Een kwarteeuw geleden of daaromtrent vond ik bij de bekendste tweedehandsplatenzaak van Amsterdam het singletje L. David Sloane van Michelle Lee, uit 1968. Een liedje van een meisje dat het niet leuk vindt nagezeten te worden door zeker persoon (met die naam) maar er zit toch ook iets van een gevleide ondertoon in. Semper mutabile...
Anderhalve gulden kostte het. Ik woog af of een lage notering in mijn persoonlijke hitlijst van die dagen aankoop wettigde.
Toen ik mijn eigen steilheid overwonnen had (puriteins, noemde een vriend haar ooit) - wat minuten later - was het singletje weg. Nooit meer gezien.
Op een landerige zomerzondagmiddag die aarzelde tussen zon en bui herinnerde ik dit mij en ik bedacht: "zou het op YT te vinden zijn? dan hoor ik het tenminste nog eens."
Want waar zou je het ooit te horen krijgen, als ik er zelf niet voor zorgde (wat ik dus niet kan).
Het was gewist van YT.
Maar hier vond ik uitkomst, op een site die een maandlang de kans biedt tracks te laden zelfs.
Ik heb er zelfs een fotohoesje bij - in 1968 zou ik er niet mee thuis hebben durven komen geloof ik (gezinsterreur noemde ik dat een tijdje geleden), in pakweg 1984 had het plaatje geen fotohoesje.
De lof van het internet kan niet genoeg gezongen worden.
De zangeres werd midden jaren tachtig soapster, net als Anita Harris. Ik heb er geen boodschap aan, ik ken de dames alleen uit '67-'68. Allez, hier is Anita met haar Northern Souolachtige Playground. (Die heb ik met fotohoesje, sterker nog - ik heb dt gescand voor een sampler waarvan ik niet weet of deze verschenen is of dat-ie alleen lokaal in de scene gebruikt is).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten