Gunst ja, koude dagen - ze zijn zeldzamer geworden. Vorige winter was er vlak voor Kerst een vorstperiode - ik herinner mij dit maar al te goed, want degene die mijn datsja zou kopen liet de gelegenheid voorbijgaan om er naar te kijken om op natuurijs te kunnen schaatsen - en kocht hem dus ongezien.
Er was nu langere gelegenheid, maar het is ongetwijfeld minder geworden. Ik heb tot mijn negende levensjaar aan de Amstel gewoond en er waren verscheidene winters waarop je op de rivier kon lopen zij het nooit tot aan de overkant, want er werd in het midden een vaargeul opengehouden. De IJsbreker is genoemd naar die activiteit. Voorbij, voorbij...
Er waren tijden dat ingezonden stukken voor de courant standaard werden afgedaan met een dooddoenertje over plaatsgebrek. Je zou er bijna naar terugverlangen met het huidige riool dat dagelijks geleegd wordt via commentaren. Maar goed - plaatsgebrek was nooit een argument om als het vroor de Halvegare van de Dag via een ingezonden meesterwerk te doen uitkraaien: "Hoezo broeikaseffect?"
Het verschil tussen weer en klimaat, da's nog een hele toer. Een matige zomer als 2007 was toch de warmste uit de opgetekende Nederlandse geschiedenis. Moet het uitgelegd worden?
Koudeperioden roepen vanzelf de beelden van vorige keren op. De twee Elfstedentochten van de jaren tachtig. Die ijskoude avond dat Caroline vroeg de lucht uitging omdat het met dit weer niet verantwoord was verder uit te zenden. Direct daarna roept op de plotseling stilgevallen frequentie een Engelstalig muziekprogramma mij een goede morgen toe. Een station met een vermogen van 1 kW in Sydney, Australië, dat door de bijzondere condities binnenkomt bij de tegenvoeters.
De winter van '78-'79 met zijn vele sneeuw - ik geloof dat het sneeuwen op Nieuwjaarsdag begon - van de buitenwereld afgesneden dorpen in Friesland. De sneeuw bleef lang liggen en ik ontwikkelde een irritatie die ik achteraf niet anders dan als sneeuwblindheid kan omschrijven.
Maar als het niet vóórkomen van Echte Winters een maatstaf zou zijn voor de intelligente vraag "Hoezo broeikaseffect?" is er ook een groot gat voor '78-'79. In Nederland dan. Ik laat de rest van het vertoog over aan George Monbiot.
Een koudeperiode geeft je de gelegenheid de betrekkelijkheid van temperaturen weer eens te beseffen. Drie graden boven nul voelt plotseling weldadig zacht aan en zweemt al naar lente. Als bij afspraak lopen vrouwen met lichtere jassen door de stad en tonen hun in zogenaamde leggings gehulde benen. Een meisje dat heel veel been liet zien bracht mij in gedachten terug bij het verhaal van die malle zogenaamd christelijke school en zo via dergelijke "christelijke" hypocrisie op de wachters die in de begindagen van de minirok bij het Vaticaan waren opgesteld om met een meetlat de zedelijke toelaatbaarheid van bezoeksters vast te stellen. Was een bezoekster afgekeurd dan kon het gebeuren dat zij voor de ogen van de wachter met zijn meetlatje de zoom losmaakte en alsnog toelaatbaar geacht kon worden.
Ik ben twee keer in het Vaticaan geweest en heb dat soort wachters niet gezien. Ze hebben de strijd waarschijnlijk al snel opgegeven. In sommige dingen zijn katholieken nu eenmaal rekkelijker.
Overwegingen op weg naar afspraak met Lief ergens in de binnenstad. Zij vertelt van haar ontmoeting met vriendin. Zonder dat ik iets over mijn wandelgedachten heb gezegd vertelt zij dat vriendin bij een kerk in Griekenland haar rok kreeg opgemeten bij de ingang en werd afgekeurd.
Opmerkelijk. Maar ik houd het op synchroniciteit, voorzover dit een verklaring is. Oftewel: twee toevalligheden die samenkomen op vrijwel hetzelfde tijdstip. Ik zou het zelfs niet een dieptestructuur van de dag willen noemen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten