Het afgelopen seizoen vrij consequent University Challenge gevolgd. Waarom weet ik eigenlijk niet. De eerste film die ik in tijden geheel gezien heb ging er ook al over. Nou ja, het is aardig om een triviaquiz te zien die het niveau van “Wat is de hoofstad van België?” “Daar bel ik even over op” of “Wie speelt de rol van Madelon in Van Baerlestraat? Is het Vikke Vikkema, Troeliejan de Jong of Gukke van Ammelen?” te boven gaat. En bij University Challenge gaat het om de eer en niet om centen.
Ik denk niet dat Nederland genoeg universiteiten heeft met genoeg mensen die nog ergens anders in geïnteresseerd zijn dan hun studie om zo’n programma te vullen. Zowel, dan hoef ik het nog niet te weten. Ik ben behoorlijk Engels geworden door zekere binding.
Ben ik voor Manchester? Eigenlijk wel. Kiezen tussen teams uit Oxford of Cambridge plaatst mij voor problemen. Lief studeert in Oxford, heeft er zelfs een beetje gewoond, ik publiceer in Cambridge. Weet u de context meteen ook. Quizzen zijn er eigenlijk ook niet om hoogopgeleiden te plezieren.
Kennis omwille van de kennis en nada más – het staat in een kwade reuk. Zelfbewust en tegelijk verlegen – spijt mij hoor, ik weet het antwoord, en je werpt je mooie lokken even van je af – alle mogelijke vragen op wetenschappelijk gebied beantwoorden en niet weten wie de baas van Chelsea is of wie Victoria Beckham is (ja, wat doet zij eigenlijk?) en er nog goed uitzien ook – als jonge vrouw kom je er voor onder vuur. De afgebeelde ploegleidster heeft het meegemaakt. Haar team heeft gewonnen, in een eindsprint na eerst fors achtergestaan te hebben. Oxford. De tabloids hadden iets tegen haar. Ze hep verbeelding. Ze is elieteer. Dar hauwe we nie fan.
Ze bestudeert Catullus. Ze deed mij aan iemand denken maar ik kon er niet op komen op wie en dan wordt ze vanzelf zichzelf. Je moet iets van de klassieke letteren weten om te kunnen waarderen dat zij zich met Catullus bezighoudt. Laat de tabloids maar kletsen, Gail, wij weten beter.
Chute.
Er zijn ook trivia waarmee men nerdy kan zijn.
In de examenklas hadden we plotseling een invallende leraar geschiedenis het eerste trimester, die vond dat hij het uitgebreid over Hitler moest hebben. De eerste lettergreep van deze naam rijmde bij hem op pit of rit. “Die hebben we allang gehad,” klaagden wij. Niets mee te maken.
Hij had een baard. In een verloren ogenblik (pauze?) schreef ik op zijn inklapbare bord het voor mij bekende rijmpje
Have no fear
the beard is here
In die dagen de introjingle van Carl "Weird Beard" Mitchell, die het nachtprogramma op Caroline deed.
Tot mijn verbazing schreef klasgenote N. het over in haar agenda als zijnde een gedicht van mijn hand.
Luisterde dan niet iedereen naar Caroline en Carl Mitchell?
Bozig-zwijgend veegde de onhandige leraar de tekst uit zodra hij hem aantrof.
Bij het hier beschreven schoolreisje hoorde iets wat ons werd aangekondigd als een toneelstuk. Het bleek een soort revue of panto of cabaret te zijn in een kelderachtige zaal. Grappig, en heel anders dan we ons voorgesteld hadden.
Op een gegeven ogenblik werd er een zangeres aangekondigd. Jenny Wren. Asjemenou.
Wat zij zong weet ik niet meer, ik geloof niet dat het interessant was. Tenslotte kwam er van het podium de vraag of er nog verzoekjes waren aan Jenny. Nou en of, natuurlijk. Chasing my dreams all over town! Moest ik opstaan en die titel door de zaal roepen? Niemand deed een verzoek. Niemand vroeg het. Kende niemand het? Ik heb mij dan maar stil gehouden. Geen wonder dat het later, tot op heden, Northern Soul genoemd is, als zijnde obscuur. Was ik echt de enige in de zaal die het had willen horen?
Maar was deze Jenny Wren wel DE Jenny Wren? Naar het schijnt heten alle winterkoninkjes Jenny in Engeland.
Klemmende vraag over iets triviaals wat toch verder niemand wist. Was ik in mijn schooltijd dan al Engelser dan Nederlands, bijna in de echte Emigration? Engelser ook dan de meeste Engelsen zelf?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten