Veel commentaar krijg ik niet en meestal is het gegevene vriendelijk. Maar wat mij verbaast is de onmiddellijk-agressieve toon die wordt aangeslagen door mensen die waarschijnlijk via een zoekmachine bij een post van mij terechtkomen.
Aaseter, domoor, macho, toe maar - en dit omdat ik een mij onbekende uitgave uit de jaren zeventig signaleer die de opmerkelijke titel draagt De waarheid over het vegetarisme.
Anoniem, natuurlijk. Waarom eigenlijk?
Als ik op een site terechtkom die zoveel woede bij mij los zou maken (in het algemeen vermijd ik dezulke, maar dat zijn de bekende gevallen) zou ik toch eerst eens kijken wat de achtergrond van de gewraakte site is. Het lijkt mij niet moelijk er achter te komen dat de schrijver zelf vegetariër is en hoe hij er over denkt - als de wellicht te ironische toets van het woede opwekkende stukje dit niet zelf doorgeeft....
Bejjegek. "Wij zijn geen grasvreters". Persoonlijk eet ik dagelijks gras, gemalen en verwerkt, of gepeld. Maar dit zal wel weer een te moeilijke opmerking zijn die biologische kennis veronderstelt.
En dan een paar dagen geleden - een gedocumenteerde Anonymus die evenwel niet kijkt naar waar hij (vermoedelijk "hij", maar misschien geef ik De Vrouw In Het Algemeen dan te veel eer...) terechtgekomen is. Ik citeer een gedichtje van Willem Wilmink - iemand van wiens oeuvre voorzover ik het ken ik niet zo onder de indruk ben dat ik bundels van hem moet hebben, en dit gedicht bevestigt het alleen maar, maar dan gaat het om het poëticale moet ik er meteen haastig bij zeggen - op gezag van een internetsite en daar is blijkbaar het slotkwatrijn achterwege gelaten. Waas ich viel.
En moet ik daar een reden achter vermoeden als ik het onderhavige meesterwerk alleen geciteerd door Finkers op televisie ken? Anonymus weet raad - ik gun Wodan geen eer:
Weer een typerend staaltje van Gristelijke manipulatie..
De spelling "Gristelijk" dient dezer dagen om maximale afkeer van het Kristendom tot uitdrukking te brengen. In eerste instantie zijn de pijlen gericht tegen de kleine tak van de Hervorming in Nederland waar men de Nieuwgriekse uitspraak van de beginklank van het woord Christus hanteert - hetgeen in de Nederlandse spelling al gegeven wordt. Waarom men zo hecht zan die Nieuwgriekse uitspraak is een raadsel en het antwoord is vermoedelijk slechts: u weet waar u bent, en waar u bent zijn we Zwaar.
Omdat ook de meeste leden van de ChristenUnie - waar je wellicht anders zou verwachten - de partijnaam met de Oudgriekse K uitspreken (strikt genomen: een K-aspiraat maar dat is nu eenmaal te moeilijk) kunnen wij vermoeden dat de Nieuwgriekse klank slechts geuit wordt door sommige Bonders, SGP-aanhang en niet zo naar voren tredende CU-aanhang. Een klein gezelschap, maar metonymisch draagt het de verachting die Christenen in het algemeen ten deel valt.
Voor de Bevrijde Verlichten is men eigenlijk nooit zomaar christelijk met een k maar altijd aangedikt tot de ch-uitspraak (die wonderlijkerwijs alleen met een g tot uitdrukking kan worden gebracht in de spelling).
De reaguurder heeft niet gekeken naar de context waarbinnen hij reaguurde. Of misschien was een blik naar de linkerkolom genoeg: De bleke lijdende jongeling aan het kruis.
Dat hoef je niet aan te klikken. En als je het wel doet is het verhaal waarschijnlijk te moeilijk.
Een Gristen, concludeerde hij meteen en stortte zijn - eigenlijk onbegrijpelijke - vitriool uit.
't Takes all kinds I suppose.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten