...en eerst zo levend.
We zagen ze in de tuin op het pad, maakten er grappen over tijdens de lunch - ze leken bij elkaar in slaap gevallen ("Wat? Jij hier? Was ik dronken?"/ "Samenwonen, mij niet gezien, ik heb mijn eigen huis en dat houd ik"), het samenzijn duurde lang, zoals je zeker van slakken kunt verwachten.
Ik dacht hun liefdesnest te markeren om ongelukken te voorkomen maar bedacht dat het ze misschien aan het schrikken zou maken, een bloemenmandje eroverheen, of iets dergelijks - lijkt op een naderende vogel.
Toen ik mijn fiets pakte hoorde ik krak onder mijn voeten en wist ik dat ik meer dan twee slakken op mijn geweten had in een ondoordachte stap.
De volgende dag waren ze weggegeten - een egel of een merel, toch opgenomen in de Grote Keten van het ZIjn.
Arm slakkenpaartje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten