Frank, de zoon van “gek mens ben ik hè” Karla – een van de vreeswekkendste creaties van Van Kooten & De Bie.
Ik observeer met enige verbazing hoe vele al-bijna-niet-meer-jongeren bij hun ouders blijven plakken zonder misschien te lijden onder een Frank & Karla-probleem.
Zelf ben ik veel te lang als adolescent bij mijn alleenstaande moeder met haar diabetes type I gebleven. Nog een paar maanden langer en ik had opgeborgen kunnen worden.
Een maand na mijn vertrek moest mijn moeder van de grond geraapt worden in verband met een door haar niet voorziene hypoglycaemie. Het probleem werd vervolgens langzamerhand verplaatst naar haar voortdurende behoefte aan telefonische aandacht.
Drie opvallende titels uit de dagen van mijn verse onafhankelijkheid...
I'll always love my mama, The Intruders
De b-kant (begint halverwege) hebben we regelmatig speciaal gedraaid op de Love music-soul-matinees in Vaaghuyzen (weer een culturele vrijplaats die verdwenen is uit Amsterdam). Excuses voor het reclamegejank.
I'm doin' fine now, New York City
Ik heb vernomen dat dit de eerste plaat was die Tom Mulder draaide toen hij “aan de wal” was gekomen.
Zelf vond ik het wel aardig er onze soulshow in het Trippenhuis, waar ik op achterbakse manier uitgetreiterd was, mee te beginnen. De wegtreiteraars zijn nu zelf weggezuiverd, maar met gouden handdruk.
Schitterend nummer nog steeds.
Time for the leaving, Magna Carta
Voor mij de toepasselijkste titel van ‘73. Niet zo gemakkelijk te vinden plaat trouwens.
(En voor Youtubes moet je altijd maar je hart vasthouden. Deze liveversie vertelt dat het gaat waar ik het over heb. Het is uit 1971 dus waarom het in 1973 geregeld op de radio was - wonderlijk...)
De vorige Frankportie bestaat uit nummers die veel op de radio (Seagull uiteraard) te horen waren in die dagen, respectievelijk op eigen draaitafel.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten