aan een hersentumor.
Hope in the end.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten