Jaren-zeventig muziek. De eerste grifte zich stevig in mijn bewustzijn met Kerst 1973, toen op het eind van de middag Radio Seagull weer verscheen en Andy Archer deze opzette.
Reelin' in the years, Steely Dan.
De volgende vond ik "heel goed" in zijn tijd. En toen kwam er de tijd dat ik zelfs niet aan jaren-zeventig rock moest denken...
Nu deze niet meer wordt uitgemolken op foute radiostations gaat het stof liggen.
China Grove, Doobie Brothers.
Ik worstel mij door Jonathan Bartley's boek heen, en tref er herhaaldelijk een "christelijke" campagne tegen The life of Brian in aan. Het is mij toch wat. Ik wist niet dat het mijn laatste plaat daar zou zijn, ik draaide hem bij sluitingstijd ver in de nacht in het studentencafé waar ik dan ook sinds mijn studententijd kwam en de buitenkans had gehad te deejayen. Het voltallige personeel floot mee.
Always look on the bright side of life, Monty Python.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten