Elcken dag een glaasje - 3

In het boek Rood Verzetsfront kan er geen aardig woord vanaf voor de bedoeling brandbommen te gooien naar een kantoor van de Duitse verzekeringsbank Allianz*) in Amsterdam. Het commentaar is weggewerkt in een voetnoot verspreid over pp. 100-101:

Deze actie (op 5 mei ['78]) van Monique Augustin, Els van Hout en Eugene G. was volslagen dilettantisch uitgevoerd en kon daarom in de ogen van het RVF niet dienen als een revolutionair voorbeeld. De drie werden voor het gebouw gearresteerd en hadden in hun fietstassen twee molotovcocktails, een steen, én de verklaring. Volgens de chef van de antiterrorismeafdeling van de Amsterdamse politie, T.J. Platenkamp, was er geen sprake van een tip maar werden op 5 en 9 mei (de dag van de dood van Ulrike Meinhof), Duitse gebouwen in de gaten gehouden (...) [Volgens de BVD] waren recentelijk activisten uit kringen van het Rood Verzetsfront betrokken bij een poging tot brandstichting door middel van een molotovcocktail in de Allianz-verzekeringsmaatschappij. (...) Over deze actie werd door het RVF juist zeer laatdunkend gedaan.

"De tip", die verder niet toegelicht wordt, verwijst naar meteen vermoed verraad vanuit kraakpand Sarphatistraat 62, waarvandaan het drietal vertrok naar het dichtbijgelegen Frederiksplein. De fietstassen waren in het verhaal dat ik vernomen heb zelfs plastic zakjes aan het stuur. Of politiechef Platenkamp een tipgever m/v dekt of de waarheid spreekt is moeilijk meer na te gaan en is ook niet meer zo ter zake.

Het citaat biedt een aardig inzicht in de opvattingen van een club als het Rood Verzetsfront. Een bomaanslag kan dus een zeer goed revolutionair voorbeeld zijn. Voorwaarde is blijkbaar dat de aanslag geslaagd moet zijn. We kunnen veronderstellen dat het drietal misschien niet erkend zou zijn als RVF-leden, maar wel goede revolutionairen genoemd zouden worden als hun actie geslaagd zou zijn. Dat het kapitaal een maatschappelijke verhouding is die niet met een brandbom op te blazen is zal voor het RVF een mededeling in het Quechua zijn, vermoed ik - ik moet de exotische taal ergens vandaan halen, want leden gingen in 1978 naar Baghdad om te overleggen met de Iraakse regering, en werden getraind in guerrilla in Zuid-Jemen - het wordt niet verzwegen in het boek, integendeel.

Merkwaardig dat de man van het drietal geen achternaam heeft in dit verhaal. Ik weet ook niet wie het geweest kan zijn. Toevallig is het publiek gedocumenteerd waar ik 's avonds op 5 mei 1978 was: onder andere op het Anti City Circus. Is dit van belang? Jawel. Een voortvloeisel van het Circus was de aanleg van een tuinencomplex met de door mij bedachte naam Vlooienpark op de zandvlakte van het Waterlooplein, waar het nieuwe stadhuis zou moeten komen. Het zaaien van afrikaantjes, planten van Amerikaanse vogelkers, poten van aardappelen en vooral ook het uitzetten van duizendblad (als u het tegenkomt bij de Stopera weet u nu wie het daar gebracht heeft), dat was mijn bijdrage aan de Revolutie in die dagen. De irrigatie van het park vond plaats vanuit kraakpand Jodenbreestraat 24, boekhandel Het Fort van Sjakoo, waar ik zodoende als het ware inrolde - en de rest is ook geschiedenis...

Enige tijd na de aanhouding van het drietal sprak ik de (toenmalige) vriend van Els van wie ik bepaalde details van het verhaal vernam. Els was ondergedoken. Ik kreeg het adres van de cel van Monique en vroeg of zij bezoek misschien op prijs zou stellen. Van het antwoord ben ik ook nu nog een beetje ontsteld.
Monique, zei Els' vriend, vond dat ik mij maar moest bewijzen als goede revolutionair, door het werk van het drietal dat nooit uitgevoerd had kunnen worden alsnog te voltooien. In haar ogen was ik naar ik begreep maar een lafbek. Omdat ik - dit kon ik wel bedenken - niets had gezien in het uitrollen van een spandoek in de Westerkerk. Ik was ontroerd dat zij deze gedachten aan mij besteedde en kon alleen bedenken dat er zoveel aardiger en vast ook wel nog veel subversievere dingen te doen zijn in het leven, en betreurde het dat zij daar zat, in dat gebouw tegen de bouw waarvan we nog geprotesteerd hadden. Ik hoop dat zij na haar detentie die aardige dingen des levens alsnog volop heeft meegemaakt...

Deel 1 en deel 2 van deze serie. Slot volgt.

*) Hoe Duits is Allianz nog, ruim dertig jaar later?