Twee doden bij een schietpartij door het Hondurese leger dat naar oude tradities de parlementaire democratie heeft afgechaft om haar te redden. Maar het verzet tegen de staatsgreep in Honduras in Honduras zelf wil maar niet mediageniek worden zoals Iran - ook al zakt Iran langzamerhand weg uit het sympathieke nieuws en heeft het regime in Washington inmiddels het groene licht gegeven voor een aanval door Israel op Iran. Ze hebben alweer lang genoeg sentimenteel gedaan.
En dan de Turkstalige islamitische Oeigoeren, plotseling (waarschijnlijk helemaal niet plotseling) in een opstand die uiterst gewelddadig wordt neergeslagen: zeker 140 doden, achthonderd gewonden - cijfers die niet helemaal te rijmen zijn met eerdere berichten van het Chinese regime dat er wel duizend mensen op de been waren in Urumqi. Oost-Turkestan klinkt aanzienlijk minder aantrekkelijk voor de salon in Europa en Noord-Amerika dan Tibet.
De onrust kan zeer goed een gevolg zijn van de racistische bevolkingspolitiek van het Chinese regime: Han-Chinezen naar Oeigoer en Oeigoeren als binnenlandse gastarbeiders naar de kust. Transmigrasi, zogezegd, en het blijft een zogenaamd binnenlandse aangelegenheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten