De massale zelfmoord op de boeren

Voor een groot aantal koeien zal het een vreselijk leven schelen - of de slacht voor de liquidatie: NRC-Handelsblad heeft een boer ontdekt die de hand aan zichzelf sloeg. In de VS, ver weg, dicht bij de kredietcrisis, zullen ze zelf wel vinden.

Het is een taboeonderwerp, niet alleen omdat het land waar het leven goed is vooral ook het land waar het leven goed is moet blijven. Toch sprak ik een kleine twintig jaar geleden met franciscanen die nogal wat omhanden hebben met zelfmoord onder boeren. Het was voor een krant die het tenslotte niet nodig vond dit delicate onderwerp te behandelen.

Geen nieuws, maar een Sociologisch Gegeven - tenzij je records wilt vermelden.

Het is vreselijk, inderdaad - en het kan in het dossier voor het requisitoir tegen het Kapitaal - maar daar doet NRC-Handelsblad natuurlijk niet aan.

Het subsidieliberalisme ziet brood in opsluiten

Hoewel de grote coups van het subsidieliberalisme nu in de bankensector (en in de autoindustrie?) vallen, zullen we de kleintjes toch ook niet moeten vergeten.
Een combinatie kraait aan de trog van genoegen: het eerste project van zogeheten Publiek-Private Samenwerking in Nederland: deportatiecentrum Rotterdam. Deze samenwerking betekent dat de kosten voor de belastingbetaler zijn en de winsten voor de zogenaamde particuliere bedirjven.

Vol trots meldt het consortium, bestaande uit Ballast Nedam, Strukton, EGM architecten, ISS Facility Services en Smits van Burgst, dat het in februari 2008 de PPS voor deze nieuwbouw heeft 'gewonnen'.

Verder hierover lezen en gruwen.

Opsluiten is nog steeds een groei-industrie, en wat maakt het uit als zij niet winstgevend is, zolang de staat maar voor aanvoer zorgt.
U trekt de conclusie zelf wel, nietwaar?
Desbetreffende actiesite.

Lentebeeld 2009 -1

...hiphiphop....

Door reine liefde waarachtig mens worden - de Rein Levenbeweging 1901-1932

In de Kersttijd van 1973 – gedeeltelijke verduistering, autoloze zondag, zo moet Nederland er pakweg zeventig jaar geleden uitgezien hebben… – organiseerde de Federatie van Vrije Socialisten een landelijke bijeenkomst in het Natuurvriendenhuis in het Twentse Bornerbroek. De “nazit” werd informeel gehouden op de slaapzaal voor Mannen, tussen de stapelbedden. Er werd (tabak) gerookt, iemand had een fles sterke drank bij zich die rondging, er was één vrouw in het gezelschap (steeds een tamelijk schaarse mensensoort in “onze kringen”). De herbergmoeder kwam waarschijnlijk op de geanimeerde geluiden van de slaapzaal af en zei verwonderd dat het de bedoeling was dat men deed alsof men thuis was in het Natuurvriendenhuis. “Maar ik begrijp dat jullie dat ook doen.” Roken, drinken, dat was zij niet gewend, sterker nog: je mocht alleen met elkaar naar bed om kinderen te maken (pas nu ik het opschrijf vraag ik mij af of ze wat in haar hoofd haalde over dat ene meisje dat braaf wegging na de nabeschouwing).

Dat afwijzen van roken en drinken herkende ik wel van de kameraden die de vooroorlogse beweging hadden meegemaakt, maar die opmerking over de eisen die gesteld werden aan geslachtsgemeenschap strookte niet met mijn libertijnse beeld van libertairen. Niet dat ik zelf een wild leven leidde in die dagen, maar het moest toch kunnen en mogen, juist van oudsher bij anarchisten, meende ik. Het heeft nog een behoorlijke tijd geduurd tot het raadsel van deze mededeling voor mij tot een oplossing kwam. En gaandeweg spijt het mij dat ik door de verbazing van toen niet heb kunnen doorvragen – maar dan zou dit raadsel niet jarenlang op een antwoord gewacht hebben.

Tolstoj op zijn meest exotisch, en onverdraaglijkst, spreekt in de Kreutzersonate en de Beschouwing over het huwelijk zijn afschuw uit over de vleselijke gemeenschap in het algemeen. Eigenlijk komt deze toch altijd neer op geweld, is de strekking, en daarom dient zij nagelaten te worden. De schrijver op vorderende leeftijd die het allemaal wel gezien en gedaan heeft meent zijn inzicht voor te kunnen schrijven aan de nieuwe generaties, en zeker aan zijn eigen echtgenote. Navolging op dit punt was in ieder geval in West-Europa steeds een stap te ver, maar juist in hun opvattingen over liefde en seksualiteit vertonen de mensen die hem min of meer navolgden een onmogelijke en kromme moraal. Het is gemakkelijk anachronistisch te oordelen over deze verkondigde moraal, dit is niet mijn bedoeling. Ik zal hier tot slot op terugkomen.

*

In 1901 werd door christen-anarchisten van de Internationale Broederschap te Blaricum de Rein Levenbeweging opgericht. Het streven was individueel de vloek der onreinheid, veroorzaakt door onwetendheid en heerschappij van de zinnenlust, te bestrijden. Zonder persoonlijke bekering tot reinheid kon de samenleving als geheel ook niet verbeterd worden. De onwetendheid ten aanzien van het geslachtsleven diende krachtig aangepakt te worden. Met rein wordt – voor de duidelijkheid en zekerheid – dus kuis in de Noordnederlandse betekenis bedoeld, al dient er bij aangetekend te worden dat de oprichters wel degelijk ook – zeldzaam in het Nederland van die dagen – persoonlijke hygiëne voorstonden. De beweging streefde naar neutraliteit op politiek gebied, wat met zich meebracht dat “gewoon”-kerkelijken uitdrukkelijk bij de organisatie betrokken werden. Hetgeen overigens wel tot wrijvingen leidde. De roomse leer hield (en houdt) in dat je het maar te doen hebt als gehuwden, en ja, daar dienen kinderen van te komen, maar niet andersom, zoals de christen-anarchistische moraal het bij uitstek wilde: alleen gemeenschap om kinderen voort te brengen. En in Liefde, Reinheid en Schoonheid, om beiden echt Mensch te worden (er werd duidelijk verschil tussen deze begrippen met en zonder de hoofdletter verondersteld).

Deze zich in meer dan een zin op ijle hoogten bevindende moraal bracht met zich mee dat men zich, in de enthousiaste begintijd van de beweging, in de rosse buurten begaf om de boodschap van reinheid aan man en vrouw te brengen. De situatie daar, en in allerlei onver- of onvoorgelichte omgevingen, werd als vuil en vuns afgeschilderd, woorden die vaak vallen. Het is zeer opvallend dat de zich in het algemeen in milde en verdraagzame termen uitdrukkende christen-anarchisten, Felix Ortt voorop, maar ook Lod. van Mierop, de grote gangmaker van de beweging, zonder nadere toelichting de kwalificatie vuil in verband met praatjes en plaatjes gebruiken. Hier school groot gevaar. Drankgebruik en prostitutie lagen op de loer. Geslachtsziekten waren dan ook nauwelijks te vermijden. Deze ziekten waren een waarachtige verwoester van rein en eerlijk huwelijksgeluk. En in het algemeen was seksualiteit, buiten de voortplantingsfunctie om, onnatuurlijk en derhalve volgens een gewetensvolle moraal ongeoorloofd. Dit leidde tot een morele spagaat: de gevoelens van de homoseksueel mochten en konden niet afgewezen worden, maar de praktijk wel. Het eerste standpunt evenwel was al meer dan genoeg reden voor de “gewone” christenen om de christen-anarchisten en de RLB als propagandisten voor het alleronzegbaarste af te schilderen. Waar nog bij kwam dat de christen-anarchisten vanwege de wettelijk vastgelegde ongelijkwaardigheid tussen man en vrouw het burgerlijk huwelijk afwezen ten gunste van het “vrije huwelijk” – wel als monogame blijvende verbintenis bedoeld, maar niet voor de wet. Ook dit werd een probleem gevonden door de kerkelijken, zodat de verhoudingen steeds moeilijk bleven. De RLB schermde zich naar de linkerzijde ook af, tegen de neo-malthusianen, die voorbehoedsmiddelen aanprezen, en daarmee de ware reinheid ondermijnden.

Onanie, waarmee zelfbevrediging door mannen werd bedoeld, was onnatuurlijk, vrijwel zeker vroegtijdig – de man was pas op zijn vijfentwintigste echt geslachtsrijp en dus was iedere vroegere uiting van seksualiteit vanzelfsprekend onnatuurlijk - en uitputtend, zoniet lichamelijk dan toch in ieder geval wat betreft wilskracht en karakter. Bleke, weke, willoze getormenteerde jongelingen leverde deze “geheime gewoonte” op. Verlangens bij vrouwen waren vanzelfsprekend edel en rein, tenzij het sletten betrof die hun lichaam veil hadden (woorden die men zich niet ontzag te gebruiken). Homoseksualiteit en zelfbevrediging waren bij de vrouw, die in ware reinheid pas Vrouw werd, klaarblijkelijk in het geheel niet aan de orde. Met haar beklemtoning van erotiekvrije, kameraadschappelijke omgang tussen jongeren van beide geslachten, gecompleteerd door de onerotische rei- en volksdansen van haar velddagen, was de beweging de ware wegbereidster van de jeugdbewegingen die niet veel later in de afgelopen eeuw opkwamen.

In 1907 begon Van Mierop voor zichzelf met het blad Levenskracht ter propagering van een rein leven, en zonder de christen-anarchisten kwamen de kerkelijke leden niet ver met de beweging, zodat al spoedig dit blad het orgaan van de RLB werd en het oorspronkelijke blad Rein Leven werd opgeheven. De zedelijkheidswetgeving van Regout van 1911 beëindigde het staatstoezicht op de prostitutie – die hiermee verboden werd, evenals homoseksualiteit in de praktijk. Voor de kerkse christenen in de RLB ontstond hiermee het nieuwe dilemma dat voorlichting verder bemoeilijkt en eigenlijk onmogelijk werd. De christen-anarchisten hadden met het geven van binnen de grenzen van de moraal van de RLB geboden voorlichting geen problemen. RLB-prominente Titia van der Tuuk heeft verscheidene volumineuze voorlichtingsboeken voor en over vrouwen op haar naam staan.

Tijdens de mobilisatie gedurende de Eerste Wereldoorlog komt er een opleving in de belangstelling voor de RLB, maar de aanwas beklijft niet. Jongeren kunnen terecht in de diverse blauwe en rode jeugdbewegingen, de ooit-jongeren blijven achter. Op haar hoogtepunt heeft de beweging trouwens niet meer dan zo´n zeshonderd leden gehad. In 1929 moet Van Mierop door ziekte zijn werk aan Levenskracht staken, en er is niemand bereid de taak over te nemen. De religieus-anarchistische beweging van die dagen heeft geen interesse voor, soms zelfs een afkeer van het streven van de RLB. Formeel bestaat de organisatie nog voort na zijn dood in 1930 – van een vergadering ter opheffing (vermoedelijk in 1932 gehouden) bestaat niet eens een verslag.

*

De Rein Levenbeweging was op veel punten progressief in haar tijd. Dit is moeilijk voorstelbaar in de tijd na de seksuele revolutie van de jaren zestig (de enige van die jaren die wellicht echt was en echt voortbestaat), en het is heel gemakkelijk anachronistisch schouderophalend of negatief te oordelen over de RLB. Maar het bespreekbaar maken van homoseksualiteit, het geven van praktische voorlichting, het bepleiten van relaties buiten het burgerlijk huwelijk om, het was nieuw, het was geavanceerd en het lijkt zo moeilijk te rijmen met de moraal van zoveel mogelijk onthouding, koppeling van seksualiteit aan voortplanting en hooggestemde idealen van liefde en menschwording met Hoofdletters. Een niet-anachronistische kritiek, nu: voor christen-anarchisten nogal merkwaardig stond men wel gemakkelijk klaar met oordelen blijkbaar in de veronderstelling dat men zelf niet geoordeeld zou worden. Maar Van Rees had een minnares naast zijn echtgenote, en Felix Ortt is twee keer gescheiden en twee keer hertrouwd. Het zij verre van mij hierover te oordelen, maar ik kan de conclusie niet vermijden dat men in de RLB beter met wat minder Grote Woorden had kunnen schermen en wat realistischer over het Echte Leven had kunnen nadenken. Van de prominente leden heeft voorzover ik kan nagaan vooral Lod. van Mierop de idealen van de RLB trouw nageleefd, en het moet hartverscheurend zijn geweest voor hem, op zijn ziekbed dat zijn sterfbed zou worden, te merken dat de Beweging geen Levenskracht had zonder hem.

- Dit is een verslag gebaseerd op - langzamerhand legendarisch wordend - lopend onderzoek. De enige studie in een openbare collectie over de RLB is van de hand van A. de Groot, De weg tot kuisheid voert door de nuchterheid, een geschiedenisscriptie uitgegeven te Groningen in 1983.

De Sade als denker van hedendaags Nederland

Er is mij op school wel geleerd waarom de standaardtaal nuttig is, maar er werd – althans naar ik mij herinner – niet bij verteld waar deze dan vandaan komt. En als de bestanddelen waaruit het Nederlands is opgebouwd wel genoemd werden dan was het onderwijs niet de gelegenheid te vermelden dat je deze taal op school leerde kennen. Dit zal voor mijzelf zeker gelden, in de eerste jaren opgegroeid tussen een Rotterdammer die zijn best deed zijn accent kwijt te raken in Amsterdam, en een Amsterdamse. Mijn taal is de standaardtaal en omgekeerd, gevoelsmatig woon ik ook veeleer in het Nederlands dan in Nederland. En ik weet dat Nederland is uitgevonden in de negentiende eeuw, sterker nog: het bestaat pas sinds die eeuw, er valt nog over te redetwisten sinds wanneer. En ten aanzien van de taal leef ik dus meer in de legende dan in de werkelijkheid.

Het Nederlands is niet gesmeed door de Statenvertaling, hoe invloedrijk deze ook geweest is. De Statenvertaling heeft de dubbele ontkenning uit de standaardtaal verdreven, en daarmee het voegwoord ende. Zij heeft gij geijkt voor doe of du, een gij dat in de standaardtaal zelf naar de marge verdrongen is inmiddels, tengevolge van maatschappelijke ontwikkelingen. Op deze punten is de Statenbijbel zeker doorslaggevend geweest. Maar katholieken lazen deze bijbel niet en hoorden er ook niet uit lezen vanaf de kansel. En katholieken vormden – in weerwil van een andere nationale legende – zo goed als de meerderheid in de Noordelijke Nederlanden,

Ook wat nu Nederland is, is van oudsher geen linguïstisch geheel. En het is het negentiende-eeuwse onderwijs geweest dat de standaardisering van het Nederlands heeft opgeleverd. Han van der Horst, in Het beste land van de wereld – waar komen onze normen en waarden vandaan? , noemt het de beschaving die door de Hollandse elite is doorgegeven aan de Nederlanders die moesten leren elkaar te verstaan. In het verkeer met de staat, in het leger en dus op school. ’t Ken net, dat zeg je maar onder streektaalgenoten.

Ook de te pas en te onpas genoemde normen en waarden stammen uit ongeveer het midden van de negentiende eeuw, van de door Van der Horst genoemde elite. Gelukkig – daarvoor staat hij naar ik weet zelf te dicht bij de arbeidersbeweging – doet hij niet mee aan de ideologische fratsen van een zogenaamd beschavingsoffensief omstreeks de eeuwwisseling. De schets van dit ontstaan gaf mij te denken.

Ook zijn vertoog over het handelen van Mohammed B. als een typische uiting van iemand uit Amsterdam-West in 2004 is overtuigend. De eigen drijfveren zijn soeverein, ik wil het en ik wil het nu – het heeft niets met een godsdienst waarvan de naam juist overgave beduidt te maken, en alles – een trouvaille – met De Sade als consequentie van de Verlichting. Intussen is Mohammed B. en is zijn wandaad zelf ook alweer zo goed als vergeten in deze Alzheimermaatschappij. Ook de door Van der Horst geschetste mogelijke oplossing van de staat als mogelijkmaker van diversiteit in eenheid is zeer tijdgebonden. De economische crisis heeft hij niet zien aankomen, of hij gelooft of geloofde intussen echt in de houdbaarheid van de kapitaalsverhouding.
Het is niet de reden waarom het boek nu in de ramsj ligt, het is tenslotte de tweede druk in korte tijd geweest.

Glim

En toen meende ik de leeftijd bereikt te hebben waarop onbekende mooie vrouwen mij geen enkele aandacht - behalve misschien bij het oversteken? - zouden geven.

Helemaal onbekend met de PvdD ben ik niet, ik had toegezegd actief te zullen zijn, want waarom papieren lid zijn - maar toen sloeg de Ziekte toe. Esther Ouwehand heb ik trouwens wel ontmoet, hetgeen ik wel onthouden heb en zij, mag ik verwachten, niet..

Hiphiphop

Geen zwarte manen meer, geen dertig kaarsjes. En ook in eigen land is de tricolore "de Belgische vlag" geworden (toch een statement overigens), en het zweepje bij Zorro ontbreekt bij dit optreden. We doen het er maar mee, Guido....

Ja, het is mijn verjaardag, het zou toch al niet in majeur zijn, denk ik, maar de pret wordt wel erg gedrukt door pred, waarover ik hier de mensheid al te veel heb lastiggevallen. Moest mijn spooksels even kwijt...
Aansluitend op viering en retraite volgt weer opname voor een paar dagen. Of er nog Iets Actueels tussendoor komt kan ik niet zeggen. U bent gewaarschuwd.

Van diverse eilanden

De Britse Maagdeneilanden zijn een toonbeeld van politieke rust, krijgen we ter geruststelling te horen. Zo geheel anders dan Guadeloupe, maar dat is dan ook geen belastingparadijs.
De stakingsbeweging is wel degelijk aangeslagen en geïnitmideerd door de eerste, enige dode die gevallen is, Jacques Bino, die zondag 22 februari begraven is.

De Britse Maagdeneilanden - van Tortola had ik tot vanochtend nog niet gehoord, nu blijkt het verknoopt met IJslandse banken en onder andere Nederlandse bv's (?) en Joost mag weten wat, en het duizelt mij.
Het dagelijkse crisisnieuws lijkt een tactiek in het opbouwen van een permanent rampenkapitalisme. Goede gelegenheid om in Ierland de lonen te bevriezen en de pensioenpremies op te jagen - terwijl overal tegelijkertijd gedreigd wordt dat de pensioenen waarvoor de premies betaald zijn "gesmolten" zijn. 120.000 mensen vulden de straten van Dublin, zaterdag 21 februari.
In het zelfde weekeinde is een einde gemaakt aan de bezetting van ministeries in Madagascar. Tot nu toe zijn de grootste protestbewegingen in etymologisch-letterlijke zin geïsoleerd, dus: spelen zich op eilanden af. Hoe lang blijft dit zo?

Over sinaasappelen gesproken

In het Henegouwse Binche ben ik nog nooit geweest, het staat ook niet op een lijstje Nog Te Bezoeken.
Alweer behoorlijk wat jaren geleden las ik het reisverhaal van Arthur van Schendel over dit carnaval met zijn Gilles'en en de sinaasppelen die naar het publiek gegooid worden voor in het programma Transkul. Ik kon het later overdoen met geluiden van een cassette van het carnaval op de achtergrond. Dat was radio.
Hier zijn de filmpjes.

Mor Gabriel

Een bezoek aan dit klooster staat al tijden op het lijstje van Dingen Te Doen. Het wordt steeds onwaarschijnlijker dat het er nog van komt.


Mar Mousa maakte in mij het verlangen wakker om een tijd van retraite en studie met zicht op de woestijn door te brengen. Maar het komt voor in het onnozele boek Islam is een sinaasappel, de Nederlandse bijbel die ik er heb laten bezorgen zal door onze lieve landgenoten wel versmaad worden want die zijn zo goed in Engels... En het zal er druk zijn, dat boek is nog steeds een succes.

Evengoed

De filmpjes van de afgelopen dagen waren naar aanleiding van een onverwachte opname in het ziekenhuis. De ziekte van Graves speelt weer op, na de nucleaire slok en de bestraling vond de oogarts het nu nodig acuut prednison toe te dienen.
Ik kon een dag uitstel bedingen, waardoor ik onder andere in de gelegenheid was video's van muziek te plaatsen die ik associeer met mijn vorige twee verblijven in het ziekenhuis. Weet u dat ook weer, ik ben de jongste niet meer. Ik ben de op een na jongste, nietwaar. En inderdaad, als je ruim veertig jaar geen reden tot opname hebt gekend dan mag je ook je zegeningen tellen. Hetgeen je je wel steeds moet voorhouden.

Ik was al aan het infuus aangekoppeld toen mij duidelijk werd gemaakt dat deze instant-oplossing van mijn oogproblemen een bijwerking heeft. Tijdelijke diabetes die misschien wel blijvend kan zijn. Geen gelegenheid risico's tegen elkaar af te wegen gekregen. "Het komt heel zelden voor hoor, dat het blijft." Ja, dank u, het pakket symptomen van Graves waarmee ik toegerust ben is al heel zeldzaam, dus waarom zou deze grote zeldzaamheid er niet bij kunnen?

Opvallende verschillen. Veertig jaar geleden had je geen televisie "per bed", helemaal geen televisie trouwens. De zaallichten moesten om een uur of negen uit. Om half vijf was het tijd je temperatuur op te nemen. Veertig jaar geleden had je geen mobiele telefoons, en hoe lang is het geleden dat je die niet mocht gebruiken in het ziekenhuis? Patiënten hoeven niet meer met elkaar over hun kwaal te oudehoeren, dat gaat nu met de buitenwacht. Liefst de hele dag door.
Gelukkig was ik ambulant en kon ik in de lounge Goede Boeken lezen. (Ellul, Kafka - ik kom op beiden terug).
Pyjama's met knoopjes blijken nog te bestaan, het was ook voor het eerst sinds tientallen jaren dat ik zo'n kledingstuk droeg. (Bespaar mij uw intimiteiten, Gerard). Moest dragen ook echt, tegen afkoeling. Want dat ene dekentje is het ene dekentje gebleven.

De Eeuwige hoort mij brommen, maar evengoed: de Eeuwige heeft gegeven, de Eeuwige heeft genomen... en zal het gebrom voor lief nemen.

De alledaagse waanzin marcheert verder

Je kunt nou nooit eens rustig van de lijn af zijn... het nieuws van de val van de regering van NAVO- en EU-lid Letland werd opvallend kleintjes gepresenteerd. Ach, het gaat tenslotte om een achterlijk landje waarvan de economie instort, de reclameverhalen over de Markteconomie zijn in het algemeen ook verdwenen uit het medialawaai. En ook nooit breed uitgemeten: deze fraaie "nieuwe democratie" sluit een derde van haar ingezetenen van het burgerschap uit, omdat ze geen Lets spreken. Je kunt niet op alle slakken zout gaan leggen, volmaakte democratie bestaat niet, of zij moest Israel heten.
En als de jacht op deze niet-ingezetenen wordt geopend door een nieuw regime - je weet het niet, je moet toch iets aan de werkloosheid doen als regering, nietwaar - en moedertje Rusland stelt ultimata, begint Washington dan een wereldoorlog om Letland?

Alle reden dus om het geen groot nieuws te doen zijn, hoor...

*

En over fijne democratie gesproken:
Een ingezonden stuk in Trouw vermeldt wat deze reclame-abracadabra betekent: dat er geen ondertunneling van het Amsterdamse Centraal Station kan komen en dat het hele project Noord-Zuidlijn hoe dan ook niet doorgaat. Maar zal Brezjnjew aan de Amstel het ooit toegeven?
Clueless Tjeerd is weg, geen dag te vroeg, de liefhebbers van de deelgemeenten die ook zowaar alweer grotendeels afgeschaft gaan worden blijven uiteraard zeteltjekleven. Dit klinkt bijna rechts-populistisch, niet?
Nou, hierop is dat gevoel gefundeerd. Niet ten onrechte, helaas. Links van de PvdA is niets meer in Amsterdam, GroenLinks en SP zijn misbare bijwagens, en misschien moet je het dan toch nog waarderen dat het fortuynisme er geen poot aan de grond heeft gekregen (en het Wildersisme? misschien ook niet). Maar de prijs hiervoor is torenhoog.

Zegt u dat wel... - 3

Middengolfkwaliteit, mensen...!


A day without love, Love Affair


Gotta see Jane, R. Dean Taylor


Walking my cat named Dog, Norma Tanega


Come on home, Wayne Fontana

Zegt u dat wel.... - 2

...ik tel mijn zegeningen...


The weight, The Band


On the road again, Canned Heat


The snake, Al Wilson

Zegt u dat wel...- 1

...ik val zowaar even stil, voor een dag of twee, drie...

Little by little, Dusty Springfield


Love makes the world go round, Deon Jackson


Why don't I run away from you?, Kiki Dee. Het had mijn singletje kunnen zijn, ik heb een zelfde draaitafel die ook bij een raam staat - maar neen.
Een van de zeldzame gevallen waarin de witte cover superieur is aan het zwarte origineel, naar mijn mening.

Ze werken zo hard, meheer, en als ze dertig zijn stuur je ze terug naar de kampong

Dit zijn twee verhalen die, in aansluiting op de stakingen in Groot-Brittannië tegen het uitsluiten van plaatselijke arbeiders, een tamelijk duivels geheel laten zien. Eerst de onontkoombare Paul Craig Roberts:

Congress has had a parade of CEOs, ranging from Bill Gates of Microsoft and IBM brass on down the line, to testify that they desperately need more H-1B work visas for foreign employees as they cannot find enough American software engineers and IT workers to grow their businesses. Yet, all the companies who sing this song have established records of replacing American employees with H-1B workers who are paid less.

Just the other day Microsoft, IBM, Texas Instruments, Sprint Nextel, Intel, Motorola, and scores of other corporations announced thousands of layoffs of the qualified American engineers who “are in short supply.”

IBM has offered to help to relocate its “redundant” but “scarce” American engineers to its operations in India, China, Brazil, Mexico, the Czech Republic, Russia, South Africa, Nigeria, and the United Arab Emirates at the salaries prevailing in those countries.

Foei mijnheer, bent u tegen vrijhandel, tegen globalisering, voor protectionisme? Nog erger: bent u xenofoob? Voor dit laatste hebben we in laatste instantie New Labour, of de PvdA. Laat die maar schuiven.
In Nederland heten de te importeren donkere it-specialisten kenniswerkers. Een term die mij sterk doet denken aan de aanduiding voor de ook vaak geïmmigreerde, maar dan als illegaal aangemerkte, dames die rond het Centraal Station in het holst van de winter heur blote benen met veel blauwe plekken laten zien.

Bij (...) kiest men voor Indiase it`ers omdat zij zeer gespecialiseerd zijn en harder werken dan Nederlanders. Ze kosten weliswaar meer dan Nederlanders, maar als ze hier eenmaal goed opgeleid zijn kunnen ze vanuit India gaan werken, wat stukken goedkoper is.

Ze zijn even wat duurder, maar dat verdient zich wel terug. Kortom, halen "ze" de dertig, als ze al veertigduzend motte gaan koste, in Nederland?
Ze werken harder. Dus al die talenten, die voortdurend aangeworven moeten worden voor het zogeheten hoger onderwijs, die werken niet hard genoeg, of ze zijn niet te bewegen dat te studeren wat de "industrie" (!) nodig heeft. Gaan toch maar liever Oudnoors studeren, ook al is dit op last van speciaal de PvdA van de universiteit verdwenen. Weet je wat het is - die Nederlandse hogescholieren willen zo graag "iets met mensen doen", daar hebben we niks aan.
Terwijl ik even niet opgelet heb is met subsidie van het regime-Balkenende Eindhoven en omgeving uitgeroepen tot Brainport, naast Rotterdam Seaport en Amsterdam Airport.
Zwaar weer, zei een krantekop gisteren, met een ernstig kijkende Balkenende - je moet het zien om het te geloven.
Ik val stil.

Psalmenzingend ter stichting van gevangenen en zieken...

Ter documentatie: Mormonen voor Vrede en Gerechtigheid. Geen Mormon Anarchist, maar de site komt wel sympathiek over. W.F. Hermans, Justus van Maurik en Paul van Tongeren gezamenlijk op een Nederlandse site van Mormonen?
Ik kwam hier terecht door een zoektocht naar de schrijfster van de gedenkschriften van Maria Leer. Lang is gedacht dat D.N. Anagrapheus een modern theoloog uit Leiden was, maar het Instituut voor Nederladnse Geschiedenis meldt dat achter het pseudoniem de schrijfster Louise Reuvens-Blussé schuilgaat.

Maar goed, een wat geëxalteerde schets van de Christelijke Broedergemeente beter bekend als de Zwijndrechtse Nieuwlichters, van wie een aantal in latere dagen, toen de gemeenschap uiteengevallen was, naar Salt Lake City vertrokken is. Hierheen is trouwens ook S.C. Kijlstra, een van de spraakmakende Nederlandse christen-anarchistische dominees, gegaan - zijn spoor houdt op in Portland, Oregon, waar hij alsnog de groenten is gaan verbouwen waarmee het in de kolonie te Blaricum toch maar slecht lukte.

Het geëxalteerde is ook eigenlijk wel begrijpelijk want vanuit Mormoons standpunt zijn de Zwijndrechters voorlopers van hun Kerk in Nederland...

Christen-anarchisme, probeer het ook eens!

Nog een parallelpost met A pinch of salt:

Een filmpje dat mij wel doet schateren, af en toe.
Verwacht geen theologische/filosofische subtiliteiten en verwacht ook geen eervolle vermelding voor ds. Mispelblom Meijer...
zelfs niet van Felix Ortt... zelfs niet van Peter Maurin....
En ja, er valt een bij Nederlanders al te bekend Engels woord dat met een f begint.

Joe Cuba RIP

Structurele aanpassing noemden ze het

Als het zogenaamde arme landen betreft (Derde-Wereldlanden etcetera) dan is er geen crisis, maar Hervormingsbeleid of een Structureel Aanpassingsprogramma (SAP). Aanpassing waaraan? Nou, je weet wel. (Dit is geen gepaste vraag).

Hier is in de kaalgeslagen, van betekenis ontdane taal van de pseudowetenschap "economie" een verslag over de werking van sructurele aanpassing in Malawi. Het zogenaamd nagestreefde doel van industrialisatie wordt niet bereikt., De landbouw wordt ingesteld op de export. De functies van de staat die deze nog een beschaafd voorkomen zouden kunnen geven (onderwijs, openbaar vervoer en dergelijke) moeten in het kader van de bezuiniging die bij de aanpassing hoort afgeschaft worden.
En dan, 27 jaar na het begin van de structurele aanpassing wordt er een probleem geconstateerd.
Er heerst honger. Het nut van voedselhulp staat ter discussie

Niet een breuk met de normaliteit is de katastrofe, de normaliteit is de katastrofe zelf. De eigenlijke implosie van het kapitaal is sinds omstreeks 1975 aan de gang. Het mag alleen pas crisis heten als het de zogenaamde ontwikkelde wereld heeft bereikt. Misschien betekent dit dat de manier om er een einde aan te maken - aan de kapitaalsverhouding - dichterbij is.
Een bittere constatering voor hen die al zo lang in de crisis leven. Of sterven.

Lees verder hier en hier.

Speelgoedbus, joepie

Dit is pas echt goddelijk.
Maak uw eigen zijbord op deze bus.

Oost-Europa's definitieve instorting

En plotseling mochten de staatsgoedgekeurde media er ruim aandacht aan besteden. In een maand tijds een half miljoen banen weg in Duitsland. Tien miljard (pond) zoek bij Lloyd's. Maar hoe slecht Groot-Brittannië er ook voorstaat, kraait het regime, er zijn wel mooi een half miljoen vacatures te vervullen die blijkbaar maar niet vervuld worden. Ik weet inmiddels van een half miljoen Duitsers...

In de luwte van het nieuws stort inmiddels het Nieuwe Europa ineen. Tien procent krimp in een kwartaal in Letland, bijna dertig procent in Oekraïne - dat evenals Hongarije aan de rand van het bankroet staat. De triomf van de Vrije Markt en zelfs van de door de CIA gesponsorde anti-Russische "democratie" lijkt er allemaal niet meer toe te doen.
Een hele reeks sites gewijd aan de macro-economische ontwikkeling van het zogenaamde nieuwe Europa, bijgehouden door iemand van wiens politieke opvattingen deze hond geen brood lust, maar de overzichten zijn handig, en handig in het Engels: toegang te vinden bijvoorbeeld via Roemenië.

Algemene staking op Guadeloupe en Martinique

Er is in de berichtgeving over de algemene staking op Guadeloupe moedwillig verwarring gesticht. De staking is nog steeds gaande en is sinds 5 februari uitgebreid tot Martinique.
Zestigduizend mensen op de been op een eiland van zo'n vierhonderdduizend inwoners, dat klinkt nog ingrijpender dan IJsland. De Franse bonden van het Europese vasteland steunen de stakingen niet en de zogeheten linkse partijen laten zich in vage bewoordingen erover uit. Dat geeft ook niet - wie heeft hen nodig?
14 februari is voor stakend Guadeloupe een herdenkingsdag.
De site van de Union Générale des Travailleurs de Guadeloupe.

Le pays qui est le mien....

Engelstalige berichtgeving heeft het steeds over de bigot Wilders. Hoe de Middelnederlandse uitroep "bi Got" kwezel is gaan betekenen is nog wel te volgen. Hoe het "racist" heeft kunnen gaan betekenen is weer een ander verhaal. Enfin, door deze berichtgeving nestelde Jacques Brel zich in mijn hoofd. Hij gooit het hier live eruit.

Watch more Dailymotion videos on AOL Video

Arnaud zingt Marti's Lo païs que vòl viure.

Ter bediening van de woningen in Groningen

Een foto van een echte Groninger tram in zijn eigen tijd op zijn eigen plaats. . daar zegt u zoiets. Dit is eerlijke nep, een soortgelijke, terugverbouwde Haagse HAWA-tram, tentoongesteld op de Grote Markt als het ware werk.
Maar Groningen krijgt weer een tram, niet alleen Stad, ook de Ommelanden. Een gevolg van het niet doorgaan van de spoorlijn door Flevoland.
En blijkbaar ondanks de crisis. De vorige Grote Depressie heeft juist op veel plaatsen het einde van de tram ingeleid.

Jan Peter Compagnie, toch?

Heeft die onsmakelijkste Nederlandse politicus - en dat zegt wat - het werkelijk gelanceerd?

"Ik begrijp niet waarom jullie er zo negatief en vervelend over doen. Laten we blij zijn met elkaar. Laten we zeggen: Nederland kan het weer: die VOC-mentaliteit. Over grenzen heen kijken. Dynamiek! Toch?"

O, de puntige formulering! En let op de kwalificatie titanenstrijd over de context van een zogenaamde botsing tussen zoveel middelmatigheid.
De Vereenigde Oostindische Compagnie, naar gezegd wordt de eerste naamloze vennootschap ter wereld, was verdeeld in kamers die de deelnemende steden representeerden:

Amsterdam mocht als grootste kamer (en grootste aandeelhouder) acht leden afvaardigen, Middelburg vier en de rest van de kamers elk één zetel. Het laatste lid werd bij toerbeurt door de kamers in Middelburg, Rotterdam, Delft, Hoorn of Enkhuizen geleverd. Dit om te voorkomen dat Amsterdam een te groot stempel op het algemene beleid van de VOC zou gaan drukken.

De kamers van Middelburg, Delft en Rotterdam vormden samen de afdeling Zeeland. Hoorn, Enkhuizen en Amsterdam waren de afdeling Holland. Een kunstgreep die Zeeland aanzienlijk groter maakte dan het was, nietwaar, ook al was Middelburg wel de tweede naar belangrijkheid binnen de VOC.
Dus: binnen het bestuur van de VOC werd weer de dominantie van Amsterdam gevreesd. Waar bleef de rest van de Republek? Deze had blijkbaar geen deel aan de VOC.
Van Doorn in Indische lessen, p. 107:

De regionale en maatschappelijke verscheidenheid daarentegen stond bloot aan wat wel het 'beschavingsoffensief' is genoemd. De zeeprovincies, Holland in het bijzonder, golden altijd als het kerngebied, maatgevend voor de ontwikkelingen in de noordelijke, oostelijke en zuidelijke periferie. Vanuit Holland groeide Nederland politiek, economisch en cultureel tot een betrekkelijke eenheid.

Periferie, beschavingsoffensief - veelzeggende woorden.
Zoals elders in West-Europa ging "buitenlands" kolonialisme gepaard aan binnenlands: Hollands en daarbinnen weer speciaal Amsterdams, zowel buitengaats als op het land.

Fijntjes vermeldde hij hierbij dat zeker Kamerlid door de VVD vooral geworven is voor de ethnic vote van de zachte g en dat de Gelderse stad Venlo eigenlijk pas sinds 1713 bij de Republiek hoort en nog korter bij Limburg.
Als er geroepen wordt om herstel van de VOC-mentaliteit dan wordt hier terecht op gereageerd dat het een niet te accepteren loflied op het kolonialisme betekent - denk aan Zuid-Afrika en noem Indië toch vooral steeds Indonesië. Het binnenlands kolonisatieproces blijft buiten schot.

Toch moet ik eerlijk zeggen dat ik tot gisteren nog in de veronderstelling verkeerde dat de Heeren Zeventien evenveel steden veregenwoordigden, en dat hier vast nog wel andere havens tussen zaten dan Zeeuwse en Hollandse: alle Noordnederlandse gewesten behalve het Olde Landschap lagen aan zee. Verkeerd gedacht dus.
En het onderwijs dat ook Balkenende genoten heeft licht je hier niet over in...

Sampari

Via omzwervingen waar ik het misschien nog wel over zal hebben kwam ik op de site van de muziek/dansgroep Sampari. Genoemd naar de morgenster die ook de vlag van Papua Barat tooit.
Ik heb de groep nooit zien optreden, maar heb wel een cassette van hen, waar tot mijn verbazing en lichte vrolijheid een collega van een kantoor van vroeger in rieten rokje op staat afgebeeld. Helemaal op zijn gemak ziet hij er niet uit - of denk ik dat nou (en hij heeft een licht embonpoint). Op de foto hier kan ik hem niet ontwaren, maar dat kan aan mijn ogen liggen.

Helaas zijn de mp3's van Strijdliederen Wor, waarnaar op de site verwezen wordt, niet (meer) vindbaar.

De geest van '68

Vogelvluchtcrisisnieuws: Naast een twee weken durende algemene staking op Guadeloupe, waarvan het mij niet helemaal duidelijk is hoe deze is afgelopen, is bij de westerburen van Nederland de onrust aan het oplopen. Bezettingsacties die oorsponkelijk over Gaza gingen verbreden zich nu reeds in de vorm van universiteitsbezettingen, en de bijna onvermijdelijke vergelijking met 1968 valt.

Amnestie voor de edelherten van Terschelling!

De Partij voor de Dieren geeft antwoord op mijn eerder gestelde vragen over de edelherten van Terschelling en roept op:

(i)n een laatste poging tot amnestie voor de weerloze herten die eerst al van een fokkerij naar Terschelling gesleept zijn, waarbij het mannetje nota bene van z’n gewei beroofd werd om het transport te vergemakkelijken. En nu dus de doodstraf zouden krijgen zonder ook maar iets verkeerd gedaan te hebben.

Dat herten op Terschelling beschouwd zouden moeten worden als “allochtone dieren” (de minister spreekt van ‘faunavervalsing’) rechtvaardigt niet de standrechtelijke executie van diezelfde dieren.
De reeën die in 1992 – vermoedelijk door jagers - zijn uitgezet op Terschelling hoefden ook niet uitgeroeid te worden, net zomin zou dat voor de edelherten moeten gelden.
Daarom zal er nu een pas op de plaats gemaakt moeten worden in de besluitvorming, zeker nu het enige mannetje uit de roedel gevangen is en voortplanting dus zeker geen acute zorg zou hoeven zijn.

U bent hierbij van harte uitgenodigd deel te nemen aan de desbetreffende mailactie.

Overigens, ook al lijkt het edelhert geen toekomst gegund op Terschelling, net zo min als de wilde schapen van Noordkennemerland, het ree is er inmiddels wel gevestigd, naar het lijkt blijvend.

Beter staande sterven op straat dan vergiftigd thuis

Televisiebeelden in Lichtpunt gisteravond vertelden het treurige verhaal van de opmars van Monsanto in Zuid-Amerika. Het ontvolken van het platteland terwille van het veevoer van Europa gaat door. De wisseling van de wacht in Asunción met name heeft wel hoop op verandering (bekende frase) opgeroepen, maar of er veel meer te vermelden is?

Een verhaal van landroof en een algemene beschouwing over de toestand in Paraguay.
En een compleet pdf-boek over de sojaproductie in Zuid-Amerika. Het algemene motto van de site waarnaar verwezen wordt: soja moordt.

Ecologisch terrorisme op Terschelling

Een bericht van De Telegraaf van 27 januari:

In december werd ook al vergeefs geprobeerd om de grote grazers te vangen. De beesten zijn erg moeilijk benaderbaar omdat zij zich verspreid hebben over het eiland. Edelherten komen normaal gesproken niet voor op Terschelling en daarom werd aanvankelijk gesproken over een mysterie op het eiland. Eilandbewoners zeiden later dat het om een uit de hand gelopen kroeggrap ging waarbij de dieren aan vaste wal werden gekocht en daarna op het eiland zijn losgelaten.
Volgens de gemeente Terschelling hoopt het ministerie met de hulp van ervaringsdeskundigen beter in kaart te brengen waar de grazers zich op een bepaald moment van de dag bevinden, aldus een woordvoerder. „Hopelijk hebben ze deze keer meer succes. In het uiterste geval kan het zo zijn dat de herten moeten worden afgeschoten.”
Een van de mannen die de edelherten naar het eiland bracht probeerde de zoekactie tegen te werken. Hij reed al toeterend in zijn auto langs de medewerkers van het opsporingsteam. De man is meegenomen naar het politiebureau en inmiddels weer vrij.

Dus - ik begrijp het goed? Een kroegkringetje besluit tien (10) edelherten te kopen en deze los te laten op het eiland.
Wat toch de vragen oproept: waar kan ik edelherten halen in Nederland? Bij een hertenkamp? Bij tien hertenkampen?
En: hoe krijgt men onopvallend tien edelherten op een eiland?

Dronkenmanslol die toch heel wat organisatie met zich meebrengt en waarchijnlijk het hele eiland in rep en roer heeft gebracht. En de afloop?
Er is Inmiddels besloten dat het "uiterste geval" zich al voordoet: de herten zullen worden afgeknald.
Het is niet de ergste vorm van ecologisch individueel terrorisme (al zal het regime dit niet zo noemen) - de brandstichtingen in Australië met hun ruim honderd menselijke doden zijn op dat punt niet in te halen - maar een intens treurig verhaal over dronkenmanslol blijft het.

Een leuke avond in de Sloterdijksteeg

Nee, ik ben geen Maagdenhuisbezetter geweest. Ik was er bij toen het begon, maar ik ben niet binnengeweest, en ik moet er nog steeds niet aan denken over de loopbrug die er op een gegeven ogenblik over de Handboogstraat was erheen of ervandaan gegaan te zijn. Ik krijg al een week gevoel in mijn knieholten bij de gedachte, nu nog.
En er viel in die meidagen van 1969 gewoon niet aan te denken dat het voor Jan en Alleman die er ook niet in of bij was geweest (dat laatste was ik dan nog wel) een statussymbool zou worden net te doen alsof ze er wel bij waren. Afgezien van de al snel ontstane onzinnige legendes, over meisjes die broodjes moesten smeren en daarmee basta, en dergelijke.

Een andere reden klinkt nog steeds ongelooflijk braaf: ik had in die dagen een tentamen, een van de weinige waar ik meteen voor slaagde in dat zware eerste jaar van ontwassen zijn aan de schoolbanken.

Ik was er dus bij maar niet er in. Tot mijn spijt was Radio De Vrije Maagd, toch uitzendend op de middengolf, in Amsterdam-Oost al zo goed als niet te ontvangen dus op die manier erbij betrokken zijn was mij ook niet gegeven.
Er staan mij twee demonstraties in verband met de levensmiddelenvoorziening bij - het was de bedoeling dat het Maagdenhuis erdoor ontzet werd, en de directe eis was de blokkade op te heffen (de loopbrug werd tenslotte onder het vuur van brandslangen genomen waardoor ravitaillering langs die weg onmogelijk werd).

Het waren mooie avonden in mei, die van de demonstraties. En demonstreren, zeker als er gemept wordt door de politie, werkt altijd verbroederend/verzusterend - je hebt plotseling allerlei direct na te streven doeleinden met mensen die je helemaal niet kent maar met wie je praat alsof het beste vrienden zijn. Tijdelijke Autonome Zone kun je zeggen, je kunt ook zeggen dat verzet in allerlei opzichten bevrijdend werkt. Tijdelijk, misschien kan het ook blijvend zijn. Dat is dan de Revolutie.

De politie - de term Mobiele Eenheid was nog niet bekend - voerde regelmatig charges uit, waardoor de demonstratie heen en weer golfde van het Maagdenhuis, waar zij uit de buurt moest blijven van de Macht, tot naar achter de Dam. Er zal wel door enkelingen met stenen gegooid zijn, iets waar ik mij nooit aan bezondigd heb. In het algemeen werd dit als provocateursgedrag gezien. Het was vooral zaak aanwezig te zijn en mee te golven met de beweging van het geheel, die ontstond door de telkens herhaalde charges.

Het was de eerste gelegenheid waarbij het waterkanon werd ingezet. Er kwam een iel straaltje uit en omdat het een zwoele avond was was het eerder een sport zich snel een beetje verfrissend nat te laten spuiten dan deze pantserwagen die ook geen snelheid kon ontwikkelen te ontlopen. Zowel de snelheid als het mengen van traangas in een ferme straal lagen besloten in de toekomst (Lastageweg 1975, wat Amsterdam betreft).

Er was niet ver van het hoofdpostkantoor een doodlopende steeg die nog heel wat voor de charge vluchtende demonstranten kon herbergen. Tactisch gesproken had hij niet doodlopend hoeven zijn: de politie keek wel uit uitdrukkelijk aanwezig te zijn aan de Damkant. Oproer op de Dam was (is?) een nationale en geen lokale kwestie.
Het was dikke pret een met een rieten schild zwaaiende smeris bij de ingang van de steeg met zijn knuppel te zien zwaaien: "Kom er uit lafbekken!" Haha, wij keken wel uit. Hij kon er met zijn schild in de breedte niet in en het had geen zin het schild langszij te brengen: meer smerissen konden er niet door, en zeker niet meppend met een schild in de hand.

Pas onlangs heb ik ontdekt welke steeg dit geweest moet zijn: de Sloterdijksteeg. Het is nu een gated community: afgesloten door een hekwerk, bewoond door het Rijkere Segment waarvoor het wonen in een steeg status heeft.
Over lafbekken gesproken...

O ja, en dat, zegt RG de 50-quidman

En naast het golfje van bandjes geleid door leuke vlotte meiden waren er de bands met naar hun schoenen starende kerels in wijde truien en met dopy blik. Maar de muziek was onweerstaanbaar. They don't make 'em like this anymore.


Hallelujah, Happy Mondays. Kirsty McColl is achtergrondzangeres (niet op de video).


Take five, Northside


En als Mees aan de klas vraagt: "Wie van jullie heeft alles van de Inspiral Carpets?" dan steek ik mijn vingertje op.
Ik krijg zin een rave te organiseren ofzo.
Move


Some might say, Oasis; de overlevenden.

Vakantie voorbij Sloterdijk

Trouw is weer uit buurten geweest bij Kleintje Muurkrant aangaande de Essence- en Sourcetraining. Fred van Gunst is aan het woord, de man die er ook voor Intermediair over geschreven heeft, en zijn geheugen laat het zo te zien een beetje afweten. En hij is afgehaakt bij het reddingbootproces.

Ik besef dat dit alles abracadabra is voor wie mijn serie over Source niet gelezen heeft, hetgeen u kunt goedmaken als u wilt, uiteraard van onderaf beginnen met lezen.

Er is een conclusie die ik kan verbinden aan het verhaal over de training zoals dit nu weer in de krant staat. Of er zijn heel veel labiele aan de rand van de depressiviteit zwevende mensen die zo'n training (denken) nodig (te) hebben. Ik neem aan dat de Femke Boersma die in dit stuk aan het woord komt niet "maar wat" zegt. Ik vind het nogal wat als je tegelijkertijd meent te kunnen zeggen dat je leven zo geslaagd is maar ook dat je zelfmoord overwogen hebt omdat dit niet het leven is dat je wilt. Het zegt iets over deze maatschappelijke ordening die allang aan haar eindpunt is maar waar vooralsnog geen ontsnappen aan mogelijk lijkt. Lijkt, want al die quasi feelgoodresultaten leiden af van waar men beter energie in kan steken (ik lijk wel weer twintig met deze opmerking - voelt lekker, kan ik u verzekeren).

Ja, het is een conclusie aangaande mijzelf en ik kan deze persoonlijke gevolgtrekking dan ook niet generaliseren tot iets waar om het even wie ook wat aan heeft. Blijkbaar ben ik niet labiel of depressief. Ik heb ook niet de intiemste problemen in het rond gesmeten, zoals de titel van het stuk van Trouw het stelt. De energie die ik daarin steek zou ik altijd beter aan schrijven besteden, zoals het in de serie genoemde sprookje. Intieme problemen hebben tegenover onbekenden alleen betekenis als er betekenis aan gegeven wordt, en dit gebeurt niet door ze er zomaar uit te gooien. Het heeft ook weinig zin dit te proberen, want het is bij de trainingen opdracht je geheel op jezelf te richten.

Kortom, het waren twee korte, heftige vakanties met reisgezelschap voorbij Sloterdijk, een plaats waar ik nooit een georganiseerde vakantie naar zou nemen omdat de afstand desnoods in een uurtje te lopen is...

Waiting for the great leap forward

Als ze maar brood en spelen hebben, dan houden we het wel rustig. Panem et circenses. In latere jaren van het Romeinse Keizerrijk waren alle geboren ingezetenen van het Rijk Romeinen (Civis Romanus sum, het equivalent van de toverspreuk I am a United States citizen). Maar buiten de stad Rome kon moeilijk het brood ook voor iedereen gratis zijn. En voor de spelen werden in rap tempo de grote wilde dieren die bij het begin van de jaartelling nog volop voorkwamen in het Middellandsezeegebied opgebruikt. Het was niet de oorzaak van de instorting van het Rijk, het is hooguit een van de symptomen.

Het brood was in de VS het achteraf dan toch niet onbeperkte krediet in de VS. De spelen de idiot tube.
Onrust en revolutionaire woelingen, zijn ze denkbaar in de VS? Dat kan nog eng worden, want bijna iedereen heeft een wapen.
Acties van arbeiders en studenten zijn zo algemeen aan het worden als antwoord op de crisis dat er slechts vogelvluchtoverzichten te geven zijn, wil men een beetje naar volledigheid streven.
En dan, was de bezetting van 1 (één) fabriek in de VS een uitzondering of is het een voorbode? Er is ook 1 fabrieksbezetting gaande in de Oekraïne, waar zelfs een arbeidersraad is ingesteld. Maar tot nu toe eisen de arbeiders (her-)nationalisatie.

Wat is ons aller voorland? Zimbabwe of Argentinië?

O ja, denkt RG de 50-quidman

Het was de laatste indie-golf, voordat het een genre werd, voordat "independent" een marketinginstrument werd. Er klinkt nog iets hoopvols in deze bandjes met vrouwen in de hoofdrol. Pakweg 1988-1992.
Voorbij...


Gepetto, Belly bij de BBC


Dizzy, Throwing Muses


Liar, The Charlottes. Op de EP staat ook een lekker ruige versie van het Nederlandse Venus. Het slot van de video hoort niet zo, maar het zou net zo goed wel kunnen horen...


Deluxe, Lush - video's of opnamen met beter geluid zijn er helaas niet.

Een halve eeuw...

Dinsdag 3 februari was het vijftig jaar geleden dat Buddy Holly, Ritchie Valens en the Big Bopper bij een vliegtuigongeluk omkwamen.
Voor mij was de dag waarop De Muziek Stierf eerder een feestje waarbij mensen die ik toch alleen als hippies kan omschrijven de dansvloer opstoven bij Don McLean. Buddy zelf hadden ze niet in huis.




Is de radio dan toch een kapotte televisie?

Nooit meer thuis

Een gedicht van Noah Pierce, "Irakveteraan", geschreven kort voordat hij de hand aan zichzelf sloeg.

Still at war

Got home almost a year and a half ago
We were so happy
That beer never tasted so good
Iraq was the farthest thing from my mind
That was the best week of my life. It crept up slowly
First just while sleeping
More real and scary than when it happened
After, it's on the mind awake
Never 10 minutes goes by without being reminded
Been home a year and a half physically
Mentally, I will never be home.

Bij de anderen, de dagelijkse katastrofe

De oproep van "de internationale gemeenschap" tot een wapenstilstand op Sri Lanka komt natuurlijk neer op de eis tot overgave van de Tamil Tijgers. Van het feitelijk fuctionerende Tamil Eelam is ook nog maar weinig over. Als het voorbij is - ten koste van ontelbare doden en gewonden - kan het opnieuw organiseren en hergroeperen beginnen. Want het valt niet te verwachten dat de discriminatie ten opzichte van niet-Singhalezen plotseling beëindigd wordt na de gewelddadige herovering van de Tamilgebieden.

Morgen zeven februari zit René Préval, ooit premier onder Aristide, drie jaar op het pluche in Haïti. Destijds beloofde hij hoop en verandering - ja, dat kun je altijd beloven, nietwaar. Maar de dagelijkse katastrofe gaat door en de hoop valt in slaap.

En de onrust in Madagascar gaat door. In de luwte van het nieuws, dat elders is, zijn er intussen achtenzestig doden gevallen en gaat de VN haar diensten aanbieden, wat dit ook moge inhouden. Om de onrust verder te bevorderen is de burgemeester van Antananarivo ontslagen, wat weer veel mensen op de been brengt.

De uitvinder van de dinsdag aan het woord

"Ik weet het nog goed. Het was op een maandag."
naar Kamagurka

God en Alzheimer

Een kleine vijf jaar geleden - mijn moeder was aan het herstellen van een longontsteking waarvoor zij niet was opgenomen - werd ik om drie uur 's nachts opgebeld. "Alle klokken staan op drie uur, de radio zegt dat het drie uur is, maar dat kan toch niet kloppen? Weet jij hoe laat het is?" "Drie uur." Zij verbrak de verbinding zonder boe of ba. De slaap hervatten was wat moeilijk, en dan had ik nog wel een sollicitatiegesprek die ochtend.
Ik geloof niet dat ik niet in de prijzen viel doordat mijn nachtrust zo grof onderbroken was, ik heb het maar verteld en men had begrip. (Het ging om directe beschikbaarheid, als u het per se wilt weten).
En omdat het gesprek vlak bij mijn ouderlijk huis was ging ik door om eens te kijken hoe het daar ging.

Het was een prachtig zonnige voorjaarsdag. Toen ik in de zitkamer zat van het huis waar ik zelf gewoond heb vertelde zij mij stralend dat zij al warm gegeten had. Warm gegeten? Mijn moeder is diabete, type I, al tientallen jaren, en dit trof mij als wel heel vreemd.
"Kijk eens op de klok," zei ik. "Hoe laat zegt die dat het is?"
"Elf uur."
"Ja, elf uur. In de ochtend."
"In de ochtend?" Mijn moeder totaal ontsteld - alsof de zon volop schijnt om elf uur 's avonds, en alsof het voor haar gewoon was dan net gegeten te hebben.

De mogelijkheid van het verliezen van het besef van dag en nacht treft mij nog steeds als zeer merkwaardig. Kloktijd is een technische uitvinding, dus die kan men "kwijtraken" wellicht, maar het licht is tenslotte de bron van het leven - hoe kan men zich erin vergissen terwijl men geen problemen met zicht heeft?

Een collega aan wie ik het in verbazing vertelde zei dat zijn moeder het ook had gehad en wenste mij de sterkte die ik nodig zou hebben.

Als het doorgezet zou hebben zou ik dit niet zomaar geschreven hebben op deze plaats. De huisarts noemde het een delier, zei dat mijn moeder zeker niet aan het dementeren was en schreef er een pilletje tegen voor. En het is overgegaan. Al is mijn moeder niet meer dezelfde als daarvoor.

*

De schrijver Terry Pratchett ken ik niet van zijn boeken, ik begrijp dat zij humoristisch zijn in een genre waar ik dankzij Tolkien allergisch voor ben. Ik kende zijn naam eigenlijk van de promo's voor een programma over zijn zich ontwikkelende Alzheimer, op bepaald niet hoge leeftijd. En ik zag zijn naam genoemd in verband met de atheïstenbus. Hij staat bekend als humanist, wat in Engeland identiek is aan atheïst.

In het eerste televisieprogramma over zijn zich ontwikkelende ziekte bekent hij dat hij als belijdend atheïst een godsbesef had ontwikkeld. Hij kon niet eens geloven dat hij dat zei. Komt het door de ziekte? Enkele onlinekranten melden er over, hij moet ze te woord gestaan hebben, helaas - moet ik zeggen - zijn het geen kranten die ik heel vertrouwenwekkend vind maar we moeten het er maar mee doen.

The Times:

The 60-year-old creator of the Discworld series has spoken of an unexplained experience shortly after his diagnosis with the condition.

“I’m certainly not a man of faith, but as I was rushing down the stairs one day . . . it was very strange. And I say this reluctantly, because I am trying to deal with this situation in as hardheaded a way as I can. I suddenly knew that everything was okay, that what I was doing was right, and I didn’t know why,” Pratchett said.

“It was a thought that all the right things are happening in the circumstances; and I thought, ‘Well, that’s all right then.’ I don’t actually believe in anyone who could have put that in my head – unless it was my dad, and he’s been dead a few years.”

In an interview in today’s News Review, the author also said: “It is just possible that once you have got past all the gods that we have created with big beards and many human traits, just beyond all that, on the other side of physics, there just may be the ordered structure from which everything flows.

“That is both a kind of philosophy and totally useless – it doesn’t take you anywhere. But it fills a hole.”

Previously, Pratchett has said he was “rather angry with God for not existing”.

Dit stuk, in de Daily Mail heeft hij zelf geschreven. Het opmerkelijke slot:

Me, actually - the part of all of us that, in my case, caused me to stand in awe the first time I heard Thomas Tallis's Spem In Alium, and the elation I felt on a walk one day last February, when the light of the setting sun turned a ploughed field into shocking pink; I believe it's what Abraham felt on the mountain and Einstein did when it turned out that E=mc2.

It's that moment, that brief epiphany when the universe opens up and shows us something, and in that instant we get just a sense of an order greater than Heaven and, as yet at least, beyond the grasp of Stephen Hawking. It doesn't require worship, but, I think, rewards intelligence, observation and enquiring minds.

I don't think I've found God, but I may have seen where gods come from.

Hier het merkwaardige misverstand dat het Oude Testament of de evolutietheorie iets met geloof te maken hebben. Ja in de zin van croyance tegenover foi. Wat Pratchett zonder het te weten of te willen heeft ontdekt is foi. De Engelse woorden belief en faith corresponderen wellicht met dit Elluliaanse paar.

Er is verband tussen (bepaalde delen van) de hersenen en godsbesef, hierover Tjeu van den Berk.

*

In het televisieprogramma raakt Pratchett opgelucht, bijna getroost door contact met lotgenoten, die geen van allen overoud zijn. Herkenning doet je je minder alleen voelen.

Een ziekte waarbij je gemakkelijk uit balans raakt en onbedaarlijk in snikken kunt uitbarsten om bijna niets. Die je schier eindeloos bij de groenteafdeling laat kijken, speuren, nadenken zonder resultaat en tenslotte de knoop laat doorhakken: toch maar weer het stoplicht paprika. Hm, paprika, dat hadden we eergisteren ook al.
Een ziekte die zeer nabij is. Het lichaam keert zich tegen zichzelf, net als bij diabetes. Of bij Alzheimer. Wat ik hier beschrijf hoort bij de Ziekte van Graves, die inmiddels zo'n tweeëneenhalf jaaar manifest is bij mij. Het zijn symptomen die ook bij diabetes of Alzheimer zouden kunnen horen. Misschien is er verband met gebrekkige koolhydratenverwerking die zich wreekt in de hersenen, die naar ik verneem van mijn diabetische gade, veel suiker nodig hebben.

Men gaat aan zichzelf twijfelen bij dergelijke vreemdheden, en het is bevrijdend te horen van lotgenoten dat "het er bij hoort". Ook ik had het moment van gevoel van bevrijding toen ik er van anderen over hoorde - naast al die andere symptomen die nog steeds niet allemaal bij elkaar gezet lijken te zijn. Ik moet er evenwel niet aan denken professioneel patiënt te zijn, of zelfs lid van een patiëntenvereniging. Tot nu toe.

Merkwaardigerwijze had ik vlak voor het manifest worden van Graves zo'n ogenblik als Pratchett beschrijft: alles is goed.
Maar het tegendeel bleek het geval vervolgens. Ik verwacht niet te hoeven uitleggen dat ik een endocrien aangestuurd mystiek- of godsbesef geen pleidooi voor atheïsme vind.

Het koper van Chili

Het blad Buiten de orde heeft de merkwaardige hebbelijkheid zonder uitleg een knip- en plakblad te zijn, op papier en daardoor ook in de archiefafdeling op het internet. Handig hieraan is dat ik zo een papiervrije verwijzing heb naar de manier waarop Antoine Verbij in zijn Tien rode jaren het (mede) over mij heeft:

De afdelingen functioneerden als discussieclubs en actiecentra. Ze namen zelden zelf initiatieven maar participeerden in uiteenlopende comités en actiegroepen. Iemand noemde de Amsterdamse afdeling van de Federatie [van Vrije Socialisten] ooit een 'uitzendbureau voor activisten', een typering die ook kan gelden voor de levendige afdelingen in Utrecht, Nijmegen en Groningen.

Die "iemand" was ik dus, zowel op papier in het Jaarboek Anarchisme gewijd aan Anarchisme in Nederland, als bij de presentatie van de Vrij Socialistische Studentenvereniging bij een van de eerste Intree-happenings aan de Universiteit van Amsterdam. "Hoe moeten wij ons eigenlijk omschrijven?" vroeg Jan-Willem van der Velden. Ik kwam op deze kwalificatie en Jan-Willem zei dit dan ook braaf tegen iemand die zich aan ons stalletje meldde. Dit leek mij ook weer geen goed idee.
Er was uiteraard geen Vrij Socialistische Studentenvereniging, vrijwel alle betrokkenen onder de - pakweg - dertig waren student en dus konden we de Federatie van Vrije Socialisten hiermee gerust vereenzelvigen.

Ik verdenk mensen als Verbij, Mak en andere mediamik er niet eens van dat zij een soort verkapte leninist zijn. Maar - in dit speciale geval Verbij - zij kunnen zich geen initiatief voorstellen waarbij zij zelf geen belangrijke rol spelen of deze niet opeisen. En een bescheidenheid die zij zelf niet hebben kunnen zij moeilijk projecteren op anderen. Het zou trouwens wel kunnen dat er geen papieren spoor is van bijvoorbeeld het verhaal over het Chileense koper en Nederland, zodat de geschiedschrijving waartoe ik heb opgeroepen in verband met het Nederlandse anarchisme in de jaren zeventig niet volledig zal zijn. Is dit jammer? Of moet ik het toch zelf doen aan de hand van een warrig archief waarvan ik ook niet weet hoe het nog verder in de war gebracht is?

Iemand (een andere Iemand dan ik, ik weet zijn naam wel maar ga deze niet hier in de groep gooien) kwam met een punt uit de losse pols op een vergadering - iets uit het nieuws dat hem hoog zat en waarvan hij zich afvroeg of we iets konden doen. In de herfst van 1972 voer er een schip voor de kust van West-Europa met Chileens koper. De koperwinning in Chili was door de Unidad Popular-regering genationaliseerd, wat nog wel op een eenvudige administratieve maatregel was neergekomen. Maar de reactie van Burguesia Internacional was ook al voor de staatsgreep vijandig tot het uiterste. Het schip had geen haven in Frankrijk of West-Duitsland kunnen aandoen, doordat er door Yanqui-concerns onmiddellijk beslag op de lading gelegd zou worden. Waarheen nu? Het stond voor ons vast dat het onaanvaardbaar zou zijn dat er in Nederland ook een dergelijke chantage-actie onweersproken zou plaatsvinden.

Het initiatief ging uiterst efficiënt. Binnen de kortste keren waren er affiches met betrekking tot het Chileense koper, en waren er contacten gelegd met mensen die ongetwijfeld iets te zeggen zouden hebben over deze kwestie en die eventuele vervolgacties zouden kunnen dragen. Er werd een avond in het toenmalige Brakke Grond-gebouw besproken, een van de sprekers was Piet Reckman die zijn toenmalige organisatie Sjaloom kon inbrengen. De manifestatie was aanleiding tot het oprichten van het Chili Comité. Wij Amsterdamse anarchisten hadden het initiatief genomen en het kleine taaie organisatorische werk gedaan (plakken - wat had ik er een hekel aan...) en het kon verder zijn niet-anarchistische gang gaan. Ja, de keuze tussen de Unidad Popular of rechts in Chili was niet moeilijk, maar een regering die nationaliseert kan toch verder niet met anarchisme vereenzelvigd worden. Kortom, een anarchistisch initiatief dat blijmoedig uit handen gegeven werd, graag zelfs.

Voorhoede zijn is iets anders dan een voorhoederol opeisen en zich erover op de borst kloppen. Het spijt mij dat het misschien alsnog lijkt alsof ik dit achteraf doe, dit is niet de bedoeling. Ik kan het evenwel ook niet over zijn kant laten gaan mediatypes die de jaren zeventig zoniet zestig wel lijken te willen belichamen, onzin te laten beweren over iets waar ik nauw bij betrokken ben geweest. En ik doe dit in het geruste besef dat het anarchisme in al zijn gedaanten als zodanig een voorhoedestreven is, het hoeft nooit opgeëist te worden.

Dit was een zijpad ten aanzien van het hier nog steeds lopende verhaal over de jaren-zeventig-ontsporing van de Nederlandse stadsguerrilla. Hierover spoedig weer het een en ander.

Dorothy Day voordat zij katholiek werd

De revolutie wordt wel geblogd, nietwaar?
Hier The personalist, een niet-dagelijkse dagkalender.
En van dezelfde maker, Robert Steed, een weblog waarop Easy essays van Peter Maurin verschijnen.
Van het eerste pluk ik een foto van Dorothy Day uit de tijd waarin zij met een anarchistische kameraad ergens bij het strand op Staten Eiland woonde. Ik heb het altijd een onverteerbaar verhaal gevonden dat zij met haar man brak om katholiek te worden (en volgens de moraal van de Rooms-Katholieke Kerk kan het al helemaal niet).
Dit 'seventiesmeisje (zo zou ik haar omschrijven) vind ik leuker dan haar latere verschijning. Maar ze was dan ook nog vrijzinnig-protestant toen. En jonger uiteraard.