Dag 3, vrijdag start om 17 uur
De vrijdagmorgen is voor vrijwel iedereen een groot dieptepunt in de Source. Dit is een ogenblik dat vrijwel iedereen er compleet doorheen zit. Veel hangt nu af van de onderlinge groepsband. Heb je een buddy die je niet uitstaat, denk aan de opdracht van de eerste dag, dan mag je hopen dat andere groepsleden je opvangen. Anders is het zwaar. Veel mensen hebben dan slecht of niet geslapen. De kans op afhaken op dit moment is groot. Als je in je wanhoop probeert de Essence te bereiken, wees ervan verzekerd dat je GEEN antwoord krijgt.
Grappig is te zien in wat voor "andere" outfits mensen allemaal komen. Mensen, normaal slordig gekleed, die ineens in pak met stropdas komen. Mensen die ineens er heel frivool bijlopen, of juist heel verzorgd, of juist heel slordig, in een cowboy-outfit, of... De behandeling door de trainer is overigens nog steeds erg hard. Als je niet opschiet, word je opgejaagd en afgeblaft.
Voor mij zou "heel andere" kleding juist een spijkerbroek zijn, maar de laatste die ik ooit gekocht had - de dag waarop stond mij levendig voor ogen - paste mij niet meer. Hoe ik aan een bril zonder glazen ben gekomen weet ik niet meer, maar het was vermomming genoeg. Je moest elkaar complimenteren of juist afbranden over de vermomming.
Dan volgt
* het SAMURAI-PROCES
De trainees worden opgedeeld in twee groepen. Ieder daarvan krijgt een leider. Er wordt gespeeld of twee Samurai-facties op leven en dood met elkaar in gevecht gaan. Het is overigens nep: een hoop toneel, veel lichteffecten, veel smink en theater (als drama-opvoering overigens best goed uitgevoerd). Je vecht man tegen man in een schijngevecht (geen lichamelijk contact, wel een heel vreemde beweging die je al heel snel op moet pakken, doe het fout en je bent al direct 'dood'). Op basis van volstrekt onduidelijke criteria win je of verlies je. Verlies je, dan ben je 'dood', en moet je op de grond gaan liggen achterin bij de 'lijken'. Als alle 'soldaten' van een partij 'dood' zijn, mag de aanvoerder in de ring. Is hij dood, dan heeft de andere partij gewonnen. Dan volgt een muziekstuk, waarin een Engels koor een hymne zingt ter ere van de gevallenen. Je hebt dus voor kanonnevoer mogen spelen.
In mijn tijd was de hymne Blake's Jerusalem, dus niks ter ere van de gevallenen. En omdat ik dood verklaard was van begin af aan en ik dit nou juist wel ten gehore gebracht wil hebben bij mijn uitvaart was het een aparte ervaring. Dat ik meteen dood verklaard werd was geen punt. Je moest wel van harte zeggen dat je wilde vechten voor je leider, maar deze geloofde dit terecht bij voorbaat niet. Was wel lekker rustig om er zo snel van af te zijn. Er waren mensen die waarachtig in snikken uitbarstten dat zij dood verklaard waren.
Dan volgt
* het AGRESSIE-PROCES
Met een riem met een balletje erin mag je dan op de grond slaan en jezelf opzwepen tot woede. Liefst totdat je een doorbraak krijgt naar je gevoelens.
Heerlijk om in gedachten allerlei lui, gespuis natuurlijk, af te tuigen zonder dat dit echt gebeurt. Tenslotte laat je je moe maar voldaan op de vloer vallen en wordt je hoofd liefdevol gebet. Wat wil men meer?
Daarna volgt
* het GEHEIMEN-PROCES
iedereen krijgt hier de kans om geheimen te vertellen die hij of zij heeft, om op die manier daar geen last meer van te hebben (aldus de trainer). Dat gebeurt in groepsverband, dus alles wat je zegt weet de hele groep nu.
Ik kan mij niet herinneren iets of iets van belang gezegd te hebben hierbij en wat anderen te zeggen hadden mag hun probleem geweest zijn.
Dan volgt het onderdeel waarvoor je badkleding mee moest brengen:
* de SEX-FEEDBACKPARADE
Iedereen moet in badkleding verschijnen, zo bloot mogelijk. Er wordt een grote cirkel gevormd, en iedereen maakt om beurten een rondje langs de hele groep. Je krijgt van ieder groepslid dan voor je sex-appeal een 'Ja' of een 'Nee'. Als het rondje af is, mag je jezelf in de spiegel bekijken. Je krijgt dan soms wat extra commentaar van de trainer, en dat is soms zelfs bemoedigend.
Het ontkleden gebeurde op de tonen van You can leave your hat on.
De vleeskeuring. Als ik het mij goed herinner kreeg ik vier goedkeurende stemmen, twee van vrouwen en twee van mannen, verrassend. Niet veel, maar echt vernederd voelde ik mij ook weer niet. Kort ervoor had een vrouw mij om een hug gevraagd, dat hoorde er tussendoor steeds wel bij. Ik was er dankzij mijn eerste en tweede buddy op ingesteld mij in bedwang te hebben. Bij deze vrouw van op dat ogenblik 55 - dus "veilig" want een flink stukje ouder dan ikzelf - dacht ik dat ik hier niet op hoefde te letten, en het gevolg viel tegen (of mee) - en zij herinnerde mij er privé fijntjes aan dat zij mijn mannelijkheid wel gevoeld maar niet gezien had en dus tegen mij had gestemd. Ik had met een niet te onderdrukken glimlach haar een voorstem gegeven, ik ga niet oneerlijk spelen. Zelf in de spiegel kijken was eigenlijk het ergst. "Het is wel duidelijk dat je niet waardeert wat je ziet".
Bij Source moest je totally committed to yourself zijn. Het sex-appeal-proces werd besloten door een ronde vragen "have you ever made love..." en dan een plaats. Voor mij geruststellend na de misschien teleurstellende uitslag van slechts vier voor-stemmers v/m. "On a boat?". Ja hoor. Nu bedenk ik dat de vraag er gemakshalve van uitging dat iedereen het wel eens gedaan had, al dan niet op ongebruikelijk te achten plaatsen. Maar wees vooral focused on yourself.
Toepasselijk muzikaal intermezzo: Clarence Carter, Strokin' (misschien is het van belang te vermelden dat de zanger blind is).
Daarna volgt een lange avond waarbij iedereen wordt toegewerkt naar
* mijn CONTRACT
Dat is een soort van vervangende overtuiging waar je verder mee moet, en die komt voor de tweede tag die je op de eerste dag hebt gekregen. Het is vormgegeven als een soort Ren-je-Rot. Op het teken van de trainer mag iedereen naar het bord rennen en zijn contract er neer zetten. Dringen dus, en voorkruipen. Meestal mag je eerst tig keer weer gaan zitten nadat je het weer eens geprobeerd hebt, met weinig bemoedigend commentaar van de trainer. Op een bepaald moment gaat die trainer, onduidelijk op basis van welk criterium, je ineens toehelpen naar je contract. Dat moet de basisovertuiging worden voor de rest van je leven, of in ieder geval een deel ervan. Het is een soort herprogrammering, of poging daartoe. Je contract kan zijn: "Ik ben goed", "Ik leef", "Ik ben vrij", enz. enz. Positief geformuleerd dus, en dan vooral 100 procent en zonder twijfel of wat dan ook. Eer je daar bent kan het wel even duren. Ben je dan eindelijk zo ver dat je bij je contract bent, dan wordt een stukje muziek afgespeeld dat voor jou is uitgekozen door de trainer. Dat moet voortaan je 'lijflied' zijn. Je wordt letterlijk op handen gedragen in een soort van triomftocht.
Dit "proces" gaat tot ver op de volgende dag door, want weinigen komen aan hun contract toe die avond. Ik had er geen behoefte aan in het openbaar afgekamd te worden over wat ik op de flapover zou hebben geschreven, dacht na terwijl anderen wel gingen, en heb de volgende dag opgeschreven waar ik zowaar in een filosofische redenering betreffende mijzelf toe gekomen was. Terwijl ik het op het bord schreef viel de badge met geblokkeerd zowaar op de grond. Ik deed geen moeite hem op te rapen. Na het opschrijven moest je de trainer aankijken, die een aantal meters verderop zat. Hierbij zag ik tot mijn verrassing een sterretje verschijnen halverwege. "You've got it," zei zij en zo was en zo is het. (Of het sterretje een gevolg was van lichte uitdroging of het rare eetpatroon dat bij de dagen hoorde, ik weet het niet, het is wel waarschijnlijk natuurlijk).
Ik neem de training nog wel zo serieus dat ik besef dat ik in de bron van mijn eigen geestkracht gekeken heb op dat ogenblik.
Weer diep in de nacht, mag je naar huis. Weer een hoop schrijfwerk. En je krijgt de artiest mee die je de dag daarop moet gaan spelen. Je mag dan snel even de muziek en de outfit regelen. De trainer maakt uit wie jij gaat doen. Geen inspraak dus, ook geen duidelijke onderbouwing.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten