Nulla salus

Als iets zich aandient als een vernieuwingsbeweging, en voor alle termen die gebruikt worden in eigen kringetje alleen Engelse woorden heeft kunnen verzinnen - of dus niet heeft kunnen verzinnen - dan gaan bij mij stekels op en vermoed ik onraad. Het gaat om iets in Nederland (misschien ook Vlaanderen?) en het gebruikt voor zijn naam al twee moeilijk uit te spreken woorden, die uiteraard van huis uit in het geheel niet Engels zijn en dus volstrekt vermijdbaar. Emerging church.
Ik hoor de klompentheologen alweer.

Er is een site aan gewijd, waar ik via deze pagina terechtgekomen ben. Ook buitengewoon leerzaam is deze site [of heb ik voor het volgen van Jezus een andere browser nodig? dann hab' ich Pech gehabt].

Wat mij totaal niet bevalt aan dit hevig gewemel is dat de belijdenden zich onbekommerd en onbeschroomd christen noemen. "Christen" is geen identiteit waar je "ik ben" aan kunt koppelen. Het is ten hoogste een opdracht. Waar nooit ten volle aan te voldoen is. Het onbekommerd gebruik van dit woord wekt mijn uiterste argwaan op, zeker in de combinatie met de vlottejongensachtig rondgestrooide woorden in de taal van het Vierde Rijk. Jongens (vrouwen bespeur ik er niet), het is bijna afgelopen! Wakker worden!
Of laat ook maar.

Uit het desbetreffende Nederlandse Wikipedia-artikel:

Binnen de emerging church beweging zijn van mening dat hedendaagse kerkmodellen teveel geworteld zijn in het modernisme, waardoor zij enerzijds geen gehoor geven aan het zendingsbevel in Mattheüs 28:18-20 in navolging van Christus en anderzijds heeft dit tot gevolg dat de kerken volkomen irrelevant zijn voor hun lokale omgeving. Deze kritiek richt zich tot vrijwel alle huidige kerkvormen en –structuren.
De theologische verkenningen eindigen veelal in een pleidooi voor het vormen van een zogenaamde ‘missional church’. Dat is een christelijke gemeenschap die zichzelf ziet en organiseert als een middel van Gods missie in de wereld. Daaruit voort volgt de vraag wat voor soort leiderschap en leiders die nodig zijn om zo’n soort kerk van de grond te krijgen en in goede banen te leiden. De traditionele dominee lijkt hier immers niet geschikt voor, aangezien hij meer bezig zou zijn is met maintenance (onderhoud) van het bestaande dan met mission. Daaruit voort vloeit weer dat de huidige theologische opleidingen - die niet bekend zouden staan als leveranciers van missionaire leiders - ook niet voldoende functioneren.

Een Kerk die zich met zending bezighoudt? Dat noemen we een missional church. Klinkt veel vlotter en moderner! En dat is de bedoeling. Of niet? Het hoofdje van het onderhavige deel van het Wikipedialemma:

Reactionaire beweging: van modernisme naar postmodernisme

Op de site emergingchurches.nl wordt het ook al zo uitgedrukt - niet met gebruik van de term reactionair, maar wel postmodern.
Ewiggestrigen - heeft u het nu al ontdekt? Nou, ook voor het postmodernisme is de tijd allang weer om. Had u maar moeten opletten.
Wikipedia verder:

Deze kenmerken komen uit het onderzoek van Eddie Gibbs en Ryan K. Bolger en zijn beschreven in het toonaangevende boek "Emerging churches":

Identificatie met Jezus. Ze proberen Jezus na te volgen in deze tijd.

Transformatie van seculiere ruimte. Hun wereldbeeld kent geen scherpe scheiding tussen dat wat heilig en onheilig is. Ze leggen sterk de nadruk op God als schepper.

Leven als gemeenschap. Dit brengen ze tot uitdrukking in het werken in kleine groepen en de nadruk op relaties in plaats van programma's.

Openheid voor anderen. Het verwelkomen van mensen met andere denkbeelden of levensstijlen

Dienstbaarheid. Ze zijn zeer betrokken in de samenleving.

Geen consumenten maar producenten.

Creativiteit in navolging van de Schepper. Nieuwe expressies in kerk en samenleving.

Anti-autoritair leiderschap. Leiders staan in dienst van de gemeenschap en zijn niet bedoeld om de baas te spelen over anderen.

Spiritualiteit. De spiritualiteit neemt een belangrijke plaats in en wordt op nieuwe manieren beleefd.

Zo zal een eerlijk man... Anti-autoritair leiderschap? Nieuw beleefde spiritualiteit?
Vandaar dus dat ik via de links van deze opduikende kerk vrijwel onmiddellijk terechtkom bij types die leiderschapscursussen geven en die brallen dat George W. Bush toch een geweldige klus heeft geklaard in Irak. En bij interviews met Viagraconservatief Bart-Jan Spruyt die nog meer oorlog met de moslims wil. Emerging genocide-ideologen.

U kunt nog steeds nalezen hoe enthousiast ik afgelopen najaar was over Shane Claiborne - het is al wat bekoeld toen ik geen reactie kreeg van zijn uitgeverij. Inmiddels weet ik dat deze uitgeverij met zijn aartsnederlandse naam eigendom is van Rupert Murdoch. De twijfel gezaaid.

Tijd om een keer te nemen. De blogrol onder het hoofdje Christelijk weer eens onder de loep en niet meer gewenste verwijzingen vervangen voor beproefde.
En bezinning - de Kerk als beweging voor anarchie, wellicht - daarbuiten is zeker geen heil te vinden.