Jacques Ellul heeft in Anarchie et christianisme en elders het anarchisme ervan beticht een vooruitgangsgeloof te zijn. Mijn artikel dat dit zelfs als titel heeft gehad moet ik nog eens uit de diepten van WordPerfect 5.1 opgraven via een diskette - en dan niet eens een 3,5" maar een echte 5,25. U begrijpt...
De vooruitgang is immers niet te stuiten.
Ik zou beter moeten weten. Niet geloven in de opwaartsche wegen (ooit-christen-anarchist Cor Bruijn noemde zijn schoolboekjes voor de vaderlandse geschiedenis zo...).
Toch ergert het mij in meer dan redelijke mate dat het nieuwe monasticisme in Nederland gekaapt wordt door kringen waar men dweept met de Israelische junta, met zich herboren noemende christenen, waar men zeker weet dat de schepping in zes dagen is gedaan ergens in 4004 v.C (ik weet het nog goed, het was op een dag in oktober dat ik dacht: nou ga je eens scheppen, ouwe reus) enzovoort. Import-christendom à l'américaine waar men de bui ziet hangen dat de klapmaarinjehandjeskerk al evenmin te redden is als de echte Kerk als werelds instituut.
Tijd om Bartley uit te lezen. U krijgt het verslag. Até logo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten