Als het zogenaamde arme landen betreft (Derde-Wereldlanden etcetera) dan is er geen crisis, maar Hervormingsbeleid of een Structureel Aanpassingsprogramma (SAP). Aanpassing waaraan? Nou, je weet wel. (Dit is geen gepaste vraag).
Hier is in de kaalgeslagen, van betekenis ontdane taal van de pseudowetenschap "economie" een verslag over de werking van sructurele aanpassing in Malawi. Het zogenaamd nagestreefde doel van industrialisatie wordt niet bereikt., De landbouw wordt ingesteld op de export. De functies van de staat die deze nog een beschaafd voorkomen zouden kunnen geven (onderwijs, openbaar vervoer en dergelijke) moeten in het kader van de bezuiniging die bij de aanpassing hoort afgeschaft worden.
En dan, 27 jaar na het begin van de structurele aanpassing wordt er een probleem geconstateerd.
Er heerst honger. Het nut van voedselhulp staat ter discussie
Niet een breuk met de normaliteit is de katastrofe, de normaliteit is de katastrofe zelf. De eigenlijke implosie van het kapitaal is sinds omstreeks 1975 aan de gang. Het mag alleen pas crisis heten als het de zogenaamde ontwikkelde wereld heeft bereikt. Misschien betekent dit dat de manier om er een einde aan te maken - aan de kapitaalsverhouding - dichterbij is.
Een bittere constatering voor hen die al zo lang in de crisis leven. Of sterven.
Lees verder hier en hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten