Waait voort, o winden

Frouke Froepstra is ontdaan bij de gedachte dat al het moois wat zij vrijelijk in Nederland kan doen niet zou mogen in Zimbabwe. Frouke is, naar ik begrijp, een bekende Nederlander. Evenals Evert de Brinker en Hukke Wildeboer, en iemand met de exotische naam Tony Blekburn (nee, niet de eeuwige teenybopper-public schoolboy van Caroline, Radio One enzovoort, die spel je ook anders). Allemaal bekende Nederlanders en derhalve heb ik geen idee wie het zijn. Zij ontsteken kaarsen voor de vrijheid. In Zimbabwe, Iran en Birma.

Ik ben geroerd over de zorgen van Frouke, maar heb geen enkel idee van wat zij doet in Nederland en waarom zij denkt dat zij dit in Zimbabwe niet mag doen. Zimbabwe kwam pas in beeld bij de gemiddelde bewogen Europeaan toen de kortgebroekte nazaten van witte landdieven in hun dubieuze eigendom aangepakt dreigden te worden. Genocidale campagnes tegen Ndebele werden eerder door de vingers gezien. De onveranderlijke dubbele standaarden van de witte wereld. Ik zeg niet dat het eerlijk was die witte boeren in 2000 aan te pakken. Ik constateer alleen dat de dubieuze moraal niet alleen bij Mugabe in Zimbabwe ligt.

Ik vind het een wel weer erg gemakkelijke keuze, die drie landen waarvoor we van Amnesty International Nederland - per email aangeschreven om mee te doen heb ik dit tegengeworpen. Waarom niet Irak, Afghanistan, Israel? Of Haïti, Equatoriaal Guinea, Egypte? Trio's zijn gemakkelijk samen te stellen. Zimbabwe is mij een voor Westminster te dierbare boeman, Iran voor Washington en Tel Aviv.
Tegen mijn verwachting in kreeg ik een naar het leek persoonlijk antwoord van iemand van Amnesty, en dan ben ik de kwaadste niet. Ik steek zeker in Birma wel een kaarsje aan. Dacht ik. Maar het formulier wilde niet stilstaan, en een gebalde vuist (met of zonder kaarsje erin) bleef naar mijn gezicht stompen en bij het zetten van de eerste letter van mijn naam verscheen meteen de naam van de liefste in het formulier. Vertrouwenwekkend. Omdat zij ook ingaat op de campagnes? Erger nog - omdat zij bij Amnesty gewerkt heeft? Als Grote Broer toch meekijkt zeg ik dit meteen maar voor de zekerheid. En Grote Broer kijkt natuurlijk mee.

Zelfonderzoek: zou ik even boos reageren als mijn moeder, die geen idee heeft hoe zoiets kan, niet geterroriseerd werd met wat zij denkt dat persoonlijke post is van de Postcodeloterij, hoofdsponsor van Amnesty International, en ik haar niet moest vermanen de troep ongezien weg te gooien? Als ik niet een voormalige door Amnesty geadopteerde gevangene had gekend die wel degelijk de verdenking koesterde dat deze Britse organisatie goed luistert naar het regime van dienst in Londen? Als ik niet in de begindagen van de organisatie in Nederland een kantoorruimte met hen gedeeld had, waarbij een van de vrouwen van het eerste uur van AIN in de nacht meetikte en -stencilde aan ons bulletin - toen het nog een overzichtelijke, menselijke club was dus? En meer, waar ik al met al niet op doorga.

Take it away, Robert....