Een evocatief beeld, verbonden aan een tentoonstelling in het Zuiderzeemuseum die tot in november loopt. Klederdracht en mondainheid sluiten elkaar uit. Zou je denken. Toch hoorde ik eens van een mondain Zeeuws meisje dat zij thuis wel in klederdracht liep (ze bloosde er een beetje over) - die voor katholieken nog wel.
Het schiet ook door mij heen dat mijn eerste geliefde, Zeeuwse, een keer in een vlaag van durf een jurk had gekocht met een décolleté tot op heur navel. Verrast en verheugd moedigde ik haar aan de jurk te dragen zoals deze bedoeld was. Geen sprake van! Geschrokken van haar moed heeft ze er naar mijn weten altijd een t-shirt onder aangetrokken. In haar geboorteplaats droeg ze geen klederdracht, daar was het de streek niet naar.
En ik denk aan een bevriende schilderes, al even brunette als de twee bovengenoemde vrouwen - ik dacht zelfs dat het in zijn surrealisme een schilderij van haar had kunnen zijn maar het is echt een foto.
Ik mag mij mede aansprakelijk weten voor de vorm die haar Zeeuws Meisje heeft gekregen. Zij zocht een model in Zeeuwse klederdracht en meende zich te herinneren dat op de verpakking van het gelijknamige broodsmeermiddel een meisje in klederdracht stond. Maar die margarine bestond toch niet meer? Altijd bereid de schone kunsten te bevorderen hebben wij ons opgeofferd door een pakje voor-geen-cent-te-veel te kopen en de verpakking aan de kunstenares toe te spelen. Zie het resultaat.
Mijn eigen dromerigheid - Zeeland ligt toch niet aan de Zuiderzee, sufferd...
Ik zat in gedachten nog bij de eeuwige Nederlandse strijd tegen De Vijand.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten