Een blik op de wand voor mij doet mij weten - wat ik eigenlijk had kunnen verwachten - dat het mooie meisje van het orkestje op de lijst van medewerkenden staat. Ik werk hier maar net, wat staat mij te wachten?
Geschrokken begeef ik mij naar de collega's met wie ik dien samen te werken, in het hok verderop. Tegelijk dringt tot mij door dat als ik niet zomaar vergeten heb dit voor de ander in het geheel niet hoeft te gelden.
En dan blijkt bij nader onderzoek dat zij weggereorganiseerd is, zoals dat gaat. Ik kan de dames vertellen over wie ik ontdaan was, want zij dringen aan - natuurlijk.
"Jullie passen echt bij elkaar, goed idee," krijg ik zonder ironie te horen, als ik gezegd heb over wie het ging. Nou dank u wel, het hoeft niet meer.
Maar alles liever dan inmiddels onemotioneel of onverschillig zijn. Waarmee ik weer bij onze Held ben.
Als de saaie knusse jaren vijftig ten einde lopen leg ik het boek geërgerd terzijde. De Held heeft besloten beroemd te worden. Zomaar.
Is er nog wat op internet?
Mijn eigen requisitoir, bedoeld voor een gerenommeerd literair tijdschrift en geweigerd, en bij herlezing kan ik het mij bij deze felle taal wel voorstellen.
De saaiheid van de jaren vijftig heeft een ideologische functie. Vooral natuurlijk voor zo iemand als Balkenende, onder wiens VOC-bezielde leiding Nederland zijn woordje meespreekt in Irak en Afghanistan.
De heersende ideeën zijn de ideeën van de heersende klasse, en de heersende klasse heerst, de naam zegt het al. Een requisitoir tegen de decennium-onzin zal pas mogen als die heerschappij wankelt. In Nederland is dat sinds 1903 niet voorgekomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten