Een dans voor David Levine

Sierlijk werveldanst de mooie galeriehoudster door haar lege zaal - leeg wat betreft andere mensen. Een kunstig gezicht, een aangename verrassing bij het zomaar langslopen. Mij schiet een regelmatig opduikende tekeningenreeks in Vrij Nederland uit goede tijden in gedachten - "een dans voor", ook gedaan door een dame met rondzwaaiend lang zwart haar.
Tekeningen van David Levine. Zou die man nog bestaan?

Het antwoord vind ik net bij een site die kandidaat lijkt om in de rubriek Het goede en het schone opgenomen te worden.
David Levine is gisteren overleden op 83-jarige leeftijd.

Een flits - 4

"O wat ben ik nu gelukkig".
Het was een onvergetelijke scène, althans voor mij. Zij had haar hoofd op zijn schouder gelegd, zij tweeën, ik en misschien nog wat mensen zaten op het bordes van het bezette instituut. Het was al zacht en zwoel, ook al was het voorjaar.

Het zou mij tegengeworpen kunnen worden dat ik vooral afgunstig was en ik lever zelf munitie voor zo'n reactie. Maar het was niet bepaald mijn tekort aan iemand die haar hoofd vrijelijk tegen mij neervlijde dat mij het gevoel gaf: "dit duurt niet lang". Toch nog lang genoeg om een geruchtmakende en ook voor de omstanders pijnlijke scheiding op te leveren, een paar jaar later.
En dan - op dat ogenblik, op die specifieke plaats op die tijd, zal het waar zijn geweest, bedenk ik nu. Het doet wat merkwaardig aan om het zo in het openbaar te zeggen. En verder besef ik terwijl ik het opschrijf dat ik er zelf bij dacht dat de spreekster impliceerde dat het altijd zo zou blijven. Ik weet ook nog steeds niet zeker of geluk niet vooral bij terugblik of in korte bij een ogenblik horende flitsen merkbaar is. In ieder geval is met je hoofd op de schouder van je geliefde in de zon zitten nog wel iets anders. En het gelukkigste moment? Dat moet nog komen.




*
Op Nieuwjaarsdag in Hoorn, Terschelling, heb ik een opvoering van Cor Bruijns Arjen gezien in het dorpshuis, door de plaatselijke toneelvereniging. Ik wist toen nog niet van christen-anarchisme en Bruijns oorspronkelijke betrokkenheid hierbij, waarvan ik mij afvraag of die in Arjen merkbaar zou moeten zijn.

Een groot deel van het publiek in de zaal bestond uit toeristen, volk van het vasteland. Het publiek zal ongetwijfeld welwillend zijn geweest, maar de hoofdrolspelenden waren zo vlak in het uiten van theatraal bedoelde gevoelens dat het lachwekkend  werd. Hadden ze opdracht niet te schmieren? Onverstandig, zeker voor amateurtheater. Maar we wisten nog niet dat Nederlands dagelijks televisiedrama door dit soort actreutels algemene praktijk zou worden - zo lang geleden is het alweer.

"O wat ben ik nu gelukkig" zei de toekomstige  echtgenote van Arjen tot slot zonder enige toon of emotie. Het leidde tot daverend gelach in de zaal, waar in feite een traan van ontroering weggepinkt had moeten worden.

Wat er te bombarderen is in Jemen

Iedere dag is er om ontdekkingen te doen - op APOS beschrijf ik er vandaag een over een bevrijdingstheoloog-journalist.

Alvast...

Goed, bij mijn vijfentwintigjarige jubileum als dj kwam mijn Engelse publiek tot de ontdekking dat ik Northern soul draaide. Ik wist nauwelijks wat het was.
En een paar weken geleden kreeg ik van een virtuele vriendin - omkleed met lieve woordjes zoals alleen Engelse vrouwen die kunnen slaken, en geloof mij, majesteit, het is wel degelijk leuk - te horen dat ik toch echt mod was, ook al heb ik nooit een scooter gehad en tochtlatten alleen omdat ik te lui was mij uitgebreid te scheren (elektrisch ging dat nog, dat was een heel gedoe).
En spijtig stelt hij vast: had ik als treurig eerstejaars dan maar een vriendin gehad met een zo'n been (over mijn schooltijd durf ik al helemaal niet te denken)...

Enifn, mijn eerste in Engeland gekochte singletje staat op YT, en ja hoor, het blijkt weer eens mod. Eerst de b-kant.

Where the good times are, Beverley,
en nu ook op YT de A-kant:


Happy new year
Excuses voor sommige van de beelden, het gaat om de muziek.

Meer over Beverley en dit venijnige Randy-Newman-nummer.
Meermalen op het juiste tijdstip op oud/nieuw gedraaid op de radio. Hier plaats ik hem nu alvast.

Frontberichten van een vrijheidsmars

Overgenomen van het Wereldblog van MO:

De actievoerders hebben twee doelen voor ogen. Enerzijds willen ze hun boodschap overbrengen op de plaats waar ze zich noodgedwongen bevinden. Anderzijds blijven ze Egypte vragen om hen de grens naar Gaza te laten passeren.

Voor de Franse ambassade kamperen al enkele dagen mensen van de Franse groep ”Europalestine”. Egyptische soldaten hebben de groep omsingeld. Ze mogen de groep verlaten, als ze ondertekenen dat ze gewone toeristen zijn die geen actie meer voeren. Zij kiezen ervoor ter plaatse te blijven.
De andere actievoerders, zoals de Franse leden van ECCP, zien het minder extreem. Ook de Belgen wilden het constructief aanpakken en vroegen een onderhoud. De consul was bereid 6 mensen te ontvangen.
Het werd een ontgoochelende ervaring. Zij liet de afgevaardigden, waaronder ik, lang wachten in de publieke wachtzaal. Daarna gunde ze ons de eer dat ze niet achter het glazen loket bleef, maar zelf tot in de zaal kwam. Rechtopstaand bij de openstaande deur luisterde ze toe. Zelf wist ze niet meer te vertellen dan wat er al op de website van de ambassade staat. De ambassadeur kwam enkele minuten langs. Hij gedroeg zich iets professioneler, maar de boodschap bleef dezelfde: de ambassade volgt gewoon het beleid van Egypte. Geen intentie om een Belgische vizie te laten doorklinken of de actievoerders te verdedigen.

De manifestatie voor het bureau van de journalistenvereniging was minder ontgoochelend.  Veel deelnemers aan de vrijheidsmars kwamen er samen op de trappen rond de groep hongerstakers.  Onder die hongerstakers Hedy Epstein. Zij overleefde de Holocaust en zet zich nu in voor Palestina. Er werd gescandeerd en gezongen in verschillende talen.
De ordediensten waren met veel manschappen aanwezig. Ze hielden de betogers netjes binnen de dranghekken. Daar hadden ze sowieso niet veel moeite mee. Enkel de (vele) fotografen wilden de zaak wel eens van ergens anders bekijken.

Alle deelnemers van de Vrijheidsmars zijn heel ontgoocheld dat het eigenlijke doel van de reis niet bereikt wordt. Een verblijf in Cairo is iets totaal anders dan een bezoek aan Gaza. Toch blijft  iedereen proberen er toch nog zoveel mogelijk uit te halen in het voordeel van Gaza.

Het is een uiterst bizarre situatie. De enige vraag van de activisten is: “laat ons als gewone toeristen naar Rafah reizen en daar de grens oversteken.” Egypte kiest ervoor die groep van 1400 ontevreden vredesactivisten te dwingen om hun volledige reisperiode in Egypte door te brengen. Dit kost Egypte enorm veel moeite. Niet alleen op de acties zijn er veel veiligheidstroepen, ook bij de hotels. Alle stappen van de groepsleden worden gevolgd.

Wat is de zin van degelijke politiek? Al vele dagen bewijzen de militanten dat zij zelfs in deze frustrerende situatie in staat zijn tot vreedzame acties.

Zowel in Gaza als bij de hongerstakers heerst honger naar voedsel. Het is echter steeds meer duidelijk dat er bij allen vooral honger is aan gerechtigheid. (Ria Cabus)

Een bericht van Pace e bene:

Louie Vitale On Hunger Strike And Fasting -- Detained By Egyptian Police


This morning, Louie Vitale, who is in the second day of a hunger strike, joined a large group near the US Embassy with the intention of speaking to our representatives there.  He approached with the first group of 30 and they were surrounded by Egyptian police. People were being severely jostled by the police and there are reported to be several injuries.

There are apparently three separate groups that have been surrounded; they are behind barriers and are not visible to the street. David Hartsough and Jan Hartsough [longtime peacemakers and friends of Pace e Bene] are both under detention as well, but we are uncertain if they are in the same group with Louie. Please contact the US Embassy and urge them to support those who have been detained.  Thus far they have offered no assistance to the March, and, as far as we know they have not come to the assistance of those who are detained.

We are texting back and forth inside the circles.

The latest update is that they have been moved into the US Embassy compound and are going in small groups to meet with representatives.  This is not yet confirmed, but if it is accurate we are certain the pressure everyone is applying is helping.  We will keep you updated. They urge that we focus on the people of Gaza in all of this.  (Sherri Maurin)

Het verzoek uit de kring van Pace e bene is naar vermogen mee te vasten.
Het Egyptische regime heeft zich inmiddels bereid verklaard honderd van de ruim dertienhonderd deelnemenden door te laten naar Gaza.

Arabia felix?

Arabia Felix, Vruchtbaar Arabië, zo werd het zuiden van Arabië aangeduid door de Romeinen. Er kon van alles geteeld worden en er waren (en zijn zelfs nog) tropische bossen. Het zuiden, Jemen op zijn Arabisch. Zuid-Jemen is dus het zuiden van het zuiden - maar deze voormalige volksrepubliek - die in 1990 nog net voor de Duitse eenwording met het noorden fuseerde of beter, net als de DDR, werd opgeslokt - heette in het  Arabisch dan ook nooit Zuid-Jemen.
De fusie is nog minder gelukkig verlopen dan de Duitse. En inmiddels wil een flink deel van de bevolking scheiden.

In de Volksrepubliek Jemen was een voortdurende burgeroorlog aan de gang met het Zuidarabischtalige oosten, waaronder het gebied Hadramaut valt. In het vroegere sjeikdom, de onwennige republiek "Noord"-Jemen, was ook een staat van voortdurende burgeroorlog tussen royalisten (gesteund door Saoedi-Arabië) en republikeinen. En inmiddels is de factievorming voortgegaan, is de tegenstelling tussen sjiieten en soennieten verscherpt en heeft het islamisme voet aan de grond gekregen in Noord en Zuid. Word er maar eens wijs uit.

Makkelijk zat. Het regime in Sana'a werkt graag samen met Washington in de strijd tegen "het terrorisme", onder welke noemer alle tegenstanders van het regime zullen vallen. En hoewel het bombarderen al begonnen was voor de operette rond een vliegtuig in Detroit is Nobelprijswinnaar Obama er nu van overtuigd dat er in Jemen voorkomen moet worden dat onschuldige mannen, vrouwen en kinderen gedood worden. In de VS dan welteverstaan.

Arabia Felix zal door veel mensen gelezen worden als "Gelukkig Arabië".



*
Een vriendin die in Jemen gewoond en gewerkt had stelde mij ooit voor aan een vriend van haar, afkomstig uit Hadramaut. Op het gezicht af zou ik gedacht hebben dat hij Indisch was dus ik liet mijn verrassing blijken. Ik kreeg de opmerkelijke verklaring dat dit kon kloppen: er zijn veel Hadrami's naar Indonesië geëmigreerd, zij hebben hun stempel op de islam aldaar gelegd en er is ook remigratie geweest. Een van de andere opmerkelijke gevolgen was dat tot ver in de afgelopen eeuw velen in Hadramaut het Nederlands machtig waren. Officieel was Groot-Brittannië de koloniale macht aldaar maar  het "protectoraat" werkte niet. Jemen is nooit volkomen onderworpen. Vrijwillige contacten en handel hebben meer effect. Verrassend, en dan ook weer niet. Wat zal het "Nederland" verder kunnen schelen.

Een tweede Afghanistan op de drempel van wat een nieuw decennium genoemd wordt. Het zal de levens van heel wat onschuldige mannen, vrouwen en kinderen kosten voordat de VS bemerken dat het een koloniaal avontuur te veel is. Voorzover dit punt al niet bereikt was in Afghanistan of Irak.

Een jaar later

En over roze gesproken, Code Pink rehabiliteert zich na de faux pas ten aanzien van de "goede oorlog" in Afghanistan.
Het logboek van de Vrijheidsmars voor Gaza is via haar te volgen.
De deelnemenden worden overal omsingeld door cordons Egyptische oproerpolitie (die hand in hand staat - wonderlijk gezicht).

De demonstranten - voorzover hun geen huisarrest in hotel of ambassade is opgelegd - spreken met de agenten van de oproerpolitie. Voor een euro of zeventig per maand mogen de agenten het vuile werk doen voor het regime (en voor VS en Israel erbij).

Ooit was Egypte het kernland van het Arabisch eenheidsstreven, nu is het een volgzame neokolonie van de VS. Mocht de democratie er ooit uitbreken dan zal het resultaat Washington weer eens helemaal niet bevallen.

Middernachtzending anno 2009

Het ongelooflijke verhaal van wat een Noordamerikaanse jongeling als het hoogtepunt van zijn jonge leven beschrijft is gebaseerd op consumptie van porno. Het citaat komt uit een artikel van een schrijfster die er van overtuigd is dat porno inmiddels een bereik van honderd procent heeft bij tieners. Dit zal dan ook zeker wel gelden voor de klapmaarinjehandje-christenen. Die dan wel gaan meieren over oppassen dat je er niet verslaafd aan raakt.

Dus moet alsnog de Rein Levenbeweging nieuw leven worden ingeblazen? Misschien wel.

Chris Hedges ziet het grote verband tussen de psychische en seksuele verwording van de VS-ingezetenen en het wangedrag tegen hen die niets terug kunnen doen: gevangenen of de ontvangenden van de zegeningen van het imperialisme:

Porn reflects the endemic cruelty of our society. (...) The violence, cruelty, and degradation of porn are expressions of a society that has lost the capacity for empathy. ... The Abu Ghraib images that were released, and the hundreds more disturbing images that remain classified, could be stills from porn films.

Hij gaat op reportage in Las Vegas, in de staat waar prostitutie en (dus) het produceren van pornofilms legaal is, en komt in contact met Pink Cross, een organisatie die vrouwen die in deze "industrie" terechtgekomen zijn opvangt. Pink Cross heeft ook oog voor de consumenten. En beklemtoont het belang van de verlossing van de mensen die er bij betrokken zijn door het aangaan van een persoonlijke band met Jezus.
Dit is niet per se evangelicaal - er staan altijd heel veel mensen klaar die zeker weten dat zij het recht hebben de eerste steen te gooien naar de vrouwen die verstrikt zijn geraakt in deze bedrijfstak.
Pink Cross zwatelt ook niet over deze bekeringen. Er gebeurt hier iets bijzonders waarover het niet aan mij is te oordelen.

Chris Hedges, gekwalificeerd als theoloog, stelt dat er alleen redding mogelijk is in liefde. De kracht van liefde is groter dan die van de dood. De liefde blijft bestaan, ook al lijkt het alsof de duisternis ons allen heeft opgeslokt, en de liefde triomfeert over het puin dat overblijft.

Het klinkt allemaal naar christen-anarchisme van een eeuw geleden - nu.

Een flits - 3

Een van de redenen waarom ik Nederlandse televisie mijd als de plaag is dat deze totaal om de reclame draait en om de kijkcijfers van het vulsel tussen de reclameblokken. Die kijkcijfers zijn het best als iedereen wordt toegesproken alsof hij of zij dertien is. Maar ik kan niet altijd vermijden iets op te vangen bij het langszappen.

Een man met een vrachtwagentje waarop een enorme roomsoes (of tompouce - iets dergelijks) staat voor de poort om zijn handel af te leveren. Twintig jaar later staat hij daar weer. Of nog. En zo door.
De suggestie is: wat een sleurbestaan. Laat die man met vervroegd pensioen gaan en van zijn leven genieten.
De Mont Blanc beklimmen. Of associeert hij Mont Blanc - Monte Bianco - met ijs of gebak? En misschien wil hij het pensioen waar hij flink voor zal moeten dokken - want waarom wordt het anders geadverteerd - wel doorbrengen met het eten van taartjes in Wenen of Zürich of waar dan ook. En met een mengeling van opluchting en spijt zal hij denken: ik maakte ze beter, Of net zo goed. Of niet zo goed. Al naar gelang.

Maar waarom hij gelukkiger zou zijn in die Konditorei of op dat cruiseschip (daar hebben ze vast ook gebak) zal nooit uitgelegd worden. De suggestie is: wat een sleurbestaan, daar wil je toch vanaf? De consumptiemaatschappij draait nu eenmaal op ontevredenheid die op alle niveaus moet worden aangemoedigd.

Maar stel dat onze zelfbezorgende banketbakker een vakman is die het bezorgen misschien niet zo leuk vindt, maar die hart voor zijn vak heeft en het een machtig mooi idee vindt dat mensen zijn gebak waarderen (en dat moet wel het geval zijn, anders staat hij niet al die jaren voor diezelfde poort). Mij dunkt dat dit wel eens het geluk van zijn leven zou kunnen inhouden. Ik kan mij eerlijk gezegd ook niet veel mooiers voorstellen: iemand maakt iets lekkers, voedzaams, moois, en het wordt gewaardeerd met lofprijzingen die ook in munt worden omgezet.

Het gelukkigste moment van zijn jonge leven was toen het tot hem doordrong hoe mooi het is, dagelijks zijn  voortreffelijke "ambachtelijke" moorkoppen en mokkapunten te bezorgen. Hij moet toch heel wat mensen plezier bezorgen met zijn handel.
Als we ons Sisyphus gelukkig moeten voorstellen, dan zeker onze banketbakker.
Niemand gaat iedere dag fluitend naar het werk. Maar zo op het oog kan ik aanzienlijk naarder werk bedenken dan dat van de banketbakker.

Er komt alweer geen sperma aan dit geluk te pas.

Actie en organisatie - 1

There is power in a union, zingt Billy Bragg. Organisatie geeft kracht, zegt Felix Ortt, en vele anderen in de arbeidersbeweging hebben het van oudsher ook gezegd. Maar wat is organisatie, en wat is activisme? SDS-er jaargang 1965, Weatherman/Underground man Mark Rudd zegt er behartenswaardige dingen over op zijn website, die zeer de moeite van het lezen waard is - in verband met de Toestand heden in de VS en elders.
Hoe bouwt men een beweging op?
Een variant van deze tekst: 1968 - organiseren tegenover activisme.

Foto: politie tegen bezetters van een universiteitsgebouw in Frankfurt/Main. In de Duitstalige landen is een omvangrijke bezettings-/stakingsactie gaande in het hoger onderwijs dezer dagen.

Dingelingelingdingdengdoe

Kerst 1973 - dan is toch Radio Seagull terug op de radio. Nog twee onvergetelijke nummers uit het eerste halfuur met Andy Archer - het is geen kerstmuziek en het is zelfs niet uit 1973, en zo hoort het ook.


I'm a gambler, Lace oftewel Honeybus. In die dagen was het opnieuw uit onder de groepsnaam Red Herring.


Samba pa ti,  Santana

De bloedige Roemeense Kerst van 1989

En dan worden - na twintig jaar - de beelden vrijgegeven  van de lynchrechtbank die het echtpaar Ceauşescu berechtte op Kerstdag 1989 - de filmbeelden uit die dagen lieten alleen de Ceauşescu's zien, die wegwerpende of wegwuivende gebaren maken tegen mannen die we wel hoorden maar niet te zien kregen - maar die het afgezette echtpaar natuurlijk wel kende.
Het waren schokkende en beschamende beelden, tot en met de lijken in de sneeuw. De enige Oosteuropese omwenteling waarbij onoverzichtelijk en overvloedig geweld te pas kwam.
Nu dus de beelden van de hele rechtbank - die natuurlijk geen rechtbank was, het wegslepen van de jammerende Ceauşescu's - je krijgt nog erbarmen met hen, want ze waren uiteraard ernstig gestoord - en het knallen van de geweren in een enorme kruitwolk waardoor een einde aan hun leven kwam.

Hoe had het anders gekund of gemoeten? Het tweetal - zoals het gerucht eerder luidde - laten ontsnappen naar China of Noord-Korea? Het rechtsgevoel van de meeste Roemeniërs zou er door geschonden zijn, maar is dit dan wel hierdoor bevredigd? Het is politiek nog steeds niet in orde in Roemenië.

En een van de rechters van deze krijgsraad zit nu alsnog gevangen - ik krijg er niet eens een beeld van een revolutie die haar kinderen opeet door.
Meer hierover hier. Het is waar: de executie van het echtpaar bracht al snel een einde aan het geweld in het land. Maar zou dat niet ook opgehouden zijn als ze miserabel en wel verder nog wat jaren hadden gevegeteerd in een reservaat van het reëel bestaande socialisme?
Vergelijk het eens met Honecker die zijn laaste jaren - ironischerwijze - in post-Pinochet-Chili doorbracht. Hij was al vergeten toen hij daar aankwam.

Het verhaal van een levende

Jezus, het verhaal van een levende van Edward Schillebeeckx is geheel online te lezen voor wie de moed en het doorzettingsvermogen heeft.

Hij ruste in vrede.

In zoeter jubele

Stille Nacht gezongen door de mooiste stem die commercieel opgenomen muziek rijk is. Wat kan ik er aan toevoegen?


Syrisch-orthodoxen uit Zuidwest-India in Anglo-Iers Waterford.
De wereld is toch echt één.


In dulci iubilo, Mike Oldfield.
Geen Kerstbestand dit jaar.
Gezegend Kerstfeest 2009.

Voor bij de kerstboom

Ze kruipen in je oren en in je hoofd en er is allang niets stemmigs meer aan - de kerstrommelhits, nu uitsluitend verpakking voor de reclame op de pulpzender of in het winkelcentrum. Een protestrondetje met Echte Eerlijke Kerstpop.


Het slotkoor van de Negende als kerstplaat? The Seekers deden het in 1967.
Ik ben in de loop van de jaren meer van Judith Durham, die in het filmpje centraal staat, gaan houden, omdat zij bij vlagen lijkt op De Liefste. "Ach wat, dat was vroeger," wordt mij tegengeworpen. Maar zo werkt de perceptie van de Geliefde Ander niet.


Op de BBC hoorde ik dit als kersthit afgekondigd dezer dagen. Onzin natuurlijk, het is van de regenzomer 1974, u weet wel, toen West-Duitsland kampioen werd.
Misschien kwam het bij jaaroverzichten toen weer langs en is zo dat idee gekomen. Enfin, een goede reden George McCrae en zijn blote bast te vertonen. Ssssexy one...


The all-important Christmas nr.1, 1964: I feel fine. Eerlijk gezegd vond (en vind) ik het bepaald niet een van de sterkste Beatlesnummers, maar het is natuurlijk wel waar: het slechtste Beatlesnummer is nog altijd een nummer van de Beatles, maar het beste van Pearl Jam blijft toch altijd Pearl Jam. Om maar wat te noemen.

Medische hulp gezocht

De IND wil Ricky O., overlevende van de Schipholbrand, zo spoedig mogelijk uitzetten naar Nigeria.

Ricky bevindt zich op het moment in detentiecentrum Alphen aan den Rijn voor het uitzitten van een straf van een ander wiens identiteit hij heeft gebruikt.

Vanaf 24 december komt hij in vreemdelingenbewaring en er is al toestemming tot uitzetting. De voorbereidingen voor zijn uitzetting zijn in een zeer ver gevorderd stadium, aldus Ricky’s advocaat.

Ricky is zwaar getraumatiseerd door de Schipholbrand. Het is voor hem zelfs al een ramp om opgesloten te zitten!

Het is mogelijk dat een nieuwe verblijfsprocedure voor Ricky gaat lopen als de IND een medische verklaring krijgt waarin staat dat Ricky een trauma heeft opgelopen vanwege de Schipholbrand en dat deze niet behandeld kan worden in Nigeria.

De Nederlandse staat is van de PTSS overtuigd: Ricky heeft het volledige schadevergoedingsbedrag uitgekeerd gekregen wegens post traumatisch stress syndroom, veroorzaakt door de Schipholbrand en de ‘behandeling’ daarna door justitie,.

De staat heeft in 2007 een poging ondernomen Ricky uit te zetten, hij zat toen in uitzetcentrum Zestienhoven (voor verslag, zie deze pagina en deze op Vrijheid van Beweging. Ricky wordt daarin ‘Wilson’ genoemd).

Destijds is deportatie niet gelukt. Laat het ook deze keer niet lukken, laat het NOOIT lukken!

Het is de schuld van de Nederlandse staat dat Ricky en de andere overlevenden de Schipholbrand hebben moeten meemaken. De staat heeft hen een zwaar trauma toegebracht, de staat moet zijn verantwoordelijkheid nemen: laat deze mensen in Nederland blijven!!

De advocaat van Ricky zoekt dus een psychiater, psycholoog of huisarts met BIG-registratie die bereid is op zeer korte termijn bij Ricky op bezoek te gaan. Voor meer informatie, mail hierheen met als onderwerp ‘Ricky O.’.

Foto: beeld uit vervlogen dagen - vluchtelingenzorg "De Witte Jas".

Waar is de sneeuwveger van vroeger dagen?

De perceptie dat in mijn jonge jaren iedere winter sneeuw met zich meebracht is geen bijgekleurde herinnering  Volg de verhalen over hoe in Amsterdam en de nieuwe buitenwijken met name de rails sneeuwvrij gehouden moesten worden en je ziet dat het iedere winter raak was met sneeuw en ijs. En hoe moeilijk het organiseren - en hoe veel minder vaak voorkomend - het dezer dagen is. Er ligt wat sneeuw en de treinverbindingen vallen uit. "In Oost-Europa is dat allemaal toch veel beter geregeld," zegt de kapster terwijl een lange stoet combino's voor haar raam vast komt te staan wegens een in het ongerede geraakte wissel. Mooie zin. Misschien is daar het onderhoud van het openbaar vervoer ook nog niet wegbezuinigd subsidiair weggeprivatiseerd.

De Amsterdamse tram had decennialang twee sneeuwvegers en tenslotte zelfs twintig pekeltrams achter de hand. Een groot deel van het jaar stonden die trams natuurlijk maar te staan in de remise. En ze vergden onderhoud. Dat kon anders en anders is altijd beter. Weg er mee. Dan loopt de boel maar vast bij de eerste vlokjes. Bedrijfseconomisch gezien hebben "we" gewoon gelijk.

Ach, de terugverbouwde 330 - hoe kon ik in 2006 weten dat zijn truck wellicht zwaar was aangevreten door de pekel. Maar misschien valt het ook nog wel mee.

Een flits - 2

Hoe kom je op de gedachte dat je omstreeks pakweg je twintigste gaat bepalen wat het "gelukkigste moment van je jonge leven" is?
Op je twintigste ben je oud. Je bent namelijk geen negentien meer, en al helemaal geen zeventien, om van veertien maar te zwijgen. Enzovoort. Niks, "jong leven" - nooit ben je zo oud als wanneer je volgens iedereen "jong" bent. Als dit moeilijk te bevatten is, denk dan maar eens wat precies het verschil is tussen zesentachtig en zeventachtig zijn, of vierenvijftig of vijfenvijftig.
Van negentien naar twintig is een enorme stap. Je kunt het zelfs uitrekenen: het gaat om vijf procent van je leven.
Niks jong leven. Dergelijke praat is voor bejaarden voor wie een jaartje erbij niet veel verschil maakt.

Zo'n malle redenering kan toch alleen maar aan de televisie ontleend zijn.
"En toen stond je voor het doel, vlak voordat er afgefloten zou worden, om die mogelijk beslissende strafschop te nemen. Wat dacht je toen?"
"Ik dacht: wat zal ik straks eens zeggen tegen de idioot die mij een microfoon voor mijn neus duwt om te vragen: wat voelde je bij het nemen van die strafschop."

Maar dat hoor je nooit zeggen. De geïnterviewde vindt ook nog dat hij een interessant antwoord klaar moet hebben. Wat nooit lukt.
Je moet altijd gereedstaan om antwoord te geven op de vraag: wat was het gelukkigste moment van je jonge leven?

Toen ik eindelijk, eindelijk, na maanden wachten, die eerste single van Bob Dylan kon draaien.
Mag dat?
Of komt er te weinig sperma aan te pas?
Spijt mij dan.

De staat van de pers, de pers van de staat

Het zou technisch gesproken een zeer slechte dag zijn geweest, want "NS" is niet in staat treinen te laten rijden. Maar de presentatie van het Kairosdocument van Palestijnse christenen aan de Nederlandse Kerken zou een klus hebben kunnen zijn voor News4all. Nu ik er aan dacht heb ik de beslissing genomen het persbureau waarvoor ik zelf met veel inzet gewerkt heb uit de Nieuwsbalk te verwijderen. Eenvoudigweg omdat er sinds 11 september jongstleden niets meer gebeurd is. Welbeschouwd heeft het nog lang geduurd voordat het knarsend tot volledige stilstand kwam.

Al na twee maanden, in februari 2008, was de financiële stekker er uit getrokken omdat de geldschieter niet zag hoe de vereiste inschakelcijfers gehaald zouden kunnen worden voor de peildatum die nog ver weg lag. Een onzinnige en oneerlijke redenering, maar wat kunnen we anders verwachten van (semi-)overheid?



Dit is alweer zo lang geleden dat ik destijds zei dat een bank een betere kredietverlener zou hebben kunnen zijn, omdat die reëlere eisen zou stellen. Hoewel de grote crisis te voorzien was meende ik nog dat banken er mede zoniet vooral voor ondernemerskrediet waren. En een internetkrant is een onderneming.


De echte verdrietigheid is allang achter de rug. De verwijzing gaat nu naar twee nieuwssites die verwant aan News4all (of andersom) genoemd kunnen worden. En wie weet of dit einde toch niet ook een nieuw begin in zich bergt.

Bomen hebben rechten

Dachten we aan dierenrechten?
Het is tijd voor bomenrechten!

Het uur van de waarheid

"Dit is een schreeuw van hoop waar geen hoop is", zo typeren de schrijvers van 'Het uur van de waarheid. Een woord van geloof, hoop en liefde uit het hart van het Palestijnse lijden' hun document. Het is een harde aanklacht tegen de Israëlische bezetting.

Twee dagen voor Kerstavond, op dinsdag 22 december zal een van de Palestijnse theologen die meegeschreven heeft, Père Jamal Khader van de Bethlehem Universiteit het document aanbieden aan de voorzitter van de Raad van Kerken in Nederland, Henk van Hout, de scriba van de Protestantse Kerk in Nederland, Arjan Plaisier, de aartsbisschop van de Oud-Katholieke Kerk, Joris Vercammen en de secretaris-generaal van de Nederlandse bisschoppenconferentie Gerard Kruis.

De Palestijnse christelijke gemeenschap heeft het afgelopen jaar hard gewerkt aan een bijzonder document waarin zij de christelijke gemeenschap wereldwijd uitdaagt in haar opvattingen over het conflict tussen Israël en de Palestijnen.

Op 11 december wordt dit document, in het Nederlands getiteld: 'Het uur van de waarheid, Een woord van geloof, hoop en liefde uit het hart van het Palestijnse lijden' in Bethlehem gepresenteerd. Het document is een schreeuw om hoop, gericht aan het Palestijnse volk, het Israëlische volk en de wereldgemeenschap. Het document wordt zeer breed gedragen in de Palestijns christelijke gemeenschap en doorsnijdt alle denominaties. De auteurs van het document vergelijken hun document met het Kairos-document dat ten tijde van de apartheid door Zuid-Afrikaanse theologen werd gepubliceerd. Ze hopen het tij te keren en een nieuwe vreedzame toekomst zonder haat in te gaan.

Na de presentatie in Bethlehem, zal dinsdag 22 december het document door de Palestijns christelijke gemeenschap aangeboden worden aan de Nederlandse kerken. Dit zal gebeuren tijdens een openbare bijeenkomst in de Domkerk in Utrecht.

Wat: Aanbieding van het Palestijnse document: 'Het uur van de waarheid, Een woord van geloof, hoop en liefde uit het hart van het Palestijnse lijden'
Waar: De Domkerk te Utrecht
Wanneer: Dinsdag 22 december
Hoe laat: 13:30 - 17:00 uur

Sprekers: Doekle Terpstra (ov), PKN-theoloog André Drost en RK-theoloog Marcel Poorthuis.


Bron, alwaar ook het document in het Nederlands als pdf te laden is.

Een flits - 1

               
Buitenwerk, enquêteren - taai, moeilijk, vervelend - altijd een inbreuk op de privésfeer van de ander die je al dan niet te woord wil staan (maar telefoneren is voor de beller m/v erger - neemt u dit maar aan, al heeft het callcentergedoe inmiddels bepaald terroristische trekjes).

Zij staat een eindje van mij vandaan, mijn vrouwelijke collega, en zij heeft net zo min als ik iemand aan te spreken. Dood tij. Haar voorkomen werkt op mij in, en geen twijfel mogelijk, het bevalt mij. Ik heb geen idee of zij beseft dat ik haar er leuk uit vind zien. Vrouwen kunnen ondoorgrondelijk ontevreden zijn over lichamelijkheden waar jij als welwillend beschouwer totaal niet mee zit of die je juist aantrekkelijk vindt.
Maar dit zijn gedachten achteraf.

En terwijl ik de gestalte van de collega in mij opneem wordt My girl van de Temptations in mijn hoofd opgezet - het is lang voordat het nummer bezoedeld wordt met het witte gevaar. Een aantal deejays van het station waarbij ik op dat ogenblik werk is uit de kast gekomen als R&B/soulliefhebber, ikzelf ook en ik had andere nummers van de Temptations in die dagen gedraaid  op de radio.
My girl - een geluksgevoel doortrekt mij, ik denk aan het meisje dat ik - geloof ik - het mijne mag noemen. Een gedachte, losgemaakt door de aanblik van Een Ander. Dit is een van de redenen dat ik de verwerping van wat overspel met de ogen genoemd wordt niet zomaar accepteer.

Een flits, een gevoel, een besef. Het duurt korter dan de beschrijving, het besef van het besef blijft.
Al is het niet aangebleven tussen ons. Maar dat is een ander verhaal dat ik niet hoef te vertellen.

Een eerste beschouwing naar aanleiding van dit verhaal.

Kapitaal en liefde - 4

Het antwoord tegen het kapitalisme, zegt Michael Moore in Capitalism, a love story is: democratie. Daar waar de pretentie van democratie al bestaat, en daar waar beslist geen democratie bestaat: op de werkvloer, eenvoudiger kan het niet uitgedrukt worden. Er valt niets tegen in te brengen, het is zelfs geheel volgens de idealen van de beweging van zestig/zeventig.

Maar hoe dit streven vorm  te geven of uit te voeren? Op zijn site roept hij op grassroots campaign te voeren voor anti-oorlogskandidaten, en om in het algemeen het anti-oorlogshoofd niet te laten zakken. Op de pagina die tot "doe iets" oproept staat een mengeling van graswortelbewegingen, een vakbond en ludieke-actievoerenden als Billionaires for wealthcare.

Mag ik nog iets aanraden?

Naar vermogen steun ik de vredesbeweging in de VS dezer dagen  op afstand, mij is gevraagd dit wat van meer nabij te doen. Toestand van eigen gezondheid en naaste familie maken dat ik dit mogelijke vooruitzicht nog met wat zorgen bekijk, maar we wachten af.


Ja, doe iets.
De wereld verdraagt geen uitstel.

Mijn jonge leven

Waarschuwing vooraf voor een zin die mij niet aanstaat en u hopelijk ook niet, hieronder.

Fotootje: een dierbare filmactrice uit de dagen van mijn jonge leven. Er is verder geen verband met de inhoud.



Een tip van The Christian Radical, die ik met zeer gemengde gevoelens volg in dit geval.
Maar zo'n zin blijft hoe dan ook hangen:

Het was het gelukkigste moment van mijn jonge leven. Er is iets aan het slingeren van een kwak in het gezicht van een griet dat je het gevoel geeft een man te zijn.

Het is raar om een jongeling over "zijn jonge leven" te horen praten. Je bent nooit zo oud als wanneer je jong bent. Dus: praat je dan zo over jezelf? Niet in mijn jonge jaren. Maar toegegeven, dat kan veranderd zijn.
Praat je dan zo over een meisje met wie je intiem bent (geweest)? Geen idee. Ik kan toch alleen mijzelf als maatstaf hanteren en "nee" zeggen - tenzij ik in boosheid aan haar terugdenk, wat op dit punt eigenlijk nooit het geval is. Die intieme momenten zijn namelijk nooit ongedaan te maken, hoe het ook verder gaat.

Om vast te stellen wat het gelukkigste moment van mijn jonge leven was - ik zou er voor moeten gaan zitten nadenken (meestal doe ik dat nadenken wandelend of fietsend overigens - dus komt het er niet zo van dezer dagen). En was dat het zelfde als het ogenblik waarop ik mij een man voelde, waar toch andere vereisten voor zijn dan de Noordamerikaanse jongeling boven (vertaald) geciteerd meent? Ik zeg eigenlijk niets te veel als ik opmerk dat ik blijkbaar nooit man ben geworden. Ik zit er niet mee.
Maar ik ben hoe dan ook een bijna hopeloze romanticus.

Dan dringt het tot mij door dat niet alleen het vreemde idee van wat je een man maakt van in scène gezette televisieachtige beelden komt. Ook de bijna stuitende zelfreflectie van het "mooiste ogenblik van mijn jonge leven" blijkt een uiting van iemand die juist eigenlijk in het geheel geen eigen leven heeft, zichzelf alleen kan bekijken door het oog van de camera die hem in een kwebbelshow ten tonele voert, in een "vieze" film, de realityshow (het hele leven als Big Brother, of als soap met ongelooflijke dialogen). De neo-neo-romantiek van de hoogtijdagen van Hollywood is vervangen door de in beeld gebrachte ledigheid en verveling die vooral op de zogeheten jongerenzenders voortdurend in beeld is. Het spektakel van gekwadrateerde leegte en liefdeloosheid.

Noël, Noël...

Het Jeannette Noëlhuis zoekt een of meer mensen die "er in wil(len) stappen".  Het is niet iets wat op stel en sprong hoeft te gebeuren - najaar 2010 is aan de orde, en de vorm van participatie kan ook besproken worden.

Gezocht:
Iemand met een hart voor mensen, die mee wil denken en mee helpen gestalte te geven aan deze Catholic Workergemeenschap in Amsterdam Zuidoost, een zeer internationale woongemeenschap. Oud, jong of er tussenin, met parttime bezigheden buiten de deur of met vole inzet voor het huis.

De contactgegevens staan op de site.
Klik aldaar om een beeld te krijgen op de linksboven vermelde link "foto's van Sophie".
(Of kijk direct).
De site is al een tijdje niet bijgehouden maar de gegevens kloppen.

De oorspronkelijke intentieverklaring van het huis is hier terug te lezen. U kunt er zelf aan werken dat dit weer de intentieverklaring kan zijn.

De Heer die onze nieren proeft weet wel wat de mensch behoeft

Jottem! Als ze de tracks maar te koop kunnen aanbieden dan komt het filmpje ook wel. Dank u hoor, ik heb ze al op vinyl.
Twee nummers van Caravan waar ik al tijden naar speur op YT, vanwege de vreemde titels (die geen enkel verband houden met de inhoud).


The dog the dog he's at it again


If I could do it again I'd do it again all over you of zoiets.
Jaren-zeventig-zeezendermuziek bij uitstek.

Hard werken op de vloer

Northern dancer, Biddu Orchestra. Men mag ook pasjes maken (desverkiezende kunt u er een ook een stoel bij pakken).


Crying over you, Kaddo Strings


Big noise from Winnetka - het thema is aan het begin en aan het eind nog net te horen: Gene Krupa Quartet.

Kapitaal en liefde - 3

Als Michael Moore in zijn film Capitalism, a love story het woord socialisme gebruikt lijkt dit te verwijzen naar iedere vorm van matiging van de werking van de zogenaamde vrije markt. Hij laat F.D. Roosevelt aan het woord en Jimmy Carter om te illusteren dat het anders zou kunnen in de Verenigde Staten. Op het eerste gezicht merkwaardigerwijze geldt echter Richard Nixon als de laatste liberal president van de VS - wat de beste benadering zou zijn van een sociaal-democraat. Voor wie dit vreemd vindt: de PvdA is volop medeplichtig geweest aan de koloniale oorlog in Indonesië en tekent nog steeds voor neokoloniale avonturen in Irak en Afghanistan. Waarschijnlijk was Nixon sociaal-democratischer dan de PvdA nu is: hij heeft milieuwetgeving doorgevoerd, iets wat in Nederland door het leven gaat onder de afschuwelijke naam "arbo"-wetgeving en hij heeft de spoorwegen genationaliseerd. Liberalen of christen-democraten in Europa hebben ook dergelijke maatregelen doorgevoerd, maar dat was vroeger. Dezer dagen staan juist de sociaal-democraten vooraan in de rij om dit soort wetgeving op te heffen uit naam van de vrije markt.

Het kapitalisme dat Michael Moore verfilmt is het corporatisme, het gevolg van de preventieve contrarevolutie van de jaren zeventig - jazeker, ook begonnen door Nixon - de Bismarck van de twintigste eeuw misschien. Vrij ondernemerschap, concurrentie en streven naar winst zijn niet per se de kenmerken van het huidige heersende economische stelsel en in feite maakt Moore dit ook duidelijk in zijn film. Deze drie hoofdbestanddelen van de propaganda voor het heersende stelsel zouden ook met allerlei vormen van socialisme te verenigen kunnen - wellicht zelfs: moeten - zijn.

De kern van de kapitaalsverhouding is dat het grootste deel van de bevolking afgesneden is van de beschikking over de productiemiddelen. Dit is een proces dat nog steeds aan de gang is in de zogeheten Derde Wereld waar kleine boeren van hun land worden verdreven om een stedelijk proletariaat te vormen - het proletariaat, de mensen die slechts hun arbeidskracht te verkopen hebben. De grondslag van de verhouding is dus al de onteigening van gemeenschappelijk of klein eigendom - diefstal is de basis van de kapitalistische eigendom - een juistere kwalificatie dan de eenvoudige leuze ontleend aan Proudhon.

Als je de kapitaalsverhouding met het kwaad vereenzelvigt, wat Moore in navolging van de in beeld gebrachte priesters doet, moet je wel duidelijk maken dat het niet gaat over vrij ondernemerschap, concurrentie of winststreven. De Kerk van Rome is officieel altijd tegen woeker geweest, wat een bijbelse grond heeft. De enorme uitbreiding van het consumptieve krediet van de afgelopen decennia in samenhang met het bestrijden van de tegenmacht van de georganiseerde arbeidersbeweging kan zonder meer woeker genoemd worden. Voorzover niet de gehele bergrede als vermaning tegen hebzucht en geweld gezien kan worden is Matth. 6:24 toch zeer expliciet - waar de demonische hebzucht gepersonificeerd wordt als Mammon, die tegenover God staat.

Moore geeft een goede richting aan op het punt "wat te doen". Hierover in het slot van dit serietje.

Kapitaal en liefde - intermezzo

We weten inmiddels Das Kapital deel I te vinden, zoniet in de boekhandel of bibliotheek dan wel op het internet. De verkorte uitgave van Otto Rühle, voor wie het origineel met zijn polemieken en uitweidingen te zwaar is (of te zwaar in de letterlijke zin) is ook op het net: in het Duits en in het Nederlands.

Sinds dit weekeinde weet ik dat ik mod ben

We kenden elkaar al zeker dertig jaar, van mijn "Nijmeegse" periode, maar pas nu kwam het er van: zij vroeg mij hoe ik eigenlijk heette. En ik kwam er achter dat haar naam net iets anders luidde dan ik meende dat hij was. Ons gesprek ging geanimeerd verder dan het ooit gegaan was - meestal wisselden we een licht-genegen herkennende groet en niet veel meer. Ik kon alleen over haar denken in termen van "meisje". Dat deed zij zelf ook: "ik ben maar het meisje van de publiciteit." Om kort daarna met haar stralende lach er aan toe te voegen: "over twee jaar ga ik met pensioen." Het is dus bijna zo ver  inmiddels.

Ik krijg voorgelezen uit een kerstkaart van iemand die net iets ouder is dan ik en haar eerste bejaardenavond er op heeft zitten. Dansen op het kleine café aan de haven, tien keer achter elkaar opgezet, wat standaardprocedure blijkt te zijn bij dergelijke bijeenkomsten - mijn schoonvader vertelt het met afgrijzen. De schrijfster van de kerstkaart is metalfan en weet dat ze "hier nog lang niet aan toe is". Zal zij het dan ooit zijn? Komt er een ogenblik waarop je verzoend zult zijn met Vader Abraham? Misschien als vrijwel alles verder gewist is. "Er waren helemaal geen mannen! Wat moet ik op een dansavond met alleen ouwe vrouwen die in een stoel zitten?"
Lieverd, geen idee.


Ik denk weer aan het meisje van het wijkcentrum, dat naar ik lees zichzelf ook als meisje kwalificeert - achter de affiches die oproepen tot bejaardenbewegen en die blijkbaaar zelf geen tegenstelling ziet met haar korte spijkerrokje. "U kunt er ook een stoel bij pakken." En er wordt een heerlijke kop koffie geserveerd. Niet morsen met je bakkie hoor.
Ik kan meer schrijven maar zwijg hier nu maar weer over.

Requisitoir van de dag

 Het regime van het Rijk is dol op christenen, maar zij mogen niet in het land van uitgifte wonen.

Het regime van het Rijk is dol op Joden, speciaal als zij dáár juist wel gaan wonen.

Het regime van het Rijk is dol op homo's. als ze als smoes gebruikt kunnen worden om te bombarderen.

Kapitaal en liefde - 2

De Internationale is oorspronkelijk geschreven om gezongen te worden op de wijze van de Chant de l'Armée du Rhin, beter bekend als de Marseillaise. Dit was in de dagen van de Commune van Parijs, 1871, nog het revolutionaire lied bij uiistek - het werd ook gezongen bij de omverwerping van de door de Britten opgedrongen monarchie in Irak, 14 juli 1958 - een revolutie die van het hernieuwde koloniale regime niet meer gevierd mag worden.
Doordat de Marseillaise gaandeweg hèt  Franse nationalistisch lied werd en dus allesbehalve Internationaal meer was moest er een eigen wijze voor de Internationale komen. Muzikaal is die echter nog steeds sterk verwant aan de Marseillaise. Het is een wonderlijke gewaarwording bij de aftiteling van Michael Moore's Capitalism, a love story de tekst van de eerste twee coupletten te horen croonen alsof het een swing-nummer is - de zanger doet aan Tony Bennett denken en gaat ook door het artistieke leven als Tony B. (Babino).

Het echte slotlied van de film is Jesus Christ van Woody Guthrie. Michael Moore laat enkele priesters en een bisschop aan het woord in de film die het kapitalisme als zodanig veroordelen. Moore's buitenbeeldstem vraagt zich bij de bisschop af: ik vraag mij af wat zijn baas hiervan vindt. Officieel wijst de Kerk van Rome al sinds de encycliek Rerum novarum het kapitalisme af - juist omdat het tot revolutie leidt zoals de titel van de encycliek al suggereert. Het secularistisch socialisme wordt evenzeer afgewezen door Rome. Dus de bisschop in de film beklemtoont de officiële leer, iets wat evenwel niet dagelijks wordt uitgedragen om het mild uit te drukken. Tenzij door de Catholic Worker, die de officiële leer op dit punt ten volle serieus neemt.

Michael Moore, die is voorgedragen voor de titel "Katholiek van het jaar" vanwege de film - wat dit ook betekenen moge -, komt in de buurt van de Catholic Worker door het beklemtonen van het kerkelijke standpunt en is dus niet ver verwijdeerd van het christen-anarchisme - is niet ver verwijderd van het Koninkrijk Gods, zoals een kameraad het ooit mooi uitdrukte.
Maar gaat zijn film ook echt over het kapitalisme? De vraag stellen impliceert een negatief antwoord. Meer hierover morgen.

Kapitaal en liefde - 1

Voor het eerst sinds de ziekte van Graves toesloeg mij gewaagd aan een bioscoopfilm.
Het ging goed. Misschien moest ik beelden aan de zijkanten laten schieten voor het centrale beeld, maar ik heb de indruk dat dit hoe dan ook het belangrijkste is bij Michael Moore.
Capitalism, a love story heb ik beschreven gezien als "Het kapitalisme voor arbeiders verklaard".
Onzin natuurlijk. Arbeiders hebben geen uitleg over het kapitalisme nodig.

Van de lijst gehaald

Een van de afstotende passages uit het boek, die je al snel tegenkomt, is de insinuatie dat de productie van atoombommen een stukje "inkruipend communisme" in de Verenigde Staten was. Immers, de productie is geheel in handen van de staat!

Afgezien van de vraag of dit nog zo is was het voor mij als eerstejaars een wel heel opvallende verloederde opvatting van wat van oudsher een hooggestemd ideaal is - iets wat niets te maken had of heeft met het systeem in Oost-Europa en Noord- en Oost-Azië.
Wel aardig was wat hij te onderwijzen meende te hebben over "ergens tegen aankijken": de eenden die anders bekeken konijnen zijn, de lijnstukken die door bedrieglijke truukjes niet van gelijke lengte lijken enzomeer.
Voordat ik er tentamen over zou doen was het van de lijst gehaald en vervangen voor Introduction to positive economics van Lipsey & Steiner. Dat was een strakkere inleiding, vond de hoogleraar.
Intussen had Samuelson de Nobelprijs voor Economie gekregen, die maar net was ingesteld.
En hoewel het met wetenschap allemaal niets te maken heeft, of met vrede, mogen we achteraf in onze handjes knijpen dat Samuelson keynesiaan was, begrijp ik.
Gisteren, 13 december 2009, is hij overleden. Links noch rechts zal hij op handen gedragen worden.

Bericht uit Nederland

Eens te meer is door het Nederlandse regime Irak een veilig land bevonden waarvandaan geen asiel gezocht mag worden.

Dagboeken online

Wat blijft ons bespaard? De Dagboeken van Van Eeden staan online, daarmee ook  de foto waar ik het in de vorige post over had, de schilderachtige schoonheid van Eleonora Duse.

De Dagboeken:
Deel 1 (1878-1900), Deel 2 (1901-1910), Deel 3 (1911-1918) en Deel 4 (1919-1923).

Toch vind ik het wel aardig dat ik ze op papier heb, in banden met de waterlelie, en register.

Daar komt hij aangetreden - 2

Zonnig, tamelijk koud. later bewolkt.
Dagje vrij van familietoestand. Even op de vlucht, naar Haarlem - zomaar, omdat het anders is en ook weer niet zo ver.
Dit is de stad van Van Eeden. Hoe onwaarschijnlijk ook, misschien vind ik iets wat ik niet ken van hem, denk ik. (Het is dus niet de stad van Beets of Bomans vandaag, bijvoorbeeld).
Het resultaat is dat ik met de vier dikke delen van zijn Dagboek door de stad sjouw verder. Al bij het overwegen van de aankoop viel het mij op dat er geen persoonsindex bij is. Men zal de delen geheel zelf moeten doornemen om mensen tegen te komen die men zoekt.
Wat jammer evengoed dat Van Eeden ingepalmd is geweest door Jan Fontijn, die achteraf openlijk duidelijk maakte dat hij een rekening te vereffenen had met psychotherapeuten en dus met de bekendste klassieke schrijver tevens zielkundige. De onzin bijvoorbeeld die hij zich veroorlooft over de witte waterlelie, die Van Eeden vanuit het Oosten, misschien via Tagore, zal hebben bekeken.
Natuurlijk, men mag een biografie schrijven over iemand die men niet sympathiek vindt. Het nare van Nederland is, dat het daar dan waarschijnlijk bij zal blijven.
Ik sla een willekeurig deel op een willekeurige plaats open en kijk tegen een foto aan van een quasi-tijdloos mooie vrouw, en profil. "E. Duse" staat er onder (gezien de staat van mijn zicht moet ik het met de loupe ontcijferen). Een Italiaanse actrice, hier staat zij en face (en helaas is de ijle schoonheid er dan niet meer).
Om te lezen in de woestijn (en misschien te indexeren)?

POSTSCRIPTUM
Mis! Er is een persoonsregister, samengesteld door Hans van Eeden, bij het laatste deel.

Disco en liefde

Een plaat die ieder uur gedraaid wordt om aandacht te trekken - meestal een reden om de radio uit te zetten.
Dit was bij wijze van uitzondering (RNI, 1973) een reden om de radio ieder uur juist aan te zetten.

Feel the need in me, (Detroit) Emeralds

Waar was ik terechtgekomen? Het meisje dat ik nog nooit gezien had en dus ook helemaal niet kende had mij gevraagd of ik verder mee uit zou gaan - de nacht in, naar de discotheek, bleek. Ik had nog nooit geld betaald om te dansen op door anderen gedraaide plaatjes, wat de verplichting tot dansen met zich meebracht, besefte ik. Op een gegeven ogenblik werd mijn schuchterheid haar te veel en trok ze mij de vloer op. De plaat die net opgezet werd was gemakkelijk om op te bewegen. Trouwens, de vloer was zo vol, je werd bewogen...

That's the way I like it, KC and the Sunshine Band
wat gevolgd werd door

Do it any way you wanna, People's Choice
Makkelijk genoeg....

Met het plaatsen van deze laatste twee muziekjes ben ik plotseling terug bij wat ik bijna een eeuwigheid, namelijk ruim een week, geleden, bedacht had over God, Liefde en engelen - hetgeen ik door hier vermelde familieomstandigheden niet heb uitgewerkt.
Hopelijk zal het mij gegeven zijn dit wel te doen binnenkort.

Zich in een gehucht wanen

Knoei met woorden, waarvan je de genuanceerde betekenis niet kent, en je berooft jezelf van uitdrukkingsmogelijkheden. Misschien is het de bedoeling. Voorbeeld:

La Courtine, een gehucht van ca. 1000 inwoners in midden Frankrijk

Het woord gehucht impliceert een klein inwonertal. Men zal dan eerder in tientallen of enkele honderden denken. Bij duizend zijn we echt wel aan een dorp toe. En dan moeten we de historische connotatie van stad met de bijbehorende rechten nog vergeten. In die juridische zin zijn Den Haag of Hilversum dorpen, Hem en Bronkhorst zijn steden. Geen van de genoemde plaatsen is gehucht.

De nuanceringen tussen buurtschap, vlek(je), dorp en stad zijn gevoelsmatig, maar ze luisteren nauw. Gehucht is geen waardevrij, neutraal woord, het heeft een licht denigrerende ondertoon. Het eerder hier gebruikte plaats is neutraal. Redelijkerwijze kan men de term gehucht alleen toekennen aan een buurtschap of vlek.
Bejjegek, denken steeds meer studentikoos aandoende inktkoelies bij de gelijkgeschakelde pers. Deze trof ik bij De Volkskrant aan:

Farum, een gehucht met 18 duizend inwoners even ten noordwesten van Kopenhagen.

Werktuiglijk vraag ik mij af uit wat voor metropool de desbetreffende inktkoelie komt. Ik vermoed dat het wel zal meevallen.


Ik weet niet of hier het beginpunt van maar-wat-doen met wanen ligt:

Minister Van Middelkoop zei vanmiddag het belangrijk te vinden dat Nederlanders beginnen te wennen aan het idee dat behalve lágere, ook hógere defensie-uitgaven denkbaar zijn. Dat deze zelfs nodig kúnnen zijn, wil ons land zich veilig wanen en een actieve bijdrage blijven leveren aan de internationale vrede en veiligheid. De bewindsman koestert de voorzichtige hoop dat deze kabinetsperiode voor de krijgsmacht in dat opzicht als een historisch omslagpunt zal worden beschouwd.

Bron, die zelf weer het "ministerie van defensie" als bron opgeeft.
Nederland waant zich veilig dankzij het ministerie van defensie.
Maar ja, als je het ministerie van oorlog defensie noemt heb je al danig met de betekenis van woorden geknoeid. Pleiten voor meer geld voor oorlog om zich "veilig te wanen" - hier wordt een diepe waarheid uitgedrukt, die evenwel zeker niet de bedoeling is van beroepschristen Van Middelkoop.

De laureaat

"Leuk minirokje, niet, mijnheer de president?"

Lachen! Vervuiling!

De BBC vermeldt natuurlijk niet dat het mannetje dat ze giechelend laten vertellen dat de aarde juist kouder wordt - en dat ondanks de limousines waarin de klimaatpaniekzaaiers rondrijden - gesponsord wordt door Esso. Stel je voor dat ze dat er bij zouden zeggen.
Waarom giechelen en schreeuwen die opwarmingsontkenners m/v allemaal zo? Krijgen ze daar extra voor?

Komaan, laat ik dan eens een actie van Amnesty Nederland in de kijker zetten:

Al meer dan vijftig jaar winnen bedrijven olie in de Nigerdelta. Miljarden dollars bracht hen dat op. Maar wat het de plaatselijke bevolking bracht is armoede, geweld, corruptie en vervuiling. Eind juni 2009 bracht Amnesty een rapport uit over de schade die oliebedrijven veroorzaken in Nigeria, en de gevolgen daarvan voor de mensenrechten van de bewoners. Hieruit bleek dat er te weinig wordt gedaan door oliebedrijven om olielekkages en andere vervuiling te voorkomen, dat de Nigeriaanse overheid niet of nauwelijks de olie- en gassector controleert, dat de veroorzaakte milieuschade onvoldoende wordt hersteld en de slachtoffers zelden of te weinig compensatie voor de schade aan leefomgeving, gezondheid of inkomen.

Een voorbeeld: In 2008 brak een pijpleiding van Shell bij Bodo Creek. Wekenlang stroomde een dikke smurrie het water in. Ruim drie maanden later werd het lek pas gedicht. Er was nauwelijks nog eten. Vissers peddelden urenlang door rivieren op zoek naar schoon water. De gevangen vis stonk naar olie. Acht maanden na de breuk kwam Shell voedsel brengen. Het was zo weinig dat de bevolking het verontwaardigd afsloeg. De vervuiling is nog steeds niet opgeruimd.

Het is duidelijk wat er moet gebeuren. Niet alleen de Nigeriaanse overheid, maar alle oliemaatschappijen in de Nigerdelta moeten hun verantwoordelijkheid nemen. Ze moeten vervuiling van grond, water en lucht voorkomen, bestaande vervuiling opruimen en de bevolking goed voorlichten. Waarom doen bedrijven niet wat ze behoren te doen? De olievlek die ze achterlieten in de Nigerdelta, breidt zich ondertussen langzaam uit. Met alle gevolgen van dien.

Meer hier.











Postscriptum: nadat ik mijn handtekening had toegevoegd kreeg ik deze "goednieuwsmail" als dank:

Verloofde Neda Agha Soltani op borg vrijgelaten

Caspian Makan is op borg vrijgelaten uit de Evin gevangenis in Teheran. Hij was de verloofde van Neda Agha Soltani (foto) die op 20 juni van dit jaar werd doodgeschoten tijdens een demonstratie naar aanleiding van de omstreden presidentsverkiezingen.

 Makan werd enkele dagen later gearresteerd, volgens Amnesty omdat hij getuige was van de moord.

Caspian Makan zei in een interview dat op 22 juni werd uitgezonden op de Perzische BBC, dat ‘getuigen en videobeelden […] duidelijk aantonen dat Basji-paramilitairen […] met opzet op haar richtten.’ Videobeelden van Neda’s dood gingen via internet de wereld over en Neda werd een symbool van de protesten in Iran.

De beloofde foto ontbreekt in de mail en op de goednieuwssite, gelukkig.

Waarom reageer ik hierop met een verwijzing naar het Onwaardige Slachtoffer van de doodgebloede onderwijzeres zonder naam uit Honduras?

Tot mijn verbazing krijg ik nog antwoord ook.
Met enig verbijten zal ik zo wijs trachten te zijn er verder over te zwijgen.

Dwaalgasten

49.
Ik dank U dat ik geen deel uitmaak van de raderen van de macht maar dat ik een ben met de levende schepselen die erdoor verplet worden.

Tagore tekent niet alleen voor het volkslied van Bangladesj, maar naar ik nu te horen krijg, ook voor dat van India.
Tagore zingt hier zelf Jono Gono Mono.

67.
God heeft al snel genoeg van grote koninkrijken, maar nooit van kleine bloemen.


Gezongen door Beroemde Indiase Stemmen met slechts één vlaggetje te zien.

108.
God schaamt Zich wanneer een rijke pocht op Zijn bijzondere gunsten.

*

Beschikker over het lot van Bharat, gij beheerst de geest van alle mensen
Uw naam beroert de harten van Punjab, Sindh, Gujarat, Marahtaland, Dravidaland, Utkala en Bengalen
Hij echoot in de bergen van Vindhya en de Himalaja
mengt zich in de zang van het zuiver water van Yamuna en Ganges
Alleen uw naam zingen zij
Zij zoeken slechts uw voorspoedige zegen
Zij zingen slechts van uw roem en overwinning.
Het heil van alle mensen berust in Uw handen.
O Beschikker over het lot van Bharat, gij zijt de heerser over de geest van alle mensen
De zege aan U, zege aan U, zege aan U
Zege zege zege zege aan U!

*
De Staatsvergoders zullen de laatste regels buigen alsof ze naar Bharat (India) verwijzen. Een gruwel voor monotheïst Tagore.

(Alle vertalingen door mijzelf).

De echte winnaars van de verkiezingen in Honduras

De officiële uitdraai van de toeziende commissie op de verkiezingen in Honduras vermeldt een opkomst van 49,2%. De niet-stemmers hebben de meerderheid, hetgeen een mandaat betekent voor degenen die niet stil zijn geweest sinds de coup van 28 juni jongstleden. Het verzet tegen de junta had opgeroepen tot boycot van deze onder schot georganiseerde verkiezingen.

Niet verrassend, en het zal al evenmin verrassend zijn spoedig mw. Clinton de lof te horen zingen van de vrije verkiezingen in Honduras en het klinkende mandaat dat de coupkanidaaat heeft gekregen. Per slot van rekening stuurt Obama ook tienduizenden militairen naar Afghanistan om de fraudeur Karzai president te laten spelen. En hun eigen regime heeft een vergelijkbaar mandaat van een kiezersvolk dat in meerderheid terecht de schertsvertoning de schertsvertoning heeft gelaten.

De banaliteit van het kwaad

Psychologen en medici actief bij effectief martelen. Het is een stapje voorbij de medicalisering van iedere vorm van verzet met producten van de farmaceutische industrie - waar is de grens overschreden?
Het wangedrag van deze zogenaamde artsen en verplegenden doet ook sterk denken aan het regime in de gevangenissen in de VS zelf. Bekijk een rij foto's van gevangenen en zie de overeenkomst met de praktijk van het kolonialisme.
Of denk aan de medeplichtigheid van medici bij het voltrekken van de doodstraf.

En iets soortgelijks als voor psychologen en medici geldt bijvoorbeeld voor antropologen in Afghanistan.

Waar is de kritiese universiteit ook alweer gebleven?

Das geht alles seinen marktwirtschaftlichen Gang

Gretige adverteerders springen op je af als je bekijkt wat er precies bedoeld wordt met het toekomstige "scannen" van vliegtuigpassagiers in de Verenigde Staten.
Men wil naakt zien.
Ach, als je niets op je geweten hebt heb je niets te vrezen. Waar gehakt wordt vallen spaanders in de voortdurende strijd tegen het gruwelijke terrorisme. Kan jou wat schelen dat een of andere halvezool achter zo'n apparaat je in je nakie ziet.
Tuurlijk niet.
"Onze" veiligheid is in goede handen.