Jan de Hartogs prachtige verhaal over het eerste optreden van Kurt Schwitters in Nederland is een mooi voorbeeld dat dichters de waarheid liegen (een uitspraak van inmiddels ook vrijwel vergeten Bertus Aafjes). De optekening in Jong in de jaren dertig van Hans Renders en Paul Arnoldussen (de laatste heeft hier nog iets tegoed, het komt snel - akelig lachje...) gaat hier droogstoppelig tegenin.
Ach, De Hartog was al jaren geen sant meer in eigen land, al had hij natuurlijk wel zijn publiek - maar geen erkenning als schrijver door degenen die zich bevoegd achten deze erkenning uit te delen.
Wat ik nog niet wist: De Hartog heeft een tetralogie geschreven die behoorlijk dicht in de buurt komt van waar deze site voor staat: The peaceable kingdom - over de Society of Friends (Quakers), waar hij welbewust lid van geworden is.
Uit het voorwoord van de Nederlandse vertaling:
Opeens was het alsof ik al die generaties Quaker-vrouwen zag wier leven aan dezelfde dingen gewijd was geweest: oorlogswezen, verlaten kinderen, vluchtelingenkampen – al het lijden van de hulpelozen en de onschuldigen.
Het was een ervaring zonder welke ik wellicht niet tot het schrijven van dit boek zou zijn gekomen. Want die avond voelde ik mij geroepen een monument op te richten voor die generaties van vrouwen die de liefde Gods door hun levenswijze uitdroegen en niet door hun woorden.
En het Koninkrijk van de Vrede is online te lezen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten