Brief ter weging en frankering "aangeboden" aan het loket, nee de balie van het Postkantoor. Iemand aan het volgende punt vraagt "hoe lang jullie nog open zijn". Tot zes uur, mevrouw. Nee, ik bedoel - voordat jullie helemaal voorgoed dichtgaan.
"Nog acht maanden".
Onvergetelijk: ze hadden het op 5 maart om zeven uur 's ochtends op teletekst mogen lezen.
Het postkantoor is niet meer van deze tijd, zei een of ander marketingtype van Tie En Tie dat zelf zijn baan niet zal verliezen. Vandaar dat je een nummertje moet trekken en een kwartiertje, twintig minuten mag wachten - dat doe je maar ergens anders, al weet ik niet waar dit gaat worden.
"U mag van geluk spreken dat mijnheer Kok hier commissaris is," zeg ik om de stemming te verhogen.
"Ons kwartje terug!" klinkt het in koor.
De PvdA zal het nog veel moeilijker krijgen, en volkomen verdiend.
Op de driesprong van de twee grachten komt een blonde vrouwelijke fietser aan op wie ik moet wachten. Ik herken haar en zij geeft een blik terug van herkenning. Aarzelende herkenning wederzijds.
Het is een collega van de posterijen, een blond meisje met een zachte g - ik smolt in die tijd voor zachte g's, dat is tenslotte overgegaan geloof ik. Of smelt ik helemaal niet meer?
Ik heb haar naam zelfs nooit geweten.
Er viel niet veel te smelten bij de PTT. Ik wil zeggen: je kreeg er geen kans toe. Het wisselen van een paar woorden met een meisje werd meteen bestraft door immer rondlopende loerende chefs. "Ja je kunt dat nou wel een leuke meid vinden maar dat betekent niet dat je je werk niet moet doen." Ik vraag mij af of het een rol speelde dat het meisje uit deze scène donker was - het racisme van de meeste vaste krachten en zeker de chefs kennende... Ze reageerde als gestoken en vermeed mij sindsdien. Ik begreep niet wat ik verkeerd had gedaan - had ik het voor haar op moeten nemen in dit geheel waarin zij eigenlijk genegeerd werd? Excuses dan alsnog.
Iedereen praatte met elkaar bij de PTT.
Pas nu ik het opschrijf doorzie ik de situatie.
Maar de blonde collega met de zachte g, dus. Het dringt tot mij door dat het toch al meer dan een kwart eeuw geleden is. Zo weinig kan ze niet veranderd zijn.
Dan besef ik dat ik de passerende fietster wel herkende, maar zij mij natuurlijk niet. Ze is alleen wel voorbereid op herkenning, denk ik.
Geen herkenning van televisie, hoor, zeg ik er maar bij, eh, collega... (Toch een collega).
Een paar dagen geleden was een staatssecretaris "op werkbezoek" in Hoogeveen omdat daar een vestiging van Stork zou kunnen komen, waar een onderdeel van de Joint Strike Fighter gemaakt zou worden. Brood op de plank. Werk, werk en nog eens werk in Hoogeveen.
Weet u wie er ook commissaris is bij Stork?
Uit Nederland stijgt een walm van bederf (de eerste betekenis van corruptio) op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten