Twee maal god

I wish you would, Yardbirds - nr. 1 in mijn persoonlijke lijst destijds, als ik had geweten dat de band in gruzelementen gezien moest worden.... Van een zwart-Amerikaans origineel had ik nog geen weet, al kwam bijna alle Britse beat oorspronkelijk uit die hoek.

Billy Boy Arnold met op gitaar Phil Alvin

Even mopperen over het ik-tijdperk alvorens tot Belangrijke Zaken te komen.
Eric Clapton die Layla nog eens onderuitgezakt liggend voor ons reciteert en daarmee vrijwel dagelijks de supermarkt haalt.
De snijdende hartekreet waarvan het ons niet bespaard blijft te vernemen dat het eigenlijk over Patty, de vrouw van zijn vriend George Harrison gaat, met wie hij jaren later dan alsnog echt iets kreeg, maar ze gingen alweer snel scheiden.
Carole King die de rekening aan Jerry Goffin op de plaat zet. Een Beatle die op een andere Beatle scheldt. Hoe slaap je?
Vreselijk was het, maar laten we wel wezen: het ik-tijdperk werd er aardig mee ingeluid.
O en vergeet ook Angie niet. Of vergeet ook eigenlijk liever wel.

En we zijn er nog niet van af. Zoekend op het net naar het jaar van de eerste druk van Arthur van Schendels Waterman kom ik een middelbare-schoolwerkstuk tegen waarin uitgelegd wordt dat deze roman bij uitstek autobiografisch is. Gunst, is Van Schendel bij de Zwijndrechtse Nieuwlichters geweest, was hij schipper en is hij verdronken ergens in de jaren dertig ofzo - van de negentiende eeuw dan? Dit soort gezwets komt niet per se uit de wereld van de popmuziek. Zo'n scholier moet dat ook vinden van leraren die daarvoor doorgeleerd hebben. Ik vrees dan ook dat het in de eerste plaats iets met de totaal verknipte manier te maken heeft waarop de televisiekijkende mens naar literatuur kijkt. Hee, dat is waar ook, dat heb ik hier zelf nog geparodieerd.
Hoewel ik Frans en Rianne graag alsnog een echte kans had gegeven was het verhaal na Frans' ontknaping eigenlijk meteen voorbij - de knipoog naar De vierde man maakte dit onvermijdelijk. De lezing op het land die bij de gastvrouw in bed eindigt was zelfs ook al verfilmd.

Het hoort met figuren in verhalen te zijn als met die in het droomleven: Frans en Rianne zijn beide onderdeel van hun maker. En ze hebben een zelfstandig bestaan gekregen na opgeschreven te zijn. Het ga hun goed.

De grootste ramp van het-moet-wel-waar-gebeurd-zijn-anders-is-het-niks is natuurlijk de bijbel aangedaan de afgelopen zoveel jaar. Misschien is daar de ellende wel begonnen, met het fundamentalisme.

Goed. Dit lucht op. Nu het serieuze werk. Ik zocht Layla en vond:


EC en JC, beiden god - samen in Blind Lemon Jefferson's Matchbox Blues, en met Carl Perkins die er een hit mee heeft gehad. Zo vindt men nog eens iets.