Een samenvatting van een film die gisteren in Engeland in première is gegaan. The Count lijkt mij The Emperor (Rosko), Quentin is dan Ronan O'Rahilly. Gavin moet John Peel zijn en Keith Skues (of Kenny Everett?) zou model hebben kunnen staan voor Dave. Althans aan de hand van deze beschrijving.
"The Boat That Rocked" is an ensemble comedy in which the romance takes place between the young people of the '60s and pop music. It's about a band of rogue DJs that captivated Britain, playing the music that defined a generation and standing up to a government that, incomprehensibly, preferred jazz. The Count, a big, brash, American god of the airwaves; Quentin, the boss of Radio Rock -- a pirate radio station in the middle of the North Sea that's populated by an eclectic crew of rock and roll DJs; Gavin, the greatest DJ in Britain who has just returned from his drug tour of America to reclaim his rightful position; Dave, an ironic, intelligent and cruelly funny co-broadcaster; and a fearsome British government official out for blood against the drug takers and lawbreakers of a once-great nation.
Het merkwaardige is dat de eerste Britse zeezenders Caroline en Atlanta in hun begintjd nogal wat jazz uitzonden - jazz was hip, evenals andere big-bandmuziek. De Britse regering hield van koren die ons something simple wilden laten zingen en lette vooral in samenwerking met de bonden op de needle time: het draaien van grammofoonplaten was broodroof van uitvoerende muzikanten. Het heeft lang geduurd voordat bij de BBC de Beatles zelf werden opgezet in plaats van het live huisorkest dat hun hit naspeelde.
Jimmy Smith heeft nog aan boord van Caroline opgetreden. Was het zo romantisch te werken op zo'n schip als het luisteren ernaar onmiskenbaar was?
Merkwaardigerwijze begrip ik dit toch wel van de verhalen. Ik vind A whiter shade of pale van oudsher een vreselijk nummer, maar Keith Skues schrijft dat het hem doet denken aan het draaien van dit nummer op het schip bij storm - daar werd je wel bleekjes bij. En de herinnering daaraan blijkt dan toch met een zekere romantiek omkleed.
Wat onverantwoordelijk spelend met de gedachte van het romantische zenden vanaf zee liet ik in een stuk over vrije radio in De Vrije Socialist het idee van een anarchistische zender vanaf zee vallen. De Nederlandse vissers waren in die tijd opmerkelijk genoeg syndicalistisch georganiseerd (geen idee of dit nog zo zou zijn) dus aan een afgeschreven schuit met bemanning moest wel te komen zijn. In diezelfde dagen waren er prutserige initiatieven van landpiraten om een boot varende en in de lucht te houden, en het werd niets in beide gevallen. Het weerhield een vrije-radioblad er niet van aan te kondigen dat geïnspireerd door mijn stuk in de Vrije er een "linkse zeezender" voor de kust zou gaan zenden. Op het ogenblik van verschijnen was de ploeg al aan boord. Alle linkse stromingen waren er vertegenwoordigd (ongelooflijk voor 1979/80, trouwens). Maar als je maar even nadenkt wat er allemaal aan te pas zou moeten komen - geld niet als laatste en onbelangrijkste punt - om zoiets met een minimum aan professionaliteit te organiseren dan mag je blij zijn dat het er nooit van gekomen is. Mij is bezworen dat het geen canard was, maar toch hebben die linkse zeetypes zich muisstil gehouden...
Piraten met een gebroken hart (die is er niet van Simon Dupree en ik ga hem er niet op zetten. Deze is wel via Caroline horen geweest, Broken hearted pirates natuurlijk niet in zijn tijd).
Erg on-Dupree, wel beeldschoon: Kites.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten