Vierhonderdnegentig keer vergeven, en dan nog meer

My ever changing mood, Style Council

Speurend naar de herkomst van een tekst van Dom Hélder Câmara in het Engels kwam ik terecht op de site van Alastair McIntosh, waar ik eerder vertoefd had.
Ergens op de site zag ik een aardige regel geciteerd uit een gedicht met een naam die mij meteen intrigeerde - verwijzend naar de Engelse vertaling van een boek dat ik met veel genoegen bestudeerd heb als nog tamelijk vers student (tegenwoordig, bedenkt hij wat treurig, blijf je tot het einde vers als student - dat mot, van de regering).

De naam van de dichteres kwam mij bekend voor, wat was er ook alweer mee? Wie was dit?
Het bleek helaas dat de geciteerde regel geen juiste verwijzing had en tenslotte kwam ik er op uit waar ik Adrienne Rich van kende. Toenmalig Lief zou een scriptie in Rich's geest schrijven samen met vriendin, maar er kwam iets tussen. Waar ikzelf tussen vermalen ben.

De wreedste maand van herinnering duurt wat langer dan de kalendermaand april. En het is weinig dagen geleden dat ik mij afvroeg wat de persoonlijke prijs is voor mensen die hun herinnering beter kunnen wegvegen, wat waarschijnlijk heel gewoon is.

Mijn zondagochtend had beter verdiend dan de ijzigheid die mij even overviel.

Zeven maal zeventig maal? Ik ben de tel kwijt. Soms lukt het, en dan ook weer niet.
En het "ne bis in idem" geldt hier niet.

Never been to Spain, Three Dog Night