Een Engelse collega-deejay omschreef het als een algemeen-Engels probleem: "they peak too early." We kregen drie Engelse Northern Souldeejays langs, ze streken 's middags neer op de sofa in Vaaghuyzen en dronken Nederlands pils per pint, in Engelse snelheid.
Hoe kon dit ooit goedkomen die avond en nacht?
Het kwam goed.
"Peaking too early". Jonathan Bartley in Faith and politics after Christendom - the Church as a movement for anarchy doet het ook, en het maakt dat ik hem geen kwaliteit als orator of als profeet kan toedichten, hoe goed hij het ook bedoelt (en van hoe ver hij ook komt: hij was campagnevoerder voor John Major). Uitkomen bij anarchie en anarchisme moet een hoogtepunt zijn, het slot, niet het begin.
Het lezen van het boek viel mij steeds zwaarder: wat moet ik nog met verhalen over zich noemende christenen die klagen over televisieprogramma's die hun niet bevallen, over Monty Python's Life of Brian, over het zogenaamde homohuwelijk en over het verbieden van het blijkbaar christelijke recht van het tot moes slaan van je kinderen. Peaking too early. Het anarchisme hadden we al in het eerste hoofdstuk gehad. Dat hij wil dat de Kerk een beweging voor anarchie wordt vergeet je gaandeweg, ook al is het de ondertitel van het boek.
De Kerk, en in Engeland is dit zelfs een staatskerk, komt in deze tijd die voorbij het sleurchristendom ligt, vanzelf in botsing met staat en regering (als directe uitdrukking van de staat). Bartley moet mensen natuurlijk geruststellen ten aanzien van het begrip - maar nogmaals: de ondertitel is er toch al, dus waarom er meteen mee beginnen?
Hij weet dat er een moderne traditie is, noemt in dit verband de Engelse revolutionairen van de zeventiende eeuw naast Tolstoj en Ellul. En hij wil aansluiten bij de pre-Christenheid-tijd. Slechts zeventienhonderd jaar geleden tenslotte. Zij die geloven haasten niet. Had dan ook de clou niet in het eerste hoofdstuk weggegeven...
Enfin, oordeel zelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten