Zucht... blijkbaar moet het toch

Nee, nee, nee, nee - nee dus. Zoals ook Helen Shapiro niet. Of Heintje. Laat staan Mieke. Aled Jones. Yech. Sandra Reemer is een grensgeval.

Lulu of Stevie Winwood wel. Of heel jonge deejays - net zo jong als ikzelf of nog jonger - als Terry Davis, Dave "Kid" Jensen (de naam zegt het al), Tony Allan. Omdat zij niet het wonderkind uithingen. Of niet waren voor mijn part. En omdat zij wel rolmodellen waren - mijn eigen dromen waarmaakten voor mijn eigen oor.

Pretty young thing, geen idee hoe het gaat en het interesseert mij ook niets. Klinkt niet best als titel, vindt u wel?
Een elfjarig jongetje dat mij - ongelukkig en nog steeds knaap omstreeks zijn twintigste verjaardag - toekweelt I want you back hoohoo baby - nee nee nee. En er is geen enkele reden geweest hier op terug te komen, en het heeft niets met kleur te maken, ook al wilde het wonderkind eigenlijk een witte vrouw worden en al valt er weer volop de querulant over uit te hangen - en wie weet, misschien nog terecht ook maar met mij heeft het niets te maken.
En al heb ik hem zien wuiven, zeer grondig verbouwd, struikroversmasker voor zijn neus, handschoenen aan, vanaf de bovenste verdieping van het hotel in het Prinsenhof, even verschijnend aan het dichte raam voor de smeltende meisjes van omstreeks dertien op de hoek van de Sint-Agnietenstraat waar ik nu eenmaal langsliep als buurtbewoner op weg naar zijn werk.

Zielig voor die meisjes. Zijn nu vast ook heel bedroefd.
Jammer dat "bedonderd" in het filmpje ploseling in het onbegrijpelijke "bijzonder" is veranderd. Meer geschikt voor de gevoelige oortjes van wonderkinderen?


Back into my life again (!) gevolgd door Strong love, Spencer Davis Group
Waarom wel? Omdat je niet schattig hoort te (willen) zijn als je heel jong bent.

Jonathan Bartley-2: Anarchie

Een Engelse collega-deejay omschreef het als een algemeen-Engels probleem: "they peak too early." We kregen drie Engelse Northern Souldeejays langs, ze streken 's middags neer op de sofa in Vaaghuyzen en dronken Nederlands pils per pint, in Engelse snelheid.
Hoe kon dit ooit goedkomen die avond en nacht?
Het kwam goed.

"Peaking too early". Jonathan Bartley in Faith and politics after Christendom - the Church as a movement for anarchy doet het ook, en het maakt dat ik hem geen kwaliteit als orator of als profeet kan toedichten, hoe goed hij het ook bedoelt (en van hoe ver hij ook komt: hij was campagnevoerder voor John Major). Uitkomen bij anarchie en anarchisme moet een hoogtepunt zijn, het slot, niet het begin.
Het lezen van het boek viel mij steeds zwaarder: wat moet ik nog met verhalen over zich noemende christenen die klagen over televisieprogramma's die hun niet bevallen, over Monty Python's Life of Brian, over het zogenaamde homohuwelijk en over het verbieden van het blijkbaar christelijke recht van het tot moes slaan van je kinderen. Peaking too early. Het anarchisme hadden we al in het eerste hoofdstuk gehad. Dat hij wil dat de Kerk een beweging voor anarchie wordt vergeet je gaandeweg, ook al is het de ondertitel van het boek.

De Kerk, en in Engeland is dit zelfs een staatskerk, komt in deze tijd die voorbij het sleurchristendom ligt, vanzelf in botsing met staat en regering (als directe uitdrukking van de staat). Bartley moet mensen natuurlijk geruststellen ten aanzien van het begrip - maar nogmaals: de ondertitel is er toch al, dus waarom er meteen mee beginnen?
Hij weet dat er een moderne traditie is, noemt in dit verband de Engelse revolutionairen van de zeventiende eeuw naast Tolstoj en Ellul. En hij wil aansluiten bij de pre-Christenheid-tijd. Slechts zeventienhonderd jaar geleden tenslotte. Zij die geloven haasten niet. Had dan ook de clou niet in het eerste hoofdstuk weggegeven...
Enfin, oordeel zelf.

Guerrillaposten

Een gegeven paard geeft het op: Geocities gaat sluiten.
De essays in het Nederlands van het huidige Christianarchy.org worden verhuisd naar Christianarchy - ongetwijfeld het nieuwe christianarchy.org (of anders wordt dit weblog de hoofdsite).
De Engelstalige artikelen landen op A Pinch of Salt.
U hoort er meer van.

Beloften

Als ik ooit een biografie voltooi (het is wel de bedoeling) zal er geen citaat in voorkomen: "zij/hij heeft mij leren n***en", compleet met het adres van de betrokkene (wat nog bij mij om de hoek is ook).

Als er ooit een biografie over mij geschreven wordt, hetgeen ik betwijfel, zal ik geen aanleiding geven tot een citaat: "zij heeft mij leren n***en", adres of niet.

Beloofd is beloofd.

Zelaya

De staatsgreep in Honduras is wel degelijk een toetssteen voor Obama - maar deze zal heus niet aandringen op herstel van de positie van de afgezette president Zelaya.

Ach, Honduras - wie was het niet ontgaan dat hier intussen een bolivaristische president in de stijl van Hugo Chávez zat? Over zijn beleid kom ik niet veel meer aan de weet dan dat hij het regelmatig aan de stok had met "business".
Zie ook: Haïti onder Aristide?

Journey

Kicks, Paul Revere and the Raiders
Toen ik mijn ziekenhuisnumers opzocht eerder dit jaar kwam deze niet boven water. Binnenkort weer gelegenheid zoiets samen te stellen, helaas.


Journey, Duncan Browne. Een single die ik nog nooit in handen heb gehad... YT brengt hem bij mij en bij u.


Deze opname van Light flight is mij ontgaan toen ik deze plaatste. Vergelijk en stel vast dat Pentangle Pentangle blijft...
Uit de tijd van I want you back en moet ik nu echt gaan uitleggen waar mijn voorkeur ligt?

Nou, het hoge woord dan maar: Michael Jackson is de Heintje SImons van de soul.
Hij ruste in vrede.

Liberals

Chris Floyd bevestigt - nota bene mede aan de hand van citaten van Billy Graham - waar de vervloekte liberal in de VS eigenlijk voor staat.
Ik had het kunnen weten, ik vermoedde het zelfs al.

Blame it on the boogie

You could have been a lady, Hot Chocolate (1971)

If they come in the morning...

Over de gracht lopend naar de plaats van het alarm, woensdagmiddag 20 maart 2002, schot het door mij heen, dat ik wist wat ik het laatst gezegd had op de radio: "nu moet ik mijn mond houden". Ook was het door mij heengeschoten, terwijl ik Neville Dickie's onvergelijkelijke en onvergetelijke The robin's return draaide - Annabelles kenwijsje tijdens haar kortstondige carrière op Radio Patapoe -, dat ik slechts twee keer afscheid had genomen van de luisteraars m/v van de radiostations waarbij ik gewerkt heb. En zelfs toen ging het niet zonder slag of stoot. Bij MART had ik toevallig Matt Monro's Softly as I leave you bij mij, toen ik er onverwacht mee stopte omdat er een briefje bij het mengpaneel had gelegen waarop stond dat ze mensen die geen geld in het laadje brachten wel konden missen. Ik had ook meteen kunnen weglopen... En bij Scorpio dus, in Leuven, het ordentelijkste etherstation waarbij ik ooit gewerkt heb, daar kon het volgens het boekje, al was het niet op de manier waarop ik gepland had...

Alle andere keren was het door interne strubbelingen plotseling voorbij, of door een decreet van een programmaleider dat op die dag nou juist het normale programma verviel, en daarmee mijn laatste... Hoe kleiner de radio, hoe groter de ego's en de wens om te pesten. En dan natuurlijk het trauma van RVZ, uit de lucht geplukt en nooit herrezen door "interne strubbelingen" die daarna kwamen.

Het schoot mij te binnen, bij Neville Dickie, ik overwoog even er een mijmerende (meierende?) opmerking over te maken, maar heb dit niet gedaan. Dit te binnen schieten schoot mij op de gracht weer te binnen. Als het eens mijn laatste radioprogramma is geweest... Daar zag het wel naar uit. En je weet maar nooit.

Alles krijgt achteraf een duistere betekenis. RVZ is uit de lucht gehaald onder het nummer Twenty rocking years - het zijn er "slechts" negen geweest. Mijn laatste plaat op RVZ als ik het wel heb, was ofwel There's a ghost in my house of I can't stop loving you. Allebei door de omstandigheden veelbetekenende titels. Wat was de laatste op Radio 100, toen in mei 1991? Geen idee, eerlijk gezegd. De meest traumatische ervaring is de best verstopte. Nou ja, kloppen op mijn deur, of snelle voetstappen op de trap in het achttiende-eeuwse huis waarin ik woon, waar alles van hout is van binnen - lopend op de gracht besef ik dat ik daar altijd panisch op reageer, nog steeds. "Toen", die nacht na Pinksteren 1991, toen "ze" kwamen, voor half vijf, was het een heel gezelschap dat de trap oprende. Ze hadden bij de buurvrouw aangebeld. Die kon de familie waarschuwen. De schrik - moet ik mij nog snel douchen terwijl ze daar staan? De tegenwoordigheid van geest: de bijbel past in mijn binnenzak, die moet je toch ooit eens gelezen hebben, en daar zal ik wel de tijd voor krijgen - en waarschijnlijk nemen ze die niet in beslag...

Het Matthëus-evangelie heb ik helemaal gelezen. "Ik was die gevangene die gij bezocht hebt". Daar kon het bij blijven, die derde Pinksterdag. Deze keer zal wel niet de criminele organisatie het argument zijn, maar in de beste paarse redeneertrant, het doorbreken van de regel dat er betaald moet worden voor een frequentie, dat er oneerlijk geconcurreerd wordt door vrije radio waarop Celine Dion en Pim Fortuyn nu eens niet aan bod komen. Daar is de plek des onheils... Maar - de zendmast staat er nog?

Het verhaal is zo ongelooflijk knullig, we laten de oorspronkelijke mededeling en oproep om hulp hieronder maar staan. Waakzaamheid blijft geboden. Gelukkig is deze volop getoond, woensdag en daarna. Amsterdam en de rest van de wereld zijn nog niet helemaal gelijkgeschakeld. We weten nu weer hoe kwetsbaar zo'n klein verstopt niet-gelijkgeschakeld hoekje is. Of is het anders, nu internet als medium er bij is gekomen? Het is maar afwachten.

NIEUWS

20 maart 2002, tussen 14.00 en 15.00 uur heeft een avontuurlijk aangelegd gezelschap agenten zich gemeld met de bedoeling Radio 100 uit de lucht te halen. Zij hadden geen huiszoekingsbevel en geen meetapparatuur, meestal toch van belang bij een actie tegen een vrij radiostation. Eén van de heren verklaarde zich ter plaatse tot hulpofficier van justitie, zoals dit technisch-juridisch mogelijk is, en meende op een velletje een huiszoekingsbevel te kunnen schrijven - maar het gezelschap ging daarna onverrichterzake weg. Wat moeten we er van denken? Een particulier branie-initatief? Een proefballonnetje? In ieder geval: hartverwarmend hoe er meteen gereageerd is door omwonenden, luisteraars en (oud-)collega's. Laten wij allen waakzaam blijven over het voortbestaan van vrije media! Dus deze kreet blijft gelden:

MAYDAY MAYDAY

Uit de ruimen van Transkul. De site van dit voormalige vrije-radioprogramma gaat binnenkort sluiten.

¡Que se vayan - wegwezen!

Een radiotekst uit 2005. Een felheid die ik op de radio niet meer opbreng (is dat door de Ziekte, die toch voor genoeg chagrijn zorgt anders?), en hier evenmin. Enfin - uit de boedel van het radioprogramma Transkul, dat omstreeks die tijd beëindigd was.

Helemaal geen zin meer om redelijk te wezen: 29 mei & 1 juni

Send not to know for whom the bell tolls, It tolls for thee - John Donne

En nu: wegwezen!

De volgorde is willekeurig en omkeerbaar.

U beloofde verbetering van het openbaar vervoer. U privatiseerde het streekvervoer, gaf het een malle naam, hief de buslijn op. U haalde de Betuwe overhoop voor een lijn die al voor de aanleg schroot en roest zal blijven. U haalt de Amsterdamse binnenstad voor vijftien jaar overhoop "want een bankdirecteur stapt niet op de tram, die neemt de metro."

U heeft het tegelijkertijd over verbetering en over de onbetaalbaarheid van de gezondheidszorg. U staat met een stopwatch bij de mensen in het bejaarden- of het verzorgingshuis - we moeten vooral weten wat het allemaal kost. Een mens is voor u een kostenpost. Tegelijk mag ik wel gratis en voor niks als zak organen voor iemand anders rondlopen: alles geprivatiseerd, en ik intussen genationaliseerd?

U laat zieken, kapotgewerkten, (aanstaande) werklozen en (toekomstige) bejaarden sidderen en beven over de "onbetaalbaarheid" van voorzieningen waar ze hun hele werkende leven onvrijwillig voor betaald hebben.

U had de mond vol over beter onderwijs. De universiteit werd uitverkocht aan "corporate business" tot een machinerie waar je een titeltje bemachtigt dat niemand zelfs fatsoenlijk kan uitspreken - laat staan dat de opleiding nog iets met wetenschap te maken heeft.

Voor het basis- en voortgezet onderwijs heeft u IEDER JAAR iets anders te bedenken. Zoals het is is het nooit goed - en inderdaad....

Hoe je ook over de staat Nederland denkt, er waren dingen goed tot redelijk goed geregeld - hier leek de staat de gemeenschap te vertegenwoordigen. Posterijen, telefonie, energievoorziening, waterleiding, onderwijs, gezondheidszorg, openbaar vervoer: U gooit het allemaal te grabbel, slingert het de beurs op, laat studenten werken om ons iedere dag telefonisch aan de kop te zeuren over "de keuze" waar we voor staan op dit gebied terwijl we intussen zien wat er gebeurt.

U heeft het over veiligheid en criminaliteit en verplicht ons "dus" met een Ausweis rond te lopen.

U heeft het over nationale identiteit en verplicht Nederlands leren voor 'allochtonen' en laat intussen 'autochtonen' op hun vierde alvast klompenengels praten.

U heeft het over normen en waarden en sluit intussen vreemdelingen op en wijst hen uit naar landen waar ze gemarteld worden, hoe lang ze hier ook wonen en hoezeer ze ook zelfs naar uw normen "aangepast" zijn.

U heeft de mond vol over godsdienstvrijheid maar weet voortdurend te suggereren wie "de vijand" is en waar die zit.

U heeft de mond vol van humanitaire verplichtingen en "vredesleger" en laat Servië, Afghanistan en Irak platbombarderen - in Soedan, Rwanda, Oezbekistan, Haïti, Indonesië enz. enz. laat u de moordenaars hun gang gaan, u verkoopt ze intussen wapens.

Ik luister naar Manu Chao, Césaria Évora, Khaled, F. Kuti, Fairouz, Googoosh, Asha Bhosle. Ik lees Okri, Achebe, Mernissi, Isegawa, Márquez, Thich Nhat Hanh, Abdolah, Bouazza. Ik eet roti, moksi, yaprak, couscous, falafel, enjera. En u heeft het gore lef mij "dus" een antiglobalist te noemen.

Het is uw tijd, dames en heren. Ecuador, Bolivia, Argentinië zijn hier. ¡Que se vayan! Wegwezen!

Terreur!

Alles wat u nooit over nozems heeft willen weten bij elkaar.

Het stikt hier van de muggen

Een blik op de wand voor mij doet mij weten - wat ik eigenlijk had kunnen verwachten - dat het mooie meisje van het orkestje op de lijst van medewerkenden staat. Ik werk hier maar net, wat staat mij te wachten?
Geschrokken begeef ik mij naar de collega's met wie ik dien samen te werken, in het hok verderop. Tegelijk dringt tot mij door dat als ik niet zomaar vergeten heb dit voor de ander in het geheel niet hoeft te gelden.
En dan blijkt bij nader onderzoek dat zij weggereorganiseerd is, zoals dat gaat. Ik kan de dames vertellen over wie ik ontdaan was, want zij dringen aan - natuurlijk.
"Jullie passen echt bij elkaar, goed idee," krijg ik zonder ironie te horen, als ik gezegd heb over wie het ging. Nou dank u wel, het hoeft niet meer.
Maar alles liever dan inmiddels onemotioneel of onverschillig zijn. Waarmee ik weer bij onze Held ben.
Als de saaie knusse jaren vijftig ten einde lopen leg ik het boek geërgerd terzijde. De Held heeft besloten beroemd te worden. Zomaar.
Is er nog wat op internet?

Mijn eigen requisitoir, bedoeld voor een gerenommeerd literair tijdschrift en geweigerd, en bij herlezing kan ik het mij bij deze felle taal wel voorstellen.
De saaiheid van de jaren vijftig heeft een ideologische functie. Vooral natuurlijk voor zo iemand als Balkenende, onder wiens VOC-bezielde leiding Nederland zijn woordje meespreekt in Irak en Afghanistan.
De heersende ideeën zijn de ideeën van de heersende klasse, en de heersende klasse heerst, de naam zegt het al. Een requisitoir tegen de decennium-onzin zal pas mogen als die heerschappij wankelt. In Nederland is dat sinds 1903 niet voorgekomen.

Een saluut aan het witte gevaar

In het boek waarop ik zinspeelde in de vorige post komt de VAMI ter sprake - de tweede keer in een week, dat moet ergens een teken van zijn, Jonge Vriend, al weet ik niet waarvan.
Mijn schoonouders haalden eerder herinneringen op aan lunches bij de melksalon van de VAMI op de Kalverstraat tijdens hun verloving. En de Held van het onderhavige boek is ijscoman van de VAMI langs de Ringvaart van de Haarlemmermeer.

De VAMI - was Sterovita, de enige vermaledijde koeienmelk die ik verdroeg, niet van hen? Sterovita was of is nog een spreekwoordelijke aanduiding voor een heel witte huid die de zon nooit te zien krijgt ("Sterovitabenen").
Je spreekt VAMI trouwens uit, voor de zekerheid, als FAMI, het acroniem staat voor Vereenigde Amsterdamsche Melkinrichtingen. Bij Artis was ook een salon, en aan het eindpunt van de blauwe tram in Zandvoort, als ik het mij goed herinner. Milkshakes kon en kan ik wel aan.
(Het lijkt trouwens of iedereen op straat ijsjes loopt te eten momenteel, dat is ook al een Teken, onthoud dit want ik kom er niet op terug, Jonge Vriend).

Waar is de VAMI gebleven? Ongetwijfeld in de Melkunie opgegaan, die Campina heeft opgeslokt en onder die naam een global player is. Zucht.

Zoals VAMI bij Artis en Zandvoort hoorde, paste de Sierkan bij zwemmen in het (De) Mirandabad. Bij de tunnel onder de Rivierenlaan was een karretje van Sierkan-ijs. Dat hoorde er bij, na het zwemmen.
Où sont les glaces d'antan?

De Sierkan blijkt de "Haagse" concurrentie te zijn geweest van de Amsterdamse VAMI.
En veel is vastgelegd op een site gewijd aan Nederlandse zuivelhistorie. Voor allerhande geschiedenis van het dagelijks leven hoef je niet van je scherm weg...

Melkfabrieken her en der in Amsterdam. Naast een ervan in de Pijp heb ik nog gewoond, maar toen was het een kraakachtig jongerencentrum waar wij vergaderingen hielden van onder andere het Studenten Steunkomitee Nieuwmarkt. De Melkweg aan de Lijnbaansgracht is landelijk bekend. Het gebouw van Roodmerk, Bethaniënstraat/Boerensteeg, was ook een melkfabriek geweest, het komt niet voor op de lijst waarnaar ik verwijs.


Ach, de weezoete misselijkmakende geur van koeienmelk. Overal verdwenen van stad en land. Als saluut een foto van "De Lent" in Nijmegen, waar mijn geliefde vlakbij woonde. Van de sluiting ben ik nog getuige geweest, er staat nu allang weer prettige nieuwbouw.

Biografische perikelen

Toen onze held nog heel jong was sprong zijn moeder soms in woede op zijn rug heen en weer. Ze had zo graag een meisje gehad. Kop onder de koude kraan en de mattenklopper waren ook standaard. Moeder was ook steeds aan de rand van sterven, en derhalve moest dagelijks de dokter langskomen.
Ik kan mij wel voorstellen dat het je tekent, en tegelijk dat je denkt dat het zo hoort - kop onder kraan enzovoort.
Verdooft het gevoelens, tot ze er niet meer zijn?
Ongeacht het antwoord vraag ik mij af wat het doel is te vernemen dat een jongeman die op de een of andere manier "geen meisje kan krijgen" zijn onschuld op de Wallen verliest, en daar het geld uitgeeft dat hij verdient met het verlenen van diensten aan heren.
Als hij eindelijk "een meisje heeft" is zij twintig jaar ouder dan hij en zij maakt het uit als hij in dienst moet. Van enige emotie in negatieve of positieve zin vernemen wij niet.
Ik heb eerlijk gezegd ook geen idee wat dit alles met Provo en "de bevrijdende jaren zestig" te maken zou kunnen hebben. Misschien komt het nog.

Intussen is Roel van Duijns geschiedenis van de provotarische beweging geheel online te lezen...

Geesten rijp maken met spoken

Een internetkrant die Raarmaarwaar heet heb ik er niet voor nodig, maar het helpt wel:

Lieve mensen, in Iran bestaan er geen Burka's, de meest bedekkende kledingstuk is de chador die eigenlijk alleen de wat conservatieve oudere vrouwen dragen of mensen die het zelf willen. Van de 65 miljoen mensen is de mediane leeftijd 25 jaar! Je kan je dus voorstellen wat een jong land het is en wat voor ambities er zijn onder het jonge volk. De jongeren lopen er zo anders bij dan dat de media (vooral hier in NL) ons wil laten geloven, zoals Arian (ik d8 dat mijn broertje had gereageerd) al zei, strakke kleding en een doorzichtig modieus sjaaltje met naaldhakken is in Toehoren niets bijzonders meer in het straatbeeld. Jullie weten dat wanneer mensen iets verboden wordt, ze het JUIST doen en 10x erger ook nog. Nou eerlijk gezegd loopt de klederdracht in Iran juist uit de hand dan dat er alleen zwart op straat te zien is! Ik ga elk jaar naar Iran en vooral de afgelopen jaren kijk ik-die wel wat gewend is in de afgelopen 16 jaar in NL-er van op hoe de vrouwen daar er bij lopen, de grenzen lijken wel verdwenen...Ohnee er is nog 1 grens niet overschreden, de sjaal mag niet af, maar laten we niet vergeten dat die hoofddoek verplichting deze hele kledingobsessie heeft veroorzaakt..

Was getekend: Arash Khamooshian. Toehoren - opmerkelijke weergave.

De bijgevoegde foto - er bestaat geen twijfel over wie dit plaatst - moet nu juist de doorsnee-Nederlander/Wildersfan er van doordringen hoe erg "ze" "hun" vrouwen behandelen in Iran.
Dat er enige tegenstelling is met de beelden die ook de Nederlandse televisie wel zal laten zien van de straten in Teheran dezer dagen doet er niet toe. Daar zijn het opstandige vrouwen voor, die in beeld komen. Het regime wil dat vrouwen er zo bijlopen, begrijpt u?

Zielig evengoed, zoals mijn oma placht te zeggen bij televisiebeelden van zwarte vrouwen Oben Ohne. Een groot deel van de wereld is evengoed zielig.

Het is zo eenvoudig. Tot het aan barrels bombarderen van mensen die als spook vermomd zijn kun je gemakkelijk oproepen. Voor de zekerheid heeft het Iran Comité hiervoor enkele CDA-ers, VVD-ers en een CU-jongere, naast mijnheer Naftaniel van de Israelreclame, bij de hand. Dames, Israel staat achter u, wees getroost.

Het bloed van de schoonheid

Ze heeft vooral een lief gezicht en straalt in die liefheid schoonheid uit. En u en ik zouden haar niet "gekend" hebben als zij niet doodbloedend op het plaveisel van Teheran had gelegen en gefilmd was per mobiele telefoon, en op het net gezet. Eerst was ze zestien, de vaker genoemde leeftijd van zevenentwintig lijkt mij meer bij het fotootje te passen. Als ik haar verloofde was geweest zou ik mij haar zo herinneren. De Morgen en aanverwante couranten hebben een andere aanduiding voor het doodbloedende meisje: bloedmooi.

Bloedmooie Iraanse studente doodgeschoten

Zij heette Neda Afgha Soltan, was 27 jaar en een bloedmooie jonge studente uit Teheran. Neda stierf op 20 juni door kogels van de politie en groeide uit tot het symbool van het Iraanse verzet.

Maar goed, noch van haar noch van haar verloofde hadden we gehoord als de wereld rechtvaardig was.

Laten we even een gedachtenexperiment houden, vooral nu Product Obama klaagt over het politieoptreden in Iran.
Hoeveel bloedmooie jonge vrouwen zijn er onder de slachtoffers van dit bombardement door een onbemand vliegtuig op een begraafplaats waar mensen de slachtoffers van een vorig bombardement aan het begraven waren?
Vijfenzestig doden betekent al een veelvoud van het aantal doden ten gevolge van de repressie in Iran.
Dagelijkse kost in Pakistan.

Reken maar dat er heel wat "bloedmooie vrouwen" onder deze naamloze en gezichtsloze slachtoffers van de Nieuwe Wereldorde zijn. Maar - helaas, Neda - zij hebben geen propagandistische exploitatiewaarde, integendeel.

Aan een Amsterdamse gracht...

Nog uit de lente - koninginnekruid, onder andere.

Met dergelijke vrienden....

Wat een contrast! Het kan nòg groter, maar niet veel groter. Wat voor vlag houdt zij eigenlijk op?
Dit is de Iraanse studente Farinaz Aryanfar, die Iraanse vluchteling-studenten vertegenwoordigt in het Nederlandse Iran Comité.
Wonderlijk dat ze het laat passeren dat Afghaanse of Pakistaanse gesluierde vrouwen op moeten roepen tot medeleven met hun Iraanse seksegenoten.

Wonderlijk ook, zo'n "comité" waarin een ex-COC'er blijkbaar broederlijk naast een frisse jongere van de ChristenUnie zit. Een (weliswaar notoir corrupt) ex-minister van de PvdA naast VVD-ers en CDA-ers? (Ach, dat doen ze in een kabinet ook).

Het Iran Comité. Geen nachtelijk zweten bij een vastlopende stencilmachine (overtikken dat vel!), geen eindeloos gebel om een suf Kamerlid te pakken te krijgen van een partij die je met geen tang wilt aanpakken...

Met vrienden als deze hebben de demonstranten in Iran geen vijanden meer nodig. Dan heb ik nog gezwegen over die man van het CIDI. "De relschoppers worden gesteund door zionistische agenten", hoor je Ahmedinejad al zeggen. En raad eens...

De medereiziger als oriëntalist

De jonge vrouw die hier met barricademateriaal sleept komt mij wat kleding betreft bekend voor - afgezien van de sjaal om heur haar. Dit had ongeveer de kleding kunnen zijn van een geliefde van mij. En kijk om u heen in de Nederlandse stad vandaag en u zult haar zien: zonder hoofddoekje, of wellicht met.
Nu ben ik toevallig toch niet voor oorlog of bombarderen, om het even hoe mensen er uitzien of bijlopen. Maar voor menige laptopbombardeerder komt de vraag dichterbij: hoe ziet het Iran er uit dat "we" gaan bombarderen? Lijken die mensen niet verontrustend veel op "ons"?

Het was een foto die precies één keer opdook, in de propagandistische strijd, het was kort voor de aanval op Afghanistan in 2001. Studentes in Kaboel, jaren zeventig. Onvervaard en zelfbewust, wat lacherig wel, keken zij naar de camera, zij hadden hun boeken onder hun arm. Geen sluiers, integendeel, strakke korte jurkjes, hun volle donkere haren loshangend en door iedereen te bewonderen.
Boehoe - de communisten hadden hier een einde aan gemaakt, die hadden de extreme moslims nou juist aan de macht geholpen. Dat was de context die om de foto werd heengebouwd. Niet: de moedjahedin werden uitgebreid ontvangen als heldhaftige verzetsstrijders, door Reagan, die hen ook sponsorde, en: de Taliban zijn de consequentie van de moedjahedin, evenals Osama bin Laden. Nee, mooie jonge "westers" ogende vrouwen waren de pionnen in een speciale propagandaoperatie.
De foto is volstrekt niet-terugvindbaar. Zij heeft haar taak volbracht. Ook Nederland spreekt een woordje mee bij het brengen van prachtvrijheden in Afghanistan. De eventuele vrijheden voor vrouwen waren en zijn nauwelijks een excuus voor de invasie.
En dan - willen "we" deze vrouwen bombarderen? Nee, natuurlijk niet, tegenover vrouwen in boerka kunnen "we" minder scrupules hebben.
En de boerka is gebleven.

Geronimo noemde het al als reden voor de witte agressie tegen zijn volk: wij drinken en wij krijgers slaan onze vrouwen, en dat mag niet van de Verenigde Staten. In Iran en Afghanistan was het juist de bedoeling dat men ging drinken, of toch ook maar weer niet. De smoezen doen er ook nauwelijks toe. Zonder racisme geen imperialisme, geen Duidelijke Bestemmming,

Racisme kan alle kanten opgaan. Anja Meulenbelt vond het niet erg dat lesbisch zijn in China niet mocht, want vrouwen gingen er toch zo mooi warm met elkaar om, dan hoefde dat lesbische gedoe plotseling ook niet meer. (Ja, zo feministisch was zij ook). Het subtielste racisme is dat van de medereizig(st)er. Zoals de anonieme en niet-terugvindbare commentator m/v van de Financial Times die dit schreef volgens James Petras:

"Change for the poor means food and jobs, not a relaxed dress code or mixed recreation. . . Politics in Iran is a lot more about class war than religion."

Niet dat Ahmedinejad voor voedsel of werk zorgde, maar je kunt toch net doen alsof deze vriend van Hugo Chávez het goed meent met de eenvoudige boerenlul in Iran, die graag zijn vrouw in een tent wil laten lopen en verder geen flauwekul.
Het eindpunt van dit meereizen is Finsterwolde, bolwerk van Wilders sinds 4 juni jongstleden.
Niks te vreten, depressief, werkloos en ze zullen er van lusten: ik stem Wilders/Ahmedinejad. Ahmedinejad en Wilders lijken nogal op elkaar (en hebben elkaar politiek ook hard nodig). De rest van het stuk van Petras.

Gekleed gaan zoals je zelf wilt als vrouw zonder een knal van een of andere knokploeg te krijgen (dit in het land waar de hoffelijkheid is uitgevonden) - geen mensenrecht, maar overbodige luxe voor Iran, vindt de medereiziger.

Tot nu toe ben ik geneigd de opstand in Iran als puur binnenlands te zien, het lijkt mij al even racistische hubris om te denken dat het Rijk er achter zit. Het probeert een rol te spelen, dat wel, maar het spel bepalen kan het Rijk niet.

Helaas, zekerheden zijn niet te bieden. Waarschijnlijk gaat het om een machtsstrijd binnen de heersende klasse van Iran die voorlopig op straat wordt uitgevochten, die nog alle kanten opkan, en die hoogstwaarschijnlijk binnenskamers wordt beslist. Vuurpeleton voor bekende politici niet uitgesloten.

Akeldama, Bloedveld

Beginselverklaring van Akeldama, Griekse groep christen-anarchisten.

Wij zijn Christenen.
Met een theologie die het zout van ons dagelijks leven is. Een theologie, die, om met Walter Benjamin te spreken, een andere inspiratie is voor de revolutionaire gereedschapen en middelen van de concurrerende beweging. Zonder gesloten dogma's, zonder verkalkt te zijn, wensen wij de communalistische waarden van het vroege Christendom hier en nu te verwezenlijken in het labyrint van de hedendaagse stedelijke metropool. Wij zien alleen uit naar een messiaans en verlossend hiernamaals omdat we het een ontwikkeling in ruimte/tijd zien van de strijd die wij op dagelijkse, aardse grond voeren. Een strijd tegen geestelijke, fysieke, maatschappelijke en financiële uitbuiting, tegen de legers van "Kerk BV", tegen iedere soort macht die onontkoombaar leidt tot het afschaffen van vrijheid, zelfbepaling en waardigheid.

Wij zijn anarchisten.
Wij strijden om solidariteit, gelijkheid, kameraadschap en vrijheid het uitgangspunt en de bestemming van al onze acties te maken. Wij hopen ons steentje bij te dragen aan de anarchistische/anti-autoritaire beweging die geen vaste, opgeschoonde en reformistische werkelijkheid nastreeft. Maar die van het heden een veld van waarheid maakt door creatieve destructie in de zin van Bakoenin, een herwaardering van waarden in de zin van Nietzsche en een oorspronkelijk Christelijke opvatting ten aanzien van verleden en toekomst.

Akeldama: Bloedveld...
Gekocht door de hogepriesters met de zilverlingen waarmee de schandelijke aanhouding van Jezus betaald is. Bestemd om de begraafplaats te zijn van de "vreemdelingen", de "anderen", hen die buiten de Mozaïsche Wet staan, zij die de res nullius zijn van het Romeinse recht, zij die de "vijand zijn. Gevangenissen, postmoderne stadscentra, scholen, krijgsdienst, de werkplaats en zovele andere dingen zijn slechts de eigentijdse bloedvelden die iedere macht gekocht heeft - door de messiaanse gemeenschap van de gekruisigde, belichaamde Logos te verkopen - om alle Prometheusen die het vuur dreigen te stelen dat het tenslotte zal doen afbranden te bedreigen, ten gunste van een hemels leven. Het Bloedveld heeft echter een toegevoegde dimensie die ironisch lijkt wat betreft de plannen van de autoritaire technici: dit veld zal de plaats zijn die de vernielde lichamen van de paria's van het stedelijk aquarium zal herbergen. de lichamen van al de uitgeworpenen die door politiek actief te zijn wachten op hun herrijzenis in het licht van de Ene die deze herrijzenis met Zijn bloed mogelijk heeft gemaakt.

Wat bezielt ze?

The presence of the Lord, Blind Faith


Jeusus is just alright, Doobie Brothers


That's the way God planned it, Billy Preston. Op de plaat doet Doris Troy mee in het koor.

Post-Christendom

Lodewijk de Vrome - heet hij nu vroom omdat hij - eh - zo vroom was, of is het de betekenis van "vroom" zoals in "Berg' op Zoom/houd u vroom" of "dat ik toch vroom mag blijven Uw dienaar t'aller stond" - kortom: dapper?
Allebei onwennig aandoende eigenschappen voor een koning, maar we hebben het over de negende eeuw. De tijd waarin een groot deel van het vasteland van Europa te vuur en te zwaard de leer van de man van de bergrede en de zaligsprekingen opgelegd kreeg. De Saksen en Friezen, de Slaven en Balten als de indianen van Europa. Het ware geloof geserveerd door een koning die er bij een allerchristelijkste school niet in zou komen in zijn rokje.

Paradoxaal: van Christenheid, van een vitaal Christendom kortom, kan men slechts spreken als het concurreert, als het zich moet incultureren of contextualiseren in een niet-christelijke omgeving, als het syncretistisch moet zijn. De Christenheid leeft in Amerika, Afrika en flinke delen van Azië, waar het concurrentie van andere godsdiensten te duchten heeft en deze dient in te lijven voor eigen levensvatbaarheid. In Europa is de strijd op enkele randgebieden na gestreden tegen het einde van de middeleeuwen. De islam is geen concurrent, het is naaste familie, ook al willen veel sleurchristenen dit niet horen.

Als er niet meer te syncretiseren valt is het Christendom aan zichzelf overgeleverd. Het brengt gevaren en kansen met zich. Meer over de gedachte van een wederopduikende Kerk hier en hier.

Een van die kansen is dat mensen die buiten de kerk (zijn komen te) staan er zich toe keren of terugkeren, omdat zij de boodschap (menen te) begrijpen, zich niet bekommeren om hun eigen persoonlijke Jezus die voor een mooi leven na de dood zal zorgen terwijl het leven ervoor vanzelf een kwelling is als men weigert te accepteren dat wie dan ook gekweld wordt.
De Texaan Robert Jensen heb ik al eerder genoemd. Hij kiest voor de Kerk omdat deze in zijn kern hetzelfde nastreeft als hij - zich seculier wanend - nastreeft. Hij wacht op profetische stemmen.

Een bespreking van zijn nieuwe boek All My Bones Shake: Seeking a Progressive Path to the Prophetic Voice door Theresa Walsh:

In Jensen's view, Christian living involves walking everywhere or riding a bicycle, eating a mainly vegetarian diet, using few power-eating gadgets and living in a small house. He argues that to live in a way that is sustainable for our planet means no one should consume more than would sustain us all if each one consumed that much.

He writes about being authentic as meaning that what we say and what we say we believe matches our actual behavior; when our thoughts, words and deeds are intimately related. This resonates with me because I have found the corporate world to be a place where you have to wear a mask each day and be what they want you to be. As Henry David Thoreau famously said, most people live lives of quiet desperation. I have seen that desperation in my working life in one person's willingness to betray another for even a small or only a perceived gain. We do not truly love one another. After years of conforming to a company standard and protecting self-interests, do people even know who they are? Shouldn't we be working toward a more loving and less fearful society?

Woorden voor een post-Christendom-Christenheid.

Ook Doris Troy

How about that?, Dee Clark, geschreven door Doris Troy.
Doris moet het ook zelf opgenomen hebben maar op de een of andere manier wil die opname niet boven water komen.


Op de plaatopname van In the middle of nowhere van Dusty Springfield doet Doris Troy mee...


Het kan nog dieper gezonken - Pink Floyd. Maar goed, hier zingt Doris dus onder andere Hallelujah... (De Stones leiden een precair bestaan op YT, dus daar waag ik mij niet meer aan).


Een beetje pesterig nam Jody Miller He's so fine op nadat Harrison een plagiaatproces was aangezegd. Doris zingt niet mee, nee.

Doris Troy

Twee keer nakijken - en het is geloof ik echt waar. Ik heb nog geen enkel filmpje van Mijn Zwarte Zangeres Aller Tijden staan. Nou ja....


Anything he wants me to do (I'll do for him)
Ik kijk liever tegen dit label aan dan tegen de playbackende zangeres zo'n dertig jaar later - spijt mij, Ian.


Face up to the truth


What'cha gonna do about it


Just one look
En als ze iets beters dan soul uitvinden blijf ik dat er toch gewoon bij doen....

Vrijheid voor de minderheid!

Naar aanleiding van de ontdekking van het bestaan van een Nederlands Instituut voor Meerpartijendemocratie. Het "Nederlands" is al voor u aangeklikt.





Bertolt Brecht:
Der anachronistische Zug oder FREIHEIT und DEMOCRACY

Frühling wurd's in deutschem Land.
Über Asch und Trümmerwand
Flog ein erstes Birkengrün
Probweis, delikat und kühn.

Als von Süden, aus den Tälern
Herbewegte sich von Wählern
pomphaft ein zerlumpter Zug
Der zwei alte Tafeln trug.

Mürbe war das Holz von Stichen
Und die Inschrift sehr verblichen
Und es war so etwas wie
FREIHEIT und DEMOCRACY.

Von den Kirchen kam Geläute.
Kriegerwitwen, Fliegerbräute
Waise, Zittrer, Hinkebein -
Offnen Mauls stand's am Rain.

Und der Blinde frug den Tauben
Was vorbeizog in den Stauben
Hinter einem Aufruf wie
FREIHEIT und DEMOCRACY.

Vornweg schritt ein Sattelkopf
Und er sang aus vollem Kropf:
"Allons, enfants, god save the king
Und den Dollar, kling, kling, kling."

Dann in Kutten Schritten zwei
Trugen 'ne Monstranz vorbei.
Wurd die Kutte hochgerafft
Sah hervor ein Stiefelschaft.

Doch dem Kreuz dort auf dem Laken
Fehlen heute ein paar Haken
Da man mit den Zeiten lebt
Sind die Haken überklebt.

Drunter schritt dafür ein Pater
Abgesandt vom Heiligen Vater
Welcher tief beunruhigt
Wie man weiß, nach Osten blickt.

Dicht darauf die Nichtvergesser
Die für ihre langen Messer
Stampfend in geschloßnen Reihn
Laut nach einer Freinacht schrein.

Ihre Gönner dann, die schnellen
Grauen Herrn von den Kartellen:
Für die Rüstungsindustrie
FREIHEIT und DEMOCRACY!

Einem impotenten Hahne
Gleichend, stolzt ein Pangermane
Pochend auf das freie Wort.
Es heißt Mord.

Gleichen Tritts marschiern die Lehrer
Machtverehrer, Hirnverheerer
Für das Recht, die deutsche Jugend
Zu erziehn zur Schlächtertugend.

Folgen die Herrn Mediziner
Menschverächter, Nazidiener
Fordernd, daß man ihnen buche
Kommunisten für Versuche.

Drei Gelehrte, ernst und hager
Planer der Vernichtungslager
Fordern auch für die Chemie
FREIHEIT und DEMOCRACY.

Folgen, denn es braucht der Staat sie
Alle die entnazten Nazi
Die als Filzlaus in den Ritzen
Aller hohen Ämter sitzen.

Dort die Stürmerredakteure
Sind besorgt, daß man sie höre
Und jetzt nicht etwa vergesse
Auf die Freiheit unsrer Presse.

Einige unsrer besten Bürger
Einst geschätzt als Judenwürger
Jetzt geknebelt, seht ihr schreiten
Für das Recht der Minderheiten.

Früherer Parlamentarier
In den Hitlerzeiten Arier
Bietet sich als Anwalt an:
Schafft dem Tüchtigen freie Bahn!

Und das schwarze Marketier
Sagt, befraget: Ich marschier
Auf Gedeih (und auf Verderb)
Für den freien Wettbewerb.

Und der Richter dort: zur Hetz
Schwenkt er frech ein alt Gesetz.
Mit ihm von der Hitlerei
Spricht es sich und alle frei.

Künstler, Musiker, Dichterfürsten
Schrei'nd nach Lorbeer und nach Würsten
All die Guten, die geschwind
Nun es nicht gewesen sind.

Peitschen klatschen auf das Pflaster:
Die SS macht es für Zaster
Aber Freiheit braucht auch sie
FREIHEIT und DEMOCRACY.

Und die Hitlerfrauenschaft
Kommt, die Röcke hochgerafft
Fischend mit gebräunter Wade
Nach des Erbfeinds Schokolade.

Spitzel, Kraft-durch-Freude-Weiber
Winterhelfer, Zeitungsschreiber
Steuer-Spenden-Zins-Eintreiber
Deutsches-Erbland-Einverleiber

Blut und Dreck in Wahlverwandtschaft
Zog das durch die deutsche Landschaft
Rülpste, kotzte, stank und schrie:
FREIHEIT und DEMOCRACY!

Und kam, berstend vor Gestank
Endlich an die Isarbank
Zu der Hauptstadt der Bewegung
Stadt der deutschen Grabsteinlegung.

Informiert von den Gazetten
Hungernd zwischen den Skeletten
Seiner Häuser stand herum
Das verstörte Bürgertum.

Und als der mephitische Zug
Durch den Schutt die Tafeln trug
Treten aus dem brauen Haus
Schweigend sechs Gestalten aus

Und es kommt der Zug zum Halten.
Neigen sich die sechs Gestalten
Und gesellen sich dem Zug
Der die alten Tafeln trug.

Und sie fahrn in sechs Karossen
Alle sechs Parteigenossen
Durch den Schutt, und alles schrie:
FREIHEIT und DEMOCRACY!

Knochenhand am Peitschenknauf
Fährt die Unterdrückung auf.
In 'nem Panzerkarr'n fährt sie
Dem Geschenk der Industrie.

Groß begrüßt, in rostigem Tank
Fährt der Aussatz. Er scheint krank.
Schämig zupft er sich im Winde
Hoch zum Kinn die braune Binde.

Hinter ihm fährt der Betrug
Schwenkend einen großen Krug
Freibier. Müßt nur, draus zu saufen
Eure Kinder ihm verkaufen.

Alt wie das Gebirge, doch
Unternehmend immer noch
Fährt die Dummheit mit im Zug
Läßt kein Auge vom Betrug.

Hängend überm Wagenbord
Mit dem Arm, fährt vor der Mord.
Wohlig räckelt sich das Vieh
Singt: Sweet dreams of liberty.

Zittrig noch gestrigen Schock
Fährt der Raub dann auf im Rock
Eines Junkers Feldmarschall
Auf dem Schoß einen Erdball.

Aber alle die sechs Großen
Eingeseßnen, Gnadelosen
Alle nun verlangen sie
FREIHEIT und DEMOCRACY.

Holpernd hinter den sechs Plagen
Fährt ein riesen Totenwagen
Drinnen liegt, man sieht's nicht recht:
's ist ein unbekannt Geschlecht.

Und ein Wind aus den Ruinen
Singt die Totenmesse ihnen
Die dereinst gesessen hatten
Hier in Häusern. Große Ratten

Schlüpfen aus gestürzten Gassen
Folgend diesem Zug in Massen
Hoch die Freiheit, piepsen sie
FREIHEIT und DEMOCRACY!
(1947)

Robert Jensen

Dwangvoedering in de VS-goelag

Lilly- talk with "Seaweed" from The Daily Page on Vimeo.

Warren Lilly, gevangene in hongerstaking in Wisconsin, VS, wordt gedwangvoederd via een neussonde. Alle vijf de filmpjes.

Een verklaring over de hongerstaking.
De site gewijd aan Warren Lilly.

Als ze donderdags komen

Dit gaat thans voor "moderne soul" door. Ik deed een tijdlang een ochtendprogramma op RVZ, tussen 7 en 9, donderdagochtend, gevolgd door Frits van Egters van 9 tot 12. (Die stond ook echt aan in de HEMA op het Buikslotermeerplein...)

Aan dit moois kwam een einde door een visite van de opsporingsdienst die niet aandrong toen de huismeester zei dat hij geen vernielingen wilde zien aan deuren. Het einde zou drie jaar later alsnog komen, simpelweg met een sleutel. Het bezoek betekende wel het einde van die donderdagochtendprogramma's.
Heel symbolisch, de allerlaatste plaat die ik gedraaid heb die donderdagochtend.

Kill that roach, Miami - ja, politiek incorrect; op een kwade dag hadden de kakkerlakken hun intrek genomen in de Zilverberg...

Jodelen in Mexico

Het klinkt voordehandliggend, maar het is nu eenmaal zo: best wel heel erg erg. Niet de Zangeres zelf, maar de context. Zozeer heeft de TROS haar publiek liefgehad... En nog. Ach ja, Hilversum.

Ik heb in mijn laatste gig Jongens van achttien jaar gedraaid, daar zal geen filmpje van komen (tenzij ik het zelf plaats).

Maar nu de reden van plaatsing. Weken geleden stond ik ergens in een rij en kreeg ik een niesbui - hooikoorts (het is weer een zwaar jaar, iets wat volstrekt onvoorspelbaar is).
Na de derde keer hief ik Mexico Mexiiiiiicoooo aan, waarop mensen verschrikt terugweken.
Vanmiddag hoorde ik een rioolwerker, pardon een cleaningmanager van water.net, tot drie keer toe niezen en vervolgens Mexiiiiiicoooo jodelen. Ik maak school.
Hebben we er toch nog baat van dat die griep in Nederland geen police flu zal heten. ;-)

Vossen en passie

Pepe Escobar in de Asia Times lijkt een redelijke analyse van de verkiezingsperikelen in Iran te hebben. Zijn conclusie:

This has nothing to do with the US-supported color-coded revolutions in Eurasia. This is about Iran. An election was stolen in the United States in 2000 and Americans didn't do a thing about it. Iranians are willing to die to have their votes counted. There is now an opening for a true Iranian people-power movement not specifically to the benefit of Mousavi, but with Mousavi as the catalyst in a wider struggle for real democratic legitimacy. The die is cast; now it's people power against "divine assessment".

Na Servië, Oekraïne, Georgië - pogingen in Moldavië en Belarus, en opgeklopte toestanden in Libanon is het, zeker als er een kleurtje wordt gehanteerd, de kleur van de islam nota bene, en over twitter-revolutie wordt gepraat in een land waar weinigen zelfs maar telefoon hebben (zie ook: Moldavië), is het moeilijk niet aan een Speciale Operatie te denken.

Mijn politiek-analytische intuïtie zegt dat ook de voorstanders m/v van Moussavi niet vatbaar zijn voor CIA-influisteringen. Escobar zinspeelt er op dat er een machtsstrijd aan de top gaande is in Iran, die mede op straat wordt uitgevochten. Precies een jaar geleden schreef Stephen Zunes dat het paranoia is van links te denken dat de CIA de massa's in landen als Oekraïne en dergelijke op de been kon krijgen en houden.

Misschien, ik zou het willen geloven, al was het maar om de geweldloze actie te redden van de slechte naam die zij juist op deze manier krijgt. Maar ook als Zunes gelijk heeft is het opvallend (en ergerlijk) dat de gelijkgeschakelde media van "het westen" zo zitten te kraaien ten gunste van verkiezingskandidaten die ofwel geheel verweven zijn met het systeem (als in Oekraïne of Iran) of zelf onmiddellijk de postuur van Democrator aannnemen (Georgië).

Zelfs of ook Robert Fisk, die toch wat gewend is laat zich meeslepen.

De Groene Revolutie, die is in de geest van Peter Maurin - ik twijfel of die rondwaart in Iran.

Lentebeeld 2009 -slot

Bitterzoet in het rietland

Schrikmens (dinohominoïde)

Het was een mensenhandje. Het zat tussen het vele drijfhout - kratten, planken, stukken boom - dat voortdurend aanspoelde. Een enkel mensenhandje, afgekapt van de arm bij het polsgewricht. Alsof iemand zich aan de rand van een schip had vastgehouden en de hand was afgebroken, en de mens verdronken. Of juist gered, maar de hand was reddeloos en verdween in de golven.

Het strand was nog heel rustig in elk seizoen, zeker ook in de zomer. Met mijn oom gingen mijn zus en ik op speurtocht naar brandstof, hout, stukken net, alles wat brandbaar leek. Je kon gerust een vuurtje aansteken aan het strand, er waren meer mensen die het deden. Bij afkoeling 's avonds leverde het nog warmte op ook, en anders was het - zoals vuur betaamt - fascinerend.

Op het strand spoelden ook regelmatig bruinvissen aan. Mijn moeder noemde de grote, in de zon van het vet druipende lijken "haaien", maar het moeten zoogdieren zijn geweest. Wellicht waren de bruinvissen (of een andere dolfijnsoort) slachtoffers van mijnen die nog voor de kust lagen indertijd, zoals ze ook, als deel van de Atlantikwall, van de paden af in het duin moesten liggen. Er waren andere redenen dan natuurhistorische om niet buiten de paden te treden. Langs de hele kust waren ook nog bunkers, daar mocht je beslist niet in komen.

Toen ik een decennium later de band met het strand weer aanhaalde waren mijnen en bunkers verdwenen.

Uit het boekje Wat vind ik aan het strand? begreep ik dat de bruinvissen gemeld zouden hebben moeten worden aan het Natuurhistorisch Museum te Leiden. Je moest ook allerlei maten opmeten van de vondst. Dan was het toch handiger net te doen of je dacht dat het haaien waren.

Het voorzeetje was toen nog doorzichtig. Je zag vissen, kwallen, krabben maar ook zeesterren zwemmen in het heldere water. Als ze er nu nog zwemmen zie je ze niet meer doordat het water altijd troebel aandoet. Misschien een gevolg van de deltawerken, het hoeft niet per se vervuiling te zijn.

Het was kalm en schoon aan het Bakkumer strand in de vroege jaren zestig, en je kon er vuurtjes stoken.
En in dat vuur werd het mensenhandje geworpen. Er droop nog wat vet af, alsof er toch vlees aan gezeten had.
Het had gemeld moeten worden, meer nog dan die bruinvissen. En wel bij de politie.

Plotseling schrik ik bij de gedachte, zoveel jaren later: heb ik iemand alsnog gecremeerd of - daarbij - een onmisbaar fossiel geheel vernietigd - stof en as....?

Ach, Nederland en zijn omroep

Eigenlijk wilde ik dit als een soort interimstukje Droom van vrije radio presenteren, maar toen zag ik dat Meta de Vries de Radiobitches Oeuvre Award krijgt (of heeft gekregen) in deze zelfde maand. Radiobitch. Award. Nederland. Omroep.

Een beetje Nederlandse vrouwelijke televisiepresentator is op het net in de allereerste plaats terug te vinden als mokkel. Zoiets hoef je met Britsen niet te verwachten. Het is echt niet alleen de Bond van Wetsovertreders die zich misdraagt ten aanzien van vrouwelijke mediamensen, sterker nog: blijkbaar wordt dit wangedrag verinnerlijkt. Ik moet de mooie radiostem die ik dagelijks spreek eens vragen of zij een prijs als radiobitch zou waarderen - ik weet het antwoord al, en dan, zij zal die prijs niet krijgen, want geen Hilversum.
Nederland is al zo heel lang een thuishaven voor lompe pummels, daar hoef je geen wetsovertreder voor te zijn.

Enfin, Meta de Vries is uiteraard al jaren uitgerangeerd naar een bejaardenomroep met precaire status.

Zij was natuurlijk niet de eerste Nederlandse vrouwelijke discjockey, al wordt zij zo aangekondigd in Omroepland. Veronica en Luxemburg tellen daar niet.

In het Hilversumse, toen ik er nog wel eens naar luisterde, waren nog twee mooie vrouwenstemmen verstopt. De ene was nota bene een zusje Haasbroek, af en toe te horen als presentatrice van een VPRO-totaalprogramma. Als Henja Schneider nu verborgen als vertaalster van heel veel boeken (en als een van de schrijfsters van de kookrubriek van Trouw). De ander was waarschijnlijk ook niet echt van de radio: Susanne Piët, die een lateavondprogramma bij de VARA medepresenteerde. Die geeft nu managementadvies - ach, wat zal ik eens zeggen - "wie niet", of zo. Op haar site presenteert ze een filmpje in het Engels, en dat gestuntel laat niets heel van de stem...
Van haar vond ik wel een portretje. Zij zal wel geen radiobitchprijs, pardon: award, krijgen.

En - niet smokkelen met de muis die het antwoord geeft - wijs van de twee jarenzeventigmeisjeshoofden aan wie er Rechts is en wie Links, en waarom niet....

Mensenpakhuis

Hoe snel men “de ander” allicht-als-minder-menselijk leert zien beschrijft Andrea Steinmetz in Het mensenpakhuis – werken in een Amerikaanse maximum-security gevangenis. De ontmenselijking is tweerichtingsverkeer: als zij wordt losgelaten op een “afdeling” in deze mannengevangenis en cellen inspecteert, overeenkomstig de regels, treft zij vrijwel overal openlijk masturberende mannen aan. De roem van de nieuwe vrouw is haar vooruitgesneld. Naief – haar aantekeningen lijken op een dagboek – stelt zij dat zij oud genoeg is om de moeder te kunnen zijn van menige gevangene, maar dit maakt de heren niet uit (en dat het leeftijdsverschil hun niet uitmaakt lijkt ook voorspelbaar).

Over ontmenselijking en grofheid gesproken: zo’n kleine veertig jaar geleden werd door onder anderen oud-Maagdenhuisbezetter Tom de Booy (een van de zeer weinigen die gevangenisstraf heeft uitgezeten vanwege deze bezetting) de Bond van Wetsovertreders opgericht, als belangenvereniging van (ex-)gevangenen. Oprichters en leden willen er ongetwijfeld niet aan herinnerd worden, maar mij is de grofheid bijgebleven en in dit verband vermeld ik haar maar even. De vereniging waarschuwde gevangenen dat er geen reden was te masturberen op de warme radiostem van Meta de Vries, want die was in het echt helemaal niet mooi en bovendien rechts (want van de AVRO). En het verbod op seksisme, concludeerde ik toen al, gold natuurlijk alleen “voor eigen volk”, zo al van toepassing.

Gevangenbewaarder word je in de VS zonder enige voorbereiding of opleiding, en Steinmetz merkt al de eerste dag dat de regels er zijn om je er niet aan te houden. Ze zijn ofwel onzinnig ofwel onhoudbaar. Personeelsgebrek is een voortdurende reden de protocollen te overtreden. En hoe ongelooflijk het ook lijkt, de vrijwel afwezige intellectuele en fysieke vereisten zijn bij menige aanstaande collega ook nog afwezig. Steinmetz krijgt de eerste dag opdracht een “in for a chow” te organiseren. Waar hebben ze het over? Maar ze heeft het voordeel hoogopgeleid te zijn, leert dus snel en stijgt even snel in de ogen van de bazen (niet van de officieren die het dagelijks werk doen, “de strepen”). Zij vindt het stijgen in de achting van de bazen, en het eigen streven naar het werk goed doen (menselijk, al te menselijk) beangstigend, en is bang voor groeiende onverschiligheid.

Zij constateert dat het verbluffend snel went mensen in kooien te zien met een poepdoos in het vertrekje dat zij delen met een ander. Zij kan nog afstand nemen van haar afstomping door haar dagboekaantekeningen. Als zij – als zovele collega’s – een affaire met een gevangene gehad zou hebben (wat ik niet denk) weet zij dit ook in de tekst goed te verbergen – anders gezegd: geheel tegen de regels in is ook dit gewoonte, een enkeling houdt er zelfs tien gevangene-minnaars op na. Wat weer op een andere manier op ontmenselijking wijst.

Steinmetz neemt dit baantje omdat zij een bepaalde tijd in the boonies van Texas moet doorbrengen en daar als Nederlandse journaliste niet terechtkan in haar eigenlijke werk (is dit echt zo?).
Zij moraliseert of betoogt niet, beschrijft zakelijk en laat gevoelens ten hoogste impliciet blijken, en lardeert het verhaal met gegevens over de exploderende VS-opsluitindustrie. Het Mensenpakhuis verdient het in brede kring gelezen te worden, maar het ziet er naar uit dat dit niet gebeurt. Een misser op de plank in de boekhandel (en in eigen kast); op de rug staat Mensenpakuis - een nachtmerrie... (Zo trok het overigens wel mijn aandacht).
Niettemin: aanbevolen kost ter oriëntatie op de VS-goelag.

- Andrea Steinmetz, Het mensenpakhuis – werken in een Amerikaanse maximum-security gevangenis. Wormer: Inmerc, 2008. 191 p., €19,95.

Het gezicht van de toekomstige barrel

Zijn voorkomen herinnerde aan Morrissey (v/h The Smiths, mocht u niet weten naar wie ik verwees). Hij was Armeens-apostolisch, en hij leerde mij dat je een -ian-naam met de klemtoon op de laatste lettergreep moet uitspreken.
Ik heb hem al eerder ten tonele gevoerd.
Hij droomde van de volledig ingepakte sjiïtische meisjes in de binnenstad. "Reken maar dat ze allemaal minirokjes onder die tenten dragen." Het merkwaardige was dat hij het interessanter vond hier hardop aan te denken dan aan zijn geloofsgenotes die onvervaard en onbelemmerd in hun korte jurkjes langs de lanen flaneerden. Waarschijnlijk waren zij net zo onbereikbaar, maar zichtbaar in hun schoonheid waren zij wel.
Nee, het was niet in Iran - het was in een land dat VS-ideologen graag naar een volwaardige democratie (laten) bombarderen, zoals ze al gedaan hebben met een dergelijk ander Arabisch land.

Glenn Greenwald wijst de laptop-bombardeerders er op dat zij de honderdduizenden in Teheran die nu een gezicht hebben graag tot barrels gebombardeerd hadden tot voor kort - of is het echt: tot voor kort?
Sjiïtische meisjes in Teheran blijken spijkerbroeken en gimpies vanonder hun tentje te tonen.
In de eerste plaats vliegen de piloten die bommen afwerpen - in het spraakgebruik van de VS onveranderlijk "helden" genoemd, zoals John "Bomb Iran" McCain - op een hoogte van tien kilometer, waar geen menselijke gestalten te onderscheiden zijn. Maar ook infanteristen (gek, dat woord hoor je nooit meer, de media-uitdrukking is "troepen") zullen hun rechtvaardigingen hebben zich dodelijk te misdragen tegenover de mensen die zij voor zich zien. Voor het doden van medemensen is voor de moordenaars en hun vrienden altijd een excuus te vinden: ze leven nog in het stenen tijdperk of het benne allemaal terroriste.

En deskundig ten aanzien van Iran is iedereen met een goede borrel bij de hand, Maxime "Wethouder Hekking" Verhagen voorop. Hij weet where the vote is.

De kippen van Ahmedinejad

Het lijkt mij onwaarschijnlijk dat de onrust in Iran een CIA-opzetje is, dat door de dienst in stand en op de been gehouden kan worden.
Al met al, ook waar dit zeker wel het geval was, viel iets te provoceren, in Oekraïne, Georgië, Servië en in de landen waar de vlieger niet is opgegaan. Merkwaardig hoe de voormalige premier van twintig jaar geleden plotseling de held van de democratie in Iran voor de gangbare media is geworden. En hoe kan de Iraanse democratie nu een held hebben als zij niet geacht werd te bestaan?

Via Angry Arab een mooi verhaal over oma die weigerde te gaan stemmen, maar die ook zegt dat geen enkele eenvoudige boerenlul iets weet van de kandidaat Moussavi, en des te meer van Ahmedinejad: die teelt zelf groenten en houdt kippen. Onze president houdt kippen!

Lentebeeld 2009-8

Je weet pas wat er was als het er niet meer is.
Tien, vijftien jaar geleden waren mussen om je heen op een terras zo gewoon dat je zei dat je er last van had.
Nu pak je je fototoestel - en nee, het is niet eens in Amsterdam, maar in Leiden.

Lentebeeld 2009-7

Patatmeeuwen stappen vastberaden op u af...

Anniversaire

Will you love me tomorrow?, The Shirelles


I will, The Beatles


Stay, Maurice Williams & the Zodiacs

De droom van vrije radio - 1

Het zou zijn eerste plaat zijn. Het intro zou als een op hol geslagen stier denderen, hij zou alleen maar "ik ben op de radio, help!" roepen en dan zou Fontella "Rescue me" beginnen te zingen.
En de rest zou radiogeschiedenis worden. Natuurlijk was hij niet bang, hij was niet onhandig en hij wist een heleboel van de muziek.

Dat laatste mag waar zijn, maar pas later bedacht hij nuchter dat dit te danken was aan intens luisteren naar de radio. Over Bob Noakes en Brian Anderson is geboekstaafd dat zij tijdens vrije uren in een productiestudio op de Mi Amigo discjockey speelden en dat dit de "echte" deejays opviel, en zo kregen zij hun kans. Dan ben je wel al aan boord. Anoraks (de uitdrukking is gelanceerd door Andy Archer, als een aanduiding voor zeeradiogroupies van beiderlei kunne, en het woord is breed ingeburgerd) worden radiopresentatoren, ze kunnen niet van de oorspronkelijke onderscheiden worden. In Hilversum worden ze het natuurlijk niet, maar elders wel.
Maar is er een elders?

Onlangs hoorde ik opnamen van WHS, een van de stations van de indertijd legendarische 95,5 in Amsterdam. Iedere tweede plaat startte op het verkeerde toerental. Stiltes waren standaard. Een volgende nummer werd aangekondigd met de vaste formule "ik ga verder met". Liefst - dit was voor de gevorderden - dienden er snuivende geluiden gemaakt te worden om uit te laten komen dat je neus er nog wel eentje lustte. Ze hadden zelfs reclamespotjes voor horecagelegenheden waarvan niets beters te zeggen viel dan "je moet er één keer geweest zijn". Het was wel het totale tegenwicht tegen de opgepept-om-niksige stijl van Hilversumse "popradio" en de uitvergroting hiervan op de "piraten". Het had zijn functie - het was ten hoogste storend voor wie ook op die frequentie werkte, streefde naar onderkoelde, "Engelse" presentatiestijl (meestal ontspoorde dit omdat er technisch vaak iets misging) en in ieder geval tijdens de uitzending ten hoogste een joint opstak. En voor de zekerheid: dat was toen nog wat anders dan zo'n kwarteeuw later.

Angst - Uuk, de oprichter en technische man achter RVZ, noemde het de "basisangst" - de boven ons gestelden waren het er niet mee eens dat je uitzond en je was altijd bang dat "ze" zouden komen. Eigenlijk niet altijd: late avonduren en de nacht leken veilig. Maar door het samenwerkingsverband op de 95,5 was RVZ een tijdlang juist alleen een overdagstation, van 12 tot 19, soms 21. Ik weet dat het de "basisangst" wel vergroot heeft en - in het algemeen - de afgemeten stijl van presenteren bij mij bevorderd heeft.

Handigheid - in samenhang met de vorige zin: de meeste van de nieuwste muziek bij RVZ stond op cassettes, CF-90 of daaromtrent, en deze waren volgeperst met de relevante nummers. Er was een cassettedeck met zoekfunctie, maar deze liet het afweten als het zo uitkwam (als er te weinig pauze tussen de nummers was bijvoorbeeld). Het was voortdurend spoelen geblazen. Een enkele keer mislukte het zoeken binnen de benodigde tijd, en soms ontdekte ik daardoor nummers die ik anders overgeslagen zou hebben - bijvoorbeeld van Carlos Perón. Wie hiermee kon omgaan en de Philips-tiptoetsdraaitafels onder de duim had kon werkelijk overal mee omgaan. De armen van de laatste hadden de neiging om bij de minste beweging in hun omgeving van plaats te verspringen, waardoor het scherpzetten ongedaan gemaakt werd en de fameuze loeiende start plaatsvond - een bron van ergernis waarover ik althans mij niet altijd kon heenzetten. Maar uit het met plakband bijeenhouden van een antenne of het desnoods met behulp van een cent of stuiver vertrimmen van een FM-zender kan ik concluderen: onhandig? moi?

En de schroom om in het niets te praten tegen onzichtbare afwezigen ontbrak al toen ik mij voorstelde hoe ik zou beginnen met Fontella Bass. In het echt gaat het evenwel nu eenmaal anders dan in de gedachte. Bij RVZ deed ik de eerste maanden duopresentatie, meestal met Jack (Dr. John Stalin), en de studioapparatuur was nogal wat anders dan het amateuristische rommeltje van Radio Kemphaan. Alleen al het - toen - verticaal opgestelde waarachtige mengpaneel imponeerde mij. Dr. John stelde zich voor en ik kreeg de microfoon en flapte er uit zonder erover nagedacht te hebben - waarover had ik moeten denken - "Rob Gerritsen micside". En er werd een plaat gestart, ik weet niet meer welke.
De rest - is vrijeradiogeschiedenis.
[Mijn echte eerste radiowoorden, op Kemphaan, durf ik nog steeds niet op te schrijven - het komt waarschijnlijk nog wel].

De meisjes bekend van via de radio

Just loving you, Anita Harris


Rock-a-doodle-do, Linda Lewis - live in Japan, hoewel het niet te zien is...


Right back where we started from, Maxine Nightingale
Heel goed, meiden! Een clip is pas een clip met een auto...