De laatste keer dat ik haar sprak lachte zij haar slokdarmkanker weg, ze droeg een minirok (een detail dat er toe blijkt te doen in de rest van het verhaal, dat komt nog) - rookte zij, als altijd? Dat weet ik niet meer. Dus een goede kans van wel, want Saskia Poldervaart zonder shag - ondenkbaar. "We moeten eens bijpraten, maar blijkbaar moeten we dat op straat doen want daar komen we elkaar tegen." Ze klonk strijdbaar alsof zij het allemaal weer aankon.
En het was zoals alles zeer tijdelijk.
Het bijpraten bestaat er nu wellicht uit dat ik Saskia de toezegging doe dat ik de vrouwelijke Nederlandse christen/religieus-anarchisten ook onder mijn hoede neem (er was een soort informele werkverdeling tussen ons, die nu uitgesproken is en tevens vervallen - tot mijn en niet alleen mijn verdriet).
[Foto: Margaretha Meijboom, op wier belang Saskia mij gewezen heeft - en zij zal gelijk hebben dat vrouwen "in de beweging" toen en misschien ook wel nu als vanzelfsprekend over het hoofd gezien worden.]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten