MIjn vriend W., die in het hartje van de Nieuwmarktbuurt woonde, nam mij mee naar het raam.
Het waren de dagen waarin wij in afwachting waren van de komende ontruimingen en de bijbehorende charges tegen de mensen die in de kraakpanden daar woonden. Zoals hij zelf. Maar hij was twee keer zo oud als ik, en als de meesten die ijverig bezig waren met het barricaderen van huizen. Peletons van buiten Amsterdam en traangasspecialisten waren opgeroepen om namens het PvdA/CPN-regime in Amsterdam er op los te slaan.
"Moet je kijken. Daar willen ze de politie tegen te keer laten gaan. Dit zijn toch kinderen! Op kinderen stuur je toch geen peletons af!" Hij was vooral over de tegenstelling kinderen/politiegeweld heel verontwaardigd.
Er rees iets van verontwaardiging in mij op. Moest ik hier "ja" op zeggen? Dan was ik ook een kind. Misschien was ik dat ook wel in zijn ogen.
En nu ik deze foto bekijk, al die jaren later, en met de wetenschap hoe de politie tekeer is gegaan en nog gaat in Londen, en waarom, en in opdracht van wie, weet ik wat W. bedoelde.
Ik weet niet of ik boos of verdrietig moet zijn. Beide denk ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten