Even mekkeren.
Tweeëneenhalf jaar in het medisch circuit met een endocriene auto-immuunziekte die ruim drie jaar geleden uitbrak of manifest werd. Heeft de medische stand je eenmaal in zijn greep, kom er dan maar weer eens van los. Mijn schildklier is hardhandig tot stilstand gebracht en dat is nog maar het begin gebleken.
Als Gezond Mens hoort men op de nuchtere maag maximaal 5,9 mmol glucose in het bloed te hebben. Ik blijk maar liefst op 6,1 te zitten.
Na een halve liter suikerwater op de even nuchtere maag mag men op maximaal 10,9 mmol uitkomen. Bij mij wordt 11,8 gemeten. Alarm! Ik word nog geen diabeet genoemd, maar gestoord is de suikerverwerking wel.
Schamper kaats ik terug dat ik de gemeten waarden niet significant vind. Internist weet dat hij met een statistisch geschoold persoon te maken heeft en geeft mij gelijk. Eigenlijk laat hij het aan mijzelf over.
Ja, er kunnen nogal wat pondjes af, ze zijn er bijgekomen door het stilleggen van de schildklier. Ja, overgewicht is slecht voor de suikerverwerking, hetgeen ook geldt voor de pillen tegen de hoge bloeddruk die oorspronkelijk ook een gevolg is van de schildklierkwaal maar die mede in stand wordt gehouden door het overgewicht.
Dagelijks een uur wandelen en geen grote borden pasta meer. We zien nog wel.
Buiten terwijl het zachtjes regent denk ik met licht weemoedige verwondering aan de episode toen ik op twee meisjes tegelijk verliefd was. Toen viel ik af zonder er iets voor te hoeven doen. Misschien was de eetlust vanzelf minder, maar blijkbaar was er ook iets endocriens gewekt dat voor opmerkelijke resultaten op de weegschaal zorgde.
Een van de twee verdween gestadiglijk uit beeld en is het eenmaal Gezellig Met Elkaar (Tweetjes) dan komen de pondjes er juist weer even snel bij, zoniet sneller. Ik overdenk de wonderlijke effecten die de interne chemische huishouding heeft en moet vaststellen dat het langs deze weg niet zal gaan, om allerlei praktische en onpraktische redenen. Wandelen dus, en anders eten.
Ik haal de krant uit de bus en mijn oog valt op de strip van Margreet de Heer, Alleen maar geheten. Een vertoog tegen reductionisme. Ze laat iemand zeggen "verliefdheid is alleen maar chemisch". Grappig aansluitend bij wat ik bedacht had - maar juist omdat het beslist niet zo is kan ik slechts instemmen met het stripje en mij aangemoedigd voelen in mijn wandelplan.
Overigens ben ik in stilte natuurlijk wel een beetje verliefd op Margeet de Heer als zelfgetekende stripheldin (dit leidt tot niets, zeker ook niets chemisch). Zij tekent op haar site over haar beroemde opa, de theoloog H. Berkhof, van wie een boek bij Engelstalige vrienden als christen-anarchistische basistekst wordt beschouwd. Moet ik die dan in het Engels lezen?
Zo sluit alles mooi bij elkaar aan en ben ik weer waar ik wezen moet op dit weblog. (Wat de naam van Yoder op het omslag doet weet ik niet).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten