Dag 5, zondag start om 10 uur
Op de vijfde dag ben je geradbraakt. Hoogtepunt van de dag is dan
* de SOURCE-WALK
Je mag dan de stad in, of een andere plaats waar veel andere mensen komen, om met wildvreemden je diepste geheimen te gaan delen. In Nederland zal dat meestal Nijmegen of Amsterdam zijn. Na zoveel trainingen weten behoorlijk veel mensen inmiddels wel dat er mensen zoals jij periodiek rondlopen, al zullen ze het fijne niet weten. De reacties zijn vaak toch wat afhoudend. Op het eind van de middag is de afsluiting. Je gaat dan voor je contract staan (affiche met de tekst erop), en er volgen nog wat afsluitende rituelen tussen trainees, trainer en team (veel omhelzingswerk). Daarna komen de gasten binnen om je af te halen. Het is dan gezellig. Als alles goed is gegaan, zit je nu in een hausse. Als alles goed is gegaan heb je een nieuwe basisovertuiging ingeprogrammeerd gekregen waar je in je leven mee verder kunt. Het is vooral dat idee, die indoctrinatie. Concrete vaardigheden leer je dus niet in een Source. Je krijgt je lijfliedje op DVD mee, en een tekening en een lijfgedicht. Die zijn door de trainer of zijn team gemaakt. Die moeten je verder op weg helpen in je leven.
De plaats waar je in Amsterdam heengaat op zo'n zondagmiddag is het Vondelpark. We hebben nog een aantal maanden op de dagen waarop naar wij wisten Sourcetrainees losgelaten zouden worden rondgelopen om te kijken of we zouden worden aangesproken. Het gebeurde niet. Je moet ook alleen zijn, bedenk ik nu. En in Nijmegen, waar zondagen meestal nog echte zondagen zijn, zal het minder gemakkelijk zijn de geëxalteerde Sourcers in hun laatste stadium te ontlopen (ik kom er redelijk vaak en heb het ook daar niet meegemaakt, maar dan, ik ben ook daar meestal met zijn tweeën).
Van Havens West naar Vondelpark en terug is op een middag nog een heel eind. Ik kreeg als ik het mij goed herinner een lift per auto, wist het in een enorm tempo lopend vanaf daar te halen tot het Haarlemmermeerstation, daar een afspraak te maken dat ik eens als trambestuurder mee mocht doen op de Museumtram - een plan dat nooit uitgevoerd is en de afspraken hierover af te spreken mogen wel eens vernieuwd worden... - zweefde terug naar de plaats waar ik weer opgepikt zou worden en had wat mij betreft geheel voldaan aan de opdracht zonder nou Grote Intimiteiten op te lepelen aan een onbekende die daar echt niet op zat te wachten.
Dat was het. De werking van deze training zou wel eens op een biochemisch proces kunnen berusten dat lang nawerkt, in mijn geval de hele lange zomer die ergens in oktober eindigde. Een kleine twintig jaar eerder had ik eenzelfde seizoensgebonden periode meegemaakt waarin ik als het ware verliefd op de halve wereld over straat zweefde. Mooi weer helpt zeker. De euforie die de training verder oproept ebt op den duur weg. Ik heb de moed gehad - en dat was zeker een half jaar later - naar een uitgever te stappen met verzamelde lezingen-in-het-land. Ik weet dat hij ze gelezen heeft, dat liet hij duidelijk blijken, maar Het Beste van iemand die Men Niet Kent was hem een te groot risico. Of ik niet een kernthema kon nemen en daar een essay over schrijven. Hetgeen geschiedde en hetgeen hier [etc.] terug te vinden is. Ik heb ook de moed gehad een sprookjesachtig verhaal op te sturen naar een literair tijdschrift en ook dit liep niet uit op publicatie. De belangrijkste inspanning op literair gebied met waarachtig resultaat was het essay over klein- en grootschaligheid van het openbaar vervoer in Amsterdam.
En op verkering zat ik, in tegenstelling tot die negentien jaar tevoren, ook niet te wachten. (Tot verkering kwam inderdaad wel, toen). Het effect dat oogcontact oplevert, het bespeuren van de goede kern die in principe in iedereen zit - ik weet niet of het biochemisch is, maar ik zoek in dit verband in tegenstelling tot wat u wellicht zou verwachten (als u iets van mij verwacht) graag een materiële verklaring.
De ogen als spiegel van de ziel vielen voor mij als verklaring weg de laatste keer dat ik met een nieuwe, vreemde vrouw door de stad liep, hand in hand. Ik loodste haar door de troep van de metrobouw, het is alweer jaren geleden, maar de troep is er nog steeds. Ze was blind, daarom dus, en haar ogen waren erg zichtbaar zeer beschadigd, zelfs een beetje griezelig om te zien, maar er was wederzijds vertrouwen en dit werd niet aan oogcontact ontleend. Er is blijkbaar nog iets anders waarop dit vertrouwen gebaseerd kan worden, en ik wil wel nadenken wat het is maar dit valt buiten de nasleep van dit verhaal.
O, ik kan wel bedenken wat de modale Essence/Source-getrainde in dit verband zal zeggen: het is je aura. Of zoiets. New Age-flauwekul gaat er bij de meeste trainees in als Gods woord in een ouderling. Een tijdlang heb ik gedacht dat de trainers hier zelf wars van waren maar ik ben er niet zeker van. (Wijs ik het idee van aura's af? Nee, dat doe ik niet bij voorbaat, maar als er zoiets is is ook dit materieel en weiger ik te accepteren dat als je maar genoeg aromastokjes stookt of kruidenthee drinkt je vanzelf de spirituele verlichting meemaakt waardoor je Alles Maar Dan Ook Alles kunt zien).
In de beslotenheid van de training kun je allerlei door trainees georganiseerde gebeurtenissen meemaken. Een avond Sprookjes vertellen. Voor mij zoiets als een lezing in het land: ik schreef voor de gelegenheid een sprookje, las dit voor en merkte dat er veel gelachen werd. Dat doet de Zaal ook vaak. Deze originele productie moest zeker in het blaadje van afgetrainden, Essentials geheten, vonden de aanwezige redactieleden. Het mocht van mij. Maar ja, het was langer dan het doorsnee juichstukje met als moraal "Ik leef!" of "Ik ga het maken" en dergelijke. En een steekje onder water vanwege alle AOR- en MOR-troep die je loeihard over je heenkrijgt bij de trainingen was het optreden van deze contemporaine punky band in mijn sprookje.
Elastica, Stutter - opgenomen in de betere dagen van MTV. Herinnert u zich deze nog?
Het sprookje was halverwege toen ik het verzoek kreeg het verder samen te vatten want het zou te veel plaats innemen. Dit weigerde ik natuurlijk en dus werd het helemaal afgebroken en dit kreeg afzeikcommentaar, iets wat officieel totaal niet-Essence/Source mocht heten. Ik was een zuurpruim wiens leven maar niks was. Focussen op jezelf?
Verbazingwekkend achteraf heb ik nog een keer iets naar Essentials gestuurd. Er werd wel erg de strontkar uitgegooid over een trainee met pedofiele gevoelens. Een en al veroordeling - en dat terwijl discretie over medetrainees werd geëist en een niet-(ver-)oordelende houding tegenover Essencegenoten. Ik reageerde dat die gevoelens waarschijnlijk niet te verhelpen zouden zijn en dat het niet zo erg was zolang het bij gevoelens bleef en deze niet in daden werden omgezet. Hierover werd ik opgebeld. Wie dacht ik wel dat ik was, een wijsneus, een righteous [geheimtaal van de sekte] piece of shit. Ik beëindigde dit gesprek met het prerogatief van degene die gebeld wordt door een onbekende om half twaalf 's avonds. In het volgende nummer werd gemeld dat ze iets ontvangen hadden van een sukkeltje dat ook iets meende te moeten zeggen over deze zaak, en dat natuurlijk niet geplaatst werd, maar hij kon wel schrijven dus een volgende keer was ik zeker welkom...
Alsof deze nog zou komen! En ja, de lezers v/m van het blaadje waren in de maling genomen, want de betrokkene die er wegens zijn pedofilie van langs kreeg was wel degelijk actief op dit gebied (geweest) en had er een of meer veroordelingen opzitten. Kregen we via het roddelcircuit te horen. Journalistiek van de bovenste plank om dit niet te vermelden en wel een potje te gaan schelden.
We hebben voor verdere toezending van het blaadje bedankt, hoefden en kregen ook niet ons geld voor de resterende nummers terug, en dat was dat. Dag Source, dag Essence.
(Op Radio 100 in Transkul heb ik na de "pedofiel-affaire" nog een essay voorgedragen over dit soort trainingen en de tot sektevorming geneigde mensen die er de sfeer willen bepalen; dit verhaal behoort tot mijn spuria, publicatie in leesbare vorm komt nog wel eens. Het zit op mijn allereerste computer dus dat wordt technisch nog een klusje.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten