Nederland was niet de opener van het BBC-wereldnieuws, het Verenigd Koninkrijk kwam zelf deze eer te beurt (wat maar zeer zelden voorkomt). De functie van premier Gordon Brown hangt aan een draadje, de situatie doet Oosteuropees aan - want als hij door zijn partij gedumpt wordt is er in de verste verte niemand te ontwaren die zelfs maar de indruk kan wekken de val van zijn partij een beetje te kunnen stuiten. Met de PvdA is het trouwens niet anders. Ruim gehalveerd en hoewel mijn sympathie voor GroenLinks of D66 nauwelijks groter is dan die voor de PvdA is het wel een grijns waard dat deze clubs in de Nederlandse afvaardiging in Brussel en Straatsburg even groot zijn als de PvdA. O ja, en even groot als de VVD.
En als de PvdA voor het eerst in mensenheugenis niet meer de grootste partij in Amsterdam is vind ik D66 wel zo waardig als opvolger.
Opvallend - de vooruitgang is niet te stuiten: in de goede oude tijd toen alles slecht was en rammelde van ellende was voor middernacht wel een definitieve uitslag te melden. Nu is deze zelfs nog niet bekend op het ogenblik dat ik dit schrijf, bijna twaalf uur na het sluiten van de stembussen. En de opkomst was toch nogal overzichtelijk. Van het voorschrift dat de uitslag geheim moet worden gehouden tot heel de EU heeft gestemd wordt niets meer vernomen. In het Verenigd Koninkrijk houdt men zich daar wel aan. Maar in welk van de oude EU-landen valt zo'n ruk naar ultrarechts te verwachten? Nederland als buitenbeentje.
Gunst, wat kan ik terugverlangen naar Pim Fortuijn. De man speelde wel op rechtse sentimenten maar was zelf geen ultrarechtse ideoloog. Hij straalde een duidelijk plezier uit van zijn geslaagde uitdaging van de zittende bureaucratische politieke garde. En in dit plezier had hij een zekere charme. Zijn LPF zou het onder zijn leiding wel wat langer volgehouden hebben dan zonder hem, maar ook weer niet veel langer. En hij zou de opkomst van degene die nu als zijn opvolger wordt gezien hebben tegengehouden.
Ja, Nederland herkent zich massaal in een door de Israelische junta gerunde man die een Kamerlid levert dat droomt van het afhakken van de neus van een televisiepresentatrice die Polak heet. Ja, Nederland herkent zich in een geblondeerde bouffe. Ja, Nederland herkent zich in een zonnebankbruin babyhoofdje bij een veertiger. Ja, Nederland herkent zich bij een aangeleerde zachte g. Ja, Nederland herkent zich in een man die voortdurend verongelijkt zit te kijken ook als hij in zijn eentje de op een na grootste partij van het land is geworden. Zoals Nederland ook Vader Abraham in zijn hart heeft, zo raak getypeerd door journalist Auke Kok
Kartner, het type multimiljonair dat ondanks een muur vol gouden platen en een Rietveld-villa aan een lommerrijke laan in Breda altijd wat te klagen heeft...
En aangezien het babyhoofdje de politieke agenda in Nederland al jaren bepaalt is het niet meer dan gerechtvaardigd dat hij hier de politieke oogst van binnenhaalt. En verder? De vanen hoog de rijen vastgesloten?
Nederland herkent zich natuurlijk vooral in de intense haat tegen een godsdienst waar het de ballen van afweet en dat willen we graag zo houden.
Het lot van Gordon Brown en de toekomst in het Verenigd Koninkrijk houden mij toch meer bezig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten