Justice for Harry Bout!

Het belangrijkste deel van de Harry Bout Supportgroep - om het maar zo uit te drukken en ook te zeggen hoe het zit - heeft een weblog geopend.

IJsland kunnen we aan

De een of twee bestuurslagen boven ons gestelden geloofden zo in hun eigen verhalen over de onfeilbaarheid van de Vrije Markteconomie en Groei Zonder Grenzen dat zij zonder enige terughoudendheid ingingen op de al even sprookjesachtige rentes beloofd door IJslandse beleggingsfondsen. IJsland! Meteen doen joh, superzaken!

En toen knapte de zeepbel, te beginnen in de VS en verder, ook in IJsland.
En IJsland kunnen "we" hebben. Het heeft niet eens een leger. Het heeft enkele honderdduizenden inwoners die voor een groot deel van invoer afhankelijk zijn.
En het heeft een sociaal stelsel, zoals een Scandinavisch land betaamt.
Hier weten de christen-sociaal-democraten die over de knip gaan in Nederland en Groot-Brittannië raad mee. Maakt het uit dat de werkloosheid over de tien procent stijgt daar en dat de kroon wegzakt.
Betalen zullen ze. Maakt niet uit dat het om "onze" overheid gaat en "hun" particuliere bank. Die is toch genationaliseerd nu? Nou dan!

De griep komt uit Mexico. De hersenloze hebzucht is de schuld van IJsland.
Hoe xenofoob is het om te zeggen: Wilders is geen toeval?

Overigens heeft het IJslandse parlement betaling van de "schulden" afhankelijk gemaakt van de mate van economische groei. Als het land in een wurggreep wordt gehouden dan is er niets te betalen, en is het een kwestie van: laat de laatste IJslander het licht aan of niet. Voordien zullen "de Russen" - het lijkt wel of de Koude Oorlog nog woedt - allang aangeboden hebben het eiland onder hun hoede te nemen. Een Groot-Warjagisch verbond. Dergelijke langeretermijnoverwegingen zullen voor de Bossen en de Verhagens, de Browns en de Darlings geen rol spelen. Strange days have found us.

Zomerbeeld - 7

Tegen het einde van de zomer verzamelen grote groepen meerkoeten of kieviten zich op weilanden. Hier een gezelschap meerkoeten vanuit de beschutting van de bosrand vastgelegd.

Te veel hart

Pas vandaag vernomen dat Willy DeVille op 6 augustus is overleden.
Twee echte RVZ-nummers.


Demasiado corazón


Spanish stroll

Hun angst en de onze

De leuze van het Hondurese verzet blijkt gebaseerd op een lied ter ere van de Argentijnse madres locas, gezongen door Liliane Felipe.
De eenheid van Latijns Amerika onderstreept...

Ready for love -2

Meer Ready for love-beat. Eigenlijk You-can't-hurry-love-beat.


The Supremes


Touch me, The Doors - de tempowisselingen maken het wel een moeilijke voor de dansvloer.
Veel lang haar bij heren van toen kan ik niet meer aanzien bij terugblik. Jim Morrison wel. Misschien komt het wel doordat we een beetje op elkaar leken, uiterlijk dan - met lang haar in ieder geval.

Ready for love

Ready for love, Martha and the Vandellas

A town called Malice, The Jam


Lust for life, Iggy Pop [het gaat niet over Johnny Depp, hoor].

Wijlen collega Marcel Kennis draaide ze eens naadloos achter elkaar "voor de vloer" - goed gehoord, en er valt met een goed avondje brainstormen ongetwijfeld zeker een uur te vullen met nummers met vergelijkbare drumbeat, handclaps en opgevoerd tempo - Marcel zal niet hebben willen denken aan Walking on sunshine, Katrina & the Waves - ik doe het wel.

En in '77 mocht het absoluut niet gezegd, maar natuurlijk was Iggy Pop (of eigenlijk David Bowie) schatplichtig aan dit nummer, vooral het hoehoe-koortje:

Sympathy for the devil, Rolling Stones.

De kitsch ligt altijd op de loer

Acht interviews met mensen die een bijna-dood-ervaring hebben gehad - het boekje ligt in de winkel van de Egmondse abdij, van het achterplat kijkt een leuke jonge vrouw met onmiskenbaar christelijk voorkomen (dat wel - kent u mij goed genoeg om te weten dat ik daar niet voor val?) mij aan. Ik koop het samen met een goede portie St. Adelbertsbier.
(De St.Adelbertsakker kennende kan ik alleen kamille als geneeskrachtig kruid aanwijzen dat in het bier verwerkt zou kunnen zijn, maar goed, ik ken de kruidenboeken van Dodoens of Hildegard niet).

Van de acht geïnterviewden kan ik maar twee of drie ontwaren die wellicht echt even klinisch dood zijn geweest. Een van de verhalenden stoort mij eerlijk gezegd als aanstellerig klinkend - ik ga geen naam noemen al zou het net zo goed wel moeten kunnen. (Het is een van de beslist-niet-klinisch doden).
Vizioenen van mensen die er erg aan toe zijn, zijn toch iets anders dan wat strikt genomen klinische-doodervaringen genoemd zouden moeten worden (waar ik nog op terug hoop te komen, want er valt nogal wat over te schrijven).

Ik ben niet vooringenomen ten aanzien van het fenomeen an sich, al heb ik vragen - maar het is een onontkoombaar kenmerk van de gemelde verschijnselen dat iemand ook inderdaad in klinische zin gestorven is. Op bed liggen en het een en ander zien - tja, dat heb ik zelf bijna dagelijks (naar ik mij herinner, en we weten dat u en ik het dagelijks hebben ook als we ze ons niet herinneren). En dromen kunnen, in tegenstelling tot wat de schrijfster suggereert wel degelijk je kijk op de wereld en daarmee je leven veranderen.

De verschijnselen van uittreding, je eigen operatie waarnemen van "ergens erboven", is iets wat moeilijk te verklaren is en wat met zijn mogelijkheid tot verificatie ook niet weersproken kan worden - als het geverificeerd wordt. Het soort openhartigheid waarbij betoogd wordt dat men zichzelf aan het voorbij lopen was, nooit eens aan zichzelf toekwam en nu de wereld wil helpen na de bde - ik krijg de verkeerde jaren zeventig voor ogen, broekpakken, sherry en gek-mens-ben-ik-hè. Kitsch zwemende naar het Nieuwe Tijdperk. Is men daar nu al aan toe in "christelijke" kringen?

Een voorbeeld: iemand ziet tijdens de zogenaamde bde een donkere man met een hond naast zich, die haar tegenhoudt maar zelf weer wordt weggestuurd door "een Romeinse soldaat". Later wordt zij toegesproken door een man met lang golvend haar. Jezus, natuurlijk, die kennen we allemaal van de plaatjes, en wat heerlijk dat die blijken te kloppen. Spreekster zegt dat zij pas na de ervaring verneemt over het bestaan van de wachter bij de Styx en over Zeus [de Romeinse soldaat] - maar hoe weet zij dan hoe "een Romeins soldaat" er uitziet? Uit dezelfde kinderbijbel ongetwijfeld waar zij Jezus uit herkent. Nu ik het opschrijf vind ik eigenlijk dat zo iemand tegen zichzelf beschermd had moeten worden.

- Ditta op den Dries, De tweede helft - hoe een bijna-dood-ervaring levens verandert. Kampen: Ten Have, 2009.
(niet aanbevolen dus).

Weg met die haggis

Boycot Schotland!

De onstuitbare vooruitgang

Drie weken geleden mailde redacteur Alex Chr. mij dat hij mijn auteursexemplaar van Religious anarchism gepost had. Of ik het even doorgaf als het er was.

Per boot van Nederland naar Engeland (Newcastle, waar de uitgeverij gevestigd is) duurt 14,5 uur. Dat is wel echt het maximum dat je er per bootverbinding uit kunt slepen. Andere bootverbindingen duren zo'n zes uur. Calais-Dover drie kwartier. Alex woont in Kent, vijf uur treinen vanaf mijn woonst. De vliegverbindingen met de meeste Engelse steden gaan het uur reizen niet te boven (in- en uitstappen en verkeer naar luchthavens laten de reis alsnog een heel dagdeel duren, maar allez - dan is het zes uur, het is geen drie weken).

Drie weken, en geen spoor van het verzonden boek.
Privatisering staat garant for better public services, hoor ik Brown brommen. Wim Kok zegt allang niets. Die is commissaris bij de Koninklijke Posterijen, Tie En Tie geheten. Drie weken en geen spoor. Sure we can.


Nee, dan de US mail....

Datum

De bus die mij naar het station moet brengen rijdt vanaf deze week vier minuten later, en er is nog maar vijf minuten verschil met de volgende. Als het tegen- of meezit komen ze in konvooi aan bij de halte. Het klopt, het zit tegen. Het betekent ook dat ik mijn aansluiting mis met de trein. Geen goed begin.

Vanaf zaivenentwintig agustus is de auveitjiipkaaht de ainige kaaht op de maitrau, schalt het onophoudelijk door de luidsprekers..Tja, als je de lange open o als au uitspreekt, en de ou als aau [ik heb nooit gedacht dat er verschil in uitspraak was tussen ou en au, maar het sociolect dat men Poldernederlands noemt heeft mij wijzer gemaakt] - dan moet je augustus toch ook anders uitspreken. En dus wordt het agustus.
Het wordt agressief omgeroepen op de dag van invoer. Handig. Wel een beetje erg laat, maar hee, dit is Amsterdam. Ik heb echter nooit om uw metro gevraagd, ik heb mij het rambam gedemonstreerd en anderszins actie gevoerd destijds. Sterker nog, het Academisch Medisch Centrum had er ook niet mogen zijn. Het heeft nu een station. Op de trein kun je je strippenkaart gebruiken. Ieder half uur gaat er een...

De strippenkaart. Ik kan voor mijzelf reconstrueren sinds wanneer hij bestaat. Mijn op spoorafstand wonende geliefde had een manier gevonden om geld te besparen: de zogeheten strippenkaart was in de praktijk goedkoper dan de Amsterdmse tramkaartjes. Dat scheelde. Het moet dus 1979 zijn geweest, dertig jaar geleden, nog net voordat die vermaledijde metro ook echt ging rijden in de binnenstad. Het prijsvoordeel zou spoedig verdwijnen door landelijke verplichtsteliing van de strippenkaart. En die leverde zoveel problemen op, al weet ik even niet welke, dat ze er dertig jaar later een nieuwe oplossing op gevonden hebben die je beter niet bij je kunt hebben als je naar de HEMA gaat.

Ik had mijn laatkomen gemeld - daar zijn mobiele telefoons tenslotte voor uitgevonden. Als ik mij aanmeld wordt mij te verstaan gegeven dat ik eerst even langs "het BSN-loket moet lopen". Eerst denk ik het letterlijk op te vatten, maar wie zal er een demonstratie in herkennen? Dus voeg ik mij in de rij en werp de mevrouw achter het loket toe dat zij dit nummer allang heeft. Niet waar, zegt zij. Jawel, het staat op het ponsplaatje, en ik draag het afgebeelde nummer voor. Mag ik eens kijken? Ze kan het niet ontkennen en zegt dan dat ze toch mijn paspoort moet zien. Ik smijt het naar haar toe (het toeval wil dat ik het bij mij heb) onder de woorden: ja zo moet het in het land van Wilders en zijn NSB-ers zoals u.

Want u, lezeres, en ik weten dat dit paspoortgezever is om te voorkomen dat zogeheten illegalen zomaar van uw en mijn gezondheidszorg gaan genieten. In het kletsverhaal namens christen-democraat Klink (onthoud de naam, ik zal hem niet meer noemen) wordt als extra voordeel van uw paspoortplicht genoemd dat vergissingen bij behandeling op deze manier worden uitgesloten. Een wonderlijke verklaring van vertrouwen in de competentie van medici en de mogelijk opgebouwde vertrouwensrelatie tussen patiënt en medicijnmens. Maar goed, je moet toch een verhaal ophangen aan de uitsluting van Ahmed, Kofi of Katja, nietwaar. Laat het maar aan christen-democraten over.
Ik weet niet wat de mevrouw aan haar loket doet met mijn paspoort, het duurt maar enkele seconden en ze geeft het mij terug.
Ik uit een grotere grofheid tegen haar die mij blijft bespoken tot op dit ogenblik.

Want ik ben tegen dit identificatiegedoe op humanitaire gronden (onder andere) - in mijn geval niet christelijk gefundeerd maar dit zou wel kunnen en misschien is het in laaste instantie ook mijn drijfveer (dit vergt nog nader zelfonderzoek of nadenken). Mijn uitval gaat recht tegen mijn motieven in. Ik had die mevrouw op rustige wijze op het ongepaste van haar handelen moeten attenderen. Maar eerlijk gezegd ben ik de zoveelste wachtsessie in dit ziekenhuis (minimaal twee keer per week deze maand) meer dan beu en de nieuwste bloeddrukpillen hebben mij prikkelbaar gemaakt.

Ik probeer mij in de wachtkamer nota bene te concentreren op het blad Conspire, waarover spoedig meer. Dan komen er vier smerissen aanlopen van achter in de wachtruimte. Heeft de lokettiste vijf maal acht gebeld (of hoe heet het tegenwoordig?)? Nee, tussen de twee-aan-twee lopende smerissen in wordt een slungelachtige jongeman voortgesleept, in handboeien. Hoe gewoon is dit tafereel? Niemand geeft commentaar in de wachtkamer. Dit is een christen-democratie, dus wat kun je verwachten... Ik houd mij na mijn eerdere ontsporing ook maar even in.

Tegenover mij zit een vrouw met tamelijk weelderig haar op haar scheenbenen. Dat is ook zo'n dertig jaar geleden, dat je het algemeen zag, en dat vriendinnen (al dan niet De Vriendin) het ook lieten staan alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Wat het ook is. Maar ik - en natuurlijk niet alleen ik - ben inmiddels zo gewend aan het ongewone van dit gewone dat ik in verder gepeins word afgeleid van mijn lectuur.

En dan is het toch zowaar mijn beurt. De ochtend is om.
Ik heb een operatiedatum - 21 september, nog te ver weg om logplannen voor te maken. Een operatie onder volledige narcose, en het resultaat kan zijn dat ik weer terug ben op het uitgangspunt: de wereld dubbelzien.
Zoiets als een auvaitjipkaaht dus eigenlijk. Bah, wat ondankbaar - het is blijkbaar zo urgent dat ik niet op een wachtlijst sta.
Enfin, u merkt het nog wel.

[De afbeelding dook op terwijl ik vorig jaar voor mijn lezing in Engeland was. Het gejuich in Nederland was zo sterk dat ik het kon horen aan de overkant - zoveel blijdschap heb ik in geen jaren in dit land gehoord].

Edward Kennedy

Johnnie Taylor zong in 1969 naar aanleiding van Edward Kennedy's ongeluk: I could never be president, met als inleidende woorden: hey, people, this is ridiculous!
Het is nu definitief.

Lust for life

De fietsenmaker is een oud-collega van Radio 100, die nog invalkracht/gastmedewerker van Transkul geweest is. Als ik hem vraag of hij nog aan muziek doet gaat hij stralen: de Stubbs, soul- en R&B-band.
Oordeel zelf. Ik kom er uitgebreider op terug later.

Ready for love

Daar komt hij aangetreden!

Toen mijn artikel over het pneumat-energetisch monisme gepubliceerd was, was de belangrijkste reactie die ik kreeg een uitnodiging lid te worden van het Frederik van Eeden-genootschap. Mijn uitstel zie ik nog steeds niet als afstel, maar het is wel een heel flink uitstel geworden.
Een jaar na artikel en uitnodiging ben ik op speurtocht gegaan naar zicht- of tastbare sporen van de kolonie van de Internationale Broederschap in Blaricum. De foto's van deze speurtocht zijn nog van het pre-digitale tijdperk. Maar misschien komen ze nog eens. Ik kan moeilijk achterblijven na het volgende:

Hier een verslag van een verslag (!) van een speurtocht naar de resten van Walden in Bussum.

Arafat go home!

Toen Yasser Arafat in 1974 de Algemene vergadering van de Verenigde Naties in New York zou toespreken waren er niet al te slimme demonstranten voor het gebouw die borden met de tekst "Arafat go home!" droegen.
De mooiste zin die hij ooit in het Engels heeft gezegd liet hij toen met zijn lispelend Arabisch accent horen: "That is exactly what I want to do." Het is er nooit van gekomen.

Als politicoloog (collega dus) Neve Gordon te verstaan wordt gegeven dat hij maar weg moet uit Israel, omdat hij oproept tot boycot tegen deze apartheidsstaat - waar kan hij heen?
Toch: er vertrekken volgens Gabriel Kolko meer Joden uit Israel dan er naartoe gaan, vooral hooggeschoolden trekken weg. Kolko, die er "in het begin" bij was, stelt dat er niet zoiets als een Joods volk in Israel is (en al evenmin daaarbuiten).

Een oproep van Code Pink tot boycot van Dodezeecosmetica completeert deze trits van zelfhaters, zoals het Israelische regime het zal stellen.

En God voor ons allen

December jongstleden maakte een kameraad mij attent op uitgeverij Het Zinkend Schip, waar haar eigen werk is uitgegeven en op de fondslijst waarvan ik een heruitgave van J.H. Gunnings Anarchisme (1895) aantrof. Waarschijnlijk de eerste (en zo goed als de laatste meteen) academische uiting ten aanzien van een mogelijke synthese van christendom en anarchisme in Nederland (door Gunning afgewezen). Ik heb het IISG getipt over de heruitgave en daar ter plaatse het origineel bestudeerd, waarvan de sporen hier terecht zijn gekomen en in de bundel Religious anarchism: new perspectives.
De site met de fondslijst van Het Zinkend Schip is evenwel onvindbaar (geworden).
Door de serendipiteit van de internetspeurtocht ontdekte ik de site (het weblog) dat thans dienst doet, en dat al tot verscheidene posten heeft geleid hier. En schaamteloos neem ik dit citaat over van Goede Aletrino, zoals Jacob de Haan hem tot zijn chagrijn noemde in Pijpelijntjes:

Is er een grooter bewijs te vinden voor de absolute incompetentie van iemand om een menschenziel te begrijpen en te voelen, dan de instelling en vooral het laten voortbestaan van een gevangeniscel? Begrijpt en weet men dan niet, welke invloed er op een mensch ten goede kan uitgaan van zonneschijn, van licht, van het leven met een huisdier, van het voor zich zien van bloemen? Begrijpt men dan niet, dat een grauwe wreedheid van een Nederlandsche gevangeniscel, per se iemand, die nog een greintje gevoel heeft op den lange duur moet verharden; zijn verstand doen versuffen, iemand van weinig gevoel niet beter maar eer slechter moet maken, omdat hij het mooie mist, dat om ons bestaat en dat zoo’n grooten invloed ten goede, al is die dikwijls onnaspeurbaar, op ons gemoed en op onze ziel heeft. Voelt men dan niet het botte, het harde, het bedervende van een omgeving, waarin niets ooit voor de pijnende oogen kleurt dan alleen een vaal grijs, een grauw, zoo smeerig en dof als het sentiment, het meegevoel, het gevoelig-zijn voor schoonheid, de heerlijkheid van boomen, van bloemen en van blauwe luchten van hen, die maar altijd blijven vasthouden aan het celsysteem en geen pogingen ooit doen om deze onmenschelijkheid, deze onnutte plagerij, dit gevolg van gebrek aan inzicht in het zieleleven van den mensch, uit de wereld te krijgen.
- Arnold Aletrino, Is celstraf nog langer geoorloofd en gewenscht? Amsterdam, 1906, pp. 77-78.

Abolitionisme uit 1906.

Laveer naar het zinkend schip, verneem de noodkreet inzake behuizing en het weblog van de uitgever zelve, Fernand Ronsmans. Een waarachtig soixante-huitard!

O wat een klieren die klieren

Even mekkeren.

Tweeëneenhalf jaar in het medisch circuit met een endocriene auto-immuunziekte die ruim drie jaar geleden uitbrak of manifest werd. Heeft de medische stand je eenmaal in zijn greep, kom er dan maar weer eens van los. Mijn schildklier is hardhandig tot stilstand gebracht en dat is nog maar het begin gebleken.

Als Gezond Mens hoort men op de nuchtere maag maximaal 5,9 mmol glucose in het bloed te hebben. Ik blijk maar liefst op 6,1 te zitten.
Na een halve liter suikerwater op de even nuchtere maag mag men op maximaal 10,9 mmol uitkomen. Bij mij wordt 11,8 gemeten. Alarm! Ik word nog geen diabeet genoemd, maar gestoord is de suikerverwerking wel.
Schamper kaats ik terug dat ik de gemeten waarden niet significant vind. Internist weet dat hij met een statistisch geschoold persoon te maken heeft en geeft mij gelijk. Eigenlijk laat hij het aan mijzelf over.

Ja, er kunnen nogal wat pondjes af, ze zijn er bijgekomen door het stilleggen van de schildklier. Ja, overgewicht is slecht voor de suikerverwerking, hetgeen ook geldt voor de pillen tegen de hoge bloeddruk die oorspronkelijk ook een gevolg is van de schildklierkwaal maar die mede in stand wordt gehouden door het overgewicht.

Dagelijks een uur wandelen en geen grote borden pasta meer. We zien nog wel.
Buiten terwijl het zachtjes regent denk ik met licht weemoedige verwondering aan de episode toen ik op twee meisjes tegelijk verliefd was. Toen viel ik af zonder er iets voor te hoeven doen. Misschien was de eetlust vanzelf minder, maar blijkbaar was er ook iets endocriens gewekt dat voor opmerkelijke resultaten op de weegschaal zorgde.

Een van de twee verdween gestadiglijk uit beeld en is het eenmaal Gezellig Met Elkaar (Tweetjes) dan komen de pondjes er juist weer even snel bij, zoniet sneller. Ik overdenk de wonderlijke effecten die de interne chemische huishouding heeft en moet vaststellen dat het langs deze weg niet zal gaan, om allerlei praktische en onpraktische redenen. Wandelen dus, en anders eten.

Ik haal de krant uit de bus en mijn oog valt op de strip van Margreet de Heer, Alleen maar geheten. Een vertoog tegen reductionisme. Ze laat iemand zeggen "verliefdheid is alleen maar chemisch". Grappig aansluitend bij wat ik bedacht had - maar juist omdat het beslist niet zo is kan ik slechts instemmen met het stripje en mij aangemoedigd voelen in mijn wandelplan.

Overigens ben ik in stilte natuurlijk wel een beetje verliefd op Margeet de Heer als zelfgetekende stripheldin (dit leidt tot niets, zeker ook niets chemisch). Zij tekent op haar site over haar beroemde opa, de theoloog H. Berkhof, van wie een boek bij Engelstalige vrienden als christen-anarchistische basistekst wordt beschouwd. Moet ik die dan in het Engels lezen?
Zo sluit alles mooi bij elkaar aan en ben ik weer waar ik wezen moet op dit weblog. (Wat de naam van Yoder op het omslag doet weet ik niet).

Bijensterfte

De faroa meit blijkt varroamijt te heten, en het beestje is een ernstige bedreiging voor de bijenteelt, maar niet de ernstigste - dat zijn de insecticiden.
Mocht het leed van een eng steekinsect (of denkt u dat niet?) u niet bij voorbaat over de streep trekken, wellicht is er dan de Oostenrijkse honingkoningin Yasmin Zwinz die u tot tekenen kan brengen (op de site wordt zij Duitse genoemd, ach, in dit eenwordende Europa moet je niet te veel kennis van die landen verwachten).
Heet haar beroep nu imkerin of imkster?

Meer over de petitie Stop de bijensterfte.
En al zal dat citaat van Albert Einstein niet van Albert Einstein zijn, het blijft waar dat de mens het geen drie jaar zonder bijen zal uithouden.

Gemist - Wannes van de Velde

Overleden 11 november 2008.

Pieter Breughel in Brussel. Echo van Come rest ye merry gentlemen.


Met Roland van Campenhout: Oorlogsgeleerden oftewel Masters of war.

Betrapt!

Wim de Bie blijkt alweer een klein half jaar weer aan het webloggen te zijn, buiten de VPRO om.
Zou het nadenken over Iets Geheel Nieuws Doen op het Internet nog iets opgeleverd hebben?
Enfin, welkom terug.

Gemengd nieuws van het front van de democratie

Onverrassend nieuws van de soort: hond bijt man (maar ook man bijt hond is allang niet meer vermeldenswaard). Ook is het geen nieuws dat er vanuit de Verenigde Staten noch uit "Europa" steun zal komen voor de toch niet opkomende beweging tegen de verkiezingsfraude in Afghanistan. Wekenlang demonstraties in Kaboel, speciale kleurtjes en bijgeleverde vaantjes met de complimenten van Washington - het zal niet gebeuren.
Nee, de demonstraties in Iran werden niet "gestuurd" van buitenaf, ze worden wel geëxploiteerd door lieden die niets goeds voorhebben met dit land. Ik doel op de wolkenkoekoeksrevoluties in Georgië, Oekraïne en Libanon.

De NAVO-militairen in Afghanistan hadden iets beters te doen dan op te letten of de verkiezingen eerlijk verliepen.
Heb ik het nou gedroomd - met dat warme weer slaap je licht en droom je veel, vaak gekoppeld aan actualiteit - dat de VS een stelsel van gezondheidszorg willen opbouwn in Afghanistan? Zou wel heel raar zijn als het echt waar was. Maar ook als het echt waar is, is het niet echt waar, als u begrijpt wat ik bedoel.

De fraude in Afghanistan is niet interessant voor de leunstoelfascisten. (Omdat dit stukje nog in de wachtrij stond heb ik dit oude toch maar anders gedateerd - het is tenslotte oud naar internetnormen). Inmiddels weten we dat de leunstoelfascisten in Nederland in vrijwel alle partijen vertegenwoordigd zijn. Hoe lang blijft het slechts leunstoelfascisme? (Antwoord: voor de bewoners van Irak, Afghanistan en Pakistan is het allang niet alleen meer leunstoelfascisme). Afghanistan geen nieuws, maar Honduras nog minder. Als zelfs Amnesty International mompelt moet er toch wat aan de hand zijn, zou je denken.
In de voorhoede staan de onderwijzers/onderwijzeressen van Honduras. Zij krijgen ook naar verhouding de meeste klappen/kogels.

Goodmeuning

Mag ik u voorstellen?
De menhir van Borest, departement Oise, deel van de landstreek Picardië.
Online genealogisch onderzoek leert mij dat een belangrijk deel van mijn voorgeslacht daar in ieder geval vandaankomt. Reuze interessant, vooral omdat ik er mij niets bij kan voorstellen.
Behalve dan deze steen, de Staart van Gargantua geheten, online te vinden.

Maar eigenlijk wil ik mijn nood uitjammeren over zekere bekende zoekmachines. Als ik deze mij tot een half uur geleden onbekende plaats intik, krijg ik allerlei Nederlandse zoekresultaten, meestal met als strekking "Maak van Borest je favoriete vakantiebestemming". Het weer in Borest! Onderdruk het vloeken maar eens op den duur.
Is het zoekresultaat niet in het Nederlands dan is het in het Engels. In het Engelse taalgebied is Borest zeer beroemd. (Ik geloof niet dat het een loopgravenstadje is).
En een lemma in Väkipüd - wat dat voor taal is wil ik niet eens weten. Het wil er bij mij overigens niet in dat het Picardisch is.
De meest voor de hand liggende resultaten in de officiële taal als onderwezen in Borest worden mij onthouden. Er zijn trucjes nodig om er achter te komen dat het Franse Wikipedialemma echt ledig is. Bijvoorbeeld.
Zal een spannende plaats zijn, zo met die steen. U kunt vast niet wachten er meer van te vernemen.

Zou de Madonna wiz zie big boobies er tenslotte gevonden zijn?

Niet al te Nederlands...

Oh Carol!, sterk verkort - The Blue Diamonds (wil die man tot slot zijn mond houden?)


Als ik op mijn kussen stil lig te dromen, is het van Lydia...


Of van Margie Bal(l) - Until it's time for you to go en Ain't misbehavin'

De kaping van Gramsci door rechts en de noodzaak van utopie

In de oorlog tegen het terrorisme, die volgens likkebaardende leden van het regime in Washington wel vijftig jaar kan gaan duren, is een tweede overwinning bereikt. De strijd voor deze overwinning duurde nog korter dan de campagne tegen een van de armste landen ter wereld, Afghanistan. Irak was murwgebeukt door twaalf jaar sancties, regelmatige bombardementen door de luchtmacht van de coalitie van bereidwilligen die tussen 1991 en 2003 ononderbroken zijn doorgegaan. Of de oorlog tegen een abstract zelfstandig naamwoord nog op deze manier verdergaat is de vraag. Het sabelkletteren tegen Iran kan nog wel onder deze vlag, maar de boventoon vanuit Washington voert het vertoog van de "massavernietigingswapens". Als de publieke opinie in de Verenigde Staten enige rol speelt bij het verder kweken van oorlogsstemming, dan moet het etiket weer veranderen. Irak is een Arabisch land, en de kapers van de vliegtui gen die de New Yorkse torens invlogen waren Arabieren. De islamitische republiek Iran is geen wahhabitisch of soennitisch land, ook geen Arabisch land, en het is de vraag of het zo gemakkelijk onder de voet te lopen zal zijn. We wachten af.

Waarom zou Iran de volgende op de lijst zijn? Een reden die uiteraard nooit genoemd wordt in de meningenindustrie die kranten, radio en televisie voor de menigte vertegenwoordigt, is dat Iran de petroleumdollar heeft verruild voor de petroleumeuro. Het verrekenen van geëxporteerde olie in een valuta die niet die van het exporterende land is betekent een feitelijk krediet aan het land van de rekenvaluta. Dat waren tot voor kort vanzelfsprekend de Verenigde Staten, die op deze wijze extra ondersteuning kregen voor hun voodoo-economie. De economische basis van de laatste supermacht is wankel, maar men zal weten dat er met deze supermacht niet te spotten valt. Er was één ander olieland dat was overgestapt op de euro de laatste jaren. Dat was Irak. Het zou waarschijnlijk te gemakkelijk zijn dit als de voornaamste of enige reden voor de invasie in Irak te zien. Maar het geheel buiten beschouwing laten betekent alle malligheid, waarmee het verwoesten van "de bakermat van de beschaving" en het doden van duizenden onschuldigen wordt gerechtvaardigd, accepteren. Dat het hier om proefdraaien voor een ooit komende oorlog tussen Eurazië en Oceanië is gegaan is misschien iets te veel Orwell - tenslotte hebben we Osama bin Laden en Saddam Hoessein al-Tikriti al als Emmanuel Goldsteins (ik vrees dat deze heren de fraaie ironie hiervan zal ontgaan).

We hebben Panama 1990 gezien: een invasie met duizenden doden tot gevolg, om een onwillige CIA-agent uit zijn presidentieel paleis te halen. Dat was een oorlog tegen drugs. In 1991 hadden we de eerste oorlog tegen Irak, in het kader van de Nieuwe Wereldorde. De invasies in Somalië van 1992 en het bombarderen van Servië in 1999 werden als humanitaire interventies verkocht. De veldtocht tegen Afghanistan was eigenlijk de enige die als oorlog tegen het terrorisme werd gerechtvaardigd. In Irak heette het om massavernietigingswapens te gaan, maar verandering van regime was misschien ook goed voor de coalitie. Op dit ogenblik is de euroverklaring van de oorlog tegen Irak en de dreiging tegen Iran eerder geruststellend dan verontrustend. Het gaat niet om een apocalyptisch programma van gestoorde zogenaamde christenen, in coalitie met joodse likudniks - al zijn beide griezelcategorieën goed vertegenwoordigd in het Washingtonse bewind. Het gaat allemaal om de olie en om de centen. Mensen ter linkerzijde die dit een te vereenvoudigde maatschappijkritiek zouden hebben gevonden zochten te ver.

Dat olie een rol speelde in Somalië en Afghanistan is moeilijk over het hoofd te zien. Dat Kosovo een potentieel rijk land is stond ook vast - en in ieder geval moest er nog van alles en nog wat "geprivatiseerd" worden in het restant van Joegoslavië, en dat is gebeurd als gevolg van de bombarde menten. Voorzover de kapitaalvernietiging, "creatieve destructie" zoals de Washingtonse ideologen die hun Schumpeter kennen (zoniet hun Bakoenin) het noemen, deze privatisering niet irrelevant heeft gemaakt. Waterlevering in Basra leek de Amerikaanse bezetters een goede gelegenheid de bevolking market values bij te brengen: ze moesten maar betalen voor het uit te delen drinkwater - dit ging zelfs de Britse bezetters te ver. Al met al is de drinkwatervoorziening in wat ooit het hoogstontwikkelde Arabische land was nog steeds geen prioriteit. Het hoogstontwikkelde Arabische land behalve het eerder verwoeste Libanon, ja, met een dictatoriaal regime dat een programma had dat sterk aan de sociaal-democratie herinnerde (het tweede deel van dit combinatiewoord is in dit verband weer uiterst ironisch). Wat er van Irak zal worden doet er voor Washington en Westminster eigenlijk niet toe, zolang er olie uitkomt die in dollars wordt afgerekend.

In het kader van de strijd tegen ons aller geheugen nog enkele vragen over die andere oorlogen: weet u hoe het gaat in Panama, tegenwoordig, behalve dat er niet meer moeilijk gedaan wordt over het kanaal? Denkt u dat studentes in Afghanistan weer met kohlopmaak en in minirok naar college gaan, zoals in 1973 (die foto die plotseling opdook in de propagandaoorlog voor de val van Kaboel)? Denkt u dat de etnische zuivering van Kosovo door de bombardementen voorkomen is? Het interessantst vanuit anarchistisch oogpunt zouden we de lotgevallen van Somalië kunnen vinden. Net als in de Iraakse steden na de instorting van het Baath-bewind zijn hier de twee betekenissen van het woord anarchie van toepassing: de meest gangbare, oorspronkelijke, die van chaos, vernieling en plundering; en de onze, de positieve betekenis die we aan Proudhon te danken of te wijten hebben: de zelforganisatie in verweer tegen juist die negatieve anarchie - de buurtcomités die in Bagdad van de grond kwamen, de organisatie van een land zonder staat en zeker zonder centraal gezag in Somalië. Vergis u niet, Somalië functioneert - nee, het is geen toonbeeld van anarcho-socialisme zoals "wij" dit voorstaan, maar het toont wel dat een maatschappij zonder staat kan. Vergeleken met de drugs- en mensensmokkellandjes die de interventies in ex-Joegoslavië en Afghanistan hebben achtergelaten (de wereld wordt niet gebalkaniseerd maar gesicilianiseerd) doet Somalië het nog niet eens zo gek - als we het begrip Somalië tenminste kunnen blijven hanteren.

In hoeverre is de oorlog tegen Irak, met de duidelijke breuk tussen de Verenigde Staten en Groot-Brittannië (en niet te vergeten het weerzinwekkende bewind van Australië) enerzijds en de oude bondgenoten uit de Koude Oorlog, nu samen met Rusland en wellicht China anderzijds, een nieuwe ontwikkeling?

Honderd jaar geleden voorzagen socialisten, van welke pluimage ook, een socialistische toekomst voor de mensheid. Via de algemene staking of een klinkende overwinning in de parlementsverkiezingen zou het socialisme verwezenlijkt worden. Anderen schetsten de toekomstmaatschappij die neerkwam op gelijkheid voor allen en gedeelde productiemiddelen en regeling van de consumptie: van ieder naar vermogen, voor ieder naar behoefte. Misschien zou er een revolutie voor nodig zijn. Geen van de toekomstschetsen van die dagen voorzag een verstikkende dictatuur van te verkopen dingen in Europa, Noord-Amerika en een deel van Oost-Azië. De warenmaatschappij had geen toekomst.

Juist de socialisten hebben het geloof in de kracht van ideeën opgegeven in de voorbije eeuw. Mogelijk is dit een gevolg van het bijna onvermijdelijk bij het socialisme behorende materialistische denken: ideeën vormen de wereld niet. En voorzover er nog een idee voorhanden was, correspondeerde dit met managementdenken of ingenieursbezigheden: in absurde vorm weer te geven in de leninistische leuze dat socialisme gelijk is aan sowjetmacht plus elektrificatie; in "het westen" kwam het neer op een goede sociale verzekering en iedereen een autootje voor de deur. De verwezenlijking van het zogeheten biefstuksocialistische ideaal op een plaats in de wereld stond juist de realisering elders in de weg. Gelijkmatige verdeling van dergelijke rijkdom vereiste in ieder geval gemeenschappelijk bezit van productiemiddelen - een ideaal dat de hoofdstroom van de socialistische stroming overboord gezet heeft tijdens de grote crisis van de jaren dertig, zoniet eerder. De daadwerkelijke uitvoering van het socialistische program, van onderop - Spanje 1936, Algerije 1962, Portugal 1974 - liep stuk op bestrijding door de krachten van de realiteit - in alle drie genoemde gevallen zelf erfgenamen van het socialistische ideaal.

Als het socialisme als streven naar een andere, betere wereld wordt gezien wordt impliciet gesteld dat het kapitalisme, de huidige wereld de "normale" is, erger nog: de natuurlijke, en dat deze gebaseerd is op een onontkoombare, niet-maakbare realiteit. Thatcher moet ooit gezegd hebben: er is geen alternatief, wat in het Engels het acroniem TINA opleverde. Het valt mij evenwel op dat dit citaat aan de Britse premier wordt toegeschreven sinds zij uit het centrum van de macht verdwenen is. Als zij dit als premier gezegd heeft - en het is natuurlijk goed denkbaar dat zij dit heeft gedaan -, dan is mij dit indertijd ontgaan. Maar er is wel een alternatief, en dit kan al afgeleid worden uit het feit dat Thatcher en Reagan het volle gewicht van de overheid gebruikt hebben om een onmaakbare samenleving te maken, daadwerkelijk onder het motto: er is geen samenleving. Als je het vaak genoeg zegt, zullen mensen het misschien nog gaan geloven ook. Evenals de onvermijdelijkheid van concurrentie - alweer zoiets "natuurlijks" dat van bovenaf opgelegd dient te worden - en van de ongewenstheid van sociale voorzieningen: bij sommigen twee of drie auto's naast het huis, maar geen sociale voorzieningen, is ongeveer het kapitalistische ideaal geworden. De overheid moest terugtreden uit het economisch leven (de staat als kindermeisje, "nanny state", is nog steeds het gangbare invectief in Engeland tegen de verzorgingsstaat). De staat moest wel te allen tijde klaar staan om degenen die deze zegeningen niet waardeerden in elkaar te slaan: herinnert u zich nog de Britse mijnwerkers­staking van 1984-1985?

De moedwillig gemaakte "ongemaakte" samenleving staat in het algemeen op naam van mensen die men neoliberaal noemt. Een vleugje Ricardo, een vertoog over terugtredende overheid en de lof van de zegeningen van de markt - u kent de teksten die nog steeds geproduceerd worden. De ideologen van rechts hebben geen ogenblik scrupules gehad over het gebrek aan kracht van ideeën. Maria Mies vermeldt argeloos de datum waarop het zogeheten neoliberalisme zijn hegemonistische zegetocht begon: 11 september 1973. (Maria Mies, Globalisierung von unten - der Kampf gegen die Herrschaft der Konzerne. Hamburg: EVA, 2002, p. 63-71, in navolging van Susan George. Het vertoog over de ideologische hegemonie vind ik overtuigend en heb ik hierna overgenomen.)

De dag waarop Chili als het ware door zijn eigen leger bezet werd, het presidentiële paleis gebombardeerd en de gekozen president Allende vermoord. De parlementaire weg naar het socialisme was andermaal een illusie gebleken: als links zich aan de spelregels houdt, schaft rechts de regels eenvoudigweg af. Het was niet direct na de staatsgreep dat de huisideologen van het zogenaamde neoliberalisme hun programma gingen uitvoeren in Chili, maar geleidelijkaan kregen de Chicagoboys greep op het economisch beleid en werd Chili de proeftuin van de tucht van de markt, opgelegd door het leger. Thatcher en Reagan volgden, en ideologisch gesproken lijkt er sindsdien wel echt geen alternatief te zijn: privatiseren van productie en dienstverlening door de overheid, "moderniseren" van sociale voorzieningen - wat altijd op vermindering of afschaffing neerkomt - en de tucht van de markt gecombineerd met de onder arboconvenant gehanteerde politieknuppel voor de hardnekkigen. (Een monsterwoord als arbo illustreert een historisch compromis - nog een echo van Gramsci: het laden van raketten in de luchtmacht moet zo ergonomisch verantwoord mogelijk georganiseerd worden.)

Bij het neoliberale vertoog hoort een anti-etatistische retoriek die anarchisten op het eerste gehoor plezierig zal aandoen. Men dient evenwel te vergeten hoe de veelbezongen markt tot stand komt, hoe de gezegende particuliere eigendom beschermd wordt en gehandhaafd en hoe het kapitalisme zich alleen kan ontplooien binnen de context van een soevereine overheid. Er zit een anarchistisch trekje aan Hayek, Von Mises, Rothbard en Rand - ook wel anarcho-kapitalisten genoemd -, en zelfs aan Milton Friedman. Maar men moet inzien dat deze libertairen (libertariërs zegt men ook wel in Nederland) voorbijgaan aan de historische wording van het kapitalisme, en bij Friedman moet men bijvoorbeeld niet denken aan het bombardement op het Monedapaleis en de stadions als concentratiekampen in Santiago de Chile.

De term hegemonie in verband met het neoliberalisme zal sommigen bekend voorkomen, als term uit de woordenschat "van links". Ook een ander woord dat in het vertoog van de zogenaamde neoliberalen een belangrijke rol speelt komt van Gramsci: de società civile, het geheel van niet-statelijke instellingen of culturele uitingen in de ruimste zin van het woord, dat een rol speelt in de vormgeving van de maatschappij. Omdat de rechtse ideologen de herkomst van dit begrip - dat toch al niet te rijmen is met het wegwuiven van de idee van "de maatschappij" - liefst verdoezelen figureert het in de huidige propagandastrijd als een Anglo-Amerikaans uitvindseltje, civil society. Het uitbouwen hiervan is, zo moeten we begrijpen, vooral belangrijk in mislukte staten (voordat de staat terugtreedt moet hij eerst gelukt zijn). De ideologische warboel van het neoliberalisme heeft wel degelijk zijn rol gespeeld als vormgevende kracht, de afgelopen jaren. Tot die andere 11e september?

Deze Rijksdagbrand van de repressieve, staatsminnende rechterzijde in de Verenigde Staten - toch al aan het bewind gekomen zonder kiezersmandaat - kondigt in ieder geval een ander ideologisch vertoog aan. Is Europa nu een achterblijvertje als de retoriek van de terugtredende staat er nog klinkt - zie het nieuwe regime in Den Haag - of ontstaat er echt een verschil? In de Verenigde Staten is big government in ieder geval de nieuwe stijl. Er is tenslotte een oorlog te voeren, tegen een abstractie, een -isme dat in tegenstelling tot andere -ismen geen staat achter de hand heeft, en daarom misschien juist elke staat die er te kiezen valt als het zo uitkomt. Dit houdt een belangrijke breuk in binnen de rechterzijde. Het zou een ernstige vergissing zijn als men dacht dat het Bush-regime een meerderheid in de Verenigde Staten vertegenwoordigde, of zelfs maar van rechts, afgezien van de wijze waarop dit bewind tot stand is gekomen. De Verenigde Staten zijn niet zo eendimensionaal. Michael Moore voert nog steeds de bestsellerlijsten aan. En ter rechterzijde is menigeen ongelukkig met big government. De beste informatiebron ten aanzien van het "nieuwe" oorlogszuchtige Amerikaanse imperialisme komt van de anti-etatisten van rechts: Antiwar.com, op het net sinds 1995. Voor wie denkt dat de ideologie van rechts monolithisch is een openbaring - die nog wel eens als een steen op de maag ligt, natuurlijk.

Het is treurig dat de linkerzijde nog steeds voor de voeten wordt gelopen door dinosauriërs die nieuwe partijen willen oprichten. Maar ook hieraan kunnen we een conclusie verbinden, die zich al aandient als men de ideeënkracht van rechts van de afgelopen decennia bekijkt. Het is wel degelijk weer tijd voor een groot verhaal, voor een ontwerp - een utopie, een schets, een droom. Die hoeft niet ver te gaan - Groenen als Michael Moore en George Monbiot houden het op een herstel en uitbouw van de parlementaire democratie. Daar is niets op tegen, maar het mag zeker verder. Laten we het er vooral goed over hebben hoe de andere wereld die mogelijk is er uit zou kunnen zien.

[Geschreven herfst 2003. Uit de ruimen van Christianarchy.]

Alba an aigh

In deze dagen van woest wolfsgehuil door zekere mensen vergeet ik mijn antimilitarisme en anti-nationalisme ook even.

Een pipes&drums-versie van Scotland the brave, gemengd met Highland laddie was mijn allereerste plaat gedraaid op Radio 100, om geen andere reden dan dat er een programma voor mij zat dat Glenfiddich heette (de presentator wist niet eens hoe hij het moest uitspreken...).
Alleen al om deze reden roept Scotland the brave forse emoties bij mij op.
Een versie die enigszins lijkt op de vertoonde was een tijd herkenningsmelodie van Tony Allan op Caroline.

Highland laddie, wat dacht u van een versie door - jawel....

...de Suryoyo Scout Pipes & Drums.
Schotland is het land van allen die in Schotland wonen, zegt Alasdair Gray, en dit is ook het motto van de Scottish National Party, een van de beschaafdste politieke partijen van Europa..

Rentmeesters

Deze kwam ik zowaar beroepshalve (wat heet) tegen. Commentaar overbodig.

Een belangrijk mens bij TNO - verdere belevenissen op de flexibele werkvloer

- door Rob Gerritsen -

"Heeft u weleens managementboeken nodig?" neuzelt de stem rond ongeveer het enige legale Nederlandse radioprogramma dat ik wel eens beluister. "En wilt u ze snel in huis hebben?"

Managementboeken snel in huis hebben? Waarom zou een mens in duivelsnaam managementboeken snel in huis moeten hebben? Heeft u ze wel eens gezien, in handen gehad, doorgebladerd, gekeken wat de inhoud zou kunnen zijn? Als het antwoord bevestigend luidt, dan kan ik mij niet voorstellen dat u denkt: interessant, dit moet ik zo snel mogelijk lezen, hier staan dingen in die ik NU moet weten.

In managementboeken staat hoe je Leider moet en kunt zijn. Je bent dan wel Leider, maar je moet wel bedenken dat er in Jouw Organisatie slechts één ding belangrijk is. En wat is dat dan wel, hoor ik u amechtig vragen, zeg het mij, goeroe, wij willen weten! Ik zal het u zeggen, gaf hij grootmoedig toe. Het Belangrijkste in Uw Organisatie zijn de mensen. Uw mensen, de mensen van Uw Organisatie. Daar kijkt u van op, niet? Daar moet uitleg bij gegeven worden, dat begrijp ik ook wel. En die geven managementboeken dan ook, in honderden en nog eens honderden pagina's, om uit te leggen hoe belangrijk Uw mensen voor Uw Organisatie zijn - dat je ze een goed gevoel moet laten hebben, dat er een Goede Bedrijfscultuur heerst, een Goed Bedrijfsklimaat - je moet kunnen zeggen bij het onvermijdelijke individuele of massa-ontslag: "Ik voel jullie pijn, maar het moet, voor de Organisatie."

Als het even meezit kun je verwijzen naar het andere meesterwerk over Bedrijfscultuur of Bedrijfsklimaat - en denk nu niet dat dit hetzelfde is, in uw waanwijsheid -, dat ik als managementgoeroe ook geschreven heb, ook honderden pagina's vol over de Belangrijkheid van de mens in Uw Organisatie. Met veel stroomdiagrammen met pijltjes, zodat u vooral overzicht houdt over deze moeilijke materie. Dat die mensen zo belangrijk zijn. En nee, onze pensen zijn niet omvangrijk: wij doen aan lunchwandelen en we joggen, want een gezond Lichaam is ook belangrijk voor een mens en zeker voor een Leider.

Ach ach, flexibilisering, globalisering, voortdurende verharding van de concurrentie, het moderne leven, sinds 11 september is alles anders: we moeten het de mensen laten weten en voelen, maar Belangrijk zijn ze. Honderden pagina's lang. Ik weet dit allemaal zo goed, doordat ik ruim een jaar dat soort boeken bevattelijk heb samengevat als loonslaafje, een Belangrijk mens in de Organisatie. 1200 aanslagen moest zo'n samenvatting bedragen, en u begrijpt wellicht dat het zwoegen was er zelfs maar een paar honderd tegenaan te gooien, wetende dat de indruk gewekt moest worden dat het om een belangwekkend en serieus boek ging, wat zeg ik, een Managementboek.

Voor deze boeken bestond bijna altijd een wachtlijst van mensen die razend benieuwd waren hoe Belangrijk de mens nu eigenlijk was in de Organisatie. Niet zomaar wat sukkeltjes die de vloer schoonmaken, maar doctores in - eh, vermoedelijk de wetenschap hoe Belangrijk de mens is in de Organisatie. Dat gelul in de ruimte, geoudehoer waarop geen zegen rust, honderden pagina's lang, de status heeft van wetenschap in deze tijd op deze plaats zegt alles over wetenschap in deze tijd op deze plaats. De voortdurende reproductie van de ideologie van de o zo natuurlijke en menselijke ordening van de vrije markt kan alleen nog maar op primaire impulsen gebaseerd zijn. Hmm, mensen zijn Belangrijk. Goed Leiderschap, gebalanceerde uitslagenborden, beste praktijken - als de anachoreten van vrijwel alle godsdiensten moet je je geest heel klein maken om dit prachtigs te ontvangen. Je hoeft je er echter allesbehalve iets voor te ontzeggen (dat doen de Belangrijke mensen, als de Organisatie verder geflexibiliseerd en gehumaniseerd wordt wel voor jou). En de ontmoeting met het transcendente beleef je op de giro-overschrijving. Als manager dus.

Weet u wat ook heel belangrijk is voor de mens in de Organisatie? Goede arbeidsomstandigheden. Die zijn zo belangrijk, dat we er een afkorting voor hebben. Arbo, zeggen we dan. Het opmerkelijkste op dit gebied dat door mijn handen is gegaan was een artikel dat betoogde dat het laden van raketten in een bommenwerper op zekere luchtmachtbasis tot rugpijn leidde. Dat kan natuurlijk niet, slechte Arbo bij het leger, dit leidt tot ziekteverzuim en dus tot kosten, misschien zelfs wel tot de WAO. En dus gaan mensen berekenen hoe mensvriendelijk het laden van raketten kan geschieden. De mens staat centraal, dat spreekt vanzelf. In de chemische industrie heeft men vaak kanker, maar het is vrijwel niet te bewijzen dat het van het werk komt, jammer voor u, maar helaas. We kunnen proberen het te voorkomen in de toekomst, maar het moet wel betaalbaar blijven. Het belangrijkste is dat u uit de WAO blijft. Van WAO'ers zijn er namelijk veel te veel, er komen er steeds meer bij ("instroom", heet dat in arbomanagertaal). En dat kost geld.

Als het tot mij doordringt dankzij dit werk hoeveel mensen er een goede boterham aan hebben met zemelen over de beperking van de instroom van WAO'ers en over de gewenste reïntegratie van die gasten breekt er definitief iets tussen mij en dit flexibele werk. Niet, omdat uit de stukken blijkt dat het toch allemaal onzin is, die wetgeving, dat er alleen maar volk van betaald wordt dat anderen vertelt dat ze best nog wel kunnen werken - en dat dit gebeurt in de vorm van quasi-geprivatiseerde semi-overheid, arbodiensten geheten of nog erger, reïntegratiebedrijven. Zelfs de corruptie die dit alles uitstraalt kan ter sprake komen, dat er maar eens een parlementaire enquête over moet komen etcetera - het kan veilig in de wetenschap dat hoe meer er lijkt te veranderen des te meer alles hetzelfde blijft. De nieuwe elite die leeft van dit gezwets blijft hoe dan ook goedbetaald. U zult er versteld van staan, van die bedrijfsartsen die een scriptie die over vrijwel niks gaat inleveren, waarin niets goed gespeld is, tot hun eigen naam aan toe. Maar als het tot je doordringt, bij het samenvatten van het zoveelste stuk braaksel over het borgen van het garantiekeur van de reïntegratiesector (vraag mij niet wat er bedoeld wordt), besef je ook: ik vreet, zeer bescheiden, maar toch, mee van het kwellen van WAO'ers. Ja, ik moet toch ook een baan? Burgemeester in oorlogstijd is te veel eer. Bunkerbouwer dan maar?

Het werk speelt zich af in de polder, er zijn nog wat velden met een agrarische bestemming in de omgeving, maar het kantorenpark heeft geen enkele relatie tot de omgeving. Tot het dorp waartoe het heet te behoren aan toe - Hoofddorp, ik zou niet weten waar het ligt, vanaf dit kantoor. Schiphol, dat kan je moeilijk ontgaan. Men heet een "flexibele werkplek" te hebben hier, al zie ik toch vaak mensen op de zelfde plaats zitten. Maar ik heb een vaste plaats, ik ben gedetacheerd, niet direct in dienst, en bovendien, voor het beschrijven van boeken en artikelen is het wel handig een vaste plaats te hebben. Dus deel ik mijn kamer met twee collega's die dit werk al jaaaaaren doen. Langzaam dringt het tot mij door wat hen bij dit werk houdt, wat niet zou hoeven, want zij hebben een vaste aanstelling bij het detacheringsbureau. Via genealogisch onderzoek zijn ze er achter gekomen dat ze familie van elkaar zijn. En verder hebben ze elkaar gevonden. Hoe de wederzijdse echtgenoten het vinden zou ik niet weten, ik zou het niet kunnen beoordelen en ik moet er ook niet aan denken in meer dan een betekenis. De klefheid verhoogt de fijne Bedrijfssfeer waarin overigens toch geldt dat personeel dat niet in dienst is "zij" tegenover "wij" zijn. Als ik op RSI-gymnastiek verschijn wordt mij door de cheffin fijntjes verteld dat ik hier zelf voor moet betalen, in tegenstelling tot de vaste mensen.

Als mijn 80-jarige moeder op de intensive-care afdeling ligt met een dubbele longontsteking wordt mij eigenlijk zelfs het schuiven met dagen ter wille van de zogeheten "mantelzorg" - dieventaal, passend bij dit "kenniscentrum" - niet gegund. Dus niet het opnemen van vrije dagen, nee het schuiven met uren. Het wordt niet gemotiveerd waarom dit zo moeilijk is. Degenen die al jaren "gelegenheid" wordt geboden op de kamer waarop ik werk wordt het ook op dit punt niet moeilijk gemaakt. Overigens: mijn moeder heeft het gehaald, zij het dus niet dankzij TNO Arbeid. Maar wie haalt het wel dankzij deze quango?

De bibliotheek van TNO Arbeid, daarvoor werk ik, met uitzicht op een parkeerplaats en een paar kantoren. Af en toe vliegen er vogels of insekten langs, verwijzend naar een vrij bestaan. Tijdens de lunch lopen mannetjes te wandelen in kleding waarin ik nog niet dood gezien zou willen worden, meestal een of twee handen in de broekzak ("Kun je er bij?", ben ik altijd geneigd te vragen). Mijn kamergenoten-stelletje trekt er steeds drie kwartier voor uit, en ik zie hen maar heel zelden buiten, dan zijn ze wel innig gearmd. Men zegt dat het gezond is, wandelen tijdens de lunch. Nee, "iets hebben" met een collega wordt altijd afgeraden, maar het komt nu eenmaal wel veel voor. "Hun werk lijdt er niet onder," zegt degene die mij tamelijk indirect mijn ontslag aanzegt, "dus ze doen maar". Dat de confrontatie met hun paringsdansjes voor mij misschien wel ongewenste intimiteit zou kunnen inhouden is niet aan de orde. Ik heb mijn weerzin iets te duidelijk laten blijken: over de inhoud van het werk, over het stelletje. Mijn contract wordt niet verlengd, wordt mij braaf een maand vantevoren gezegd, want mensen zijn nu eenmaal Belangrijk. Kan ik nog gauw iets anders zoeken.

Dit werk heeft mij veel geleerd over wat werk inhoudt in de zogenaamde Eerste Wereld, nu. Het opmerkelijkste, moeilijkst te verwerken voor mij, academisch gevormd en nog behept met het idee dat intelligentie vraagt om verhoogde inspanning in plaats van het voortdurend verkleinen van het eigen brein, is dat de leegte en het marktconforme anti-intellectualisme iedereen zo goed lijkt te passen bij een instelling als TNO. Een pseudo-commerciële overheidsinstelling die zich bezighoudt met oorlogsvoorbeiding, wapenontwikkeling en het vermenselijken van werk dat daarmee samenhangt. Met enige opluchting verneem ik dat mijn collaboratie niet meer gewenst is, ook al weet ik niet hoe het verder moet met mij.

Ik kreeg nog wel één contractverlenging nadat er een wedstrijd was uitgeschreven onder - natuurlijk het vaste - personeel over hoe het verder moet, nieuwe wegen verkennen. Hiertoe werd gevraagd om zeepkistverhandelingen. Voor een goede verhandeling kreeg je 10.000 euro. U moet niet denken dat onze belastingcenten verkwanseld worden, mensen. De directie riep op tot hard nadenken over het zoeken van die nieuwe wegen.

"Columbus maakte een draai van 360 graden," schreef de directeur opgewekt in de oproep, "en ontdekte zo een hele nieuwe wereld." De directeur is professor in Leiden - ja, u leest het goed. Elementaire wiskunde niet langer gewenst, onwetendheid is macht. De adjunct zorgt per email voor het vervolg op de beeldspraak van het speuren op zee naar nieuwe werelden. "Wie scheep is moet varen," laat zij weten. Ach, het voelt goed, het is toch duidelijk - een Belangrijk mens laat ons voelen hoe Belangrijk mensen zijn als ze geen vragen stellen. Betrekkelijk kort hierna sta ik achter de adjunct voor de kassa van de kantine. "Eet smakelijk," zegt de caissière, zoals meestal in dergelijke werkomgevingen een van de weinigen die nog echt mens is, niet verkleind en dus niet Belangrijk. De adjunct verwaardigt zich niet iets terug te zeggen. "Dankuwel," zeg ik dus luid in haar plaats, "daar heb je tenslotte ook personeel voor, om dat te zeggen." Nee, ik hoef niet verbaasd te zijn dat mijn contract niet verlengd is.

We zien het vaak, die bedrijven, halve of misschien nog hele overheidsinstellingen, die markteconomietje spelen en dus een sexy naam moeten hebben die hun rol als global player uitdrukt. TNO heeft tot nu toe alleen spreuken gevoerd. Kracht door kennis - er was blijkbaar niemand die hen er op kon wijzen hoe hier het fascisme in echoode. Maar het werd vervangen, door Kennis voor zaken. Voelt u 'm? Zaken, daar draait het om, business weet je wel. Nou, maar daar hoort toch geen belegen naam bij als TNO, Toegepast Natuurwetenschappelijk Onderzoek, daar klinkt toch geen global playerschap in door, en daar blijkt toch niet uit hoe Belangrijk de mens is? Ik verwacht een bedrag van op zijn minst zes cijfers voor deze nieuwe naam, waar nieuwheid en kennis in gesuggereerd worden zonder dat het iets betekent. TNO moet maar snel

©NOVENDIS

gaan heten. U zult zien hoe de opdrachten uit binnen- en buitenland op u zullen toestromen en hoe de nieuwe werelden u zullen opzoeken in plaats van dat u het ruime sop moet kiezen op uw zeepkist. Want wie scheep is moet zo snel mogelijk 360 graden draaien.

[Uit de ruimen van Christianarchy. De illustratie is een verwiijzing naar verdere kennisvoorzaken en belangrijkemensigheid van TNO.]

Zeg het maar, mijnheer Sheldrake

Hitte en een bries, een Föhn in Nederland. Nederland en (de meeste van) zijn bewoners zijn er niet op gebouwd.
Ik zie een jonge vrouw ineengedoken zitten op een bankje in het plantsoen. Ze slaapt, zie ik aan haar houding.
Mijn blik doet haar wakker schrikken. Ik loop een eindje verder, kijk even om (ze keek boos dat ik haar met mijn blik wakker had gemaakt, en ik betreur beide), ze zit alweer slapend ineengedoken en schrikt weer op van mijn blik en kijkt boos.
Dan gaat zij maar op het gras liggen, verbranding of de komende bui afwachten.

The sense of being stared at werkt ook als je slaapt.
Eigenlijk wisten we dat al, niet?

Echte liefde en geleende tientjes

Uitgever Van der Velden had een geheim wapen ingezet: een in mouwloos truitje gestoken vertegenwoordigster met enige culturele overredingskracht. Zij liet mij veel meer bestellen van wat zij aan boeken liet zien dan verantwoord was (en dit zou ook uit de verkoop blijken). Tekla's overredingskunst lukte niet bij een facsimile van Twen/Taboe en ook niet bij Jacques Gans. In 1980 was het water nog veel te diep. Liefde en goudvissen heb ik later in de ramsj gekocht en gelezen, en dit relaas van een liefde die ongewild verloren gaat - een wegglijden waartegen niets te doen lijkt, zeker niet het uitleven van boosheid - riep herkenning op en daarmee sympathie voor de schrijver. Waarmee zijn hetzerig columnisme in De Telegraaf hem vergeven kon worden.
Deze hetzerigheid moest als miserabel herkenbaar zijn voor wie zijn achtergrond kende. Als Telegraaflezer wist je niet van die achtergrond. Ik spreek uit eigen ondervinding, tot mijn achttiende las ik nauwelijks een andere krant.

Is een enkele autobiografische roman genoeg om iemands plaats in de Literatuur te verzekeren? Misschien wel, hoewel je dan toch in het Nederlandse taalgebied verkeerd zit (en Gans heeft een gesubisidieerde vertaling als verachtelijke staatsruivenierderij afgewezen, dus daar bleef het bij). Wettigen zijn verscheidene bezig- en niet-bezigheden een kloeke biografie? Hm...

Dit is nu de tweede inderdaad Kloeke Biografie die ik in korte tijd gelezen heb waarvan ik tenslotte kan zeggen dat de hoofdfiguur er allesbehalve sympathieker door geworden is. En dat is knap, want als ik niet welwillend was geweest en het boek gekocht had (toegegeven, wel weer in de ramsj in Gans' geval) was er ook geen sympathie te verspelen. Gans wordt door zijn biograaf (alleen in de blurb, en in het voorbijgaan) anarchist genoemd. Maar dat was hij niet, ook niet een rechtse anarchist, een politieke-mensensoort waarvan ik het bestaan ken en erken. Enige diepgaande politieke overtuiging heb ik eigenlijk helemaal niet kunnen opmaken uit zijn biografie. Dit heeft hij dan gemeen met het onderwerp van die andere pasgelezen biografie die vooral lichte afkeer voor de hoofdpersoon opriep - de twee komen elkaar niet toevallig tegen op Vlieland en hebben gemeensschappelijke vrienden in Theo Kleij en aanverwante kunstenaars.

Ligt het aan de biograaf? Niet onmogelijk, al verraadt diens bibliografie toch duidelijke interesse voor Gans. Maar misschien ontbeert Willem Maas zelf politiek inzicht. Ten tweede: stilist is hij nog minder dan zijn onderwerp. "Gans staat op het punt binnen te gaan bij [koningin] Wilhelmina".... alsjeblieft zeg!
En kun je van iemand die maar net de vijfenzestig heeft gehaald zeggen dat hij iets "tot op hoge leeftijd" heeft volgehouden?
Ernstig is het beschrijven van het REM-eiland als een oud boorplatform dat gekraakt werd om televisie- en radiouitzendingen van te verzorgen. Zo'n kraak, in de stijl van wat gebeurd is rond de Britse kust met oorlogsforten, waarvanaf City, 390 en Essex uitzonden, zou gemakkelijk als piraterij zonder gelegenheidswetje te bestrijden zijn geweest. Maar zo was het niet met het REM-eiland. Dit was een constructie, gefabriceerd door een consortium geleid door oud-SSer Heerema. Neemt de biograaf hier een loopje met de waarheid om de pijnlijke reclameactie van Gans voor dit consortium met de mantel der liefde te bedekken? Ik denk van wel. Een slechte zaak.

Maar goed - we houden het maar bij Liefde en goudvissen, in de hoop dat de rechtopstaande zweetsokken en het gebiets weer wegzakken.

Ik had het boek dat op lezen wachtte van de plank gehaald om even in het register te kijken of Jacques' naamgenote Evelien familie was. Geen nabije, moet de conclusie zijn (zij wordt niet genoemd - Gans blijkt trouwens strikt gesproken geen Jood te zijn geweest, al heeft hij deze achtergrond uitgespeeld terwille van De Telegraaf). Het spreekt wel voor het boek dat ik het inkijken vervolgens niet kon weerstaan en het snel heb uitgelezen.

Koekoek

De koekoek die ik gisteren in een strandwalbos hoorde is voor mijn gevoel heel laat, maar niet in zijn eentje achtergebleven (of op doortocht) in Nederland.

Winnaars en verliezers...

...van de aanval van de VS op Irak.

Beelden

"Zij zijn bang voor ons omdat wij niet bang zijn." De leuze van het verzet in Honduras, dat inmiddels zijn overwegende kleurcode heeft. Rood. Dat valt niet goed in Washington. Als ze daar verstandig zijn laten ze nu echt Zelaya snel terugkeren voordat de radicalisering doorzet. Een tip van een politicoloog. Wat ik als socialist moet vinden weet ik niet goed, maar ik houd niet van Verelendungsideeën, dus: laat Zelaya terugkeren en hoe het verder gaat zien we wel.
Honduras is voor de mainstream media geen nieuws en bananen uit het land zijn nog steeds volop te koop.


*

De enige Britse fabriek van windturbines dreigt gesloten te worden. Net als bij de recessie van zo'n dertig jaar geleden komt de actievorm van de bedrijfsbezetting weer op - de eisen van de bezetters v/m behelzen alleen al op ecologische gronden het behoud van de fabriek. De Britse overheid subsidieert wel banken en oorlog, maar geen windenergie. Niets nieuws onder de zon.

Ik wil geenszins de actie afvallen, hoop op internationale solidariteit (moet daar natuurlijk zelf toe oproepen) - maar: het beeld van deze lieve studenten uit Newcastle, Australië - is dit meer dan een beeld voor de camera, om op internet te plaatsen (bij dezen weer), of is men de straat opgegaan en heeft men aan conscientização gedaan, om het even in die termen te zeggen? Voorzover dit zinnig is in Newcastle, Australië.

De wereld kijkt toe.

Peace in the end

Peace in the end klinkt door de boxjes van de computer, een nummer dat te horen was op RNI in 1972. Het ontging mij steeds van wie het dan was en misschien heeft het alleen indruk gemaakt zonder dat het vaak te horen was, want het moet een single van Fotheringay uit 1970 zijn geweest. De band van Sandy Denny en haar echtgenoot Trevor Lucas, een een-album-groep.
De mp3 is te beluisteren op het net, ik ga er niet naar linken want de agressieve reclame om dit tegelijk breekbare en meezingbare nummer "als ringtone te laden" (ja, dat zal wel) wil ik iedereen besparen.

Ik laat mij wat meeslepen in weemoed - waar blijft de tijd? In haar verscheidene gedaanten lijkt Sandy Denny op het eerste meisje dat ik ooit gekust heb en ook op het laatste (vanochtend nog). En ik lees op haar Wikipedia dat zij erg "zat" met haar uiterlijk. Waarom in hemelsnaam? Zie hoe mooi ze daar is, in tuinbroek. Het verhaal over hoe erg die tuinbroeken stonden moet ook een antifeministisch maakseltje achteraf zijn. Vriendinnen vertelden dat ze vooral zeer onpraktisch waren bij een noodzakelijkerwijze meermalen dagelijks terugkerende bezigheid.

Ach, tuinbroeken, de tijd. Stil augustus. Meer weemoed. Sandy Denny is hoogstwaarschijnijk bezweken aan een hersentumor.
Hope in the end.

Let's live for today

Jaren geleden op de Frankfurter Buchmesse werd de derde druk van The Originals van Arnold Rypens als zwaartepunt gepresenteerd bij de uitstalling van "het Vlaamse boek". Het gaf mij een mooi gevoel, want ik werd in het voorwoord genoemd. Vanwege wat correcties, aanvullingen en later een nieuwe titel. Deze drie kan ik zo gauw wel uit mijn hoofd vermelden.
(Lag ik toch een keer op de Messe - misschien van de herfst toch ook weer?)



Whatcha gonna do about it, Small Faces. Bepaald een ander nummer dan het gelijknamige van Doris Troy.


Água de beber, Maysa. Dicht bij het adembenemend mooie origineel van Elza Laranjeira. Oei, deze staat er pas sinds gisteren....
En niks doebidibidoewa - recht toe recht aan Latin jazz.


I count the tears, The Searchers. Een nummer met drie varianten (op zijn minst), dit is de eerste "witte" versie van het Drifters-origineel.

Wat ik zeggen wilde: de vierde druk van The Originals staat integraal op het net.
Met de aanvullingen van later eromheen natuurlijk.

Troy Davis krijgt nieuw proces

Heet van de naald - afwachten maar.

Debakelmaatschappij

Als je klikt op de speelknop van de video raak je virtueel het Speciale Plekje aan van het meisje in minirokje met ontbloot middenrif en zonder zichtbaar gezicht. Waarom heeft zij geen gezicht? Wat dient zij te verbeelden? Wat moet het betekenen dat ik de startknop daar op deze wijze aanraak? Is het een uitnodiging tot intimiteit met iemand die ik niet ken en wier gezicht ik niet eens te zien krijg? En symboliseert het dan juist de Totale Vervreemding onder het Kapitalisme of is het een Uitnodiging Tot Liefde?

En ik zoek het niet te ver. Ik beken dat dit filmpje mij boven de pet gaat. Als u moeite heeft - door wat voor oorzaak ook - het te starten: het is ook, in tweeën geknipt, op YT te vinden.
De bedoeling is goed, geloof ik, maar ik erken mijn onwetendheid.
De oorlog is nog maar pas begonnen.
Over een partij die fictie blijft en andere noodzakelijkheden.

Had ik al verteld dat de Engelse vertaling van La société du spectacle op het net staat?

Zomerbeeld - 6

Een kikker die aan de blik van de ooievaars van Zomerbeeld-5 is ontsnapt....

Zomerbeeld -5

...spoedig rust ook gij....

Lawinegevaar

Een stokbrood onder de elleboog,
Een bundel, wijn en naast mij Ans van Ingen.
We lopen in de wilde bergen omhoog.
Ik hoop wel dat zij niet gaat zingen.

Heremietenklanken

Het was sprekend Sam Cooke in die spijkerbroekenreclame, je herkende hem meteen - maar het was hem niet, het was een lid van de Q-tips, de band waar Paul Young uit kwam. Zal die versie ooit nog een plaatversie worden?
Ik had het laatste exemplaar in Amsterdam - het wachtte eigenlijk op iemand die het gereserveerd had, maar ik moest en zou het die avond op de radio draaien en Johan en Deborah (van de betreurde Sound of the Fifities) lieten hem aan mij, het was inmiddels sluitingstijd.
Een paar weken later stond deze in een dag uitverkochte plaat in de Veronica-tipparade.
Ach ja...
Collega-deejays wilden niet geloven dat ik dit nummer alleen in de versie van Herman's Hermits kende, of van Otis Redding.


I'm into something good, Earl Jean. Nog zo'n daverend origineel van een nummer van een van de zeikerigste bands die Engeland heeft voortgebracht in de beattijd.


Oh you pretty things, Peter Noone ("Herman"). Een single die ik nog nooit gezien heb, waarvan ik alleen weet dat hij bestaat. Was dit nu zijn uit-de-kast-komen?

Go Granny go!

De dag en het tijdstip. Nu eens over wat er na drie uur kwam.
Na een stamelende uitlui van Radio London door Robbie Dale en een minuut stilte debuteerde op Caroline South zowaar een nieuwe deejay die als Australiër misschien minder te vrezen had van de anti-zeezenderwetgeving. RWB ofwel Ross Brown. En dit was zijn herkenningsmelodie, die dus als eerste klonk, 14 augustus 1967 na drieën:


Raunchy, Ernie Freeman


Het origineel van Bill Justis. Zijn er nou echt geen beelden van optredens?


De laatste live gedraaide plaat op Radio London, iets voor half twee, Ed Stewart: Poor side of town, Johnny Rivers.

Aardige plekjes in de Mokumse marge - 2

Zittend aan het IJ alsof het IJ er echt toe doet en tegelijk exotisch is - tegenwoordig gaan er zelfs ponten vanachter het Amsterdamse Centraal Station naar wat men een "broedplaats" wenst te noemen: het NDSM-terrein.

Ik geloof wel dat ik de oudste aanwezige was gedurende de uren die ik doorbracht bij of aan het Noorderlicht, zittend aan een tafeltje op het gras aan het water. Maar het maakte niet uit.
Het flitste door mij heen: als ik nog iets organiseer op Northern Soulgebied is dit natuurlijk de locatie bij uitstek.

Nou, wie weet. Wie mee wil doen weet mij wel te vinden, niet?