Over naar Menno Reewinkel...

Speurende naar het Wilhelmus of Juliana onze vorstin om hier fijn neer te zetten beland ik op allerhande sites over Dolf Brouwers oftewel Sjef van Oekel. De televisie neuzelt op de achtergrond, er is nog geen snooker. Een bandje hervat op straat de herrie van gisteravond.
Dan klinkt het geluid van een vallende kast of zoiets achter mij. Maar er is geen verband tussen Van Oekel op mijn scherm en de geluiden uit de televisie.

Vliegend ergens ter hoogte van Newfoundland zat ik ongeïnteresseerd naar het scherm te kijken waarop een film werd vertoond. Eigenlijk wilde ik slapen. Het perspectief in de film was dat vanuit een rijdende trein. Bonk bonk schud schud. "De trein rijdt over een wissel," denk ik. Maar het was turbulentie waar het vliegtuig in beland was.

Vreemde effecten.

Nu wordt verteld dat de recherche "als publiek verkleed" zich in de menigte ophoudt. Gelukkig, er wordt over veiligheid en tegen terrorisme gewaakt.

Menno Ree(Reh-)winkel blijkt later toch Reemeijer te heten. Veertien gewonden, défilé afgelast.

Toch denk ik bij de plaatsnaam "Apeldoorn" altijd in de eerste plaats aan een verhaal van Kees van Kooten. Als u niet weet wat ik bedoel ga ik u niet wijzer maken.

Nederlandse televisie. Dit was het weer voor een hele tijd.

Op de vlucht naar Chicago

Om zachtjes te snikken zo mooi...
Moon river, Jerry Butler


Beggin', Four Seasons



Brother to brother, Terry Callier & Paul Weller

Groot winterboek

Mocht u zich vervelen, ga dwalen in de tovertuin van Not bored - met onder andere teksten van Castoriadis en Debord. (in het Engels)

One step beyond

De al uitbrekende Koninginnedagherrie roept verlangens op. O gunst, daar klinkt Madness met One step beyond. Hou toch op.


Prince Buster


Time and tide, Sugar 'n' Dandy. Leuk hen op YT te vinden.


Millie Small op de Finse televisie, met de eerste "internationale" bluebeathit.

Steun aan sjministim: meer dan ooit nodig

Neta Mishli zit tot 10 mei vast in een militaire gevangenis. Zij heeft deze verklaring afgegeven::

Ik ben niet bereid deel uit te maken van een organisatie die oorlogsmisdaden begaat, die duizenden onschuldige burgers het leven berooft, een organisatie die in de naam van het humanisme en de democratie mij en mijn leeftijdgenoten dwingt een deel van hun levenstijd te offeren, en ons leven zelf, voor valse rust, want er zal geen rust zijn totdat Israel besluit zijn oorlogsbeleid op te geven en het pad van de vrede te betreden. Daarom, bij wijze van een kleine stap naar het stoppen van de kringloop van bloedvergieten, weiger ik dienst te nemen in het leger.

Neta Mishli
Military ID 6044321
Military Prison No. 400
Military Postal Code 02447, IDF
Israel
Fax: ++972-3-9579389

De beste manier om Neta te bereiken is evenwel een email te harer attentie naar:
shministim at gmail punt com

Er zijn berichten dat de organisatie die dienstweigeraars ondersteunt door het nieuwe regime in Israel vervolgd wordt. Helaas maakt de site ons niet wijzer - of kunt u het Hebreeuws wel volgen en staat er meer?

Zij zullen de oorlog niet meer leren: veelzeggende beelden.

Voor een PvdA-ideologe

Dit filmpje had ik zelf kunnen maken, de gelijkwaardige podiumuitvoering kon evenwel niet ingesloten worden.

April, de wreedste maand, nadert zijn einde. En ik ben geïntrigeerd door de vraag die ik hier geciteerd heb:

Soms denk ik: hoe kan hij nou niet meer van mij houden? In die vraag ligt het antwoord eigenlijk al besloten: natuurlijk houdt hij nog van mij.

Een PvdA-ideologe die de zweep wil leggen over haar seksegenoten die niet hard genoeg werken naar haar zin. En minimumlonen zijn onzin, die heb je in New York ook niet. Het minimumloon voorkomt een hoop baantjes onderaan de ladder, voorkomt arbeidssimulatie dus. Maar haar officiële ideologische praatjes zijn totaal niet belangwekkend. Het intrigerende duikt op waar we ongevraagd inzage krijgen in het persoonlijke leven van de ideologe.

Hoe kan het antwoord dat de ander natuurlijk nog van je houdt nu besloten liggen in de vraag: hoe kan hij/zij nou niet meer van mij houden? Als dit zo is kan de vraag per definitie geen vraag zijn. Denkt men zoiets omdat men zichzelf de beminnelijkste persoon ter wereld vindt? Of wordt hier een zware psychische verwonding overstemd met redeneren, een redenering die al net zo min steekhoudt als de ideologie omtrent het minimumloon?

*

Ik had doorgezakt met collega's. Iets wat geen gewoonte was, maar het komt nu eenmaal voor.
De Jonge Vrouw in het gezelschap had een droeve dronk. Zij was in de steek gelaten door vriendje, beste vriendin had het aangelegd met vriendje en zij had het nakijken gehad.
Het was niet gisteren of eergisteren gebeurd. Ook weer niet jaren geleden, maar toch een tijdje. En het kwam heftig boven door de alcohol.
"Dit gaat nooit meer over." Ze schreeuwde het bijna uit.
Helaas, ik was (en ben dus nog) op dit punt ervaringsdeskundige. Andere situatie, ander perspectief maar even pijnlijk.
Ik kon zeggen tegen Collega: het gaat in zoverre over dat je heus wel iemand tegen zult komen die - hoe ongelooflijk het nu ook lijkt - je liefde wel waard is.
De wond blijft. Je bent verraden, dubbel, je intimiteit ligt geheel te grabbel - maar je vindt een andere Ander.
Geen denken aan. Ze was niet tot bedaren te brengen.

Maar het is wel in orde gekomen. Zodanig dat ik er eigenlijk nooit aan toegekomen ben haar te vragen of de verwonding zelfs voelbaar is gebleven. Des te beter.

Nee, het hoeft niet in orde te komen. Het in de steek laten hoeft ook niet met een intimus/-a te gebeuren, en het kan zelfs zijn dat de ander zelf niemand anders heeft inmiddels. En toch niet terug wil.

De mannelijke hoofdfiguur in Blamans Eenzaam avontuur kan niet geloven of begrijpen dat en voor wie zijn vrouw hem in de steek heeft gelaten. Maar de brokstukken blijven liggen. Natuurlijk houdt zij nog van mij. De gedachte dat dit niet zo is, is immers onverdraaglijk. Heeft ideologe deze roman gelezen? Ik houd mijn hart vast - in de Tweede Golf werd Blaman nog wel gelezen, vooral ook om het niet ter zake zijnde gegeven dat zij lesbisch was.

*

Komt het door de chicklit?
Hoog van de toren blazen en tegelijk zo gekwetst en kwetsbaar blijken.
Let wel, het laatste mag van mij, maar ben ik nu iemand die er op moet wijzen dat dit niet met het eerste te rijmen is?

Alsjeblieft, liefste - laat de markteconomie de ware zijn...

Eigenlijk zocht ik Wim de Bies troostrijke versie van het verschrikkelijke Nothing compares 2U bij het volgende ("Het komt toch wel goed"), maar die is niet te vinden. Dan deze twee die mij zelf bijzonder raakten bij eerste gehoor: de herkenning van de ellende "een nieuw meisje" te moeten zoeken terwijl dat helemaal niet is wat je wilt - en "you might say I was taking it hard when you wrote me off with a call". In de oorspronkelijke uitvoeringen zijn beide nummers ruim binnen de twee minuten afgerond. Wat valt er meer te zeggen?

Ik ben geen ideoloog namens de heersende klasse, integendeel, nietwaar... Daarnaast streef ik er ook naar geen grote inconsistenties in mijn redeneringen te laten sluipen. En verder vermaan ik niemand. Gesteld dat iemand het hoort of leest.

Maar het is een slechte ideoloog die haar persoonlijke verdriet niet buiten het vertoog kan houden dat zij namens de partij van Kok en Bos uitblaat. Zij is afgedankt door de Geliefde:

Ik ben nog steeds niet helemaal over die breuk heen. Hij is toch de man die bij mij de luiken heeft opengezet. Hij reikte me ideeën aan, hij bracht me op andere gedachten. Hij was ook degene die dacht dat ik in New York goed zou gedijen. Dát heeft hij in ieder geval wel goed gezien. Soms denk ik: hoe kan hij nou niet meer van mij houden? In die vraag ligt het antwoord eigenlijk al besloten: natuurlijk houdt hij nog van mij.

Ik zou mij een bruut vinden als ik hierop schreef: "Nee, dat doet hij niet meer." Er zal altijd een rest overblijven, menselijkerwijze gesproken. Maar ik weet niet of deze menselijkheid nog wel gangbaar is, en zeker niet of zij er altijd nog wel is. Veel mensen zullen het leven vooral aankunnen door een hoop te vergeten, inclusief hoe hun relatie ooit begonnen is - op welke zelfgeschapen ruïnes deze gebaseerd kan zijn bijvoorbeeld.

Het merkwaardige van de geciteerde ideologe is dat zij verder in alle opzichten de door het kapitaal gewenste Alzheimer predikt, inclusief waarschijnlijk het Gezond Functioneren In Vergeten ten aanzien van eigen relaties. En dan zoiets over jezelf loslaten.

Ik geef geen naam of link, u kunt er zelf wel uitkomen.

Een angstkreet? Exhibitionisme? Overschreeuwen van eigen onzekerheid?
Zelfs bij het uitkramen van de heersende ideologie gaat niets meer goed dezer dagen.
George, ga je gang...

Het alledaagse vanzelfsprekende geweld

Zolang er slachthuizen zijn zijn er slagvelden, zolang dieren gemarteld worden zullen mensen gemarteld worden. Met berichten over het vergassen van ganzen op Texel en het doodknuppelen van pasgeboren kangoeroes in Australië - het knuppelen van zeehonden in Arctisch Canada nog niet voorbij - lijkt het mij niet te weerspreken.

De beste manier om dit geweld te keren is het geweld tegen te gaan. Geweldloos in ieder geval. Ik denk ook dat verwijten ten aanzien van mensen die bij de bioindustrie werken alleen verharding in de hand werken.
Maar leest u zelf en trek uw conclusie en bekijk deze site verder.

En natuurlijk moet het afgelopen zijn met het vereenzelvigen van verzet tegen diermisbruik/-mishandeling met terrorisme. Maar hier is dezelfde geweldslogica ook omkeerbaar: zolang Diego Garcia, Guantánamo of Abu Ghraib, zolang ook vivisectielaboratoria en slachthuizen.

Het moet eigenlijk dagelijks voortdurend gezegd worden: dit regime kan niet verder. Het eerste slachtoffer van de zogenaamde gloednieuwe varkensgriep in Mexico woonde vlak bij een "varkensbedrijf" dat een miljoen varkens per jaar "verwerkt". 2 april - nog geen maand geleden dus.

Groeten uit Ghana

Nulla salus

Als iets zich aandient als een vernieuwingsbeweging, en voor alle termen die gebruikt worden in eigen kringetje alleen Engelse woorden heeft kunnen verzinnen - of dus niet heeft kunnen verzinnen - dan gaan bij mij stekels op en vermoed ik onraad. Het gaat om iets in Nederland (misschien ook Vlaanderen?) en het gebruikt voor zijn naam al twee moeilijk uit te spreken woorden, die uiteraard van huis uit in het geheel niet Engels zijn en dus volstrekt vermijdbaar. Emerging church.
Ik hoor de klompentheologen alweer.

Er is een site aan gewijd, waar ik via deze pagina terechtgekomen ben. Ook buitengewoon leerzaam is deze site [of heb ik voor het volgen van Jezus een andere browser nodig? dann hab' ich Pech gehabt].

Wat mij totaal niet bevalt aan dit hevig gewemel is dat de belijdenden zich onbekommerd en onbeschroomd christen noemen. "Christen" is geen identiteit waar je "ik ben" aan kunt koppelen. Het is ten hoogste een opdracht. Waar nooit ten volle aan te voldoen is. Het onbekommerd gebruik van dit woord wekt mijn uiterste argwaan op, zeker in de combinatie met de vlottejongensachtig rondgestrooide woorden in de taal van het Vierde Rijk. Jongens (vrouwen bespeur ik er niet), het is bijna afgelopen! Wakker worden!
Of laat ook maar.

Uit het desbetreffende Nederlandse Wikipedia-artikel:

Binnen de emerging church beweging zijn van mening dat hedendaagse kerkmodellen teveel geworteld zijn in het modernisme, waardoor zij enerzijds geen gehoor geven aan het zendingsbevel in Mattheüs 28:18-20 in navolging van Christus en anderzijds heeft dit tot gevolg dat de kerken volkomen irrelevant zijn voor hun lokale omgeving. Deze kritiek richt zich tot vrijwel alle huidige kerkvormen en –structuren.
De theologische verkenningen eindigen veelal in een pleidooi voor het vormen van een zogenaamde ‘missional church’. Dat is een christelijke gemeenschap die zichzelf ziet en organiseert als een middel van Gods missie in de wereld. Daaruit voort volgt de vraag wat voor soort leiderschap en leiders die nodig zijn om zo’n soort kerk van de grond te krijgen en in goede banen te leiden. De traditionele dominee lijkt hier immers niet geschikt voor, aangezien hij meer bezig zou zijn is met maintenance (onderhoud) van het bestaande dan met mission. Daaruit voort vloeit weer dat de huidige theologische opleidingen - die niet bekend zouden staan als leveranciers van missionaire leiders - ook niet voldoende functioneren.

Een Kerk die zich met zending bezighoudt? Dat noemen we een missional church. Klinkt veel vlotter en moderner! En dat is de bedoeling. Of niet? Het hoofdje van het onderhavige deel van het Wikipedialemma:

Reactionaire beweging: van modernisme naar postmodernisme

Op de site emergingchurches.nl wordt het ook al zo uitgedrukt - niet met gebruik van de term reactionair, maar wel postmodern.
Ewiggestrigen - heeft u het nu al ontdekt? Nou, ook voor het postmodernisme is de tijd allang weer om. Had u maar moeten opletten.
Wikipedia verder:

Deze kenmerken komen uit het onderzoek van Eddie Gibbs en Ryan K. Bolger en zijn beschreven in het toonaangevende boek "Emerging churches":

Identificatie met Jezus. Ze proberen Jezus na te volgen in deze tijd.

Transformatie van seculiere ruimte. Hun wereldbeeld kent geen scherpe scheiding tussen dat wat heilig en onheilig is. Ze leggen sterk de nadruk op God als schepper.

Leven als gemeenschap. Dit brengen ze tot uitdrukking in het werken in kleine groepen en de nadruk op relaties in plaats van programma's.

Openheid voor anderen. Het verwelkomen van mensen met andere denkbeelden of levensstijlen

Dienstbaarheid. Ze zijn zeer betrokken in de samenleving.

Geen consumenten maar producenten.

Creativiteit in navolging van de Schepper. Nieuwe expressies in kerk en samenleving.

Anti-autoritair leiderschap. Leiders staan in dienst van de gemeenschap en zijn niet bedoeld om de baas te spelen over anderen.

Spiritualiteit. De spiritualiteit neemt een belangrijke plaats in en wordt op nieuwe manieren beleefd.

Zo zal een eerlijk man... Anti-autoritair leiderschap? Nieuw beleefde spiritualiteit?
Vandaar dus dat ik via de links van deze opduikende kerk vrijwel onmiddellijk terechtkom bij types die leiderschapscursussen geven en die brallen dat George W. Bush toch een geweldige klus heeft geklaard in Irak. En bij interviews met Viagraconservatief Bart-Jan Spruyt die nog meer oorlog met de moslims wil. Emerging genocide-ideologen.

U kunt nog steeds nalezen hoe enthousiast ik afgelopen najaar was over Shane Claiborne - het is al wat bekoeld toen ik geen reactie kreeg van zijn uitgeverij. Inmiddels weet ik dat deze uitgeverij met zijn aartsnederlandse naam eigendom is van Rupert Murdoch. De twijfel gezaaid.

Tijd om een keer te nemen. De blogrol onder het hoofdje Christelijk weer eens onder de loep en niet meer gewenste verwijzingen vervangen voor beproefde.
En bezinning - de Kerk als beweging voor anarchie, wellicht - daarbuiten is zeker geen heil te vinden.

Arthur Silber

Hij staat ook op de blogrol in de linkerkolom, maar net toen ik mij afvroeg of ik hem zou verwijderen of kiesheidshalve maar zou laten staan - niet verwachtende dat er nog iets zou komen - toen was Arthur Silber terug alsof er niets aan de hand was.

En dan beklaag ik mijzelf wel eens. Nare ziekte, die veel onmogelijk maakt of heeft gemaakt, acute ziekenhuisopnamen - er zit een niet-acute in de planning dezer dagen - maar ik heb geen enkele dag hier verstek hoeven laten gaan tot nu toe. Ik zou beter doen deze zegening te tellen.
En waar ik zelf nogal eens terugdeins voor de meervoudige crisis die zich op alle gebieden openbaart, laat staan dat ik deze sub specie aeternitatis zou bezien (of misschien doet men dit al door af en toe afstand te houden) gaat Silber met volle kracht het kwaad te lijf.

Gebed voor deze ondogmatische atheïst lijkt mij op zijn plaats. Donaties!
En lezen natuurlijk.

On hearing Delius...

Vorige week 19 april de eerste klaprozen op een spoordijk bij Leiden gezien. Dat is dan wel weer knap vroeg. Vandaag gierzwaluwen gezien boven Naarden. Nog niet boven Amsterdam, al zou het verschil voor gierzwaluwen niet horen uit te maken.

Nemesis - de meervoudige crisis

Paniek over een ziekte die varkensgriep wordt genoemd.

Een kwestie van combineren:

Gejammer uit de "varkenssector" tegen een verbod op antibiotica, een initatief wetsontwerp van een VS-Congreslid met de opmerkelijke naam Slaughter.

Antibiotica worden nog steeds of steeds meer op grote schaal gebruikt in de bioindustrie - "om de groei te bevorderen".

In Mexico zijn antibiotica voor mensen vrij in de verkoop, recepten zijn niet nodig.

De Morgen, 8 januari 2008:

Uit Nederlands onderzoek is gebleken dat varkens massaal besmet zijn met de ziekenhuisbacterie MRSA en die ook makkelijk kunnen overdragen. In ons land is de varkensstapel nog niet onderzocht. 'Maar niets wijst erop dat de situatie hier anders zou zijn', stelt dokter Bart Gordts, voorzitter van het federaal platform.

De methicilline resistente staphylococcus aureus, zoals MRSA voluit heet, is een bacterie die in ziekenhuizen voor heel wat problemen zorgt. Ze reageert niet op de klassieke antibiotica en vraagt een aangepaste medische behandeling. Gezonde personen die in aanraking komen met de bacterie worden zelden ziek, maar mensen met een verminderde weerstand of die recentelijk geopereerd zijn, lopen wel gevaar. Zonder adequate behandeling is een MRSA-infectie zelfs dodelijk.
De ziekenhuizen doen er al jaren alles aan om het aantal infecties met de ziekenhuisbacterie zo klein mogelijk te houden. "Onze strategie bestond er tot nu toe in om de overdracht buiten het ziekenhuis zoveel mogelijk te beperken", legt dokter Gordts uit. "Maar als nu blijkt dat er buiten de ziekenhuizen nog een grote bron is van MRSA, namelijk de varkensstallen, dan zullen we onze strategie moeten aanpassen."

De voorzitter van het federaal platform voor de ziekenhuishygiëne verwijst naar een recent Nederlands onderzoek waaruit blijkt dat Nederlandse varkens massaal besmet zijn met de bacterie. Waarom precies varkens zo massaal drager zijn van de bacterie, is nog niet geweten. Volgens sommige bronnen heeft het te maken met het antibioticagebruik in de varkensssector.
Bij onze noorderburen zijn ook al verscheidene gevallen bekend van mensen die via varkens ziek geworden zijn. Ook bij ons viel al een slachtoffer, weet dokter Gordts. "Het gaat om een West-Vlaamse slachter die een ernstige infectie heeft opgedaan. Ik heb de bacterie onderzocht en het gaat om een identieke stam als die in het Nederlandse onderzoek is aangetroffen. Alles wijst er dus op dat wij hier met hetzelfde probleem kampen."
De situatie is niet alleen problematisch voor de ziekenhuizen, maar kan ook gevaren opleveren voor mensen die in de varkenssector werken. "Als die mensen een infectie hebben opgelopen, dan stappen ze meestal naar hun huisarts. Die is het niet gewoon dergelijke infecties te zien en beschikt vaak niet over de juiste medicijnen. Nochtans is het erg belangrijk dat er bij een infectie snel ingegrepen wordt", stelt Gordts.

Behalve een bewustmaking van de huisartsen vraagt het federaal platform ook een screening van iedereen die in de varkenssector werkt. "We moeten een zicht krijgen op hoeveel mensen drager zijn van de bacterie. Op basis daarvan kunnen we dan onze strategie ter bestrijding aanpassen. In Nederland woedt op dit ogenblik een discussie om iedereen die met varkens werkt bij opname in het ziekenhuis, om welke reden dan ook, eerst in quarantaine te leggen. In onze ziekenhuizen is dat praktisch niet haalbaar, wij hebben daarvoor niet genoeg eenpersoonskamers."

De federale overheidsdienst Volksgezondheid heeft ook al een tijdje plannen om de varkensstapel zelf onder de loep te nemen, al zijn de plannen nog niet concreet. Het Federaal Voedselagentschap laat dan weer weten dat het eten van vlees van varkens die met de ziekenhuisbacterie zijn besmet geen gevaar oplevert voor de volksgezondheid. "Er zijn tot op vandaag nog geen problemen gemeld", stelde woordvoerder Pascal Houbaert.

Aan het begin van mijn antikapitalistische loopbaan (hm - wat zal ik eens aan mijn cv versleutelen?) stond een onderzoekje naar Unilever, de stille vennoot van Shell bij het genocidale onderdrukken in Nigeria/Biafra.
Onder de merken die Unilever voerde waren producten met de wonderlijke namen Legkips en Snelbigs (voor het varken dat met zijn tijd meegaat - zoiets verzin je niet - al is het dus toch gedaan...).
Helaas valt aan zulke dingen niet veel consumentenboycot te organiseren. Nou ja, veganist worden dan.
Vegetarisme of veganisme zijn evenwel geen garantie tegen MRSA of varkensgriep.

Pomona

Het idee dat de christen-anarchisten de dierenziel vanuit de hoge positie van de mens in de evolutionaire ladder omhoog dachten te trekken is een verzinsel van iemand die of het gerecenseerde boek niet begrepen heeft of, zo mogelijk erger: helemaal niet gelezen. Paul van der Steen? Wie zegt u?

Kortom, Trouw besteedt aandacht aan de dissertatie van Dirk-Jan Verdonk. Het tot drie keer toe laten vallen van de naam Ponoma zegt voldoende.
U houdt verdere aandacht aan en bespreking van het boek nog tegoed, omdat ik in dit geval het Gutenbergmedium moet laten prevaleren. Mijn reactie bij de Trouwrecensie:

Belangrijk en belangwekkend boek. Zou wel behoorlijk gerecenseerd mogen worden (doe ikzelf dan ook voor een intelligent tijdschrift). Het verhaspelen van de naam Pomona hierboven belooft niets goeds van uw kant.

Dan staat er een teasertje als kadertje in de papieren krant en ook op de website:

Hoepla shockeerde in 1967 de natie toen achter een opengevouwen dagblad Trouw een blote Phil Bloom bleek schuil te gaan. Het waren de eerste blote borsten op de beeldbuis.

Nee, nee, nee en nog eens nee. Neen dus. Mw. Bloom waren niet "de eerste blote borsten op de beeldbuis" (wat een formulering trouwens!). Zij was het eerste paar blote borsten ener witte vrouw op de Nederlandsche loerdoos.
Maar ja, al die rijksgenotes die al eerder in beeld waren geweest, vanuit Suriname of Nieuw-Guinea, of de niet-rijksgenotes, onderwerp van Leerzame Etnologische Documentaires, die telden natuurlijk niet. Donkere borsten zijn geen echt blote borsten - dus niet spannend en dus ook niet aanstootgevend voor het witte publiek.

Onthullend altijd, maar geenszins verrassend, dergelijk racisme dat er met de haren bijgesleept is - we hadden het toch over vlees eten?

Met het schaamrood op de kaken bij de toonbank - heeft u...

Dong dong diki diki dong, Golden Earrings
Aanstekelijk en vreselijk net als:


Chirpy chirpy cheep cheep, Middle of the Road
(Ik heb mij eigenlijk nooit afgevraagd waar dit over gaat, dit nummer dat balanceert op de grens van irritant en aardig - over een in de steek gelaten musje blijkbaar, Henri Knap pakt zijn zakdoek).


Inky dinky wang dang doo, Dramatics
- een Northern Soul classic waar men zich nooit voor hoeft te schamen (en die vrijwel zeker niet in voorraad is).

En weer werd het 25 april

Hoop uit de loop van een tankkanon, of een geweer.
Vijfendertig jaar geleden inmiddels.

Voorwaarts naar de eerste mei

Werkelijk, de uitdrukking die ik als titel aan deze post heb gegeven is met uitroepteken gebruikt door maoisten in het decennium waarin de genoemde dag een rol speelde voor mij - de zogenaamde rode jaren zeventig.
Hoe verzin je zo'n leuze, hoe verwacht je dat mensen - in de eerste plaats je eigen bendgenoten - zoiets serieus nemen?
Het illustreert misschien wel het beeldendst het gelijk van Gerard van den Berg, de radencommunist in wiens schaduw ongebonden Amsterdamse activisten als ik politiek gevormd zijn. De eerste mei, hield hij ons altijd voor, is een symbool dat allang geannexeerd was door degenen tegen wie de dag oorspronkelijk gericht was - de fascisten (zo zei hij het) hebben het overgenomen en naar hun hand gezet. Dit moesten wij goed tot ons laten doordringen.

Met fascisten moet hij in dit geval de nazi's bedoeld hebben, in Italië is de dag meteen juist uitdrukkelijk afgeschaft en "verboden" - al moest onder beide regimes natuurlijk wel de heldhaftige nationale arbeid gevierd worden. Van den Bergs vertoog, waar bijhoorde dat het niet om de arbeidersbeweging gaat maar om de beweging van de arbeiders, gaf je een zekere bedremmeldheid mee of zelfs een schuldgevoel voor de (schaarse) gevallen waarin je iets organiseerde of, hetgeen vaker voorkwam, "er bij was". Ik kan mij trouwens maar een eerstemei herinneren waar ik bij het begin van de organisatie betrokken was - bij het bedenken van het thema en het ontwerp van de verdere vormgeving, die al gauw op de loop ging maar dat was niet erg - 1973, tegen het Nederlandse kolonialisme. Bij "1979" was ik ook enigszins betrokken - dit was in het kader van het Anti City Circus, maar ik was niet eens in Amsterdam op de onderhavige dag. Het einde van persoonlijke betrokkenheid bij een traditie die even opleefde en met het decennium uitgedoofd is. Want daar is het ook op neergekomen.

En eerlijk gezegd had ik mijn bekomst al het jaar ervoor - het slaken van de gratuïte leuzen en met de vuist omhoog (natuurlijk alleen het eerste couplet van) de Internationale zingen, terwijl de Turkse schoonmakers achter de gordijnen klaarstaan om hun werk te gaan doen - ik ga nog door de grond (maar was dan ook geen trotskist, want die waren de hoofdorganisatoren toen, als ik het mij goed herinner).

De herleving van de zogeheten strijdbare Eerste Mei vond plaats op de golfslag van de jaren zestig - de Socialistische Jeugd die er een zaak van maakte in 1967 dat koninginnedag verplaatst was naar 1 mei omdat 30 april op een zondag viel. Van Oranje naar Rood, was de leuze. Het waren de jaren waarin De Telegraaf regelmatig de volgende dag opende met de kop "Terreur in Amsterdam". En daar bedoelde deze krant niet het meppen en zelfs schieten door de politie mee. Hun "terreur" is niet zo nieuw als de bestrijders van het geheugen het willen voorstellen. Maar op het eind van de jaren zeventig was de eerste mei getemd, en Koninginnedag de viering van St. Markt (met die ene uitzondering dan van 1980), tot de Overheid de behoefte kreeg hier ook maar weer eens in te gaan grijpen.

Is de traditie vatbaar voor weer een opleving, onder de rood-zwarte vlag van uitgesproken “antikapitalisme”? Maar waarom hiervoor de Meidag gekozen, als het niet speciaal is om de martelaren van Chicago te herdenken (Domela Nieuwenhuis herdacht hen altijd uitdrukkelijk op de onderhavige dag)? Is niet iedere dag een dag voor antikapitalisme? Is er niet bij voorbaat het gevaar van een ritualisering van deze dag van vreugde en strijd? Hetzij in de vorm van een kloppartij met de politie, zoals in Londen meermalen de laatste jaren is gebeurd, en ook in Berlijn? Hetzij in de vorm van Belangwekkende Toespraken Waarin Een Spoedig Einde Van Kapitaal En Oorlog worden aangekondigd, waarna de schoonmaaksters zonder verblijfsvergunning aan het werk gaan en de revolutionairen de producten van de firma Heineken tot zich gaan nemen?

Gerard had niet helemaal ongelijk, en iemand moet toch in zijn geest waarschuwen?

Maar dat ben ik niet hoor, die iemand. Wat zal ik tegen rituelen zeggen? Nou ja, het bovenstaande: laat men nadenken over vorm en inhoud (die ook hier een zijn).

*

Tenslotte voel ik mij nog steeds niet oud genoeg om de wijsneus uit te hangen. En ik kijk met een mengsel van plezier en schaamte terug op mijn eerste eigen eerste mei. Een rite de passage, welbeschouwd, en zeker als ik er over nadenk om er iets over op te schrijven.

Die eerste keer was ik meteen al standhouder en heb ik een onbehoorlijke hoeveelheid bulletins verkocht. De Zaak en de lente gaven mij misschien vleugels – mijn verkoopmethode was speciaal op vrouweljke passanten gericht: “deze aardige/mooie (enzovoort) mevrouw heeft vast nog geen bulletin.” Nee, en zij besefte meteen dat hierin verandering moest komen en pakte haar portemonnee. Het werkte wonderbaarlijk goed iedere keer. Ik zou het niet meer gedurfd hebben, een jaar later. Overigens paste ik ook op mannelijke voorbijgangers een behoorlijk overredende verkoopswijze toe. De goede zaak, die is gediend, mensen. Niet tot genoegen van een meisje dat een eind verderop haar handel blijkbaar verminderd zag en het s-woord gebruikte in verband met mijn verkooptechniek. Helemaal ongelijk had zij niet.

Een andere medestrijdster/standhoudster beloofde mij echter dat zij later op de avond er nog wel een zou kopen. En toen kwam toch het ogenblik van de waarheid. Frank dorst het niet veel later te maken. “Moet je echt weg?” vroeg zij in voor mij blijvend bevroren beteuterdheid. “Ja, ik ben moe na zo'n hele dag,” loog ik en reserveerde voor de rest van mijn leven Een Leuke Avond Die Misschien Nog Wel Veel Leuker Had Kunnen Worden.
De revolutie, die weet wat.
Aan het werk...

Het Frankgevoel voorbij -2

Frank, de zoon van “gek mens ben ik hè” Karla – een van de vreeswekkendste creaties van Van Kooten & De Bie.
Ik observeer met enige verbazing hoe vele al-bijna-niet-meer-jongeren bij hun ouders blijven plakken zonder misschien te lijden onder een Frank & Karla-probleem.
Zelf ben ik veel te lang als adolescent bij mijn alleenstaande moeder met haar diabetes type I gebleven. Nog een paar maanden langer en ik had opgeborgen kunnen worden.
Een maand na mijn vertrek moest mijn moeder van de grond geraapt worden in verband met een door haar niet voorziene hypoglycaemie. Het probleem werd vervolgens langzamerhand verplaatst naar haar voortdurende behoefte aan telefonische aandacht.

Drie opvallende titels uit de dagen van mijn verse onafhankelijkheid...

I'll always love my mama, The Intruders
De b-kant (begint halverwege) hebben we regelmatig speciaal gedraaid op de Love music-soul-matinees in Vaaghuyzen (weer een culturele vrijplaats die verdwenen is uit Amsterdam). Excuses voor het reclamegejank.


I'm doin' fine now, New York City
Ik heb vernomen dat dit de eerste plaat was die Tom Mulder draaide toen hij “aan de wal” was gekomen.
Zelf vond ik het wel aardig er onze soulshow in het Trippenhuis, waar ik op achterbakse manier uitgetreiterd was, mee te beginnen. De wegtreiteraars zijn nu zelf weggezuiverd, maar met gouden handdruk.
Schitterend nummer nog steeds.


Time for the leaving, Magna Carta
Voor mij de toepasselijkste titel van ‘73. Niet zo gemakkelijk te vinden plaat trouwens.
(En voor Youtubes moet je altijd maar je hart vasthouden. Deze liveversie vertelt dat het gaat waar ik het over heb. Het is uit 1971 dus waarom het in 1973 geregeld op de radio was - wonderlijk...)

De vorige Frankportie bestaat uit nummers die veel op de radio (Seagull uiteraard) te horen waren in die dagen, respectievelijk op eigen draaitafel.

Even een lied voor deze dagen

The clear white light, Lindisfarne, live 1995.

Het Frankgevoel voorbij -1

Music is lethal, Mick Ronson


When I paint my masterpiece, The Band


The man who sold the world, David Bowie

Don't try No Doz'

Lullig is het Nederlandse beeldjournaal altijd gebleven, alleen het toontje en de uitspraak zijn inmiddels aangepast aan de tenenkrommende praat van "een" Rob Out; een hele erge goeiemiddag.
(Ik zeg dit wel eens voor de grap op de radio, denkende dat dit inmiddels wel uitgestorven zal zijn - waarom denk ik dat eigenlijk? omdat ik dergelijke oh's zelf nooit meer hoor..)
Merk op dat in het gelinkte filmpje de latere ANP-Hilversum-nieuwslezers Hans Molenaar en Arend Langenberg in actie zijn vanaf zee. In feite ook ANP-nieuws, maar dan als opgewarmde kliek.

De uitzending moet ergens begin oktober 1972 zijn geweest, toen Veronica net verhuisd was naar 538, Caroline de eerste testuitzending van het decennium had gedaan en de drie zeezenders "illegaal" genoemd werden.

Zes jaar later - dan pas? - het eerste optreden van Bob Dylan in Nederland. Commentaar weer lulligheid troef, maar tenminste in beschaafd Nederlands (Joop van Zijl). Er valt wel wat te zien maar niet veel te luisteren, althans niet naar Dylan.

Vijfentwintig jaar later

Under the spreading chestnut tree
I sold you and you sold me:
There lie they, and here lie we
Under the spreading chestnut tree

Dit is een democratie. Democratieën voeren geen oorlog.

Wij zijn in oorlog met Venezuela/Iran/Het Terrorisme/Rusland/Noord-Korea. Dat komt doordat zij geen Democratie zijn en zij Onze Vrijheid haten.

Dit is een markteconomie. De vrije markt is een onfeilbaar middel om welvaart voor iedereen te scheppen.

Helaas heeft de markt het even laten afweten. Hoewel de markt een hekel heeft aan overheidsingrijpen moet de overheid even ingrijpen om de markt over dit falen heen te helpen.

In een democratie mag iedereen zeggen wat hij of zij wil. Mits je je aan de wet houdt. De wet bepaalt dat je niet mag zeggen wat je wilt. Niet dat het iets uitmaakt wat je zegt. We komen u alleen wel even ophalen om half vijf 's ochtends.

De overheid streeft ernaar de uitstoot van kooldioxide te beperken. Daar kunt u van op aan. De prioriteiten liggen nu alleen even elders.

Winston Smith moest nog gemarteld worden om zijn liefde voor Julia te verraden.
Maar om liefde te verraden moet deze er eerst wel zijn. Het is veel praktischer en democratisch-markteconomischer om geen liefde voor wie dan ook te hebben.

Gij zult slechts de Democratische Onfeilbare Markteconomie liefhebben.

2+2=5.

De Nederlandse vertaling (als ik het mij goed herinner uit mijn eerstgelezen Politieke Roman):

Onder de groene perelaar
Verkochten jij en ik elkaar
Wij liggen hier, zij liggen daar
Onder de groene perelaar.

Machteloze woede

Marie Mason, groen activiste die door haar man - die tot FBI-informant is "omgedraaid" - er bij gelapt is - hij krijgt negen jaar, zij 22. Met dank voor uw informantendiensten. ("Plea bargain" heet zoiets). Hij vroeg echtscheiding aan op het ogenblik dat hij in dienst trad bij de politie, dat mogen we een minimaal dienstbetoon aan fatsoen noemen (natuurlijk blijft het dubbel verraad).
Zie ook of vooral hier.

Machteloze woede - ik besef dat er reden is om in wij/zij-schema's te gaan denken. "Wij" denken dat, ondanks alle leugens en hypocrisie die het regime uitstort, er toch nog iets onaantastbaar is. Wij weten dat prostitutie passend werk is namens hen, maar betekent dit dat ook degene die naast en met je slaapt en met wie je intiem bent te koop zal zijn om tegen jou gebruikt te worden?
Ja dus.
Het verhaal van de FBI-agente "Anna" kende ik al, maar pas dit lied, dat ik te horen kreeg op een site in verband met de zaak van Marie Mason, maakte mij duidelijk hoe ver ze gaan. Het f-woord kon niet toepasselijker zijn.
Eric McDavid was verliefd op "Anna" en zij heeft deze situatie en daarmee zichzelf gebruikt. Vijfenzeventigduizend dollar is vijfenzeventigduizend dollar nietwaar?
Hij zit er 21 jaar om vast.
Ik weet het, het wordt al in het Communistisch Manifest beschreven hoe weinig de heersende klasse op heeft met het huwelijk, maar intimiteit en vertrouwen als waar in dienst van de staat - zijn we er echt op voorbereid?


Ook dit lied is een uiting van machteloosheid.

Post:

Marie Mason 04672-061
FCI WASECA
FEDERAL CORRECTIONAL INSTITUTION
P.O. BOX 1731
WASECA, MN 56093
Verenigde Staten van Amerika

Eric McDavid 16209-097
FCI Victorville, Medium II
Federal Correctional Institution
PO Box 5300
Adelanto, CA 92301
Verenigde Staten van Amerika

Jan de Hartog

Jan de Hartogs prachtige verhaal over het eerste optreden van Kurt Schwitters in Nederland is een mooi voorbeeld dat dichters de waarheid liegen (een uitspraak van inmiddels ook vrijwel vergeten Bertus Aafjes). De optekening in Jong in de jaren dertig van Hans Renders en Paul Arnoldussen (de laatste heeft hier nog iets tegoed, het komt snel - akelig lachje...) gaat hier droogstoppelig tegenin.

Ach, De Hartog was al jaren geen sant meer in eigen land, al had hij natuurlijk wel zijn publiek - maar geen erkenning als schrijver door degenen die zich bevoegd achten deze erkenning uit te delen.

Wat ik nog niet wist: De Hartog heeft een tetralogie geschreven die behoorlijk dicht in de buurt komt van waar deze site voor staat: The peaceable kingdom - over de Society of Friends (Quakers), waar hij welbewust lid van geworden is.
Uit het voorwoord van de Nederlandse vertaling:

Opeens was het alsof ik al die generaties Quaker-vrouwen zag wier leven aan dezelfde dingen gewijd was geweest: oorlogswezen, verlaten kinderen, vluchtelingenkampen – al het lijden van de hulpelozen en de onschuldigen.
Het was een ervaring zonder welke ik wellicht niet tot het schrijven van dit boek zou zijn gekomen. Want die avond voelde ik mij geroepen een monument op te richten voor die generaties van vrouwen die de liefde Gods door hun levenswijze uitdroegen en niet door hun woorden.

En het Koninkrijk van de Vrede is online te lezen....

Tülka tülka tülka

Nou, mijnheer De Hartog u zegt dat nou wel, maar volgens onze gegevens is Kurt Schwitters niet voor 1923 in Nederland geweest en heeft hij helemaal niet in Amsterdam opgetreden. En mager en vergeestelijkt was hij ook al niet.

In 1920, herinnert De Hartog zich, ging hij met twee nichten naar Artis in Amsterdam om een lezing van de dadaïst Kurt Schwitters bij te wonen. Schwitters bleek 'een magere vergeestelijkte dromer in een soort priestergewaad'. 'Hij begon zijn lezing met 'Twiet twiet twiet. Lorre lorre lorre. Poeie poe poeie.' Het publiek was aanvankelijk verbijsterd, maar een bezoeker riep luid 'Kukeleku', en al snel begon iedereen te kakelen, te koeren en te fluiten. Een dik mannetje hupte gehurkt het gangpad op en neer, klapwiekend met de ellebogen, roepend 'Ka! Ka!' Het was zo aanstekelijk dat ik mij op een gegeven moment losrukte uit de greep van mijn nichten, op de zitting van m'n klapstoel sprong en gilde met de ongebroken stem van de onschuld: 'Drolletje. Poep, poeperdepoep! Poepdrol!' '

Later zou Kurt Schwitters verklaren dat alléén in Amsterdam het dadaïsme onmiddellijk door zijn gehoor was begrepen.

Werk, werk, werk

Op de vraag van mijn goede vriend R.F.G.M. Gerritsen of hij in aanmerking kwam voor werk als escort bij high class people kreeg hij het adres van de werkgever. Deze meldt:

Our exclusive female companions are Dutch ladies of a very high class. Our elite call girls and international travel companions are not only beautiful and exciting but also pure, passionate, friendly, fun, sophisticated, spontaneous, elegantly dressed, stylish, high educated, well-mannered, discrete, intelligent and enthusiastic young ladies. We make a careful selection of the best Dutch escort models to ensure that we can recommend the most suitable date for you.
It has never been so easy to meet the girl of your dreams!

Het meisje van je dromen mag een centje kosten:

9. What are the rates?
The rates for a booking start from Euro 325 and depend on the escort services you choose and the distance to a place of your destination. Credit card payments will be charged additional 10%. Bank transfers ahead are also possible. The total amount of the booking will be discussed with you over the phone. It also includes a two-way taxi fee for the transfer of your escort date. For a booking inside Amsterdam no travel expenses will be charged.

Het CWI deelde mijn vriend mede dat

dat het UWV-WERKbedrijf geen instelling van de gemeente is maar door werkgevers/werknemersorganisaties en overheid wordt gerund.

Deze quango durft natuurlijk niet zelf door te geven dat de desbetreffende ondernemer een beetje boel discrimineert. Dit kan toch in ieder geval niet de bedoeling zijn van werknemersorganisaties en overheid, althans officieel.

U zult mij niet kwalijk nemen dat ik geen illustratie plaats en geen link geef (mij dunkt dat het u gemakkelijk is gemaakt deze zelf te vinden).

De nieuwe feodaliteit

Het werd mij als een nieuwe verbinding aangeprezen, en aangezien ik nog nooit met de trein van Dublin naar Belfast v.v. was geweest geloofde ik het meteen. Enterprise heette de treinverbinding en dit straalde de nog in zichzelf gelovende ideologie van Markteconomie uit, die aan de mens gebracht moest worden in de vorm van een comfortabele treinverbinding.

Ik streek neer in een zachte eenpersoonsstoel met flinke beenruimte en werkte nog voor het vertrek de sandwich en het Geen Merk-blikje cola zoals gekocht in de kiosk naar binnen.
"Dit durven ze eerste klas te noemen," schamperde een man aan de andere kant van het gangpad. Niet helemaal begrijpend wat hij bedoelde - ik had juist begrepen dat alle wagons "geen klasse" waren - haalde ik mijn schouders maar even op. Er verscheen Bedienend Personeel in de wagon. Ze deelden kranten uit (ik was niet geïnteresseerd, maar kreeg er ook niet eens een), en mensen in een twee-bij-twee compartiment kregen zowaar een glas whiskey ingeschonken. Dat ging wel heel ver.
Op ongeveer iedere vier passagiers was er zo'n bediende in de wagon.

Twijfel bekroop mij en ik sprak er een aan. Het was mij wel opgevallen dat ze mij genegeerd hadden al die tijd - niet vroegen of ik ook whiskey wou bijvoorbeeld. Ik liet mijn kaartje zien en vroeg of ik nou wel in de juiste trein zat. Dat zat ik wel, maar ik had niet betaald voor de dienstverlening in deze wagon en kon beter verhuizen voordat de conducteur kwam, anders zou ik wel eens tien pond moeten bijbetalen.
Dus toch eerste klasse, in de nieuwe Enterprise die overigens al sinds 1947 rijdt.

Na enig zoeken in de overvolle wagons met benauwde twee-bij-twee-vakken belandde ik op een bankje waarvan de bekleding kapot was. "De nieuwe Enterprise".

Men kan er van op aan dat de bedienden van de types die kankerend in de eerste klasse zaten een soort - misschien wel door de EU gesubisidieerd - Werkervaringsproject volgden, om de hogeklassemensen in de wagon te behagen.
Met behoud van uitkering en tegen het minimumloon uiteraard.
Vermoed ik.

Op de terugweg werden wij tweedeklassers al helemaal als vee behandeld - wat je vee niet eens toewenst. De trein vertrok zo goed als leeg met een handjevol tweedeklassers erin en natuurlijk de eerste klasse, voor de wachtende rest werd een oude extra trein geregeld die natuurlijk te laat vertrok.
Eigenlijk is - gezien de formidabele prijzen van treinvervoer op de eilanden - tien pond verschil opvallend klein. Juist om die reden vermoed ik EU-subsidies. Grensoverschijdend werk, nietwaar.

Na de kennismaking met Enterprise was ik geheel gereinigd van iedere illusie dat degenen die geloof in de Marktideologie uitkramen zelf ook daadwerkelijk gelovig zijn. Hoewel het onzinnig zou zijn de crisis te wijten aan de behoefte tot zelfverrijking van zogenaamde high class people vinden deze mensen het wel vanzelfsprekend dat zij flink mogen vangen zonder enige inspanning en dat anderen voor hen werken. Tendentieel een herfeodalisering van de maatschappij, onder de vlag van de verering van abstracte arbeid. Gesimuleerde arbeid omwille van de arbeid: werk, werk en nog eens werk. Het type dat deze kreet gelanceerd heeft vindt het zijn vanzelfsprekende recht om zonder lastiggevallen te worden met beschuldigingen van corruptie commissariaten te stapelen van door hemzelf "geprivatiseerde ondernemingen" (het laatste woord tussen nog veel meer aanhalingstekens).
Dat hoge heren (en dames?) bediend worden door discreet geregelde dames (heren?) van plezier (ook zo'n woord), desnoods op congressen waarop ze over family values staan te brullen, is niets nieuws en ook geen nieuws.
Dat de quasi-geprivatiseerde werkverschaffing dit soort werk inmiddels adverteert, zonder enige aanduiding van wat voor soort mensen wordt gezocht (stel je voor, anders discrimineer je!), is de bekroning van wat ik herfeodalisering noemde.

Lijfeigenschap.
Letterlijker kan het niet.

Werk, werk en nog eens werk

Van de site werk.nl (voor het voortbestaan van de url wordt mijnerzijds uiteraard niet ingestaan):

Functienaam : medewerker escortservice
Anoniem, bekend bij WERKbedrijf Amsterdam Centrum/

Weesperstraat 117
1018VN AMSTERDAM
Algemeen
Referentie : 0001982909
Bron : WERKbedrijf
Reageren tot : 04-07-2009

De werklocatie is Amsterdam
Er worden kandidaten gezocht in Noord-Holland.

Het werk

Het verrichten van escortservice in de breedste en diepste zin van het woord aan high class people gesitueerd in de 4 en 5 sterren hotels in Amsterdam. Niet bang zijn voor fysieke contacten. In stijl kunnen werken en je naadloos kunnen aanpassen aan de wensen van de client.
Arbeidsvoorwaarden
Aantal uur per week: 40
Salarisindicatie: Geen salarisindicatie bekend
Arbeidsovereenkomst: Mogelijk Vast
startdatum dienstverband: 17-03-2009
Duur dienstverband: 12 maand(en)
Beloningsvorm: Vast loon / uurloon

Werktijden in overleg. Veiligheid, hygiene, eerlijkheid discretie en legaliteit worden gewaarborgd. De verdiensten zijn hoog, ook personen die het als bijbaan zien bv naast studie, zijn welkom. Voor vervoer naar/ van de hotels wordt gezorgd
Werktijden

Normale tijden (maandag t/m vrijdag 08:00 - 17:00 uur)
Gevraagde ervaring

medewerker escortservice
Gevraagde opleiding

-
Talenkennis

Nederlands : mondeling Goed, schriftelijk Goed
Engels : mondeling Goed, schriftelijk Goed
Rijbewijs

-
Overige eisen

Aantrekkelijk zowel fysiek als geestelijk, flexibel qua werktijden, avontuurlijk, enthousiast, elegant, spannend en maatschappelijk onderlegd.
Contactpersoon
Contactpersoon: WERKbedrijf Amsterdam Centrum/Oost
Telefoon: 0207515640
E-mailadres: ks4587@cwinet.nl

h/t: Yelamdenu

Betsij en Rika?

...nee, dat niet. Van links naar rechts vriendin Jeannette Klein, François HaverSchmidt zelf, zijn wettige echtgenote Coos - nieuw gevonden foto's. Ik weet niet wat de suggestieve opmerking dat Klein meer was dan een huisvriendin precies betekent. Behoefte aan roddel achteraf nog eens?
Beiden zien er lief genoeg uit om door deze Paaltjensadept goedgekeurd verklaard te zijn.

En dan wordt hier gesuggereerd dat de dichter gekweld werd door schuldgevoel en wellicht daarom een einde aan zijn leven heeft gemaakt.
Uiterste voorzichtigheid is geboden als er geen motivatie door degene die uit het leven stapt gegeven wordt. Maar historische figuren worden nu eenmaal belaagd en bespied door amateurpsychologen, zeker als het om literatuur gaat.

Je ken tegeswoordigs toch niemand meer vertrouwen, meheer

De burger maakt zich vooral zorgen over het verval van normen en waarden en de vergrijzing moet wel mooi betaald worden.
Deze zondagochtend - ja, ik had betere dingen te doen kunnen hebben - mij 21 minuten op een enquête gestort en ook een levensstijlonderzoekje ingevuld. 35 minuten even buiten innerer Emigration vertoefd. Ik heb mijn portie weer gehad voor een tijd.

En de uitslag: ik ben een postmaterialist (de illustratie hoort er bij, begrijp ik).
En wat is een postmaterialist?

De postmaterialist
De maatschappijkritische idealist die zichzelf wil ontplooien, zich verzet tegen sociaal onrecht en opkomt voor het milieu.

Nog niet eens koffie op en op de een of andere manier al onbedaarlijke behoefte aan iets anders te drinken....

Sarvodaya

Sri Lanka is van een dubieuze toeristische bestemming tot een tamelijk massaal bezochte geworden en weer tot een dubieuze. De studentenopstand ("maoistisch", van 1971), de erop volgende repressie, de opstand van de Tamils en de daarbij behorende onderdrukking, de voortdurende burgeroorlog die blijkbaar minder interessant is voor liberals en dus zonder veel media-aandacht genocidale trekken kan krijgen...
Slecht voor het toerisme.

Ik vermeld zonder illusie de site van de al vele jaren actieve beweging voor geweldloosheid naar eigen zeggen in de geest van Gandhi, Sarvodaya (in het Engels) - bijgewerkt tot februari jongstleden.
Een site in het Nederlands, die vooral goededoeligheid uitstraalt voorzover ik overzie. Bijgewerkt tot november 2008.

Vlees op tafel!

De single uit 1970 brak door bij heruitgave in 1971, en eerlijk gezegd dringen bepaalde elementen van de tekst nu pas tot mij door: Joe en de ik uit het lied worden volgegeten gered uit de ingestorte mijn. Niet te rijmen met de vragen aan Timothy: waar ben je heengegaan en wat hebben we gedaan?
Timothy, The Buoys

Dan hebben we de etnologische grap: "Zijn er kannibalen in het dorp?" "Nee, de laatste hebben we net gisteren opgegeten". De grote angst voor het zelfverzonnen kannibalisme moet haast een omgefunctioneerd schuldgevoel (een rechtvaardiging) ten aanzien van het imperialisme zijn.

I eat cannibals, Toto Coelo


Maneater, Hall & Oates

Vive la velorution!

Het was een tijd gebruik om midden in de lente massaal te demonstreren als fietser, in Amsterdam, en ook elders in Nederland.
Gewoonweg de ruimte innemen als massa fietsers. En toen was het afgelopen. Het leek niet meer nodig.
Een paar jaar geleden huurden we fietsen in Cambridge. We legden uit dat we in Amsterdam woonden en "dus op twee wielen geboren zijn" als het ware. Dat kwam heel vertrouwenwekkend over voor de verhuurder. Maar Cambridge bleek moeilijk zoniet eng om te befietsen - in Engelse steden mag en moet je zelfs geregeld de stoep op.

Door deze verschillen lijken critical mass of velorution er niet zo toe te doen, in Nederland.

Dan ontgaat Nederland ook deze tekst van André Gorz, over villa's bij het strand en vooral over auto's. In het Frans of in het Engels. En het gaat dus eigenlijk niet eens over fietsen.

Fighting illegal immigration since 1492

Merk op hoe weinig van de hier afgebeelde hemmetjes trots worden aangeprezen als Made in the USA. En dan hebben we het over Indiaanse, oppositioneel bedoelde uitingen.
Hoeveel komen er uit landen ingericht als VS-werkkamp, als Haïti of - beulen op een massagraf - Cambodja?

Wat sneuvelt er in de crisis? De Haïtiaanse sweatshop of het laatste VS-atelier?
Moeten we daar boos of verdrietig om zijn of blij mee wezen?

Een verschijning aan het Tjeukemeer

Intje Janszoon, ouderling van de gemeente Oosterzee en Echten, even ten noorden van De Lemmer, keert op de avond van 8 december 1622 omstreeks achten terug van een bezoek bij Hamke Romberts. Hij had daar gesproken over "Godes H. Woordt/jae mede van sware crych ende oorloghe/het welcke wy bekenden een straffe van Godes handt/om onser zonden wille te wesen". Het is donker. Op de Heereweg gekomen hoort Intje tot driemaal toe "O Wee" roepen. Hij kijkt om zich heen, zonder resultaat. Nogmaals klinkt het "O Wee, O Wee!" En ineens ziet hij drie wonderlijke personages voor zich staan. Verschrikt roept hij God om genade en bezweert hij de duivel.

Den eersten/was blinckende ghelijck de Sonne/hebbende in sijn rechter handt een vuyrighe Roede/die droop als van den bloede: Den tweeden was gelijck een Doot: Den derden hadde het fatsoen van een Crijchsman/tot den knyen toe bloedich/hebbende in sijn rechter handt een Sweerdt/'t welck droop al van den bloede/ Ende sy hebben wederomme geroepen/O Wee/O Wee/O Wee/O Wee Brabandt ende Vlaenderlandt/soo sy haer niet en bekeeren van haer zondich leven/ende stinckende hoovaerdye/dronckenschap/ende vervloeckte Afgoderye/soo sullen sy in een Bloedt Badt vergaen.

Deze kreet van toorn luidt een serener vizioen in. Geleid door zijn zegslieden tast Intje met zijn blik achtereenvolgens de windstreken af om allerlei vormen van onheil te bespeuren, in symbolen verkleed. In het zuidwesten (Brabant en Vlaanderen) staan ruiters en soldaten tot hun knieën te baden in het bloed; het land ligt er vol doden. In het noorden (Friesland zelf)
worden arme schapen tot bloedens toe geschoren door sommige van hun herders. Hoewel ze door de tussenkomst van een vreemdeling in opstand weten te komen, wordt de schaapsstal door een aanval van wolven en vossen nog verder ontredderd. Totdat een oude leeuw samen met veel jonge leeuwtjes uit een tuin met oranjebloesem komt, de wolven verdrijft en
de eendracht herstelt.

Doen heeft hy tot my ghesproken/siet nu onder myn slincker arm deur nae het Noorden: Alwaer ick ghe-
sien hebbe/dat de Herders waren bekleedt met langhe bonte Rocken/de Scheerders met lange Mantels/heb-
bende Houwers op hare zijden/de Schapen waren verandert in Borghers ende Boeren/dewelcke op veele
plaetsen in Frieslandt teghens hare Overicheyden opstonden: Doen hebben sy gheroepen/O Wee/O Wee/O Wee over gantsch Duytslandt/soo sy haer niet en bekeeren van haer zondich leven/ende keeren weder tot Eenicheyt/soo sal Godt de Heere haer straffen met driederleye plaghen/met Krijch/Oorloch/duyre Tijdt/ende met Pestilentie/tot dat sy gheheel sullen ondergaen.

Een laatste blik, naar het oosten, toont Intje een arend met vergulde veren die de vogels daar met hun leider, de Schone Vogel, uit hun weiden en nesten drijft, totdat uit het zuidwesten een grote leeuw opdoemt die in vuur en vlam de arend verjaagt en de Schone Vogel in zijn bezit herstelt. Alvorens op slag te verdwijnen, bevelen de drie gestalten aan Intje om dit alles te openbaren zodat de mensen zich zullen bekeren. Beangst komt hij thuis, gaat naar bed, overdenkt het gebeuren en besluit het voor zich te houden

om dat de menschen nu ter tijdt soo onghelooflijck zijn/soo hebbe ick omtrent mijn Bedde vernomen een
helder clare Licht/ende als ick op sien wilde hebbe ick ghesien drie Visioenen/van de welcke ick drie sware
slagen ontfangen hebbe/d'eene op mijn rechter Ooghe/waer van ick gantsch verblindt was/de ander twee op mijn rechter zijde: daer mede zijn sy verdweenen.

Deze blindheid en verlamming baart natuurlijk opzien. Intje wordt wel gedwongen tekst en uitleg te geven. Predikanten, edelen en andere godzalige personen lopen het huis van de ziener plat. Al spoedig krijgt Baudartius, al jaren conrector te Sneek, dan predikant in Zutphen, er lucht van. Een bevriend edelman vertelt hem dat Intje blind en verlamd zou zijn zolang hij God ongehoorzaam bleef, maar dat hij het gebruik van oog en hand weer terug zou krijgen als hij het vizioen op wilde schrijven.

Aldus geschiedde. In 1623 werd het in Leeuwarden gedrukt en het zou eeuwenlang een van de meestgelezen teksten van Friesland blijven. Een cultus rond Intje Janszoon is er nooit gekomen.

Gai saber

Het zal wel beschamend zijn, maar ik lees het verhaal net vanmiddag voor het eerst, en moet mij verbijsterd verklaren dat Nietzsche altijd tot dat ene zinnetje wordt gereduceerd door de Spraakmakende Menigte die hem ook niet gelezen heeft. Het verhaal van de Dwaze Man past niet in betogen van Spraakmakende Mensen. Borrel bij de hand en het juiste citaat. Heb jij nog ruimte voor een lidmaatschap van een commissie?

Ik ken hem via Antoon Vloemans alleen en nu dan ook via Herman Wolf. Ik hoef niet interessant te doen op dit punt.

Uit Die fröhliche Wissenschaft:

Habt ihr nicht von jenem tollen Menschen gehört, der am hellen Vormittag eine Laterne anzündete, auf den Markt lief und unaufhörlich schrie: »Ich suche Gott! Ich suche Gott!« - Da dort gerade viele von denen zusammen standen, welche nicht an Gott glaubten, so erregte er ein großes Gelächter. Ist er denn verlorengegangen? sagte der eine. Hat er sich verlaufen wie ein Kind? sagte der andere. Oder hält er sich versteckt? Fürchtet er sich vor uns? Ist er zu Schiff gegangen, ausgewandert? - so schrieen und lachten sie durcheinander. Der tolle Mensch sprang mitten unter sie und durchbohrte sie mit seinen Blicken. »Wohin ist Gott?« rief er, »ich will es euch sagen! Wir haben ihn getötet - ihr und ich. Wir alle sind seine Mörder! Aber wie haben wir dies gemacht? Wie vermochten wir das Meer auszutrinken? Wer gab uns den Schwamm, um den ganzen Horizont wegzuwischen? Was täten wir, als wir diese Erde von ihrer Sonne losketteten? Wohin bewegt sie sich nun? Wohin bewegen wir uns? Fort von allen Sonnen? Stürzen wir nicht fortwährend? Und rückwärts, seitwärts, vorwärts, nach allen Seiten? Gibt es noch ein Oben und ein Unten? Irren wir nicht durch ein unendliches Nichts? Haucht uns nicht der leere Raum an? Ist es nicht kälter geworden? Kommt nicht immerfort die Nacht und mehr Nacht? Müssen nicht Laternen am Vormittage angezündet werden? Hören wir noch nichts von dem Lärm der Totengräber, welche Gott begraben? Riechen wir noch nichts von der göttlichen Verwesung? - Auch Götter verwesen! Gott ist tot! Gott bleibt tot! Und wir haben ihn getötet! Wie trösten wir uns, die Mörder aller Mörder? Das Heiligste und Mächtigste, was die Welt bisher besaß, es ist unter unsern Messern verblutet - wer wischt dies Blut von uns ab? Mit welchem Wasser könnten wir uns reinigen? Welche Sühnefeiern, welche heiligen Spiele werden wir erfinden müssen? Ist nicht die Größe dieser Tat zu groß für uns? Müssen wir nicht selber zu Göttern werden, um nur ihrer würdig zu erscheinen? Es gab nie eine größere Tat - und wer nur immer nach uns geboren wird, gehört um dieser Tat willen in eine höhere Geschichte, als alle Geschichte bisher war!«

Hier schwieg der tolle Mensch und sah wieder seine Zuhörer an: auch sie schwiegen und blickten befremdet auf ihn. Endlich warf er seine Laterne auf den Boden, dass sie in Stücke sprang und erlosch. »Ich komme zu früh«, sagte er dann, »ich bin noch nicht an der Zeit. Dies ungeheure Ereignis ist noch unterwegs und wandert - es ist noch nicht bis zu den Ohren der Menschen gedrungen. Blitz und Donner brauchen Zeit, das Licht der Gestirne braucht Zeit, Taten brauchen Zeit, auch nachdem sie getan, um gesehen und gehört zu werden. Diese Tat ist ihnen immer noch ferner als die fernsten Gestirne - und doch haben sie dieselbe getan!«

Man erzählt noch, dass der tolle Mensch desselbigen Tages in verschiedene Kirchen eingedrungen sei und darin sein Requiem aeternam deo angestimmt habe. Hinausgeführt und zur Ruhe gesetzt, habe er immer nur dies entgegnet: »Was sind denn diese Kirchen noch, wenn sie nicht die Grüfte und Grabmäler Gottes sind?«

Fragmenten

Brief ter weging en frankering "aangeboden" aan het loket, nee de balie van het Postkantoor. Iemand aan het volgende punt vraagt "hoe lang jullie nog open zijn". Tot zes uur, mevrouw. Nee, ik bedoel - voordat jullie helemaal voorgoed dichtgaan.
"Nog acht maanden".
Onvergetelijk: ze hadden het op 5 maart om zeven uur 's ochtends op teletekst mogen lezen.
Het postkantoor is niet meer van deze tijd, zei een of ander marketingtype van Tie En Tie dat zelf zijn baan niet zal verliezen. Vandaar dat je een nummertje moet trekken en een kwartiertje, twintig minuten mag wachten - dat doe je maar ergens anders, al weet ik niet waar dit gaat worden.

"U mag van geluk spreken dat mijnheer Kok hier commissaris is," zeg ik om de stemming te verhogen.
"Ons kwartje terug!" klinkt het in koor.

De PvdA zal het nog veel moeilijker krijgen, en volkomen verdiend.

*

Op de driesprong van de twee grachten komt een blonde vrouwelijke fietser aan op wie ik moet wachten. Ik herken haar en zij geeft een blik terug van herkenning. Aarzelende herkenning wederzijds.
Het is een collega van de posterijen, een blond meisje met een zachte g - ik smolt in die tijd voor zachte g's, dat is tenslotte overgegaan geloof ik. Of smelt ik helemaal niet meer?
Ik heb haar naam zelfs nooit geweten.
Er viel niet veel te smelten bij de PTT. Ik wil zeggen: je kreeg er geen kans toe. Het wisselen van een paar woorden met een meisje werd meteen bestraft door immer rondlopende loerende chefs. "Ja je kunt dat nou wel een leuke meid vinden maar dat betekent niet dat je je werk niet moet doen." Ik vraag mij af of het een rol speelde dat het meisje uit deze scène donker was - het racisme van de meeste vaste krachten en zeker de chefs kennende... Ze reageerde als gestoken en vermeed mij sindsdien. Ik begreep niet wat ik verkeerd had gedaan - had ik het voor haar op moeten nemen in dit geheel waarin zij eigenlijk genegeerd werd? Excuses dan alsnog.
Iedereen praatte met elkaar bij de PTT.
Pas nu ik het opschrijf doorzie ik de situatie.

Maar de blonde collega met de zachte g, dus. Het dringt tot mij door dat het toch al meer dan een kwart eeuw geleden is. Zo weinig kan ze niet veranderd zijn.
Dan besef ik dat ik de passerende fietster wel herkende, maar zij mij natuurlijk niet. Ze is alleen wel voorbereid op herkenning, denk ik.
Geen herkenning van televisie, hoor, zeg ik er maar bij, eh, collega... (Toch een collega).

*

Een paar dagen geleden was een staatssecretaris "op werkbezoek" in Hoogeveen omdat daar een vestiging van Stork zou kunnen komen, waar een onderdeel van de Joint Strike Fighter gemaakt zou worden. Brood op de plank. Werk, werk en nog eens werk in Hoogeveen.

Weet u wie er ook commissaris is bij Stork?

Uit Nederland stijgt een walm van bederf (de eerste betekenis van corruptio) op.

Somalische piraterij van de andere kant bekeken

De zoekmachine linksboven op dit weblog geeft geen treffer over piraterij vanuit Somalië.
Eerder vandaag waren de achtergrondartikelen van het Somalische nieuwsportal een tijdlang onbereikbaar.
Zie ook hier en hier.
Zelfs zonder deze opmerkelijke stukken is er meer over Somalië te zeggen dan de gangbare media zullen doen. Een van de etnisch homogeenste landen van Afrika implodeert volkomen. Rara, hoe kan het?
Het Internationaal Muntfonds en de Wereldbank geven de oplossing. De Structurele Aanpassing is volkomen geslaagd - er is geen Somalische staat meer. Toch functioneerde het land als een soort anarcho-kapitalistische proeftuin (want het leven gaat ook zonder staat door). De interventie-bij-volmacht namens Washington door Ethiopië heeft ook de functionerende anarchie in de war geschopt.
En nu wordt er alweer ernstig nagedacht over de taak van nation building door een interventie van de VS zelf.
Dit zal zelfs geen film meer opleveren, durf ik al te voorspellen. Wie weet komt het VS-leger binnen de kortste keren in het (deels ook door Somali bevolkte) buurland Kenia terecht - zullen ze daar nog blij zijn met Obama...

(De zoekmachine blijkt wel op trefwoorden te werken: Johann Hari had er eerder iets over en ik in navolging van hem).

Wardheernews doet het weer (misschien kon het de drukte niet aan): hier en hier.
De uit de cache geplukte artikelen zijn weer weggehaald van dit weblog.

De eeuw van het ongeheugen: ach ja, Palestina

Voor eerder toegezegde prousterij in een zoekpartij beland die mij op de site van Tjebbe van Tijen deed terechtkomen.
Ik vond er niet al te gemakkelijk wel wie ik daar zocht, maar kwam ook het overlijdensbericht tegen van buurtgenote Tineke Nijenhuis. Er is van alles bij dit bericht wat door mijn hoofd speelt waar ik niet op inga (al moet ik wel corrigeren: de ASVA waarvan zij bestuurslid is geweest bestond al jaren) - ach, OpNieuw - dan maar online bekeken...
"Die zie je nooit meer". Nee, dat klopt dan, zij is overleden in 2001.
Wat ik bij TvT teruglees en wat mij echt niet actief bijstond was haar betrokkenheid bij de uitgave van Een Palestijns dossier... uit 1970. De gedachtenpuntjes horen bij de titel. Het zal gezien het formaat van dit boek nog een probleem worden het omslag te scannen - misschien komt het nog wel eens, via een foto - houd mij er niet aan.
Bertus Hendriks was de andere samensteller.
Op het werelwijde web zijn er precies twee treffers te vinden voor dit boek, waarvan een in WorldCat en de ander uit Australië. Fascinerend.

Dat Bertus Hendriks zijn betrokkenheid bij deze uitgave niet aan de grote klok hangt kan ik mij nog voorstellen, al is het ook weer geen geheim dat ernstig bewaard moet worden dat hij bestuurslid van het Palestina Komitee is geweest. Maar de gehele uitgave van dit eerste Nederlandse pleidooi voor het goed recht van de Palestijnen is dus onvindbaar op het net.

Het was een uitgave van de Socialistiese Uitgeverij Amsterdam, het nagekomen tweelingbroertje van de Socialistische Uitgeverij Nijmegen. De eerste had een foto van Marx als vignet, de tweede een gestileerde zon. De tweede bestaat dan ook nog, slechts als acroniem en als imprint, maar toch.
Het lot van de eerstgenoemde was nauw verbonden aan dat van de door de Studenten Vakbeweging overgenomen Algemene Studentenvereniging Amsterdam (ASVA). De SVB verdween, de ASVA koos voor de enige partij van de werkers zelf. Die partij moest eigenlijk niets van dat Palestijnse gedoe hebben, sprak zich ook weer niet voluit ten gunste van Israel uit maar impliciet dan weer wel. In ieder geval was deze uitgave misdunk geworden.
Dat dit misdunkige tot op heden doorleeft, ook al bestaat de CPN zelf al bijna twintig jaar niet meer, moet naast aan de CPN ook eraan liggen dat behalve voor Bertus Hendriks en nog enkele deskundologen een pro-Palestijnse gezindheid niet direct goed voor je loopbaan geacht kan worden. Laat die sporen maar onder het zand van de woestijn liggen, waar de fedajien in ganzenpas marcheerden.
Voor wijlen Tineke Nijenhuis maakte het niet uit. Op de Amsterdamse lapjesmarkt deed dit verleden er niet toe - de eigen rijke geschiedenis van de Noordermarkt gaat hier niet over.

Politiestaat Engeland

"Als we zouden doen wat politici willen zou dit een politiestaat zijn," hoorde ik een Belangrijke Smeris op de Britse televisie zeggen.
Nee, vriendelijke vriend (om een uitdrukking van je soortgenoten/collega's uit Nederland te gebruiken) - juist een politie die doet waar ze zin in heeft wijst op een politiestaat.
De Britse, nee vooral de Engelse, politie heeft van het regime van New Labour de afgelopen jaren uitgebreid de ruimte gekregen om te doen waar ze zin in heeft. Als de zegeningen van het regime moeten worden uitgevent, en dat moet zo ongeveer dagelijks, wordt het aantal smerissen op straat als een grote verworvenheid van New Labour aangeprezen. De politie is je beste kameraad.

De smeris die Ian Tomlinson mishandeld heeft tot de dood er op volgde is geschorst. Inmiddels is er een video vertoond van een collega die - ook weer Londen 1 april - een meisje dat een betoog tegen hem afsteekt onderuit mept. Deze smeris is ook "geschorst". Rotte appelen in een kerngezond korps. En gij gelooft dat?

In de ochtend van Tweede Paasdag is er een massa-arrestatie uitgevoerd, preventief zogenaamd, tegen actievoerders die zich schuilhielden in een schoolgebouw in Nottingham. De 114 gearresteerden zijn vrijgelaten zonder tenlastelegging. De actie waarvoor ze verzameld waren is niet doorgegaan. Wat die actie inhield moeten we maar geloven van de politie.
Net na het bericht van de dood van Ian Tomlinson werd er heel handig een "terroristisch complot" opgerold, van Pakistaanse Britten. Niets meer van gehoord sindsdien.

Hier loopt het normen-en-waardengewauwel tenslotte op uit: ze komen 's ochtends, sluiten je op, al dan niet geboeid en laten je lopen na een dag. (Nog wel). En wie begint er een civiele procedure om zo'n dag vergoed te krijgen? Nee, ik heb er ook niet aan gedacht.

Meer over de Nottinghamse overval en een site tegen het politiegeweld.