Een leuke avond in de Sloterdijksteeg

Nee, ik ben geen Maagdenhuisbezetter geweest. Ik was er bij toen het begon, maar ik ben niet binnengeweest, en ik moet er nog steeds niet aan denken over de loopbrug die er op een gegeven ogenblik over de Handboogstraat was erheen of ervandaan gegaan te zijn. Ik krijg al een week gevoel in mijn knieholten bij de gedachte, nu nog.
En er viel in die meidagen van 1969 gewoon niet aan te denken dat het voor Jan en Alleman die er ook niet in of bij was geweest (dat laatste was ik dan nog wel) een statussymbool zou worden net te doen alsof ze er wel bij waren. Afgezien van de al snel ontstane onzinnige legendes, over meisjes die broodjes moesten smeren en daarmee basta, en dergelijke.

Een andere reden klinkt nog steeds ongelooflijk braaf: ik had in die dagen een tentamen, een van de weinige waar ik meteen voor slaagde in dat zware eerste jaar van ontwassen zijn aan de schoolbanken.

Ik was er dus bij maar niet er in. Tot mijn spijt was Radio De Vrije Maagd, toch uitzendend op de middengolf, in Amsterdam-Oost al zo goed als niet te ontvangen dus op die manier erbij betrokken zijn was mij ook niet gegeven.
Er staan mij twee demonstraties in verband met de levensmiddelenvoorziening bij - het was de bedoeling dat het Maagdenhuis erdoor ontzet werd, en de directe eis was de blokkade op te heffen (de loopbrug werd tenslotte onder het vuur van brandslangen genomen waardoor ravitaillering langs die weg onmogelijk werd).

Het waren mooie avonden in mei, die van de demonstraties. En demonstreren, zeker als er gemept wordt door de politie, werkt altijd verbroederend/verzusterend - je hebt plotseling allerlei direct na te streven doeleinden met mensen die je helemaal niet kent maar met wie je praat alsof het beste vrienden zijn. Tijdelijke Autonome Zone kun je zeggen, je kunt ook zeggen dat verzet in allerlei opzichten bevrijdend werkt. Tijdelijk, misschien kan het ook blijvend zijn. Dat is dan de Revolutie.

De politie - de term Mobiele Eenheid was nog niet bekend - voerde regelmatig charges uit, waardoor de demonstratie heen en weer golfde van het Maagdenhuis, waar zij uit de buurt moest blijven van de Macht, tot naar achter de Dam. Er zal wel door enkelingen met stenen gegooid zijn, iets waar ik mij nooit aan bezondigd heb. In het algemeen werd dit als provocateursgedrag gezien. Het was vooral zaak aanwezig te zijn en mee te golven met de beweging van het geheel, die ontstond door de telkens herhaalde charges.

Het was de eerste gelegenheid waarbij het waterkanon werd ingezet. Er kwam een iel straaltje uit en omdat het een zwoele avond was was het eerder een sport zich snel een beetje verfrissend nat te laten spuiten dan deze pantserwagen die ook geen snelheid kon ontwikkelen te ontlopen. Zowel de snelheid als het mengen van traangas in een ferme straal lagen besloten in de toekomst (Lastageweg 1975, wat Amsterdam betreft).

Er was niet ver van het hoofdpostkantoor een doodlopende steeg die nog heel wat voor de charge vluchtende demonstranten kon herbergen. Tactisch gesproken had hij niet doodlopend hoeven zijn: de politie keek wel uit uitdrukkelijk aanwezig te zijn aan de Damkant. Oproer op de Dam was (is?) een nationale en geen lokale kwestie.
Het was dikke pret een met een rieten schild zwaaiende smeris bij de ingang van de steeg met zijn knuppel te zien zwaaien: "Kom er uit lafbekken!" Haha, wij keken wel uit. Hij kon er met zijn schild in de breedte niet in en het had geen zin het schild langszij te brengen: meer smerissen konden er niet door, en zeker niet meppend met een schild in de hand.

Pas onlangs heb ik ontdekt welke steeg dit geweest moet zijn: de Sloterdijksteeg. Het is nu een gated community: afgesloten door een hekwerk, bewoond door het Rijkere Segment waarvoor het wonen in een steeg status heeft.
Over lafbekken gesproken...