Om de struik heenmeppen

Pim van Lommels magnum opus treft - voor mij - het ongeluk dat ik het bij mij had tijdens Verblijf Elders, daar geconcentreerd ben gaan lezen, het niet uit heb gekregen en - dan blijft het in de reistas en raakt het vergeten, en "het komt nog wel eens". En we zijn een jaar verder inmiddels. Ik zag in een boekhandel een boek met de titel Wat een onzin! waarvan het eerste hoofdstuk over Van Lommel gaat. De auteurs stellen dat Van Lommel heus wel weet dat er geen bewustzijn zonder lichaam is, maar... ja maar wat? Dat kan ik namelijk ook bedenken en ik heb er geen dik boek voor nodig om deze gedachte uit te werken. Er valt ook niets te bewijzen op dit punt, omdat het gaat om wat principieel niet-bewijsbaar zal zijn. Bijna-dood-ervaringen zijn precies dat: de verslaggever v/m was bijna dood, maar kan het navertellen. Wie het niet kan navertellen kan het niet navertellen.
Het gaat er om dat iemand, in casu Van Lommel, aannemelijk maakt dat bewustzijn en lichamelijkheid niet aan elkaar gebonden zijn. Hij kan het alleen aannemelijk maken. Bewijzen niet. Enfin, ik moet het uitlezen.

Dit treurige lot van thuis niet verder gelezen reisboek treft in mijn geval vaak Zeer Belangrijke Werken. Oorlog en vrede, Walden, The origin of species...
Walden heb ik een tweede keer meegenomen, een haltekaart van de Duitse spoorwegen geeft aan waar ik gebleven ben. Ik vind het geen uitnodigend boek, eerlijk gezegd. Felix Ortt geeft in zijn recensie eerlijk toe dat hij het niet uitkrijgt en schrijft dat hij graag verneemt van iemand die het wel heeft uitgelezen. Pas nu dit door mijn hoofd flitst voordat ik het opschrijf bedenk ik: hij kende Frederik van Eeden van jongsafaan. Wil hij suggereren dat Van Eeden het ook niet heeft uitgekregen?

De zuster van Ortt, Henriëtte, was de jeugdliefde van Van Eeden, en misschien wel de Grote Liefde van zijn leven. Ze "liepen met elkaar" (dit dient men vooral ook letterlijk te nemen) en plotseling maakte Henriëtte er een einde aan en deelde zij mede dat zij verloofd was. Dertig jaar later zegt zij tegen Van Eeden dat hij wat meer doorzettingsvermogen had moeten tonen. Zij vinden elkaar niet alsnog. De biografie van Van Eeden enigszins kennende moet dit voor hem een wat treurig stemmende mededeling zijn geweest.

Ja, al die mensen die in de groene tunnel op je wachten en je met open armen ontvangen en die je zo, zo liefgehad hebt... Maar houden de leden van het comité van ontvangst ook van elkaar? Hebben zij elkaar aan deze zijde al ontmoet, sluiten zij vanzelf vrede, houden zij allemaal van mij (en hoe zit het met die verloofdes?). Ik denk dat zo'n prachtcomité van ontvangst een hoop aards leven moet wegpoetsen om vechtpartijen te voorkomen. Trouwens, zou ik zelf niet eens de gelegenheid te baat nemen zo'n verloofde er eens stevig van langs te geven? Of omgekeerd...
Harry Belafonte schiet mij te binnen:

There's Rosita and Chiquita and pretty Maybelle
Way up Suzyanna
If I meet them all at once I'll never get well

Gisteren las ik een bericht op een site van een Nederlandse nieuwsbron, een dagblad als ik het mij wel herinner. De gebruikelijke ideologische propagandistische prietpraat, maar alleen al om te weten wat je Kennelijk Moet Denken moet je die sites in de gaten houden. Plotseling, uit het niets, klinkt er een Moderne-Jongevrouwenstem uit de computer. "Tja, ik was heel erg dronken en toen ben ik naar bed geweest met een collega." Klak - stop. Wat heb ik nu aangeklikt, was de enige vraag die bij mij op kon komen. Ik kon op het scherm niets zien, en las maar verder, wat scrollen met zich meebracht. Toen ik het lorrestuk uithad zag ik een advertentievlak dat vroeg: gesprek verder horen?

Dit verwees waarschijnlijk naar die opklinkende stem met de schuldbewuste bekentenis. Of niet schuldbewust? Het gaat over iets wat niet mag, sociaal onwenselijk is en het leven zeer kan compliceren. En wat toch gebeurt, volop misschien wel. Ja hoor, ik spreek ook uit ervaring, maar de smoes "heel erg dronken" accepteer ik niet. Dat ben ik twee of drie keer in mijn leven geweest en er valt niets met iemand naar bed te gaan in zo'n geval. Een drempel/schroomopheffende hoeveelheid, dat hoort er denk ik wel bij. Maar een Nacht met een Collega kan net zo goed tot verkering leiden en je hoeft niet op dezelfde plaats te blijven werken. Misschien wacht het echte drama pas in die groene tunnel met het ontvangstcomité. Als daar verliefd iemand op je wacht van wie je dat nooit geweten of gedacht hebt, of tien pond zout en nog geen dorst, en wat dan? Waarom kan ik mij eigenlijk daarbij nu al die complicaties voorstellen en niet zo bij waar de onbekende bezoekster in mijn computer op aan leek te sturen?

Wat was dit nu eigenlijk voor reclame? Als ik hem nog eens tegenkom zal ik hem uitluisteren.
En vormen mijn tobberige overwegingen bij het ontvangstcomité niet een soortement bewijs dat deze droom op wensdenken berust? Gevaarlijk terrein.

Ja, hè.... hij schrijft weer niets over Gaza.
Een verkiezingsstunt ten koste van honderden of duizenden mensenlevens. Een schot voor de boeg van Obama. Een afleidingsmanoeuvre van de crisis, een nieuwsgeschenk uit de hemel voor de propagandapers (die ook zijn reclameboodschappen over naar bed met een collega kwijtkan).
Ik zou net zo goed heel erg dronken kunnen zijn over deze langgerekte nachtmerrie - en dan is het alleen nog maar de nachtmerrie van iemand die er niet bij is.